Sinds 4 april werk ik als vliegende keep BijDeBieb, invallen op verschillende locaties en oh wat geniet ik daarvan. Elke vestiging heeft weer zijn eigen charme en sfeer, met verschillende bezoekers. Heel veel mensen hebben nog steeds het beeld dat een bibliotheek alleen is voor het lenen van boeken, dat je er vooral stil moet zijn en dat het een ietwat stoffige omgeving is. Niets is minder waar!
De bibliotheken van deze tijd staan midden in de samenleving en bieden tal van cursussen, lezingen, filmavonden, taalonderwijs, de voorleesexpress en nog veel en veel meer. Daarbij is het vooral een openbare ontmoetingsplek geworden. Bezoekers komen er hun krantje of tijdschrift lezen zonder dat daar een lidmaatschap voor nodig is. Er staan publiekscomputers waar mensen op kunnen werken of gewoon dingen kunnen opzoeken, en desgewenst uitprinten. Van dat laatste wordt heel veel gebruik gemaakt. Documenten, mails, foto’s van oude filmsterren, reisbeschrijvingen, je kunt het zo gek niet bedenken.
Vandaag stond ik in Brummen waar op zeker moment een jonge man binnenliep met de vraag of hij iets kon printen. “Natuurlijk kan dat”, zei ik en ik wees hem de publiekscomputers aan die centraal in de bieb staan. “Maar ik ben geen lid”, zei hij. Ik vertelde hem dat dit niets uitmaakte en dat hij gerust gebruik kon maken van de computer en de printer, de printjes uiteraard tegen een kleine vergoeding. Hij ging zitten en kwam even later vragen of ik misschien een schaar had die hij kon gebruiken. Aangezien hij er niet uitzag alsof hij gekke dingen van plan was gaf ik hem een schaar. Na een poosje kwam hij netjes melden dat hij drie A4-tjes had geprint die hij wilde afrekenen en of hij kon pinnen, met dank voor het lenen van de schaar. Natuurlijk kon hij pinnen, geen probleem. Toen hij betaald had liep hij weg met een bedankje.
Opeens stond hij weer voor me. “Mevrouw, dit is voor u”, zei hij, en hij drukte me een klein papiertje in mijn hand. Voordat ik kon vragen wat het was had hij zich al weer omgedraaid en was de bibliotheek uitgelopen. In mijn hand bleek het een opgevouwen klein stukje papier dat ik nieuwsgierig ontvouwde.
En toen las ik wat er op dat papiertje stond…..
Totaal verrast door dit gebaar en deze tekst riep ik dankjewel tegen een lege hal. Ik rende naar de voordeur waar deze jonge man al in zijn auto zat en alleen nog een duim opstak en vervolgens wegreed. Een jonge man, ik schat zo ergens midden 20 (heel gevaarlijk want leeftijd schatten is niet mijn ding), die de schaar dus nodig had om deze tekst, gekopieerd en geplakt in kleine vakjes op een A4-tje en dat maal drie, in kleine stukjes te knippen, zorgvuldig op te vouwen en deze waarschijnlijk uitdeelt aan mensen die hij dit wil meegeven. Of aan mensen die hij ziet? Of zómaar?, ik kan er alleen maar naar gissen.
Voor mij een wildvreemde jonge man, ik voor hem een wildvreemde vrouw die qua leeftijd moeiteloos zijn moeder kan zijn. Wát een bijzonder gebaar, wát een bijzonder cadeautje! Ik heb het papiertje weer zorgvuldig opgevouwen en het zit in een vakje in mijn portemonnee, in mijn “bewaarvakje”. Ik denk maar zo dat hij nog heel veel mensen gaat verrassen. Ik ben er ongelooflijk blij mee omdat maar weer eens overduidelijk is dat er gelukkig ook nog zoveel mooie mensen zijn. Iets met de nieuwe generatie die heel klein en heel stil gaat zorgen voor een omwenteling, voor een verschil. Ik zeg “dankjewel”, met een hele grote glimlach.
Een cadeautje van een wildvreemde, zómaar bij de Bieb…
