Hoe bijzonder, met mijn kids op mijn eiland...

Al heel lang had ik het verlangen mijn kinderen het eiland uit mijn jeugd te laten zien, het eiland dat mijn leven zo bepaald heeft.

Al veel te vaak en veel te lang was het er niet van gekomen, door net zoveel omstandigheden.

Maar nu, in oktober notabene, met een prachtige weersverwachting, was het zover.

Samen met Martje, Teun en Gijs zou ik samen naar mijn eiland gaan, naar Ameland.

Zaterdagochtend 7 uur rijden we weg uit Twello, een vroege en voor mijn kids moeizame start.

De reis gaat goed, de zon komt door en naarmate we noordelijker komen wordt alles mooier.

We zijn ruim om tijd voor de boot van half 10 en na het parkeren van de auto lopen we met elkaar richting boot. Daar maak ik de eerste foto, onder het bordje van “naar de boten”.

Ik loop te hippen van vreugde, mijn kids zijn enigszins gegeneerd door mijn enthousiasme, zo van “nee he, daar gaat mama weer”..

Eenmaal op de boot zie ik mijn kids genieten, elk op hun eigen manier, maar genieten doen ze.

Het oorspronkelijke plan was om op de pier direct fietsen te huren maar met de gebroken teen van mijn dochter is dat niet handig dus we nemen de bus naar de camping waar ik een trekkershut geboekt heb. In de bus wijs ik hen al de voor mij zo bekende plekjes aan.

We komen aan en gooien de spullen in de hut en drinken koffie.

Daarna wordt het tijd om op pad te gaan.

We huren fietsen, niet voor lange afstanden maar om hen zo de voor mij belangrijkste plekjes te laten zien. Binnendoor langs het huisje waar ze als peuter geweest zijn, vervolgens via mijn zo geliefde  schelpenpad door de duinen naar de strandtent.

Onderweg stoppen we, mijn kids voelen de rust en ervaren die niet te evenaren schoonheid van het eiland. Ze maken foto’s, heel veel foto’s.

Wanneer we aankomen bij Sjoerd, de strandtent bij Nes, krijg ik het prachtigste compliment.

Unaniem zeggen ze dat ze zo hun bedenkingen hadden bij mijn enthousiasme, unaniem zeggen ze dat ik niet overdreven heb, want wat is Ameland mooi en wat ademt het een rust...

Ik geniet met volle teugen, zo blij dat ik hier eindelijk samen ben met hen.

Na een lekkere lunch gaan we een klein stukje verder het schelpenpad op en stoppen bij “onze” opgang. Onze opgang is de opgang op camping Duinoord waar ik vanaf jongs af aan al kwam met mijn ouders, zusje en broertje. Ik wijs hen de plek waar ons tenthuisje stond, ik vertel hen over de windhoos, hoe die over de camping raasde op 11 augustus1972.

Die alles verwoestende windhoos waarbij mijn broertje om het leven kwam, nog maar vijf jaar oud.

Ik vertel het verhaal dat ze natuurlijk al wel kennen, maar nu, juist op die plek, maakt het extra indruk. We gaan de opgang op waar ik vroeger als kind zoveel jaren naar de zee ging.

Hoe bijzonder is het dit nu met mijn volwassen kinderen samen te doen en samen te beleven.

Het is oktober, het weer is prachtig en ik heb mijn bikini en een handdoek mee.

En daar, op mijn oude vertrouwde opgang, waar ik vroeger de zee in ging, ga ik weer de zee in, dompel mij onder op die zo bijzondere plek.

Met het zout op mijn huid fietsen we verder richting dorp, naar de begraafplaats waar mijn broertje ligt en waar mijn ouders ook hun laatste rustplaats zullen vinden.

Samen met mijn drie kinderen loop ik de begraafplaats op, de schelpen knisperend onder onze voeten. Ik loop naar het pad waar mijn broertje ligt, een zonnige plek, bijna tegen de duinen.

Met z’n vieren staan we daar, om ons heen is alles in rust.

Het is een bijzonder moment voor ons allemaal, voor mij, maar ook voor mijn kinderen die dit nu zien en zo bewust beleven.

Het is verdrietig, het is mooi, het is goed...

Daarna gaan we een ijsje eten in het dorp, een ijsje bij De Jong, ook een traditie die ik vanaf kind heb meegekregen. En zo geef ik mijn momenten en herinneringen aan hen mee, en het doet me zo goed om te zien hoe zij dat allemaal opslaan.

Na al die indrukken en emoties is het de hoogste tijd om even te chillen, dus terug naar de hut.

‘s avonds gaan we spareribs eten bij de Herberg, ook weer zo’n speciaal ding.

Zondagmorgen, de volgende ochtend, gaat Gijs al vroeg op pad met zijn camera richting Oerd, wij slapen nog even door. Ontbijten ging even minder omdat het gedachte oventje een magnetron bleek te zijn dus de gekochte afbakbroodjes waren daarmee kansloos.

Dan maar ontbijten onder de vuurtoren, hoe mooi is dat! Aan het strand bij Sunset.

En nog mooier werd het toen de vuurtoren open bleek te zijn, jammer genoeg niet voor Martje met haar gebroken teen, maar samen met mijn jongens ben ik de toren opgeklommen zoals ik dat vroeger zo vaak heb gedaan.

De foto’s bij de vuurtoren zijn me kostbaar en zo dierbaar.

En toen werd het, hoe kan het ook anders, toch nog racen om de boot te halen, de planning was de drie uur boot die de vier uur boot werd, op het nippertje gehaald.

Heen op de Oerd, terug op de Sier..

Ameland verdwijnt langzaam in de verte.

Ik sta op de punt en zie de pier steeds kleiner worden, het eiland langzaam vervagen..

Ik kijk zolang ik kan, alle beelden van dit kostbare weekend in mijn hart..

Hoe bijzonder, met mijn kids op mijn eiland...

Ik adem onder water...

Hoe bijzonder kan een week zijn..

Afgelopen donderdagavond mocht ik door en met een oude kennis mijn eerste proefduik beleven, in een zwembad in Zeist. Het was een heel bijzondere ervaring.

Gewoon te kunnen ademen onder water, in totale rust en ontspanning..

Die avond ging ik slapen in de bubbels van onder water, en ook de volgende morgen bleef ik dat bijzondere gevoel beleven. Ik kon niet anders dan googelen, zoeken naar een duikschool bij mij in de buurt, de ervaring smaakte naar meer..

Dankzij een neef die zelf fanatiek en gepassioneerd duiker is kwam ik terecht op de website van Bussloo Divers, prettig dichtbij.

Na een halve seconde aarzelen stuurde ik een mail waarop ik vrijwel direct antwoord kreeg met het verzoek telefonisch contact op te nemen. Dat deed ik, en binnen no time was er een afspraak gemaakt voor een proefduik in open water. Zaterdagmiddag de duikuitrusting gepast en zondagmorgen de proefduik.

Zondagmorgen...

De ruiten van mijn auto zijn stijf bevroren dus ik moet krabben.

De zon schijnt uitbundig, ik heb er zin in, al vraag ik mij wel af of ik gek ben geworden..

Om kwart voor tien arriveer ik op de afgesproken plaats op Bussloo.

Na een uitgebreide instructie gaan we het water in, mijn duikinstructeur Harry mét back-up van Dive Master Henk, en ik...

Ik ben best zenuwachtig maar voel me veilig, en inmiddels weet ik dat ik onder water gewoon kan ademen. We dalen af, doen de oefeningen zoals vooraf besproken met het uitnemen van het beademingsapparaat en het weer indoen, en ook het gebruik van de octopus als extra veiligheid, lucht krijgen via het apparaat van je buddy.

Natuurlijk is dat best even eng, maar omdat ik weet dat ik kan ademhalen en mij bewust ben van twee ervaren duikers die mij scherp in het oog houden durf ik het, en het gaat probleemloos.

Ik voel me stoer en trots!

Vervolgens volgt de afdaling en de tour die zij allebei wel kunnen dromen.

Maar, zo is mij vooraf gezegd, het is mijn beleving en ik bepaal...

Dus geniet ik van de afgezonken bus en de boot met alle begroeiing en schelpen, laat me leiden en volg alle aanwijzingen keurig op.

Ik geniet van het onderwater zijn, ben me soms niet eens bewust van de twee instructeurs/buddy's die dichtbij mij zijn.

Als vanzelf zwem ik langs de lijn, genietend van van wat ik zie, voel, hoor en beleef..

Voor ik het besef ben ik weer boven, na drie kwartier onder water.

Ik ben boven, heb het ondertussen wel iets koud maar heb zo geen zin om naar de kant te gaan!

Het omkleden was het koudste deel, maar dat stond in schril contrast met de euforie van het onder water zijn, de totale rust, de sereniteit, de beleving.

De regel uit één van mijn favoriete nummers, “my head’s under water, but I’m breathing fine” kreeg vandaag een extra dimensie...

Ik adem onder water....

Zij maakt het verschil...

Een poosje geleden kreeg ik een uitnodiging voor een benefietdiner.

De uitnodiging kwam van een bijzondere vriendin die al jaren zeer betrokken is bij HUG (Help UGanda). Daarom, en omdat onze vriendschap een nog diepere lading heeft, besloot ik te gaan.

Het werd een bijzondere avond.

Bijzonder vanwege de onverwacht mooie gesprekken met mooie mensen, maar vooral bijzonder door het verhaal van Tamar, kinderarts met hart en ziel in Uganda.

Over haar gaat dit verhaal, en ik vertel het vanuit mijn beleving.

Daar staat ze, Tamar, een tengere jonge vrouw die ons samen met haar man Daniël een echte authentieke Ugandese maaltijd heeft bereid.

Ons is een gezelschap van 30 mensen.

Wanneer het eten is opgediend vertelt Tamar haar verhaal.

Hoe zij als jong meisje de droom had om kinderarts te worden in Afrika.

Hoe zij na haar VWO vertrokken is naar Uganda om daar vrijwilligerswerk te doen.

Hoe zij gepakt werd door wat zij zag en beleefde.

Hoe zij, gestimuleerd door haar ouders, toch de studie geneeskunde oppakte en afrondde.

Tamar, een tengere jonge vrouw van 28 jaar, inmiddels kinderarts in Afrika, haar droom meer dan vervuld en nog zo onvervuld, want er is nog zoveel te doen.

“Haar” ondervoedingskliniek, waar kinderen liefdevol worden opgenomen, afgegeven of, zoals zij zegt, gedumpt. In het begin 20 kinderen die zij allemaal als de hare beschouwt. Inmiddels ruim 200 kinderen die zij allemaal bij naam kent, nog steeds haar kinderen.

Ze vertelt, en de eenvoud van haar verhaal is rakend.

Zo tenger en zoveel kracht, zoveel bevlogenheid vanuit haar ziel, vanuit haar zijn.

Haar stichting heet the Rob Foundation, genoemd naar haar inmiddels overleden vader die haar samen met haar moeder heeft geholpen haar droom te verwezenlijken door achter en naast haar te staan.

Tamar knokt, Tamar vecht, Tamar zorgt, samen met haar man Daniël.

En wij, het gezelschap van dertig mensen zitten aan een prachtig gedekte tafel, met eten door hen bereid.

Ik zie haar, hoor en voel haar, haar passie, haar gedrevenheid.

En ik voel me klein, heel klein bij die tengere jonge vrouw die zo het verschil maakt..

Zij maakt het verschil.