Zij die mij kennen weten dat ik een onvoorstelbare emokip ben of kan zijn.
Ik kan geraakt of ontroerd worden door heel veel dingen, groot maar ook zo klein, schijnbaar onbetekenend maar juist zo veelzeggend.
Een zonsondergang, een sterrenhemel, de zee, een vriendelijk iemand, een lach, een blik, een lied,
en ga zo maar door....
Vanmiddag ging ik weer even naar mijn mama, later dan anders op de vrijdag, het traditionele borreluurtje bij Casa Bonita.
Toen ik aankwam zaten alle bewoners al in huiskamer 1 en ik hoorde de muziek.
Eens per vier weken wordt er een optreden verzorgd door een zanggroep, koor of muzikant.
Elke keer wanneer ik dan kom denk ik "shit, ik wil gewoon bij mijn mama zitten en keutelen, 1 op 1.
En elke keer weer word ik dan toch geraakt door de muziek en vooral door het effect op de bewoners, de ene keer meer dan de andere keer.
Zo ook vandaag.
Bij binnenkomst hoorde ik de muziek al en dacht "oh shit..."
Ik keek voorzichtig naar binnen in de huiskamer en zag niet direct mijn ouders, maar de altijd aanwezige activiteitenbegeleidster zag mij zoeken en wees "daar zitten ze hoor!".
Daar zaten mijn papa en mama, helemaal vooraan, hand in hand.
Dat wil zeggen, mijn papa had de hand van mijn mama vast, al strelend en liefkozend.
Mama was wat duf op dat moment, af en toe leek ze wat te dommelen.
Zachtjes sloop ik naar hen toe en begroette mijn papa en mama, pakte een kruk en ging achter hen zitten.
De muzikant, een man met een keyboard, zong prachtige liedjes, verpakt in een verhaal over een wandeling. Een mooie warme stem, mooie liedjes uit de tijd van mijn ouders, prachtige verhalen erbij en vooral met volledige overgave naar zijn toehoorders.
Man wat deed je dat mooi! Wat respectvol en liefdevol betrok je de bewoners bij jouw liedjes!
Ik zag de ontroering, de tranen, en -hoe kan het ook anders- bij mij stroomden ze ook....
Liefdesliedjes voor mensen die al een heel mensenleven bij elkaar zijn, liedjes van ooit, van heel lang geleden. Ik zag ogen stralen, een brede lach, blije blikken....
Je kwam aan het einde van jouw wandeling, gaf nog een toegift, en nog een...
En ik filmde mijn mama en papa, hand in hand meedeinend op Tulpen uit Amsterdam, mijn mama weer wakker en meezingend, haar andere buurman spontaan ook vastgepakt en zo deinde de hele rij mee op de muziek...
Ik filmde om het prachtige moment weer vast te leggen, weer een nieuwe parel aan de inmiddels zo lange ketting....
En wat was ik blij dat ik naar binnen was gestapt en niet was omgedraaid.
Wat was het mooi en kostbaar, wat was het weer een groot cadeau...
Mama, zo kwetsbaar en toch zo sterk, nog twee weken en dan wordt u 90 jaar...
In knijp mijn handen dicht, sluit mijn ogen en kijk stiekem even omhoog.....
Eenmaal thuis vertel ik het verhaal aan mijn zoon en stuur het filmpje naar mijn dochter..
Al minstens vijf keer heb ik het teruggekeken, met een schaterlach en een traan..
Emokip...,zo rijk, zo ontzettend rijk,,,,,!
Ik kan geraakt of ontroerd worden door heel veel dingen, groot maar ook zo klein, schijnbaar onbetekenend maar juist zo veelzeggend.
Een zonsondergang, een sterrenhemel, de zee, een vriendelijk iemand, een lach, een blik, een lied,
en ga zo maar door....
Vanmiddag ging ik weer even naar mijn mama, later dan anders op de vrijdag, het traditionele borreluurtje bij Casa Bonita.
Toen ik aankwam zaten alle bewoners al in huiskamer 1 en ik hoorde de muziek.
Eens per vier weken wordt er een optreden verzorgd door een zanggroep, koor of muzikant.
Elke keer wanneer ik dan kom denk ik "shit, ik wil gewoon bij mijn mama zitten en keutelen, 1 op 1.
En elke keer weer word ik dan toch geraakt door de muziek en vooral door het effect op de bewoners, de ene keer meer dan de andere keer.
Zo ook vandaag.
Bij binnenkomst hoorde ik de muziek al en dacht "oh shit..."
Ik keek voorzichtig naar binnen in de huiskamer en zag niet direct mijn ouders, maar de altijd aanwezige activiteitenbegeleidster zag mij zoeken en wees "daar zitten ze hoor!".
Daar zaten mijn papa en mama, helemaal vooraan, hand in hand.
Dat wil zeggen, mijn papa had de hand van mijn mama vast, al strelend en liefkozend.
Mama was wat duf op dat moment, af en toe leek ze wat te dommelen.
Zachtjes sloop ik naar hen toe en begroette mijn papa en mama, pakte een kruk en ging achter hen zitten.
De muzikant, een man met een keyboard, zong prachtige liedjes, verpakt in een verhaal over een wandeling. Een mooie warme stem, mooie liedjes uit de tijd van mijn ouders, prachtige verhalen erbij en vooral met volledige overgave naar zijn toehoorders.
Man wat deed je dat mooi! Wat respectvol en liefdevol betrok je de bewoners bij jouw liedjes!
Ik zag de ontroering, de tranen, en -hoe kan het ook anders- bij mij stroomden ze ook....
Liefdesliedjes voor mensen die al een heel mensenleven bij elkaar zijn, liedjes van ooit, van heel lang geleden. Ik zag ogen stralen, een brede lach, blije blikken....
Je kwam aan het einde van jouw wandeling, gaf nog een toegift, en nog een...
En ik filmde mijn mama en papa, hand in hand meedeinend op Tulpen uit Amsterdam, mijn mama weer wakker en meezingend, haar andere buurman spontaan ook vastgepakt en zo deinde de hele rij mee op de muziek...
Ik filmde om het prachtige moment weer vast te leggen, weer een nieuwe parel aan de inmiddels zo lange ketting....
En wat was ik blij dat ik naar binnen was gestapt en niet was omgedraaid.
Wat was het mooi en kostbaar, wat was het weer een groot cadeau...
Mama, zo kwetsbaar en toch zo sterk, nog twee weken en dan wordt u 90 jaar...
In knijp mijn handen dicht, sluit mijn ogen en kijk stiekem even omhoog.....
Eenmaal thuis vertel ik het verhaal aan mijn zoon en stuur het filmpje naar mijn dochter..
Al minstens vijf keer heb ik het teruggekeken, met een schaterlach en een traan..
Emokip...,zo rijk, zo ontzettend rijk,,,,,!
