Tussen hemel en aarde

Etna.....

Vulkaan op Sicilië, een nog actieve vulkaan.

Natuurlijk had ik wel eens plaatjes gezien, kende haar vooral van aardrijkskundelessen van heel lang geleden...

Nu stonden we klaar, klaar voor een tocht naar de Etna, op sprookjesachtig Sicilië.

Onze gids stond ons op te wachten met een stoere jeep.

Voor het eerst in mijn leven in een echte jeep, hoe gaaf is dat?!

Vanuit Catania reden we via allerlei binnendoorweggetjes richting Etna, onderweg vertelde de gids honderduit over de geschiedenis en de sporen van de vulkaan.

Het landschap veranderde, veranderde van zachtgroen naar grijs, asgrijs....

Hoe hoger de jeep kwam hoe desolater het landschap.

Desolaat en tegelijkertijd van een onaardse schoonheid.

Het was alsof we door een maanlandschap reden, onwerkelijk, surrealistisch.

Als brekende bewijzen van die verwoestende kracht ineens een dak van een huis nog net uitstekend boven de veraste aarde, de rest van het huis verzwolgen door de lavastroom.

Een tocht vol oh's en ah's, maar ook vol stiltes, diep onder de indruk, sprakeloos....

Hoger en hoger kwamen we, tot bij de kabelbaan op 1900 meter, vanwaaruit we mogelijk naar de top konden mits de omstandigheden goed waren.

We stapten uit in muren van sneeuw en wolken van mist, of was het mist van wolken?

Op de top was het zonnig, zo werd ons verteld, we zouden per sneeuwbully verdergaan naar boven..

Niets had ons kunnen voorbereiden op wat we zagen, waar we doorheen ploegden...

Besneeuwde en verijsde lavabrokken en rotsen die samen een kristallen wereld vormden, een wereld waar wij doorheen reden, een bijna klingelend onaards sprookje...

En toen waren we boven, boven op 2900 meter.

We stapten uit en daar was ze, als een koningin stond ze daar trots, vanuit haar top flarden rook en zwavel....

Onder onze voeten de witte sneeuw, boven ons hoofd een lucht blauwer dan blauw, een snerpend koude wind om ons heen....en in dat alles die bijna voelbare oerkracht in al haar pracht...

Dan word je stil, dan word je klein, dan lijkt de wereld zover weg, daar op die rand...

Intens genieten, alles op mijn netvlies gebrand...

Te voet ging het verder naar de rand van de krater op 3000 meter, de krater ontstaan tijdens de uitbarsting van 2001.

Stapje voor stapje in de ijle lucht, soms glibberend over de ijzige sneeuwlaag.

Omhoog, verder omhoog.....

En dan de rand.....

Weg was de sneeuw, kleine lavasteentjes onder onze voeten...

Ik pakte een handvol steentjes in die ijzige kou, ze waren warm, warm in mijn handpalm...

Zoveel oerkracht, zoveel imposante schoonheid, tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel...

Liedje in mijn hoofd....dansen, dansen, dansen op de vulkaan.....

En dat hebben we gedaan, gedanst op de vulkaan, mijn Lief en ik...

En daarna samen over de rand de hele krater rondgelopen..., de nog warme steentjes onder onze voeten...

tussen hemel en aarde...

Boven de wolken

Het blijft voor mij een unieke en adembenemende sensatie.

De vliegtuigmotoren ronken, langzaam taxiet het naar de baan, dan het aanzwellende gebrul.

Ze neemt vaart, versnelt en komt los van de grond.

Langzaam maar zeker klimt ze verder, hoger en hoger...

En dan, dan adembenemende moment dat ze door het wolkendek heenbreekt.

Dat moment...

Opeens die schitterende zon, de lucht blauwer dan blauw, de wolken als een witte weelde onder je.

Een witte wattendeken, vredig en kalm, glad en rimpelloos.

Ik zie in het felle zonlicht soms die zilveren flitsen en pijlen op afstand, elk vliegtuig op weg naar haar bestemming, dichtbij of ver weg, of heel ver weg.

Ze roepen bij mij associaties op met elfen, of misschien wel engelen..

Door het raampje kan ik de warmte van de zon voelen, ik druk mijn gezicht tegen het glas en doe mijn ogen dicht....

Ik ben voorlopig even boven de wolken....

Dan open ik mijn ogen en zie dat het wolkendek heeft plaatsgemaakt voor een andere witte weelde.

Besneeuwde bergtoppen onder mij, indrukwekkend en majesteitelijk.

Besneeuwde gletsjers, rivieren als een zilveren lint.

Tussen de bergtoppen witte dotten wolk, wat een serene rust.

De zon schijnt recht in mijn gezicht, wat een geluk heb ik!

De bergen verdwijnen, ik zie nog even een gouden gloed, diep beneden mij,  een meer dat de zon stralend weerkaatst.

Nog anderhalf uur vliegen voor we op onze bestemming zijn, Sicilië.

Daar gaan we dansen op de vulkaan, mijn Lief en ik.

Maar eerst nog even heerlijk boven de wolken....