Afscheid en weer verder gaan

Afscheid nemen en weer verder gaan..

We doen het ons hele leven.

We komen dingen tegen, mensen tegen waar we mee door gaan totdat er zich iets voordoet waardoor we weer bijstellen, aanpassen, of er afscheid van nemen.

Afscheid is altijd weemoedig, pijnlijk ook soms, maar het is nodig om door te kunnen gaan.

Pas wanneer je afscheid kunt nemen van iets of iemand is er die opening om door te kunnen gaan.

Afscheid van mensen, van denkbeelden, overtuigingen en illusies, we lopen er vroeg of laat tegenaan. Makkelijk is het nooit.

Maar pas wanneer je echt afscheid kunt nemen openen zich nieuwe deuren, nieuwe ramen, komen er nieuwe horizons, eindeloos ver...

 

Noodgedwongen afscheid nemen is een voldongen feit, maar soms kun je, moet je zelfs, zelf het initiatief nemen om afscheid te nemen van iets, van iemand, om door te kunnen gaan met jouw leven. En ja, zo'n afscheid kan ongelooflijk pijn doen, maar uiteindelijk geeft het rust.

Deze week was een week van nieuwe inzichten, belevingen en afscheid.

Afscheid van dat wat ooit was, afscheid van hoop en illusies.

Maar in dat afscheid is er de geboorte van iets nieuws, iets moois, vol geloof, hoop en liefde.

Wat daaruit voort gaat komen weet niemand, daarom ook heet het hoop en verwachting.

Zonder verlies geen hoop....

En vanuit de hoop komt er nieuwe levenslust, nieuw vertrouwen.

Ik neem afscheid en ga verder...

Onzichtbare draadjes..

Heb jij dat ook wel eens? 

Dat je aan iets of iemand denkt en dat er dan ergens iets gebeurt of voorbij komt waarvan je denkt: toeval bestaat niet?

Ik wel, en daar kan ik dan zo verwonderd door zijn....

De afgelopen week was een week met veel ingrijpende gebeurtenissen en goede en hoopgevende berichten, veel emoties dus, helemaal in combinatie met de alom gierende vrouwelijke hormonen.

Het was een goede week, een mooie week, vol van veel.

En alsof het zo moest zijn kwamen op het juiste moment de juiste mensen voorbij, met de juiste berichtjes of foto's, of gewoon zonder woorden..

Vandaag scheen de zon, die prachtige herfstzon met dat speciale najaarslicht.

En ik mijmerde, mijmerde over die onzichtbare draadjes, die draadjes die allemaal voor een verbinding staan, verschillende verbindingen, elk met hun eigen karakter, zo uniek.

En ik telde mijn draadjes en voelde me rijk, voelde de energie weer stromen, als weldadige golven.

Pakte mijn beeld van albast om haar te polijsten en genoot bij elke nieuwe laag van wat ik zag, wat ze prijsgaf, mijn beeld, haar innerlijk..

Rust en ruimte in mijn hoofd, en in die rust en ruimte kwamen ze allemaal voorbij, mijn draadjes. 

En het zijn allemaal vrouwen, bijzondere vrouwen, sterke vrouwen, elk met haar eigen unieke zijn.

Zo verschillend in plaats en tijd, maar zo verbonden met mij, ik met hen...

Onverbrekelijke onzichtbare draadjes...