Kerstavond, een avond vol verwachting…

Kerstavond, één dag na mijn 60^e verjaardag, een dag vol van veel..

Kerstavond, van vroeger tot nu..

Vroeger, thuis, met elkaar naar de Kerstnachtdienst, daarna een maaltijd met kersttimpjes, een soort roze broodjes met iets warms. Licht en warmte..

Vanaf mijn trouwen heel andere Kerstavonden, soms thuis bij mijn ouders, soms samen, op een heel andere manier. Ander programma, andere beleving.

Na mijn scheiding een nieuwe liefde, met andere gewoontes, andere belevingen.

De eerste Kerstavond samen, samen kijken naar All you need is love, iets dat ik nog nooit gezien had.

Met een doos tissues erbij die eerste keer, die eerste van 14 keren..

Ik genoot, en mijn lief genoot van mijn genieten.

Anno 2019

Die zo donkere decembermaand met zoveel verdrietige herinneringen.

Zoveel groot gemis, zoveel leegte.

En toch, toch kijk ik nu voor de zoveelste keer naar de klassieker A Christmas Carol, en zapp straks naar All you need is love Christmas Special, mét tissues. Omdat het zo goed voelt, zo terug in dierbare tijd, voor de zeventiende keer..

Terwijl geest nummer twee, de geest van het heden, voorbijkomt en zijn wijze uitspraken doet besef ik eens en temeer dat verleden, heden en toekomst onlosmakelijk verbonden zijn, en dat de enige die hierin een verandering kan aanbrengen alleen ikzelf ben..

Los van dat wat was, is en komt, ben ik zelf de enige die mijn pad kiest, mijn keuzes maakt, mijn weg vindt..

Ik kijk naar boven, zie wat ik zie en wil zien, en wens voor jou, jullie en ons allemaal een warme Kerstavond, goede dagen met veel liefde, en vooral alle goeds, gezondheid en geluk voor een nieuw jaar dat komen gaat..

Kerstavond, een avond vol verwachting…

Geluksmomentje...

Een half uurtje na het samen eten zwaai ik mijn oudste zoon uit, mijn middelste kind.

Hij had me een appje gestuurd dat hij vandaag vanuit zijn werk naar mij toe wilde komen en dat hij graag mee wilde eten, en hoe of dat klonk?

Ik appte terug dat het mij hartstikke gezellig leek.

En zo kwam hij vandaag na zijn werk bij mij, en samen pratend over wat hij graag wilde eten koos hij voor hutspot, dus hutspot werd het.

Maar eerst even samen praten, over zijn werk, zijn werkstukken op de draaibank, wat er goed ging en wat er minder goed ging. Over groeven en gleuven, opspantechnieken en toleranties.

Stralend en overtuigd van zichzelf, hoe mooi is dat..

Hij vertelde over zijn online vriendschappen, over zijn plannen voor de zomervakantie.

Ik zit naast hem en geniet van zijn enthousiasme en open blik.

Mijn zoon, mijn zoon met de diagnose klassiek autisme, wat is hij gegroeid!

Mijn zoon, wat ben je van een prachtig kind een prachtige jonge man geworden!

We hebben het over de decembermaand en alles wat daarin is.

Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben, we halen samen herinneringen op en ik lees hem een stukje voor uit mijn boek in wording, een stukje dat over hem gaat.

Hij luistert aandachtig en zegt daarna dat hij het prachtig vindt.

We praten over autisme, over hoe hij daarover denkt en hoe ik dat beleef en zie.

Het is een warm en volwassen gesprek, vol wederzijds begrip en respect.

Hij neemt zijn trein terug later dan gepland, omdat we nog in gesprek zitten..

Ik weet hoe bijzonder en veelzeggend dát is..!

Met een hele warme knuffel nemen we afscheid, ik zie hem gaan en doe met een enorme trotse glimlach de voordeur achter hem dicht, stuur hem daarna nog even een appje hoe fijn en bijzonder ik het samen praten en eten heb gevonden.

Hij ook, zo krijg ik terug..

Lieve bijzondere zoon, dankjewel voor deze mooie avond, mama zit hier met een hele grote glimlach..

geluksmomentje...

(foto Toscane 2014)

Ver voorbij de sterren..

Decembermaand.. 

feestmaand zoals dat heet..

De kerstreclames en muziek vliegen je om de oren op elk moment, rauw en vaak zo ongewenst.

Ver-werken....

Kerst is het feest van samenzijn, brult een reclame mij tegemoet.

Ik zapp en beland in het programma five days van Beau, over zijn vijf dagen in een hospice. Eigenlijk moet ik doorzappen maar ik blijf hangen..ik wil het niet zien maar toch ook wel. Het is rakende tv en ik vind het mooi hoe Beau zijn emoties ongegeneerd laat zien.

Had mijn lief dat gewild? No way!

Had mijn mama dat gewild? Echt niet, ze zou even heel hard huilen en vervolgens haar tranen drogen en zeggen: “Zo, en nu weer verder”.

Het aangrijpende programma gaat bijna respectloos over in weer een nieuw reclameblok met als eerste titel “fijne feestdagen”, hoe wrang is dat.

Stomme deuntjes van Sky Radio..

Decembermaand, de maand met veel lichtjes, en nee, bij mij staat nog geen boom, nog niet. Ik weet niet of ik er wel zin in heb met alles wat er is maar vooral met alles dat er niet meer is. Die voor altijd lege stoelen aan tafel, de herinneringen, mooi maar deze maand vooral zo vol verdriet..

En toch, toch denk ik dat ik een heel klein boompje ga kopen, en dat ik daar toch lichtjes in ga hangen en kaarsjes ga aansteken.

Omdat leven alleen mogelijk is met licht, kansloos is bij duisternis.

Dat is de les van mijn lief en van mijn mama, lééf, leef met alles dat je in je hebt, en geef nooit op. En dat is heel hard werken, en ver-werken..

Ik wens een ieder, elk met zijn of haar herinneringen, momenten van bezinning en stille kostbare beelden, al dan niet aan een volle tafel met wellicht die denkbeeldige lege stoel. Hef het glas op de liefde en houd daaraan vast.

Want dat wat was, is en blijft, voor altijd,

ver voorbij de sterren..