Sterrenhemel

Een koude heldere nacht, de winter in aantocht, december, bijna Kerst.

Ik sta even buiten en mijn adem maakt kleine wolkjes.

De hemel is zwart, met schitterende sterren.

Hoe langer ik kijk, hoe meer sterren ik ga zien, met die ene fel oplichtende ster als stralende uitblinker.

Ik ben dol op sterrenhemels. 

Natuurlijk het liefst in Zuid-Europa, in een zwoele zomernacht aan het strand, liggend op mijn rug, genietend van dat spetterende schouwspel.

Maar ook de heldere winternachten thuis, ook die geven datzelfde gevoel.

Het gevoel van er te zijn in iets onmetelijk groots..., adembenemend.

En altijd, in alle jaargetijden, heb ik hetzelfde..

Wanneer ik dan naar boven kijk zie ik de mensen die er niet meer zijn, ze komen op in mijn gedachten vanuit mijn hart. Het lijkt alsof de sterren hen tot leven wekken, alsof ik even met hen kan praten, naar hen kan lachen...

Het afgelopen jaar zijn er daarboven twee mensen uit mijn leven bijgekomen.

Patty eerst, een lieve vriend, en een maand daarna Jan, mijn zo van het leven genietende zwager. Twee bijzondere mensen, twee mannen die me zo dierbaar waren, zo dierbaar zijn.

Zijn... Want ze zijn niet weg, niet echt weg. 

Ze leven voort in mijn hart, poppen op in mijn gedachten.

En ik laat ze komen, laat ze hun zo karakteristieke dingen zeggen, zie hun ogen, hoor hun lach, hun zo eigen lach..

En ik lach naar hen terug, wil hen zoveel vertellen, over hoe het nu is, wat er allemaal hier gebeurt.

Maar dat hoeft niet. Ze weten het wel, want ze zitten in mijn hart, dus weten ze het.

Ik kijk naar boven, naar die flonkerende sterren. 

Hoe langer ik kijk, hoe meer sterren ik zie. 

En ik neem de tijd voor die schittering in de eeuwigheid.

Een koude heldere decembernacht..., bijna Kerst.

Ik ga naar binnen en weet hen dicht bij mij....

Onvermoeibaar

Onvermoeibaar. Niet stuk te krijgen.

Dat is wat ik voel wanneer ik op Twitter zoveel berichtjes, links naar websites, artikelen en blogs voorbij zie komen van moeders. Moeders van een kind met een diagnose (*).

In mijn blog staat dat ik graag wil schrijven over zaken die mij raken. 

Autisme is daar een ding van. Niet zo gek wanneer je zelf twee kinderen hebt met die diagnose. 

Maar dit stuk gaat over de moeders, en dan even niet alleen over mezelf maar ook over al die andere moeders die ik volg en lees.

Indrukwekkend is het al die verhalen te lezen, de herkenning daarin.

Het niet weten, maar vooral het weten...

De wanhoop, maar vooral de hoop...

De moedeloosheid, maar vooral de moed...

De constante strijd, soms verlies, maar vooral de kleine overwinningen...

De vele tranen, maar vooral de intensiteit van de lach...

De machteloosheid, maar vooral ook de niet in te dammen oerkracht...

De oerkracht van een moeder voor haar kind.

Dwars door alles heen, roeien met stokjes als het nodig is, zich vastklemmend aan een fragiele strohalm, die dan ineens onbreekbaar blijkt.

Onvermoeibaar, moeders die elkaar opzoeken, volgen, elk in haar eigen unieke situatie.

Geen kind is hetzelfde, geen moeder is hetzelfde, maar dat ene is wat ons verbindt: de wil om de rugzak van ons kind te vullen met zoveel mogelijk voor onderweg. 

Geen troep, maar essentiële zaken. 

Ons kind moet kunnen overleven, ooit ook zonder ons.

Dus zoeken wij naar de gereedschappen, het voedsel, het water, de energie, de veilige plaatsen en de rust, vooral de rust. Rust is wat onze kinderen zo nodig hebben. Structuur en rust.

Dus gaan wij door,

onvermoeibaar.........

(*) met dank aan een moeder van wie ik ergens las dat haar kind geen etiket had, geen stempel, geen stigma, maar een di-ag-no-se, met veel uitroeptekens... Mee eens..