Loslaten.., er zijn talloze theorieën en therapieën over. Laat los wat je niet meer dient, laat los waar je geen invloed op hebt, laat het verleden los en leef in het nu, kies voor jezelf. Het klinkt allemaal als een staat van ultieme vrede maar bij mij werkt dat tot op zekere hoogte of eigenlijk beter gezegd, tot op zekere diepte, en vaak ook even helemaal niet.
Drie kinderen, drie navelstrengen fysiek doorgeknipt. Fysiek maar emotioneel niet en nooit. Die niet te omschrijven verbinding en verbondenheid is op geen enkele manier door te knippen en daardoor ook niet los te laten. Heeft één van mijn kinderen het zwaar, dan voel ook ik die zwaarte ten diepste. Wanneer mijn kinderen mooie nieuwe stappen maken en daarbij het geluk vinden, dan voel ook ik dat geluk vanuit die nooit afgebonden navelstreng. En ja, ik weet dat ze zelf hun weg moeten vinden, met pieken en dalen, met vallen en opstaan, maar ik val mee en sta met hen weer op, met diezelfde doorbloeding.
Het moment, dát moment waarop ik mijn kind zie opbloeien, zie stralen, zie groeien, zie klimmen, dat moment is niet in woorden te vatten, alleen in gevoel. In die nog steeds bestaande navelstreng. Vanavond is de doorbloeding compleet en voluit. Drie kinderen die allemaal op weg zijn naar nieuwe bestemmingen, nieuwe paden met ongetwijfeld weer hobbels maar hopelijk heel veel pieken en gelukzalige momenten.
Ik kijk, geniet en vertrouw met hen en op hen en voel me trots, blij en gelukkig.
Loslaten is lulkoek..
