Letterlijk, maar niet figuurlijk, oh nee!
Je blijft je hele leven kind van je moeder, voor eeuwig onzichtbaar verbonden door die niet te verbreken navelstreng. Wat er ook gebeurt, wat je ook allemaal uithaalt als kind, en later als volwassene, die navelstreng blijft als een sterke kabel jouw houvast, door alles heen.
Op het moment dat je zelf moeder wordt, wordt weer een navelstreng doorgeknipt, letterlijk.
Letterlijk, maar niet figuurlijk, oh nee....
Je omringt je kind met alle liefde en zorg die je in je hebt, je wilt het behoeden voor alle gevaren,
je troost het als het verdrietig is, je houd het vast als het nodig is.
Maar vanaf die eerste knip begint ook het loslaten, en dat moet ook, dat hoort ook.
De eerste keer zelf omrollen in bed, in tijgersluipgang over het tapijt, triomfantelijk gaan zitten voor het eerst, de eerste keer staan, wiebelig maar wel rechtop.
De eerste stapjes los van jouw hand..
Je kind groeit op, leert lopen, fietsen, zwemmen.
Gaandeweg wordt het steeds zelfstandiger, zoekt het zijn of haar eigen weg.
En die weg is niet altijd overzichtelijk, die weg is ook niet altijd de jouwe, of jouw gedroomde weg..
Struikelen en valpartijen, onmacht, onbegrip, pieken en dalen, alles komt voorbij..
Maar dwars door alles heen blijft onverbrekelijk die oersterke, niet door te knippen navelstreng..
Onzichtbaar, maar onmiskenbaar nog steeds de bron voor zorg en liefde, een onuitputtelijke bron.
Vandaag heeft mijn dochter een grote belangrijke stap gezet om haar leven zelf te gaan leven.
Sterk en vol vertrouwen stapte ze erin, sterk en vol vertrouwen liet ik haar los, liet ik haar gaan.
We omarmden elkaar bij het afscheid, innig en liefdevol.
En toen ik wegfietste voelde ik hem trekken, diep onder in mijn buik...
Mijn en haar nooit te verbreken navelstreng....
