Deze verrassende spiegel met een paard…

Het is ruim een half jaar geleden. Saskia, mijn toenmalige collega bij de bieb heeft naast haar werk een bijzondere passie voor werken met paarden en ezels, dieren met een hoog ontwikkelde sensitiviteit. Het boeit me en we spreken af dat ik het een keer ga ervaren maar zoals dingen lopen in de waan van de dag komt het er niet van. Tot afgelopen vrijdag. Na veel heen en weer appen is de datum een feit en ik rij door een fantastische route diep de Achterhoek in naar Zieuwent. Zoek het maar op want het is een oase van rust. 

Ik kom aan en parkeer de auto, stap uit in een concert van vogels. Saskia verwelkomt mij en laat mij haar prachtige plek zien in de pure natuur. Na een heerlijke lunch lopen we een rondje en daarna word ik voor de keuze gesteld. Wandelen met paarden of in de bak. Nu heb ik mijn hele leven lang al angst en ontzag voor paarden op één ervaring na, dus ik kies voor de veiligheid van de bak. Buiten de bak was voor mij horror. Die ene, eerste ervaring zonder angst was met mijn dochter op de Paardenschool waar zij vaak kwam. Totale ontspanning en verbinding met een paard, zo’n bijzondere ervaring. En nu dus weer een nieuwe beleving.

Saskia vertelt over de oudheid en historie van paarden. Hoe ze nog maar relatief kort gedomesticeerd zijn, over de bescherming binnen de kudde, hun alertheid en gevoel. Ze zegt dat Faja, haar paard niet echt zomaar aaibaar is. We beginnen en op haar aanwijzingen probeer ik los te laten en af te stemmen op dat mooie dier. De tijd valt weg, alles verzacht en ik wacht af. Dan het moment dat het paard een stap naar mij toezet, haar snuit in mijn voorzichtig uitgestoken hand legt. Alles gaat in slowmotion, de tijd vertraagt. Faja gaat overdwars staan, in de flank zoals dat heet, als bescherming van de kudde, zo leer ik. Tommie, de kleine mini-shetlander die erbij is en normaliter een ondeugende stuiteraar is staat ook in volledige rust, ontspanning en bescherming. Het is een weergaloos mooie ervaring. Als ik uiteindelijk dat prachtige paard mag aaien omdat zij het toestaat is de cirkel rond. Ik voel een complete verstilling.

Volledig in deze prachtige ervaring besef ik dat dit precies is waar ik naar snak. Rust in mijzelf en verstilling. En dat is precies wat ik gespiegeld kreeg vanuit oeroude rituelen.

Compleet Zen ben ik teruggereden naar huis door een prachtig landschap en eenmaal thuis tevreden onder een dekentje gekropen met een blije glimlach en in volledige ontspanning. En wat het mooiste is? Het gevoel werkt door.

Deze verrassende spiegel met een paard..

Dankjewel Faja  ❤️

Een prachtige levensles BIJ de Bieb..

Het is september wanneer ik na een periode van invalwerk een contract krijg Bij de Bieb, met daarbij ook de taak als vrijwilligerscoördinator van de vestiging in Zutphen. Een nieuwe taak en uitdaging die ik vol verwachting aan ga. Eerst aarzelend, maar per week met steeds meer overgave. Een scala aan vrijwilligers, elk met hun eigen verhaal en geschiedenis. Week na week leer ik meer. Zo ook over Emre, nu nog woonachtig in het AZC in Zutphen. Op zeker moment kom ik met hem in gesprek en hij vertelt me zijn verhaal. Ik ben diep onder de indruk en betrap mijzelf op heel andere ideeën en aannames die ik -onbewust- eerder had. Ik zie de interactie met collega’s, zijn verhalen zijn beeldend. Mijn respect voor hem groeit met elk gesprek. Zijn inzet, kennis en motivatie is indrukwekkend, maar vooral zijn empathie en open blik op de wereld om hem heen maakt mij stil.

Hij is gemotiveerd, dankbaar en blij, voelt zich na twee jaar thuis in Nederland. Deze week neemt hij afscheid als vrijwilliger omdat hij een Master Staats- en Bestuursrecht gaat volgen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij heeft het vooruitzicht op woonruimte maar wanneer en waar is nog niet bekend. Dus is hij in contact met Takecarebnb die bemiddelt tussen gastgezinnen en een tijdelijk thuis voor een vluchteling zoals Emre. Binnenkort heeft hij een gesprek met een meneer van Iranese afkomst die als statushouder een woning heeft en andere vluchtelingen wil helpen met woonruimte. Een mooi voorbeeld van er voor elkaar zijn. Voor Emre is een bed en ruimte en rust om te studeren alles wat telt, hij is blij en dankbaar daarvoor.

Dat is precies wat me raakt. Met zijn geschiedenis, zijn verhaal, zijn ervaringen, zó puur en ongekunsteld blij zijn met zijn kansen. Die kansen heeft hij overigens zelf gecreëerd door alle mogelijkheden om de taal te leren met beide handen aan te grijpen. Ook bij de Bieb in Zutphen had hij een taalmaatje. Zo zijn er  mooie vriendschappen ontstaan. Hoezeer Emre gezien en gewaardeerd wordt is wel duidelijk bij zijn afscheid van de collega’s bij de Bieb. Een jonge man vol plannen, zich zó ontzettend thuisvoelend in dit gastland, voor hem zijn nieuwe thuisland. Hij voelt zichzelf een échte Zutphenees, zo zegt hij. Een collega antwoordt dat je in Zutphen een Zutphenees bent wanneer je er geboren bent. Wanneer je er later komt wonen ben je een Zutphenaar. Een leuk taalweetje. Zoals ook het woord vluchteling eigenlijk niet meer van toepassing is op Emre. 

Want Emre antwoordt met een stralende lach. “Ik ben hier opnieuw geboren, dus ik ben een Zutphenees”.  Zijn afscheid en tot zeker ziens worden omlijst met mooie welgemeende woorden, ontroering, warme omhelzingen en alle goeds voor een stralende toekomst. 

En ik? Ik koester een prachtige levensles van een heel mooi mens, eentje om in te lijsten, dankjewel Emre!  

Soms kom je iemand niet zomaar tegen…

Het is iets meer dan negen jaar geleden dat ik na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven in contact kwam met een naamgenote. Iemand die ik tot op heden nog nooit in levende lijve heb ontmoet maar met wie ik een enorme verbondenheid voel. Onze levens verschillen maar we hebben, zo hebben we inmiddels ontdekt, heel veel paralellen. Paralellen als levenspartner van een grote liefde, het verliezen daarvan, en parallellen als moeder. Zij is inmiddels ook oma, ik nog niet. 

We kennen elkaar verder niet maar hebben via berichtjes wel het één en ander gedeeld, wat het gevoel van verbondenheid alleen maar verder versterkt. Het deed me vanavond denken aan het fenomeen van een penvriendin uit de tijd ver voordat social media bestond. Schrijven met een onbekend iemand die voelt als een vriendin, iets dat zover weg lijkt maar, wanneer ik mijn kinderen spreek, online ook nu nog heel normaal is. Hoe dan ook voelt het contact met haar als heel dierbaar en vertrouwd, iets om te koesteren.

Wanneer ik het vertel aan anderen krijg ik vaker een niet-begrijpende dan begrijpende blik. De meeste mensen vinden het raar. Mijn jongste zoon vindt het inmiddels heel normaal wanneer ik over haar vertel, voor hem is zij een dierbare bekende in mijn leven. En dat is precies waar het om gaat. Je ontmoet iemand, in dit geval digitaal, en er is per direct een klik, een voorzichtig begin van een verbinding die niet voorbij gaat, hoezeer onze levens ook verschillen. Het gaat namelijk niet om de verschillen maar over dat wat je samen deelt, of dat wat voelt als gedeeld, en dat is zo ontzettend waardevol en dierbaar.

Een draadje op afstand maar oh zo sterk. Een dierbaar draadje ook, sterk, met gedeeld verdriet, gemis maar ook met gedeelde vreugde en trots over dat wat ons bindt. Liefde voor onze grote liefde, liefde voor onze kinderen, liefde voor het leven en de oeverloze kracht dat steeds weer voluit aan te gaan. Ik prijs me rijk met deze bijzondere ontmoeting en voel het als een cadeautje op zielsniveau voor altijd, al ontmoeten we elkaar wellicht nooit in levende lijve.

Soms kom je iemand niet zomaar tegen..

Bijna voorbij die zeven..

Waar het vandaan komt weet ik niet maar ik heb iets met het getal zeven. Het is wat ik noem mijn geluksgetal en gek genoeg kan ik daar niets aan verbinden. Toch zit ik nu in dat tijdsbestek van zeven jaren. Zeven jaren waarin het de laatste geboortedag was van mijn grote liefde waarbij hij er nog wel was. Vandaag zeven jaar geleden dat hij er niet meer is. De laatste Kerst samen, vorig jaar zeven jaar geleden, dit jaar Kerst zonder hem, voor de zevende keer, ik ben me er zo van bewust.

Misschien vindt het z’n oorsprong wel in mijn jeugd, opgevoed met de bijbel, iets met zeven vette en magere jaren, ik heb werkelijk geen idee maar het is er overduidelijk. En zo ga ik straks naar die zevende Kerst en Oud en Nieuw zonder jou lieve Sjef, met daarna die laatste datum van zeven jaar sinds jij ging.

Vandaag is het 29 oktober 2023, jouw verjaardag. Geen statafels, geen volle kamer vol familie en vrienden, geen voetbaltafel, geen feest in groot gezelschap. Wel een hoofd en hart bomvol herinneringen én een fles Nobel, meegenomen vandaag vanaf Ameland. Straks gaat die open en dan proost ik op jou, op ons en op alles wat er was en blijft, in liefde, tijdloos en voor altijd.

Bijna voorbij die zeven..

Ik voel weer ruimte..

“Ruimte creëren in de steen is ruimte creëren in jezelf”

Beeldhouwen, ik ontdekte het zo’n 15 jaar geleden en het werd mijn grote passie. Een passie die echter de laatste jaren op een waakvlammetje stond. Er lag een steen op de bok in mijn tuin maar die bleef onaangeroerd. Ik had geen ruimte, geen energie voor dat wat mij ooit zoveel rust en ruimte gaf, tot kort geleden. Op Facebook zag ik een foto voorbijkomen met een tekst die me raakte, zowel de foto van een prachtig opengewerkte steen als de tekst eronder. “Ruimte creëren in de steen is ruimte creëren in jezelf”, met de toevoeging dat er nog één plekje beschikbaar was voor een weekend in Swalmen, Limburg. Ik klikte door en las verder en voelde hoe graag ik dit zou willen. Mijn “ja, maar” verdween sneller dan snel en ik boekte die laatste plek, om er vervolgens enorm naar uit te kijken.

Dit afgelopen weekend was het zover en na een lange reis met plensregens en enorme files kwam ik eindelijk aan in Swalmen op een plek die al direct voelde als een andere wereld. In de bossen, aan het riviertje de Swalm, bij pension Groenewoud, waarvan ik door de boeking wist dat het vegetarisch was. Het pension was warm ingericht met veel hout, het voelde als gekoesterd en geborgen en dat bleek ook zo te zijn. Dat eerste welkom, die eerste ontmoeting met Marjolein Berger van Intotuition en de andere deelneemsters was vrolijk, gezellig en warm. Die eerste warme maaltijd met een goddelijk soepje en daarna bloemkool-aardappeltaart met nog veel meer was puur genieten. En toen mocht het weekend nog beginnen.

Zaterdagochtend om 8 uur starten met een stiltewandeling, ik had er geen beeld bij maar oh wat was het mooi. Met elkaar door het bos in de ochtendzon langs het kabbelende riviertje en de ochtendnevel over de velden. Zo helemaal een moment voor en met jezelf. Ik wist niet dat het bestond. Dan samen aan een uitgebreid ontbijt en daarna gezamenlijk opstarten van het weekend onder de bezielende leiding van Marjolein. Met de zelf uitgekozen steen beginnen aan een voor mij totaal andere manier van beeldhouwen. Ruimte maken in de steen betekent boren, en laat ik daar nu altijd (d)wars van zijn geweest. Voor mij geen machines, alleen handgereedschap, maar ik wist dat dit een andere manier zou worden en dus ging ik daar vol voor. Na uitleg en advies ging ik los met de boormachine. Marjolein noemde het in de loop van die dag “kippendrift”, een term die ik van lang geleden kende van mijn vader waardoor ik voelde dat hij tevreden en glimlachend toekeek op mijn doldrieste interactie met de steen. De kippendrift werd rust na het boren van de gaten en het wegwerken van de bruggetjes daartussen. Langzaam maar zeker ontstond er ruimte die snakte naar nog meer ruimte waarin ik mij kon verliezen, zoeken en hervinden. 

Twee dagen die voelen als een hele week of meer in het gezelschap van zes andere prachtige vrouwen, elk met hun eigen geschiedenis en verhaal, elk op haar eigen manier zoekend naar licht en ruimte. Wat een mooie gezamenlijke reis was dat! Het was hard werken om die ruimte te zoeken en te vinden. Werk dat onderbroken werd door meditatie met elkaar en heerlijk samen eten met alle gerechten die steeds weer op tafel getoverd werden door Paul en José. Ik durf met recht te zeggen dat ik niet wist dat vegetarisch zo heerlijk en veelzijdig kon zijn! Voeg daarbij het extraatje toe van de eigen gekweekte shii-takes paddestoelen en je koopt nooit meer gewone witte champignons. 

Gisteravond sloten we ons gezamenlijke weekend af met de doop van onze beelden, al dan niet af, in het riviertje de Swalm met daarna voor ieder persoonlijk een kaart en gedicht van Marjolein. Voor mij was het de vlinder, gebaseerd op een beeld van haarzelf. Ik voelde me geraakt maar belangrijker nog, gezien. En zo voelden we dat allemaal, verbonden met elkaar en -weer- met onszelf.

Ik voel weer ruimte…

Loslaten is lulkoek..

Loslaten.., er zijn talloze theorieën en therapieën over. Laat los wat je niet meer dient, laat los waar je geen invloed op hebt, laat het verleden los en leef in het nu, kies voor jezelf. Het klinkt allemaal als een staat van ultieme vrede maar bij mij werkt dat tot op zekere hoogte of eigenlijk beter gezegd, tot op zekere diepte, en vaak ook even helemaal niet.

Drie kinderen, drie navelstrengen fysiek doorgeknipt. Fysiek maar emotioneel niet en nooit. Die niet te omschrijven verbinding en verbondenheid is op geen enkele manier door te knippen en daardoor ook niet los te laten. Heeft één van mijn kinderen het zwaar, dan voel ook ik die zwaarte ten diepste. Wanneer mijn kinderen mooie nieuwe stappen maken en daarbij het geluk vinden, dan voel ook ik dat geluk vanuit die nooit afgebonden navelstreng. En ja, ik weet dat ze zelf hun weg moeten vinden, met pieken en dalen, met vallen en opstaan, maar ik val mee en sta met hen weer op, met diezelfde doorbloeding.

Het moment, dát moment waarop ik mijn kind zie opbloeien, zie stralen, zie groeien, zie klimmen, dat moment is niet in woorden te vatten, alleen in gevoel. In die nog steeds bestaande navelstreng. Vanavond is de doorbloeding compleet en voluit. Drie kinderen die allemaal op weg zijn naar nieuwe bestemmingen, nieuwe paden met ongetwijfeld weer hobbels maar hopelijk heel veel pieken en gelukzalige momenten.

Ik kijk, geniet en vertrouw met hen en op hen en voel me trots, blij en gelukkig.

Loslaten is lulkoek..

 

Hij maakt het verschil..

Het is zondagmiddag rond 17:00 uur als ik naar de Jumbo wandel voor een paar boodschapjes voor het eten van vanavond. Ik hoef niet veel te hebben en dat is maar goed ook want natuurlijk heb ik mijn lijstje weer thuis op tafel laten liggen. Gelukkig zitten de essentiële dingen nog in mijn hoofd. Wanneer ik bij de kassa kom staat er een oude mevrouw met een rollator met een portemonnee vol muntjes. In een tempo wat bij haar leeftijd hoort sorteert ze alles zorgvuldig op de band. De jongeman achter de kassa wacht geduldig en glimlachend totdat ze klaar is en begint vervolgens in alle rust de muntjes na te tellen om in de kassa te doen, intussen vriendelijk pratend tegen de mevrouw. Ik zie zijn houding en zijn glimlach en ik bedenk me hoe mooi dit is. Zijn geduld waar mensen meestal zo snel mogelijk langs de kassa willen zijn.

Achter mij staat een meneer met slechts één boodschap in zijn hand. Zijn blik lijkt wat stuurs en geërgerd. “Lijkt”, want wanneer ik tegen hem zeg dat het toch wel heel mooi is dat mevrouw alle tijd krijgt breekt er een glimlach door op zijn gezicht en hij knikt instemmend. Achter hem verschijnen meer mensen dus wordt er een tweede kassa geopend. De meneer met één boodschap is daar als eerste aan de beurt. Ik wacht intussen rustig af en geniet van het volkomen ontspannen tafereel. Wanneer alle muntjes geteld zijn en de jongeman zegt dat het nu toch veel prettiger is voor mevrouw zonder zo’n zware portemonnee loopt mevrouw met haar boodschapjes naar de uitgang. Dan ben ik aan de beurt. Ook ik krijg zijn vriendelijke glimlach en ik zeg hem hoe goed hij dit doet, dat hij echt het verschil maakt. Hij lacht en zegt verontschuldigend dat het soms ook wel lastig is wanneer er ongeduldige mensen in de rij erachter staan. 

Ik zeg dat ik hoop dat, wanneer ik zo oud mag worden als die mevrouw, er ook iemand is die zo de tijd voor mij neemt. Met een blij gevoel en een grote glimlach loop ik de Jumbo weer uit.

Hij maakt het verschil..