Bright eyes.... voor mijn lieve dochter

Lieve Martje,

29 april 1995 om 21.05 kwam jij ter wereld, mijn mooie kleine meisje, vier weken te vroeg. Morgen wordt jij 25 jaar, een kwart eeuw oud.  We kunnen dat niet vieren zoals we dat zo graag zouden willen. Je bent verdrietig om zoveel dingen waarop je weinig of geen invloed hebt. Je hebt al zoveel hobbels genomen, stond op het punt om nieuwe wegen in te slaan, voorzichtig verkennend en met positieve energie, totdat Corona alles op z’n kop zette, zoals bij zoveel mensen. Je hebt geen zin in je verjaardag, niet op deze manier.

Maar lieve mooie dappere dochter van mij, jij wordt morgen 25 jaar en juist op die dag vier ik jouw leven, elk jaar opnieuw. Met alle hobbels en bobbels en tegenslagen ben ik zo ontzettend trots op jou. Op je doorzettingsvermogen, je overwinningen, je oog voor diegenen die je liefhebt en die jou liefhebben. Trots op hoe jij je door alles heenslaat, hoe moeilijk ook. Trots op jouw talent en gave om dat prachtig en raak te verwoorden in gedichten of een blog. Zelf ben je daar nog steeds wat onzeker in, ondanks alle positieve reacties die je krijgt.

Jouw tijd komt nog lieve schat. Daarvan ben ik overtuigd.

Ik wil jou iets geven als symbool.

Geloof, hoop en liefde.

Geloof in jouw mooie zelf, hoop op een goede toekomst en liefde, vooral voor jouzelf.

Dat vind je lief zeg je, maar je wilt graag iets anders. Je wil graag jouw favoriete boek uit je kindertijd en jonge jaren, een boek dat je letterlijk hebt stukgelezen. Waterschapsheuvel, niet in de herziene nieuwe versie maar de oude, die door jou zo gekende en gekoesterde tekst. Niet meer nieuw te koop maar wel tweedehands.

Ik zie je nog liggen tijdens onze vakanties vroeger, op een handdoek op het strand met voor de zoveelste keer Waterschapsheuvel in je handen. Wanneer ik je vraag of je nu geen zin hebt in een ander boek antwoordt je heel beslist “nee, ik vind dit mooi”.

En dus heb ik vandaag een exemplaar besteld “in goede staat”, weliswaar niet als paperback met zachte kaft want die was niet meer te vinden. Maar, zoals jij mij laat weten, het gaat om de inhoud. Symbolischer kan het niet zijn lieve dochter. Want hoewel jij vaak twijfelt aan jezelf, ook bij jou gaat het om de inhoud. Die is net zo rijk als het verhaal van jouw geliefde boek.

Lieve lieve dochter, 

aan de vooravond van jouw vijfentwintigste verjaardag denk ik terug aan het in verwachting zijn van jou, herbeleef ik jouw geboorte, jouw thuiskomen en alles wat daarna kwam. Mijn kleine meisje dat is opgegroeid van een vrolijke peuter tot een mooie jonge vrouw. Mooi van buiten maar vooral van binnen. Jouw reis is nog maar net begonnen.

Vertrouw op je intuïtie en jouw Bright Eyes, net als Vijfje...

Voor jou: https://youtu.be/cGyQmH9NZcw

Liefs, mama xxx

Mijn challenge..

Je kunt in deze dagen Facebook niet openen of de uitdagingen vliegen je om de oren. Het plaatsen van jeugdfoto’s, zwart-wit foto’s van je leven, reken- en taalspelletjes, raadsels en wat al niet meer. Ik heb mij een paar keer laten verleiden, niet zozeer omdat ik dat zelf nu echt wil maar vooral omdat ik het lullig vind om diegene die mij uitdaagt of tagt teleur te stellen door niet positief te reageren. En dus ga (ging) ik erop in en daagde vervolgens ook weer anderen uit. Gelukkig blijken er ook mensen wel degelijk tegen bestand en zo krijg ik een paar vriendelijke doch besliste weigeringen. Dat zet me aan het denken. Waarom zeg ik klakkeloos ja waar ik vaak twijfel en waarom zeggen zij simpel nee of verkiezen zij niet te reageren?

Zonder afbreuk te doen aan de mensen die dit met ziel en zaligheid doen en daar veel plezier aan te beleven ga ik bij mijzelf te rade. Waarom zeg ik ja wanneer ik eigenlijk niet wil en waarom niet? Ik kom tot de conclusie dat ik niet graag mensen kwets die ik aardig vind. Is daar iets mis mee?Natuurlijk niet, behalve wanneer ik mijzelf vervolgens mee laat voeren in iets dat ik eigenlijk op dat moment niet wil en het vervolgens toch doe.  De afmeldingen van anderen zetten mij tot nadenken. Sowieso zet Facebook mij op dit moment tot nadenken. Wat vind ik leuk? Wat lees ik graag en wat niet? Wat wil ik delen en waar wil ik op reageren omdat ik het leuk of mooi vind, belangrijk of misschien verdrietig? Geef ik bewust een duimpje of reactie of omdat ik het gevoel heb dat het moet?

En als ik dat niet doe ben ik dan egoïstisch?

Voer om over na te denken, niets is zwart-wit maar de kleuren bepaal ik uiteindelijk zelf.

Ik neem mij in elk geval voor in deze tijd van social distancing wat minder op social media te gaan en in plaats daarvan wat vaker de telefoon te pakken om te bellen met iemand die mij dierbaar is. Een echt gesprek over wat dan ook, maar vooral persoonlijk. Even een één-tweetje. Op afstand.

Facebook kan leuk, goed en mooi zijn maar ook een bron van ergernis en frustratie.

De belangrijkste uitdaging die ik nu aanga is de uitdaging om het leven zoals dat nu is te leren leven en het te koesteren. De parels te vinden en vooral terug te keren naar dat wat er in mijzelf is.

Met liefde voor de mensen om mij heen, dichtbij of ver weg.

Dat is mijn challenge....

uit·da·ging (de; v; meervoud: uitdagingen)

1

oproep, uitnodiging

2

iets dat inspireert omdat het moeilijk is: ik zie mijn nieuwe baan als een uitdaging

(Bron: Van Dale)

Over Ali B., eigen gemaakte soep en meer bewustzijn..

Ik schrijf dit op de zaterdagavond voor Pasen, thuis in mijn tuintje met fluitende vogels.

Pasen dat dit jaar zo heel anders is. Geen gezellige Paasbrunch of diner met mijn kinderen. Niet mijn oude papa ophalen om gezellig aan te schuiven, geen samen eten met elkaar.

Gisteren deed ik zowel voor hem als voor mijzelf de boodschappen. Boodschappen doen is niet meer leuk, in de winkels voel en zie je de angst. Gelukkig houdt het overgrote deel van de mensen zich aan de regels, maar juist die enkeling die schijnbaar onverschillig tussen iedereen doorpoldert wekt ergernis. Hoe eerder de winkel uit hoe beter. Met diep respect voor al die supermarktmedewerkers.

De kleine winkels in Twello zoals Buurman Vlees en Vis, Zuivelhoeve en Versmarkt van Heesch hebben het allemaal prima opgelost. Maximaal 4 klanten in de winkel, alles afgezet en afgebakend.

Voor de winkels geduldig wachtende mensen, keurig op afstand van elkaar.

Al met al ben ik zo toch ruim anderhalf uur bezig met mijn boodschappenlijstje en dat van mijn vader. Mijn vader die geen thuiszorg of thuishulp meer krijgt omdat hij het min of meer zelf kan met ondersteuning van mij. Met die verantwoordelijkheid ben ik extra scherp op het naleven van alle voorschriften, was mijn handen om de haverklap en hou afstand ook van mijn eigen kinderen.

Net voordat ik mijn voordeur uitstap om de boodschappen te doen stopt de auto van Marcus Trouw voor mijn deur. Een prachtig mooi boeket met een lieve Paasgroet van mijn zusje.

Ver weg en zo dichtbij, ik schiet vol.

Wanneer ik even later bij mijn vader zijn boodschappenlijstje ophaal staat bij hem eenzelfde boeket op tafel, en ook hij is ontroerd. Ver van elkaar en toch zo verbonden in liefde.

Maar er staat nóg een boeket bloemen op tafel, met een kaartje namens Ali B, ANBO en de sierteeltsector. Papa is blij verrast en ontroerd daardoor, en ik ook.

Vanmiddag scroll ik door Facebook en stuit op berichten over de actie van Ali B.

Negatieve berichten door die twee zich erg belangrijk voelende maar kansloze mopperaars van Voetbal International. In tijden van voetbal zijn ze al irritant (ik kijk er uit principe niet naar) maar bij gesprek aan voetbalnieuws scheppen ze er blijkbaar behagen in om andere mensen af te zeiken.

Zo noemen zij de actie van Ali B. “Walgelijk en weerzinwekkend”, zo lees ik want ik kijk zelf niet naar hen. Ik geef hen hierbij graag hun eigen woorden terug. En met mij gelukkig vele anderen.

Bij deze: lieve Ali B., ANBO en de sierteeltsector die het zo verschrikkelijk moeilijk heeft, dank jullie wel voor dit prachtig warme gebaar.

Dank ook onze plaatselijke ondernemers en locale kwekers voor jullie mooie initiatieven op kleinere maar zéker zo belangrijke schaal.

En dank u wel lieve buurvrouw van het rijtje waar mijn vader woont, voor een kaart in de brievenbus met de tekst “soep op de stoep”, waarna de deurbel gaat en u zich snel terugtrekt op veilige afstand, met een glimlach en een groet.

Mijn vader heeft gesmuld van uw eigengemaakte kippensoep, en met hem het hele rijtje.

Zaterdagavond, morgen eerste Paasdag, zo anders maar ook met veel moois, veel liefdevols en een nieuw bewustzijn.

Heb jij dat ook..?

Heb jij dat ook?

Dat jij je in een wereld voelt die net niet echt lijkt?

Alsof je het gevoel hebt in één of andere slechte horror/sciencefictionfilm te zitten?

Dat je eerst nog heel even denkt dat het misschien wel mee zal vallen, maar elke dag meer beseft hoe serieus dit is? Dat je je unheimisch voelt wanneer je voor de noodzakelijke boodschappen de straat op gaat naar de supermarkt, slager of groenteboer?

Dat je elke dag meer ziet dat je via de looproute moet gaan, met kruisjes of strepen op elke anderhalve meter, en dat je je daar op zeker moment zelfs ook veilig bij voelt?

Heb jij dat ook?

Dat je wereld volledig op de kop staat en je het gevoel hebt in de meeste extreme achtbaan van Walibi, De Efteling of Disneyland zit? Alleen dan zonder de lol en met temeer de angst?

Heb jij dat ook?

Dat je de ene dag de tv elk uur aanzet voor het laatste nieuws, en jezelf de andere dag verschuilt in een boek, film of serie? Dat je je de ene dag wel rustig voelt maar de andere dag volledig in paniek en angst? Dat ‘s nachts of ‘s morgens vroeg de demonen komen, of de Dementors? In hun meest gruwelijke vormen? Dat je huilend wakker wordt?

Heb jij dat ook?

Dat je je er meer en meer van doordrongen voelt hoe al die artsen en verpleegkundigen, verzorgenden en thuiszorgmedewerkers zich 24/7 een slag in de rondte rennen om levens te redden en levenskwaliteit zoveel mogelijke te bewaren en te bewaken? Hoe nederig je je daarbij voelt en hoe intens dankbaar je daarvoor bent?

Heb jij dat ook?

Dat je het zo intens mist je partner, je kinderen, je ouders, je familie, je dierbaren te kunnen vasthouden en knuffelen? Als intens knuffelmens mis dat laatste zo intens..

Mijn kinderen van wie ik afstand hou en zij van mij, mijn oude vader bij wie ik, hoe rijk is dat!, nog om de paar dagen om een hoekje kan kijken, maar zonder die kus en broodnodige knuffel.

Dat je daar zo verdrietig van bent..

Heb jij dat ook?

Dat je hoopt dat straks, wanneer dit allemaal voorbij is, de wereld misschien een beetje beter kan worden? Meer bewust van wat we hebben zonder het wereldwijd te moeten halen?

Dat we niet perse Kiwi’s uit NieuwZeeland heel gewoon vinden, of mango’s, of zelfs sperzieboontjes uit Ethiopië? Dat het misschien niet zo gek is om weer gewoon uit te gaan van Hollandse seizoensproducten die niet tienduizenden kilometers hoeven af te leggen om op ons verwende westerse bord te belanden? En ja, ik besef heus wel dat dat misschien ietwat naïef is, maar ergens is dat zaadje in mijn bewustzijn geplant.

En tenslotte....

Heb jij dat ook?

Dat je je soms gewoon heel even zo alleen voelt?

Dat je jezelf opeens dat hele mooie nummer hoort zingen en moet huilen bij de tekst?

Omdat het zo de kern is?

"

Samen zijn

Is samen lachen, samen huilen

Leven door dicht bij elkaar te zijn

Samen zijn

Is sterker dan de sterkste storm

Gekleurder dan 't grauwe om je heen

Want samen zijn, ja samen zijn

Dat wil toch iedereen.

“

Heb jij dat ook....?

Wil je het liedje luisteren in een prachtige actuele uitvoering? dan kun je hierop klikken...