de toren van Pisa...

Vandaag 1 week geleden zag ik de zon ondergaan vanaf de toren van Pisa.
Pisa, als ultieme afsluiting van een bijzondere schrijfweek in Toscane.
De toren van Pisa, waar ik in de zomer van 2003 op de trappen zat met mijn lief en mijn drie kindertjes, toen nog zo klein.
De toren was gesloten, we konden er niet op, maar de foto staat nog steeds in mijn ziel gegrift.
Toscane 2003, de eerste vakantie met mijn lief, hoe mooi en dierbaar was dat...

Vijftien jaar en een boel emotie later loop ik weer door Pisa, alleen.
Mijn lief is er niet meer, mijn kindertjes zijn jong volwassen en er niet meer bij.
Ik ben daar alleen maar niet eenzaam.
Vol van veel loop ik door Pisa, met mijn plattegrond lopend naar de toren.
Ik heb als advies meegekregen om rond 19.00 uur op de toren te staan omdat dan het avondlicht op zijn mooist is, en dus doe ik dat.

Ik wacht het juiste tijdstip af op een terras onder de toren, met een Aperol Spritz.
Ik kijk en geniet en laat alles binnenkomen en stromen.
Wanneer het mijn tijd is om de toren op te gaan sta ik vooraan, ik wil als eerste boven zijn.
De 250 treden sprint ik op, ik zal nog twee dagen spierpijn hebben van die actie maar dat dondert niet, ik ben als eerste boven.

Het uitzicht en het licht van de ondergaande zon is adembenemend, de herinneringen dito.
Onder de klokken laat ik mijn tranen gaan omdat het zo voelt en mag.
De emotie is niet vervelend, eerder mooi en liefdevol verzwelgend.

Wanneer het tijd is om weer af te dalen doe ik dat weer eerder, ik wil in rust naar beneden.
Eenmaal afgedaald maak ik nog een foto van een prachtig beeld aan de voet van de toren, de Fallen Angel, een gevallen engel neergestort in het gras, hoe symbolisch.

Ik wandel terug door de stad en pak hetzelfde terrasje als op de heenweg, het voelt zo mooi en goed.
Na onverwacht prachtige gesprekken met de ober en een andere gaste wandel ik gelukzalig terug door een inmiddels nachtelijk Pisa naar mijn B&B.

Rijk, gelukzalig, blij en vol van de week en de dag.



Bovenop de toren van Pisa...

Rozenbottelkrans, een zo dierbaar herfstmoment...

In 2016 bezoek ik voor mijn werk de show Fashion & Flowers tijdens de Amsterdam Fashion Week en ontmoet daar Willy Pardijs die een van de bloemisten is in het team dat alle decoratie verzorgt.

Na een spetterend evenement rijdt zij met mij mee terug. Ik ken haar niet en zij mij niet.

In de auto van van Amsterdam naar Apeldoorn hebben we intense gesprekken en voordat we het beseffen zijn we in Apeldoorn waar ik haar afzet op het station.

Omdat ik in die tijd actief was in het opbouwen van een bloemistennetwerk en de ontmoeting mooi is, nodig ik haar uit om de Cyclamen Open Dagen bij Schoneveld Breeding te bezoeken in oktober. Dat lijkt haar geweldig dus we maken een afspraak.

Als ze komt geef ik haar een rondleiding, zij geniet van wat ze ziet en ik vind het heerlijk om haar alles te laten zien over onze cyclamen.

Na afloop geeft ze mij een zelfgemaakte krans van rozenbottels, ik vind hem prachtig maar vooral vind ik het zo ontzettend lief dat ze die speciaal voor mij gemaakt heeft.

Trots en blij kom ik ermee thuis en mijn lief vindt hem ook prachtig.

Weken, nee maanden heeft de krans onze salontafel opgesierd en volgens mijn lief groeiden de rozenbottels door. Dat was niet zo maar hij vond van wel.

In januari 2017 overlijdt mijn lief.

De rozenbottelkrans belandt in de container.

Ik ga verhuizen naar een nieuw mooi plekje dat we samen hebben uitgezocht.

Dan krijg ik in september een berichtje van Willy, ze heeft ook dit jaar voor mij een krans gemaakt en komt hem brengen. Weer hebben we prachtige en diepe gesprekken.

De krans is meer dan gewoon een krans, het heeft een zo diepere lading.

Weer geniet ik wekenlang van de krans op tafel, met de herinnering aan het jaar daarvoor.

We hebben niet veel contact, maar het contact dat er is, is warm en puur en we hebben een klik, zij en ik.

Begin deze week is daar opeens haar berichtje. Het is weer tijd voor de rozenbottels en ze heeft voor mij ook dit jaar weer een krans gemaakt.

Zo lief, zo mooi, zo bijzonder....

We spreken af dat ik deze de keer de krans bij haar kom halen en ik word ontvangen met koffie en hazelnootschuimtaart. En weer zijn daar die mooie gesprekken, dit keer bij haar aan de keukentafel.

Blij en gelukkig ga ik weg met een krans die zoveel meer is dan zomaar een krans.

Met liefde gemaakt, met warmte gegeven, zo betekenisvol...

Dankjewel lieve mooie Willy Pardijs voor een derde dierbaar herfstmoment....

 

Thuiskomen in Toscane...

Wekenlang verheug ik mij er al op, op mijn schrijfweek in Toscane.

Toscane, mij zo dierbaar, met zoveel mooie herinneringen..

Al jaren zeg ik dat ik ooit nog een boek ga schrijven maar door alles wat er op mijn pad kwam is  het er nog steeds niet van gekomen.

Dan kom ik een artikel tegen met een top 10 van schrijflocaties in Europa.

Wat de eerste drie zijn weet ik echt niet meer maar nummer vier is Toscane.

Een schrijfweek in Toscane, mijn hart maakt een sprongetje.

Ik klik op de link en kom terecht op de website van IlBene, ik ben onmiddellijk verliefd.

Verliefd op het plekje, op de omschrijvingen, op het gevoel wat eraf straalt.

Natuurlijk komen er praktische “bezwaren”, heb ik nog vrije dagen genoeg, is het wel verstandig?

Dat duurt echter niet lang, ik ben verkocht en boek de schrijfweek.

Vol verwachting stap ik op het vliegtuig naar Pisa en na een heerlijke vlucht wandel ik de aankomsthal uit. Ik zie en ruik Toscane, ik kom thuis, zo thuis...

Dan met de bus naar Pietrasanta waar ik zal worden opgehaald door Elena, de eigenaresse van Villa Masini-Luccetti zoals het oude familiehuis heet.

Ik geniet van de busreis, van alles wat ik zie, het landschap, de kleuren.

Elena haalt me op en vraagt of ik het goed vind nog even een paar boodschappen te doen, ze kookt namelijk zelf deze dagen. Natuurlijk vind ik dat prima en even later stappen we de Conad binnen.

Wat Elena dan nog niet weet is dat ooit mijn eerste Italiaanse supermarktherinnering stamt uit 2003, in Toscane, bij de Conad. Vol verbazing heb ik daar toen rondgelopen, onder de indruk van de grootte en de veelheid aan verse Italiaanse producten, ik had nog nooit zoiets gezien. Deze was kleiner maar bij het binnenkomen flitsten de herinneringen aan die eerste keer door mij heen. Natuurlijk koop ik Toscaanse wijn, en tomaten zoals die alleen daar smaken.

Elena vraagt of ik van vis hou, ja graag!

De boodschappen zijn binnen en we rijden de berg op naar Capriglia.

De berg op betekent een hoogteverschil van zo’n 400 meter over een paar kilometer.

Haarspeldbocht na haarspeldbocht, Elena stuurt de landrover moeiteloos naar boven.

Dan zijn we er, een ijzeren hek zwaait open en ik zie het prachtige oude huis dat de komende dagen mijn thuis zal worden. 
Er is een enorme tuin met dromerige plekjes, er is geen geluid behalve het concert van de krekels.

Elena leidt me rond en ik voel hoe ik zachtjes land in een andere wereld.Mijn slaapkamer heeft een hemelbed en natuurlijk zijn de ramen en de prachtige luiken open, het uitzicht is adembenemend.
Ik blijk deze week grotendeels de enige gast te zijn en kan in alle rust en vrijheid gaan, staan en liggen waar ik wil. er zijn ook heerlijke hangmatten verstopt in de tuin.

Elena faciliteert vaker schrijfworkshops, met begeleiding door professionele docenten. Zelf schrijft ze ook en ze is benieuwd waar mijn boek over gaat. Ik vertel het haar en ze stelt me een aantal vragen waar ik niet direct antwoord op weet. Dat irriteert me, hoezo rode draad.

Ik slaap in met vragen die eerste avond en wanneer ik wakker ben en naar beneden ga staat het ontbijt al klaar. We praten verder, Elena en ik, en ik stel me open voor haar tips en aanwijzingen. Ze geeft me een aantal boeken waaronder het boek “zorg dat jouw boek er wél komt” van Jolanda Pikkaart en Esther van der Ham, en binnen no-time heb ik het boek verslonden. En dus begin ik met nieuwe inzichten, 180 graden anders dan ik bedacht had aan mijn boek. Ik zoek mijn favoriete schrijfplek, de lange marmeren tafel is prachtig met diffuus licht, alleen staat deze vlakbij de waterput en dus stikt het er nu van de muggen Ik vind een ander plekje, plekjes genoeg.

Er staat nog een huis op het terrein, Elena noemt het haar “turtle” huis omdat ze er zo’n 15 schildpadden heeft lopen, sommige al meer dan dertig jaar oud.

Midden in het schildpaddenweitje staat ook een grote marmeren tafel, onder de bomen door zie ik in de verte de zee. Er is geen geluid behalve het constante letterlijk ketsen van de schildpadden die vrijwel de hele dag bezig zijn met voorspel en voortplanting.

Zij ketsen en ik schrijf, hun monotone geluid heeft iets van een mantra, een ijle echo in de wind.

Ik schrijf en schrijf en kom in een flow waardoor ik soms moeilijk kan stoppen. In de flow komen zoveel herinneringen naar boven waardoor regelmatig mijn tranen stromen.

Tranen van verdriet maar vooral van liefde.

Elena ziet en voelt dat.

We hebben prachtige en diepe gesprekken over veel.

De maaltijden zijn niet alleen heerlijk wat eten betreft maar ook een warm samenzijn.

Mijn laatste volle dag breekt aan, de dagen zijn omgevlogen en toch heb ik het gevoel dat ik er al veel langer ben.

We hebben afgesproken dat wanneer ik die dag uitgeschreven ben Elena mij in de namiddag meeneemt naar het strand, ik wil namelijk nog zo graag de Toscaanse zee in, het is een zielsbehoefte.

Na een intensieve schrijfdag rijden we naar Pietrasanta en gaan naar het strand waar Elena als kind al kwam. En daar loop ik de zee in, “mijn” zee, die mij altijd rust geeft, troost geeft, energie geeft, mij mijn balans doet hervinden. Ik duik in de kalme golven en laat me drijven, geniet vanuit het warme zoute water van het prachtige landschap en neem alles in mij op, drink het in, zuig het op.

Ik loop het strand weer op met zout op mijn huid.

Daarna loom in een ligstoel onder de nog warme Toscaanse zon.

Tijd bestaat niet meer...

We pakken een terrasje en eten samen pizza. Daarna slenteren we nog even door Pietrasanta en bezoeken een expositie met beelden van Eppe de Haan, een vriend van Elena, ik vind ze mooi.

Tijd om naar huis te gaan voor mijn laatste nacht op die heerlijke plek. 

In het licht van de maan rijden we terug.

Zaterdagochtend ga ik nog schrijven is het plan, en dan rond de middag naar Pisa waar ik de toren wil bezoeken en mijn laatste nacht doorbreng in een B&B voordat ik weer terugvlieg.

De toren van Pisa, ook dat is thuiskomen in Toscane.

Maar dat is een ander verhaal...