Ik lig klaarwakker in mijn bed te draaien, mijn gedachten niet stil te krijgen.
Lieve mama, jij ligt in het ziekenhuis, woensdagnacht daar naartoe gebracht met de ambulance.
Het bleek niet jouw al zo zwoegende hart te zijn maar een fikse longontsteking.
Angstig was het, en zo dichtbij.....
Maar de zuurstof gaf lucht en de antibiotica druppelt gestaag in het infuus, nu alleen de koorts nog..
Jij bent vrolijk en opgewekt, begrijpt niet waarom je daar bent want je bent helemaal niet ziek, zeg je, je zou zo meegaan naar huis, zeg je... Je zit al weer in de stoel, aangekleed en wel.
En ik hoor je zwoegende ademhaling en zie hoe snel je moe bent..
We hebben briefjes aan de bossen bloemen gehangen zodat je weet van wie je ze gehad hebt.
Je plukt steeds de briefjes eruit en bent weer opnieuw blij met de bloemen, stopt het briefje weer terug en kijkt naar buiten. Het uitzicht is mooi, zeg je keer op keer. De verpleegsters zijn lief, zeg je wanneer ze binnenkomen. Je bent blij dat ik er ben, dat wij er zijn, en vooral wanneer papa er is.
In het dwalen van jouw geest is hij jouw houvast, jouw fundament, jouw alles.
Lieve mama, ik kan niet slapen.
Ik lig te waken, te waken over jou, zoals jij zo vaak over mij gedaan hebt.
Ik kan er niets aan doen want het is niet in mijn handen, maar toch waak ik...
En ik zie weer je blije ogen toen we vanmiddag even aan het knuffelen waren, ik heb het opgeslagen, die lieve blik, die lieve lach, die voelbare niet te stuiten onvoorwaardelijke moederliefde.
3.46 wijst de wekker, ik weet dat ik moet gaan slapen...
Welterusten lieve mama, tot morgen....
