Ik wiebel nog heel even door..

December is voor mij al 7 jaar een wiebelmaand. Een maand waarin vooral gemis zo intens aanwezig is. In 2016 de laatste Kerst met mijn grote liefde, in 2017 de eerste Kerst zonder hem. In 2018 het overlijden van mijn lieve mama, vandaag alweer 4 jaar geleden. In 2019 de eerste Kerst zonder haar. Die maand viel ik ook uit op mijn werk wat een flinke en langdurige burn-out bleek te zijn. Toen iets met Corona en dit jaar overleed mijn lieve papa, dus de eerste Kerst zonder hem én de eerste Kerst zonder beide ouders.  Ik ben blij dat mijn papa en mama weer “bij elkaar” zijn en heb daar ook vrede mee. Toch dringt het besef van wees zijn steeds dieper in mij door en dat is best heftig, al heb ik hen zo heel lang bij me mogen hebben. Ook mijn kinderen wiebelen elk jaar deze maand door, we doen allemaal ons best maar het bleef ook steeds wat geforceerd. 

Tot dit jaar, deze Kerst. Mijn mooie dochter stelde voor om er dit jaar weer een ouderwetse Kerst van te maken, met vrolijkheid, muziek en een mooie Kerstfilm. Letterlijk schreef ze: “Wat ik heel erg mooi zou vinden is om dat mooie, warme kerstgevoel van vroeger weer tot leven te brengen samen en te genieten van die mooie dagen. Dus wil ik bij deze voorstellen om zelf, voor jullie allemaal een heerlijk diner klaar te maken (bij mij of mama, wat zij wil) zoals opa en oma dat vroeger deden. Soep a la oma, rollade en natuurlijk de stoofpeertjes. Hoe fantastisch zouden zij het vinden als we die mooie traditie kunnen voortzetten? Daar sta ik met plezier een dag voor in de keuken”.

De broertjes reageerden direct enthousiast en ik zat met kippenvel en tranen.

En zo geschiedde. Ik zou de boodschappen doen en samen met Martje koken. Toen ze arriveerde toverde ze uit haar handtas het kleine rood-wit geblokte schortje dat ze als kleuter aanhad wanneer ze oma mocht helpen in de keuken of opa in de moestuin. En ook een pet van opa kwam uit haar tas want die droeg hij altijd dus de pet moest op en het schortje om.

Playlist aan met Kerstklassiekers, de jongens kwamen binnen en de sfeer was warm en vrolijk. Welke kerstfilm kwamen we niet uit dus toen we de tv aanzetten bleek er een speciale uitzending te zijn van hoogtepunten uit het circus van Monte Carlo. Laat dat nu net het programma zijn dat we vroeger in ons samengestelde gezin standaard aan hadden staan. Sjef en ik prutsen in de keuken en alle kids voor de tv met het circus aan. Hoe compleet kan het zijn? Voor het eerst sinds jaren had ik, hadden wij allemaal weer een beetje het oude vertrouwde Kerstgevoel, met dank aan deze stoere stap van mijn dochter.

Dan vandaag, de dag na Kerst, de sterfdag van mijn mama. Het hakt er toch weer harder in dan ik dacht. Ik besluit een liedje voor haar op te zoeken, iets met mama, maar welk lied ik ook vind, het voelt niet als passend bij mijn mama. Dan stuit ik op Heintje, die ooit in 1967 het liedje zong: “mama, jij bent de allerliefste van de hele wereld”. Ik breek, omdat mijn moeder dat liedje geweldig vond en het altijd luidkeels meezong, totdat mijn broertje in 1972 overleed. Daarna kon ze het liedje niet meer meezingen en alleen maar huilen, omdat mijn broertje dat tegen haar gezegd had. Dus heb ik vanmiddag gehuild, om haar en voor haar en ook voor mijzelf, omdat ik juist deze maand, op mijn verjaardag, wakker werd met diezelfde woorden van mijn dochter aan mij. 

Vandaag gedenk ik mijn mama en naast haar mijn papa, voor altijd samen.

De wiebelmaand is nog niet voorbij maar ik kan gelukkig terugkijken op een hele warme en vooral liefdevolle Kerst.

Ik wiebel nog heel even door..

Pap, vertel ‘s!

Op Vaderdag 2008 gaf ik het boek met deze titel aan mijn vader. Een boek met heel veel onderwerpen en vragen over zijn jeugd en over de mijne. Elke vraag met ruimte voor een antwoord of een verhaaltje. Mijn vader was geen schrijver, althans dat dacht ik toen. Ik kan mij ook ook niet herinneren dat ik hem ooit een boek heb zien lezen, behalve dan de bijbel natuurlijk.

Mijn papa was blij verrast met het boek en beloofde dat hij zijn best zou doen om er iets in te schrijven. In de weken daarna noemde hij het boek wel eens, maar ja, zo sprak hij “hij was nu eenmaal niet zo’n schrijver”. Het boek verdween uit beeld en ook uit het zicht, tot augustus 2022, een maand na zijn overlijden en veertien jaar nadat ik het hem gegeven had.

Bij het opruimen van het ouderlijk huis kwamen we barstensvol dozen en mappen met tastbare herinneringen tegen, uit onze jeugd en uit een lang vervlogen verleden. Mijn vader heeft ons een nalatenschap bezorgd waarvan we het bestaan niet wisten. En nee, dan bedoel ik geen materiële zaken maar kostbaarheden in de vorm van stapels oude foto’s en handgeschreven brieven en documenten. Ordners vol krantenknipsels, gesorteerd op onderwerpen die voor hem blijkbaar belangrijk waren. Onderwerpen die hij nooit zo met ons besproken had tijdens zijn leven. Mijn vader was zeker geen stil water, maar oh wat had hij diepe gronden, zo ontdekken we nu steeds meer. Het is een schatkamer vol gekoesterde herinneringen. 

Dan opeens zomaar, vanuit achterin ver weggestopt in een kast in de woonkamer, komt het boek tevoorschijn dat ik mijn papa toen gegeven heb. Ik hou het boek in beide handen vast en durf het bijna niet open te slaan, niet wetend wat ik kan verwachten. Zou hij er echt in geschreven hebben? Bij het openslaan vind ik eerst de wikkel die destijds om het boek heen zat, die heeft hij ook bewaard. Met kloppend hart sla ik om en zie de eerste bladzijde volgeschreven in zijn zo vertrouwde handschrift. Ik lees de eerste bladzijde met een brok in mijn keel en blader verder en verder terwijl de tranen omhoog komen en beginnen te stromen. Van de 137 bladzijden heeft mijn vader er maar liefst 93 volgeschreven. Antwoorden  op de vragen in het boek, antwoorden voor mij met herinneringen aan mijn geboorte, mijn schooltijd, mijn jeugd en mijn verdere leven.

Het is met stip het allerkostbaarste tastbaar geschenk dat hij mij heeft nagelaten. In de dagen erna lees en herlees ik alles wat hij geschreven heeft. Ik heb altijd geweten hoe bepalend de Tweede Wereldoorlog voor hem geweest is. Ik kende zijn verhalen hoe hij als jongen van tien jaar Rotterdam heeft zien branden. Maar ik lees nu pas hoezeer die oorlogsjaren ook bepalend zijn geweest voor zijn hele verdere leven. Ik ben diep onder de indruk.

Bij de vraag “Had jij vroeger een favoriet boek?”, zie ik tot mijn stomme verbazing een heel verhaal staan. Mijn vader die ik nooit een boek heb zien lezen behalve de bijbel blijkt in zijn jeugd een lievelingsboek te hebben gehad dat hij helemaal stuk heeft gelezen, totdat hij het ooit heeft uitgeleend en nooit meer heeft teruggezien. Hij beschrijft de inhoud en heeft de titel dik onderstreept,  “Monki’s reis om de wereld.” Ik pak mijn telefoon en googel en ik vind de eerste druk uit 1937, volgens de omschrijving nog in heel goede staat. De prijs is pittig, toch kan ik niet anders dan het boek bestellen nadat ik eindeloos gecheckt heb of dit echt het goede deel is. Het boek arriveert, zorgvuldig ingepakt en in goede staat zoals beloofd. Zoals mijn vader beschreef gaat het over “een aap, door bossen, steden, jungle etc.” Met beschrijvingen en illustraties die heden ten dage absoluut discutabel zouden zijn maar toen nog niet. Liefdevol berg ik het op om er af en toen even in te kijken en te lezen, héél voorzichtig want het boek is bijna net zo oud als mijn papa geworden is.

Ik heb zijn lievelingsboek teruggevonden en koester het zoals hij het als kind heeft gekoesterd en vertelde. Zó blij mee lieve papa!

Lege ruimte, wachtend op..

Leeg is het sleutelwoord, ruimte de wanhoop en de hoop.

Tot mijn eigen verbazing en verbijstering is mijn laatste blog van bijna zeven maanden geleden.

Niet zo gek, na zoveel maanden van zorgen om en voor mijn vader, en alles daarna.

Geen ruimte voor wat dan ook, alleen overleven.

Papa is gegaan, het huis is leeg. Dozen vol spullen zijn verhuisd van zijn naar mijn huis, wat ook bij mij weer vroeg om dingen te reorganiseren. Pas sinds twee dagen is mijn eettafel weer leeg, vrij van dozen en spullen. Dat schept weer ruimte maar tegelijkertijd geeft het een leegte aan. De leegte van het niet meer naar mijn papa te hoeven gaan na zoveel maanden van intensieve zorg. De leegte van het niet meer hebben van mijn werk bij Buitenpost waar ik mij zo op mijn plek voelde. Die leegte is confronterend en verpletterend.

Ruimte, ruimte voor mijzelf is opeens volop aanwezig, alleen het invullen daarvan kost de nodige moeite en gewenning omdat ik het zo ontwend ben. Dat voelt nog zo leeg, zo hol. Waar ik eerder in de modus stond van doordenderen vraag ik nu hulp, omdat ik het niet alleen kan. En gelukkig krijg ik die hulp, én de steun van mijn kinderen en lieve mensen om mij heen.

Maar poeh, ik ben nog niet gewend aan de ruimte en de leegte.

Toch ben ik de enige die daar weer invulling aan kan geven, op de manier die bij mij past.

En dus gaat mijn retro-tafeltje met dito stoeltje niet op Marktplaats maar naar zolder. Het wordt mijn “klei” tafeltje. Met een blok klei dat al 6 jaar in mijn schuurtje staat omdat ik meer van het hakken dan van het bouwen ben. Maar in de winter is hakken buiten niet echt een optie, dus geeft kleien wellicht weer nieuwe ruimte en daarmee minder leegte, waarmee de ruimte hopelijk weer wordt vervuld. Niet opgevuld, want dat is kunstmatig.  Vervuld is gevoel, en dat zou fijn zijn.

En dit eerste schrijfsel na zeven maanden voelt ook als vervulling.

Lege ruimte, wachtend op…

Wat nou stempelkaart!

Vandaag is de verjaardag van mijn dochter Martje. Mijn mooie prachtkind wordt 27 jaar en wil dit graag in kleine kring vieren bij mij thuis. Met haar vriend, oudste broer, twee hartsvriendinnen en een oud collega. Natuurlijk vind ik dat goed. Voorafgaand aan het bezoek aan mij gaat ze met haar vriend eerst langs mijn vader, haar opa, met taart natuurlijk. Om half drie zijn ze bij mij. De visite druppelt binnen en het weer is gelukkig dusdanig dat we lekker buiten kunnen zitten. Luc, het vijfjarige zoontje van haar hartsvriendin zorgt ervoor dat alle hapjes op tafel staan en iedereen een drankje krijgt. Ik heb flashbacks naar de jonge jaren van mijn oudste zoon Teun die die taak ook altijd op zich nam.

Het is een prachtige middag die steeds prachtiger wordt. Mensen met een “stempelkaart” vol diagnoses die volledig zichzelf zijn, in alle puurheid. Prikkels mogen en kunnen er zijn, geen mens die dat raar vindt. Een klein jochie dat zich vrolijk tussen alles en iedereen door beweegt. Ik herinner mij dat ik voor hem een cadeautje heb bewaard, een zakje Lego met een politieauto, van 5-12 jaar. Hij is nu vijf jaar dus kan ik het hem geven. Hij is er blij mee en wil het graag in elkaar zetten. En hoe mooi is het dan wanneer Teun, zelf ooit volledig verslingerd aan Lego met de meest ingewikkelde technische bouwsels, aanbiedt hem te helpen.

Ik zie mijn zoon, die vaak net iets te hard praat in zijn eigen verhalen, op zachte en rustige toon samen met het jochie het bouwsel aangaan, stap voor stap. Teun laat hem zelf de stukjes uitkiezen met behulp van de tekening. In alles laat hij het kind kiezen zonder zelf de regie te nemen.

Ik kijk ademloos toe, ontroerd en verrast. Dit had ik nooit durven dromen.

Datzelfde zie ik bij alle anderen die eromheen zitten en toekijken, vol verwondering.

Als het laatste stukje gelegd is en het politieautootje compleet is aait Teun het jochie over z’n bol en zegt: “dat heb je goed gedaan”. Hij neemt een een trein later dan gepland, “voor Luc”, zoals hij dat zelf simpelweg zegt.

Wanneer Teun weg is genieten we allemaal nog even na, vanuit verwondering, bewondering en begrijpen. Allemaal met en vanuit ons eigen Zijn, onze eigen beleving. Zo wordt het een bijzondere verjaardag van mijn mooie dochter, met momenten om te koesteren.

Momentjes met en voor een ieder maar wel heel puur gevoeld en gedeeld.

Wat nou stempelkaart!

Stiekem denk ik dat ze vriendjes waren..

Iets meer dan drie weken geleden ontdek ik dat ik maar liefst twee muisjes in huis heb.

Ik vind dat niet grappig, helemaal niet wanneer ik ze ‘s avonds heen en weer zie schieten door de kamer waarbij mijn kat Verdi stoïcijns toekijkt en geen spier beweegt. Vriendin komt langs en biedt aan mij te helpen de muizen te vangen of naar naar buiten te laten ontsnappen. We schuiven samen de boekenkast naar voren en na een heuse muizenjacht slagen we erin één muisje de tuin in te werken. Nummer twee is en blijft spoorloos. 

De volgende ochtend ruim ik de restanten op en gok erop dat muisje nummer twee er ook vandoor is gegaan. Helaas blijkt dat anderhalve week verder niet het geval te zijn. Ik vind weer sporen en muizenkeutels en besluit een diervriendelijke muizenval te gaan kopen.

Met traumatische ervaringen van lang geleden met een dood muisje in zo’n wrede val is diervriendelijk de enige optie. Bij de dierenwinkel krijg ik goed advies en ook het verhaal dat ik de muis een flink eind verder moet loslaten dan in mijn achtertuin. Volgens hem vindt muisje anders de weg terug binnen 10 minuten naar huisje. De diervriendelijke val kost tien euro en diezelfde nacht prik ik een lekker stukje kaas aan het haakje. Verdi is buiten dus kan zich niet bezeren aan de val.

Vol verwachting kom ik de volgende ochtend beneden, vergelijkbaar met een kind dat haar schoen heeft gezet en er een cadeautje in verwacht. Er is echter geen cadeautje, wel meer keutels. Zo gaat het een paar nachten door.

Tot twee dagen geleden.

Muisje rent inmiddels frank en vrij door de kamer. Verdi negeert muis en vertrekt geen spier.

Ik ben het zat, meer dan zat. Ik roep de hulp in van jongste zoon, hij zal vanuit zijn werk langskomen om samen met mij op jacht te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Jongste zoon komt en we praten eerst even bij. Verdi nestelt zich zoals altijd onmiddellijk op zijn schoot en al kroelend en strelend ontdekt zoonlief een dikke teek op het koppie van Verdi. Gelukkig heb ik een tekentang, maar waar? Dat ie knalgroen is weten we allebei zeker. Ik zoek alles af maar kan de tang niet vinden. In een allerlaatste poging besluit ik tot een zoektocht in de witte kast. De witte kast staat in de bijkeuken en is een kast met een verhaal. Wanneer vroeger iemand iets niet kon vinden volgde steevast de vraag: “misschien in de witte kast?” De kast herbergt dingen van ooit, lang niet gebruikt maar te waardevol om weg te doen.

Ik open de witte kast en zoek en speur de laden af. Geen knalgroene tekentang.

Maar de kast heeft ook een open verdieping. Een laag met drie open vakken waarin ook van alles ligt. Die laag trek ik naar voren, iets dat ik nooit doe omdat het niet nodig is. Wat er ligt en wat ik zoek vind ik blindelings, op de tast.

Wanneer ik de la naar voren trek schiet ik in shock. Naast een veelheid van keutels blijkt muis een heus huis te hebben gebouwd in de witte kast. Niet één vak, nee, hij of zij heeft er een compleet eigen appartement van te hebben gemaakt. Weg stoffen tasjes, weg nostalgische receptenmap, alles is gebruikt ter decoratie van het huisje van muisje. Na de eerste schok begin ik als een dolle met de huisontruiming. Vuilniszak ernaast en kiepen maar, alles erin zonder enige reserve.

Intussen laat muis zich niet meer zien. Ik besluit de jacht de volgende ochtend voort te zetten en heb inmiddels de toegangspoort van muis vanuit de bijkeuken naar de kamer en vice versa ontdekt. Die twee vierkante centimeter blokkeer ik met twee kurken, en ik zet opnieuw de val op scherp met een fris blokje kaas. De volgende ochtend blijkt de val leeg, de kurken verplaatst en even later rent muis vrolijk weer door de kamer. Dit is de absolute limiet voor mij.

Ik ga op jacht, jaag met alles wat ik voorhanden heb, maar muis is slimmer en sneller. Totdat hij ontsnapt naar de bijkeuken. Ik blokkeer onmiddellijk de toegangspoort en sta in de aanslag met stoffer en blik. Er ontstaat een kat-en-muisspel tussen muis en mij. Kat slaapt opgerold in de kamer, zich hooghartig afzonderend van het strijdtoneel. Ik zie een beweging achter een mandje en sla genadeloos toe. Met een boog laat ik muis de tuin in vliegen en zie hoe hij als de bliksem het muizenpad kiest. 

Ik ben inmiddels ernstig aan koffie toe.

Tijdens de jacht heb ik alle meubels van de muur getrokken en het spoor van muis is onmiskenbaar. Na de koffie pak ik bezem, stofzuiger en een paar emmertjes sop met daarbij de radio keihard aan.

De teek bij Verdi kunnen we er zelf niet uitkrijgen, ook niet met de geleende tang van de overbuurvrouw. Dus vanmiddag naar de dierenarts. De teek is eruit, de medicatie erin en gelijk een nieuwe tekentang meegenomen. Weer knalgroen, deze berg ik op in de secretaire, waarvan acte. De toegangspoort plak ik voor nood even af totdat ik een nieuwe sluitende strip gemonteerd heb.

De kamer is weer spic en span, de meubels staan weer op de plek. 

Muis is weg, Verdi ligt tevreden te spinnen.

Stiekem denk ik dat ze vriendjes waren..

Dag bibliotheek Twello, hallo streekwinkel Buitenpost..!

Deze maand één jaar geleden begon ik in het kader van re-integratie als vrijwilliger bij de Bibliotheek Brummen-Voorst, locatie Twello.  De wens cq. voorwaarde was wel dat ik niet met een jaar al weer weg zou zijn. Dat kon ik niet garanderen maar toch mocht ik komen en wat was ik daar blij mee! Een prachtig jaar tussen de boeken en de mensen, met geweldige collega’s en klanten en bezoekers van jong tot oud. Er ging een wereld voor mij open, de wereld van een bibliotheek die zoveel meer biedt dan alleen boeken lenen. Vaste stamgasten, de wekelijkse Meet-In-11, taalondersteuning en zoveel meer. Ik heb genoten en geleerd in een fantastische omgeving met lieve collega’s. Voor mij was dit een periode van herstel en opbouwen in een veilige omgeving. Daar ben ik enorm dankbaar voor.

Maar mijn wens en opdracht is wel om betaald werk te vinden. Dankzij de contacten bij de bieb en de Walk & Talk werd ik getipt op vacatures bij Buitenpost, nu een jaar geleden. Helaas was ik te laat omdat er reeds een storm van reacties was gekomen en er dus een vacaturestop was. Maar Buitenpost voelde zo goed, zo op mijn lijf geschreven. Een tweede poging enkele weken later was helaas ook zonder succes, dus had ik mij voorgenomen er dit nieuwe jaar vol voor te gaan. En hoe geweldig, dat is dus gelukt! 

Vandaag was mijn allereerste werkdag in de Streekwinkel en het voelde helemaal goed!

Heerlijke locatie, lieve collega’s deze eerste dag, fijne sfeer, helemaal goed!

Blij en stralend ben ik bijna huppelend naar huis gegaan, uitkijkend naar volgende week.

Nieuwe wegen, nieuwe deuren, nieuwe kansen.

Dat was me nooit gelukt zonder het afgelopen jaar bij de bibliotheek.

Want zeg nou zelf, boeken correct op alfabet zetten verschilt niet zoveel van het op alfabet zetten van de bloemzaad- en groentezaadzakjes! 😅

Kijkend naar het jeugdjournaal..

Gisteravond keek ik naar Dit is M, één van de vele praatprogramma’s die natuurlijk allemaal vol zijn van de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne. Aan tafel werd de vraag gesteld: “Hoe leg je dit uit aan je kinderen?”. De gasten van dat moment waren kinderboekenschrijver Jacques Vriens en geschiedenisdocent Marike Barendse. Het gesprek gaat erover hoe je deze vreselijke oorlog bespreekbaar kunt houden met jonge kinderen zonder dat angst de boventoon gaat voeren. Jacques zegt dat het de kunst is om het voor jonge kinderen “behapbaar” te houden. Marike vertelt hoe zij haar geplande geschiedenisles omgooit en samen met haar leerlingen de geschiedenis van Oekraïne maar ook eerdere spanningen rondom kernwapens opzoekt en bespreekbaar maakt. Allebei zijn ze vol lof over hoe het Jeugdjournaal dit nieuws naar de kinderen brengt en we zien daarvan een voorbeeld. Ze besluiten unaniem het tafelgesprek met het advies allemaal vooral naar het Jeugdjournaal te kijken. Voor mij is het minstens 12 jaar geleden dat ik daarnaar gekeken heb.

Vanavond stem ik om 19:00 uur dus niet af op M maar op het jeugdjournaal. Inderdaad zie ik natuurlijk het bekende nieuws, echter gebracht vanuit een kind naar een kind. Eigenlijk raakt me dat nog harder. Wat ook raakt en hoopvol is, is de enorme veerkracht van de kinderen die er met elkaar toch het beste van proberen te maken.

Het jeugdjournaal gaat verder met ander nieuws. Er zijn beelden van kleine plastic korreltjes in en om de Westerschelde, gemorst door vrachtwagens. Korreltjes die enorme schade toebrengen aan het milieu. Het volgende bericht gaat over een kleine inslag op de maan, veroorzaakt door een restant van een raket. Er wordt uitgelegd dat dit niet gevaarlijk is maar dat het komt omdat er best veel ruimtepuin rondzweeft in het heelal. Héél veel ruimtepuin. Dan de overstromingen in Australië, veroorzaakt door extreme regenval.

Vervolgens komt Freek Vonk aan het woord die al zo vaak gebeten is door wilde dieren. Prachtig en heerlijk puur zoals kinderen reageren op de stelling: Moet je wel dichtbij wilde dieren komen? Daarna volgt nog een filmpje van een klein jochie dat miljoenen keren viral is gegaan met een dansje. De presentator van het jeugdjournaal en de weerman sluiten samen af met een dansje. 

Dat doet me glimlachen.

Toch, als ik terugspoel in mijn gedachten, kan ik alleen maar denken: “Wat voor wereld geven we in vredesnaam door aan onze kinderen en kleinkinderen? Welke enorme puinhopen is onze erfenis aan hen?” Zowel in de hemel als op de aarde maken we er een zooitje van.

Toch wil ik mij vasthouden aan kinderlijk vertrouwen, aan de hoop van een kind.

Wij grote mensen kunnen er een voorbeeld aan nemen. Dat alles bedenk ik mij,

kijkend naar het jeugdjournaal 

Mijn hart huilt…

Ik kijk tv zoals miljoenen mensen dat op dit moment doen. Schokkende beelden van een niet te bevatten oorlog, gestart door een compleet gestoorde narcist die de realiteit volkomen kwijt is. Beangstigend is het, surrealistisch, en toch is het de verschrikkelijke realiteit van dit moment. Het beeld vanavond bij Jinek van een klein kind dat zegt: “ik wil niet sterven, ik wil gewoon dat het ophoudt”. Mijn hart breekt, net zoals zichtbaar aan de tafel bij Jinek gebeurt bij burgemeester Aboutaleb van Rotterdam. 

Wat mij ook schokt de afgelopen dagen, is dat deze strijd tussen Rusland en Oekraïne al acht jaar aan de gang is. De jonge vrouw die deze week met bitterheid haar eigen verhaal vertelde over familieleden die vermoord waren omdat zij niet pro Rusland waren. Hoe de wereld dit al jaren weet en negeert. Ik wist het oprecht niet, noem het naïef maar zo is het.

In de bibliotheek zie ik met grote regelmaat kinderen die ook uit een oorlogssituatie komen, uit Syrië. Kinderen die ik hier zie groeien, zie bloeien. Kinderen waarbij ik me vaak afvraag wat zij in hun jonge leven al hebben meegemaakt, wat hun ogen hebben gezien. Ik geniet van hun blijheid, van hun steeds meer open blik. Dat geeft me hoop en vertrouwen.

Syrië lijkt ver weg, Oekraïne nu zo dichtbij maar de gemene deler is een machtswellustige dictator die ongestraft zijn gang kan gaan terwijl de wereld toekijkt.  Economische eigenbelangen doen wegkijken, al zolang.

We zijn wreed wakkergeschud, in Europa en daarbuiten, maar niet zo wreed als de mensen in Oekraïne. Luchtalarm, explosies, angst voor wat nu is en nog gaat komen.

Ik zie de beelden en luister naar de verhalen.

Mijn hart huilt…

Gevlinderd met de Troostdichter..

Het is begin november wanneer ik naar een voorlichtingsavond van mijn bieb ga. Een voorlichtingsavond in het kader van de Human Library, inmiddels omgedoopt tot Living Library. Als gastvrouw bij de Bibliotheek Twello ga ik kennismaken met de levende boeken. Één daarvan is Boudewijn Betzema, hij is troostdichter. 

Troostdichter?, wat houdt dat in?

Er ontstaat een gesprek tussen ons en ik voel een onmiddellijke klik en sympathie. Naast mij zit een man met open ogen en, zoals later blijkt, een open hart. Een zuiver hart dat openstaat voor de medemens, een hart dat troost wil bieden. Boudewijn heeft een piepklein troosthuisje in Zwolle waar mensen zomaar kunnen binnenlopen. Zijn liefste wens is een troosthuisje in Deventer, zijn woonplaats. Een vast plekje waar mensen kunnen komen voor die zo broodnodige troost die zo vaak ontbreekt. Ik ben benieuwd naar zijn troostwandelingen die hij “vlinderdagen” noemt, tijd om vrij te kunnen vlinderen. Ik vind het prachtig en maak een afspraak. Helaas moet ik die eerste afspraak afzeggen door omstandigheden die bij het leven horen, en zo ook met de tweede afspraak. Maar vandaag is het zover. Ik ga vlinderen met Boudewijn. Enigszins onzeker (wat staat mij te wachten, wat wil ik wel en niet vertellen), beginnen we onze wandeling bij het pontje in Deventer. Hoe lang ik wil lopen, vraagt Boudewijn. Ik zeg dat ik met mijn behoorlijk moeilijke voeten maximaal 45 minuten kan lopen, misschien 1 uur. Het wordt ruim anderhalf, bijna twee uur, moeiteloos. 

Ik stort mijn hart uit en Boudewijn luistert, luistert echt. Niet alleen met zijn oren maar ook met zijn ogen, met zijn hele hart. Wat ik voel is mededogen, zonder oordeel, zonder mening, alleen maar liefdevol luisteren. Mijn tranen stromen een groot deel van de wandeling, ik laat ze stromen zonder zakdoekje en het voelt volkomen natuurlijk. Het voelt bevrijdend en geeft weer ruimte voor een lach en liefde voor het leven.

Terug bij het pontje voel ik bijna spijt dat de wandeling al over is, hoewel mijn voetjes daar inmiddels anders over denken. We nemen afscheid van elkaar en ik stap in mijn auto om terug naar huis te gaan. Pas in de auto voel ik hoe verkleumd mijn handen zijn, ik heb er tijdens de wandeling niets van gemerkt. Eenmaal thuis doe ik mijn wandelschoenen uit en mijn warme pantoffels aan. Zo geniet ik in de bank na van een bijzondere wandeling en een heel bijzondere ervaring.

Want hoeveel mensen kunnen echt luisteren, écht luisteren? Met open hart en ziel? 

Ik heb vandaag zo iemand ontmoet. Ik heb gevlinderd, vrij en opgelucht.

Gevlinderd met de Troostdichter..

Nieuw jaar, nieuwe kansen!

Het jaar 2022 is 15 dagen jong. Ik heb er dit afgelopen jaar een paar nieuwe “Facebook vrienden” bij. Nieuwe mensen, nieuwe contacten, ontmoet via mijn vrijwilligerswerk bij de bibliotheek Brummen-Voorst in Twello. Nieuwe contacten via het evenement Human Library, inmiddels omgedoopt tot Living Library. Mooie mensen met een eigen verhaal. Mooie nieuwe inzichten en besef, ik ben daar dankbaar voor. De innemende “vluchteling” Naqib Saqib, de prachtige Troostdichter Boudewijn Betzema, de vrolijke charismatische gay Jos de Bie-Miedema, de indrukwekkende vrouw met autisme Irene Nass en Christine Urbach als Indo-2.

Ik heb geleerd en gelezen en ben onder de indruk van hun levensverhalen.

Nieuwe schrijvers ook, dankzij mijn vriendschap met mijn dierbare schrijfcoach Elena Benvenuti.

Prachtige nieuwe boeken in mijn boekenkast. “De vrouw met de schelp” van Julia Nes, “Op hoeven en hakken” van Petra Broekhart en “Dwarse Diego Durft” van Hetty van den Hout.

Ik ben onder de indruk van hun prachtige verhalen en heb ervan genoten!

Mijn eigen boek sluimert en smeekt om verteld te worden.

Geïnspireerd door de hier genoemde mensen wordt het tijd dat ik mijn vulpen en vingers weer laat vlinderen. Dank lieve mooie nieuwe Facebookvrienden voor deze inspiratie, ik volg jullie voorbeeld en ga weer schrijven!

Nieuw jaar, nieuwe kansen!

Lustrum, een tijdperk van vijf jaar…

Lieve Sjef,

Al een paar weken hik ik er tegenaan. Vijf jaar geleden sinds jouw laatste Kerst en Oud & Nieuw. Vijf jaar geleden dat je deze aarde en ons verliet. Jouw laatste adem ga ik nooit vergeten. Vandaag is die dag, en die hakt er harder in dan voorgaande jaren. Waarom?, ik weet het niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk, toch voelt deze dag anders. Vijf jaar, het is een eerste lustrum. Maar een lustrum is gekoppeld aan een viering, een feestelijke gebeurtenis, en dat is dit niet. Toch voelt het als een mijlpaal, die periode van vijf jaren zonder jou en dus past voor mij het woord lustrum als de afbakening van een tijdsbestek. Een reinigingsritueel uit de Romeinse tijd is ook een definitie, dat klinkt als mooi en bijzonder, en daarom passend bij jou, en misschien ook wel bij mij.

Vijf jaren sinds jij ging.

Vijf jaren zonder jou.

Vijf jaren bomvol herinneringen.

Beelden, geuren, een lach en een traan.

Vechten en doorgaan.

Vallen en opstaan.

Vijf jaren.

Nog maar zo kort.

Al zo lang.

Niet te bevatten.

Ik spit door mijn vele foto’s heen op zoek naar die ene. Die foto die jij enthousiast bewerkt hebt toen er nog geen app voor was. Één van onze ontelbare strandfoto’s, dit keer in Andy Warhol stijl. Ik zoek, vind en glimlach bij de herinnering. Felle primaire kleuren, zo passend bij jou.
Mijn Lief vol passie voor het leven, de kleuren zelf in vol ornaat, zo mijn primaat.

Vanavond, op het tijdstip dat jij ging, drink ik jouw en daarmee onze favoriete borrel.
Een Four Roses, geen truintje maar een huilbui zoals jij dat noemde.
Daarna kijk ik naar boven en glimlach, in de volle overtuiging dat je teruglacht.
Even weer dichtbij mij en bij zovelen die van jou hielden, kleurrijk en vol passie.

Voor altijd in mijn hart, in eeuwigheid verbonden.

Lustrum, een tijdperk van vijf jaar…