Veluwse Wens Ambulance

Een wensambulance, alleen de naam is al prachtig...

Ik had er nog nooit van gehoord, maar sinds vorige week wel en ik wil het oh zo graag delen!

Want hoe mooi en kostbaar is het wanneer iemands "laatste" wens vervuld kan worden?

Ergens anderhalve week geleden had mijn moeder in het verpleeghuis een bijzonder gesprek in het kader van zorg en welzijn. Een vraaggesprek waarbij zij zelf alle vragen moest beantwoorden. 

De allerlaatste vraag was of mama nog een grote wens had, of er iets was dat zij nog graag wilde doen. Na enig nadenken antwoordde mijn mama dat ze nog zo graag een keer een dagje naar zee zou willen. Ja, zei mijn vader, naar het strand, het strand van.......

"Ameland" antwoordde mijn moeder.

Ameland, het eiland waar zo'n groot deel van ons leven ligt...

Mijn vader vertelde mij diezelfde dag over het bijzondere gesprek, en we waren allebei behoorlijk emotioneel.

We praatten erover in het besef dat we dit met haar niet meer konden doen, dat liet haar lichamelijke conditie niet meer toe, het zou onverantwoord zijn.

Twee dagen later ging mijn telefoon. Het was Rosanne, de EVV-er van mijn mama, en haar stem sloeg bijna over van opwinding. Ze had de vragenlijst gelezen en ook mama's uitgesproken wens. Ze vroeg zich samen met het team af of ze hier niet iets mee konden doen en was op het idee gekomen van de Wensambulance

Ze had al geïnformeerd of mama hiervoor in aanmerking kwam en dat bleek zo te zijn, 

en dat nieuws belde ze mij, overlopend van enthousiasme over deze prachtige mogelijkheid.

Ik zie mezelf nog zitten in de hoek van de bank, kippenvel en tranen.

We moesten het verder wel zelf gaan regelen.

Googelend op wensambulance kwam ik terecht op de website van de Veluwse Wens Ambulance en belde het 06 nummer.

Een vriendelijke Miranda hoorde mijn verhaal aan en reageerde warm en positief.

Ja, het kon, en ja, het kon woensdag al, en of ik de aanvraag via de site wilde invullen.

Mijn vader had ik niet te pakken kunnen krijgen, die wist nog van niets dus wat was ik blij toen hij thuis was. Ik vertelde hem het hele verhaal en ook mijn papa had de tranen in zijn ogen en was totaal overweldigd door deze nooit gedroomde mogelijkheid.

Samen vulden we het aanvraagformulier in. We gingen ervan uit dat Ameland waarschijnlijk niet  haalbaar zou zijn en gaven als "wensplaats" Kijkduin aan, omdat we daar vroeger als gezin vaak naartoe gingen. Wel vertelden we in de aanvraag onze geschiedenis en onze verbintenis met Ameland.

De aanvraag ging eruit en diezelfde middag werden we al gebeld door Karin, de teamcoordinator.

Ook zij was betrokken en warm en ze vertelde ons dat ze al gebeld had met de boot en dat er plaats was die woensdag.

"Met de boot?"

"Ja, uw moeder wil toch graag naar Ameland? En dan gaan we daarvoor..."

Weer tranen en heel veel emotie.

We waren compleet van slag, ontroerd en sprakeloos en de volgende dagen verliepen als in een roes.

Alles werd tot in de puntjes geregeld en tot in detail voorbereid.

Tussentijds kregen we nog een telefoontje dat Wagenborg Passagiersdiensten deze bijzondere overtocht kosteloos zou uitvoeren, hoe geweldig is dat!

En zo zaten we in een emotionele achtbaan maar oh wat mooi!

In overleg met de verpleegkundige besloten we om mama nog niets te vertellen, het zou haar wellicht onnodig onrustig maken en dat wilden we voorkomen.

En toen brak die bijzondere woensdag aan.

Toen we aankwamen bij Casa Bonita stond de ambulance al voor en konden we direct kennismaken met de beide vrijwilligers voor die dag, en dat voelde vanaf de eerste seconde warm en goed.

Vol verwachting gingen we in colonne naar binnen waar mama nog heerlijk zat te ontbijten.

We konden bijna niet wachten tot ze haar boterham ophad, maar toen was daar dan hèt grote moment..

Een groep verpleegkundigen en verzorgers stond eromheen, allemaal blij en net zo vol verwachting als wij allemaal, iedereen leefde al dagen mee..

Papa vertelde mama het grote nieuws, wij allemaal om haar heen, de verrassing van een dagje uit, een dagje naar zee...

"Wanneer?", vroeg mijn mama verrukt. 

"Nu", antwoordde mijn papa.

"Waar naartoe.", vroeg mijn mama.

 "Naar Ameland", antwoordde mijn papa.

"Hoi, hoi, hoi!", juichte mijn mama met beide handen in de lucht...

Dat beeld ga ik nooit meer vergeten, het staat in mijn ziel gegrift en terwijl ik dit schrijf heb ik een grote glimlach van oor tot oor..

De brancard stond al klaar voor mama met daarop een schattig klein pluche beertje, dat deden ze altijd zo werd ons verteld... En ook mama was erdoor vertederd.

Toen ze op de brancard werd gelegd vroeg ze of ze niet naar het ziekenhuis ging, die associatie was er even bij haar. Ik vertelde haar dat ze met een speciale wensauto zou gaan, een auto die wensen in vervulling liet gaan.

Ze balde haar handen samen en deed haar ogen dicht  en zei: "dan wens ik dat ik naar Ameland ga".

En zo vertrokken we met elkaar, met een superlieve en vrolijke chauffeur en met een superlieve zorgzame verpleegkundige aan boord, uitgezwaaid door Rosanne.

Mama heeft de hele reis geslapen, rustig aan de zuurstof, met papa en Martje erbij en wij erachteraan.

Eenmaal op het eiland aangekomen was ze wakker en blij en vol verwachting.

We hadden een speciale strandbrancard bij ons maar er stond bij het paviljoen ook een speciale strandrolstoel klaar en dat was voor dat moment het mooiste.

En zo zijn we met elkaar naar de zee gelopen en hebben een stukje langs het strand gewandeld. 

Gedold in het schuim aan het strand, om mama heen, papa achter haar of naast haar, zoals altijd.

Met elkaar op het strand van Ameland, haar grote wens....

Wat hebben we intens genoten, wat was het mooi en fijn en bijzonder!

Nog even iets eten en drinken in het strandpaviljoen, en toen was het al weer tijd voor de boot terug.

Het was mooi en het was goed, en mama liet zich weer heerlijk op de brancard leggen.

Eenmaal terug hebben we nog even koffie gedronken, ze heeft die nacht geslapen als een blok.

De volgende ochtend herinnerde het pluchen beertje van de Veluwse Wens Ambulance haar aan het dagje uit dat ze gehad had, en inmiddels hangt haar prikbord vol met prachtige foto's van die dag, zodat we met haar samen die wens steeds weer opnieuw kunnen beleven.

"Wacht niet met wensen" staat er in de folder van de stichting.

Hun motto is: "iedereen verdient een laatste wens"

Wij kregen de kans en zijn hier ontzettend dankbaar voor..

Deze dag blijft voor altijd in ons hart, 

En onze lieve chauffeur Harry en lieve verpleegkundige Joke? 

Ook zij blijven in ons hart vanwege hun liefdevolle zorg voor mijn mama en voor ons..

Veluwse Wens Ambulance laat niets te wensen over....

www.veluwsewensambulance.nl

Zo trots op mijn dochter...

Nog even en dan slaat de klok 12 uur.
Dan ben je jarig, je word 21 jaar...
Zojuist heb ik je teruggebracht naar huis, we hebben samen de boodschappen gedaan voor jouw feestje morgen en we hebben samen taarten gebakken, allemaal op jouw initiatief.

Op de terugweg vertelde je mij dat jij jouw laatse cijfer terug had gekregen van periode 3, en dat je tot nu toe in jouw eerste studiejaar zorg nog niet één tekort hebt gehad.
Je doet het zo goed, mijn meisje, steeds meer en zekerder zoek en vind jij jouw eigen weg.
Dat vervult me met trots, maar meer nog dan trots maakt het me blij en gelukkig..

Je hebt het niet gemakkelijk gehad in jouw leven, je hebt geworsteld, bent gestruikeld, maar bent toch steeds weer opgestaan.
Soms vol woede en frustratie, soms met veel verdriet, maar ook met jouw eigen bijzondere zelf en de dingen die jou kracht gaven.

Je bent bijzonder, mijn mooie lieve grote dochter.
Ik zie je nog als kleine te vroeg geboren baby op mijn borst liggen, ik zie je nog zo moeiteloos in jouw zo eigen houding in de couveuse liggen. Ik zie hoe ik je thuisbreng in je iniemienie mooie kleine pakje.
Ik zie je vrolijk kwetterend over alles wat je mooi vind, zie mezelf jouw voorlezen, eindeloze boekjes lang. Ik zie je innig knuffelend met jouw geliefde konijn waar je al jouw verdrietjes bij kwijt kon.

21 jaren....ze zijn voorbij gevlogen en wat heb ik er een intens mooie film van in mijn hoofd en hart.
Vandaag staat daar een prachtige sterke stoere mooie dochter, steeds zekerder van zichzelf en overtuigd van waar ze voor wil gaan, de zorg. met hart en ziel.

Lieve lieve Martje, wat ben ik ongelooflijk trots op jou!
Mijn kleine poppedijne nu zo sterk en volwassen..

Straks om 12 uur proost ik op jou en jouw toekomst, en wens jou alle liefde en geluk van de wereld toe...

Zo trots op mijn dochter.....

Onvoltooid verleden tijd..

Bijna zeven weken geleden is het nu, zeven weken geleden dat we mijn mama wegbrachten naar een verzorgingshuis, Casa Bonita.

En zo bezoek ik haar nu daar, mijn mama, de eerste weken dagelijks, nu een paar keer per week.

Het blijft onwerkelijk om haar daar te weten, al zit ze er veilig en warm en wordt ze liefdevol verzorgd.

Zeven weken waarin ik ook de andere bewoners van haar huiskamer leerde kennen, en soms ook hun familie.

Het is een bijzondere wereld, bijna een andere dimensie.

Oude mensen, sommigen de 80 net gepasseerd, een aantal ook al in de negentig.

Oude mensen, elk met een heel leven achter zich.

En dat leven intrigeert me mateloos wanneer ik hen zie in het nu.

Zelfs hun nu is niet het nu zoals ik dat beleef.

Ademloos kijk en luister ik naar mevrouw V. rustig en kwetsbaar rondscharrelend door de huiskamer of op de gang. Ze ziet er altijd keurig uit, netjes gekleed, altijd een jasje aan.

Ze heeft altijd een opgerolde theedoek in haar hand die ze eindeloos uitrolt, glad strijkt en weer oprolt, al dan niet met iets erin. De manier waarop ze dat doet, de zorgvuldigheid waarmee ze de doek uitklopt en weer opvouwt en oprolt is ontroerend om te zien.

En dan denk ik: "Wie bent u, wie was u voordat u de tijd kwijtraakte? Wat deed u, hoe was uw leven?"

Al zou ze willen, ze zou geen antwoord kunnen geven.

Ze kijkt me vriendelijk aan, met zachte ogen en haar handen pakken de mijne.

Soms strijkt ze over mijn kleren en zegt dat ze die mooi vindt, en weer bedenk ik mij dat ze wellicht naaister is geweest of in een modezaak heeft gewerkt, of.....

Het boeit me, het raakt me..

" Brengt u mij naar huis?" vraagt ze me waarbij ze me stralend en verwachtingsvol aankijkt.

Inmiddels gewend aan deze vraag antwoord ik "natuurlijk mevrouw V, kom maar.."

Ik loop drie stappen heen en weer waarna ze weer rustig op haar stoel gaat zitten, voor zo'n dertig seconden want dan moet ze toch weer aan de wandel, met haar theedoek.

Ze ontroert me zo...

En zo ook de andere bewoners, zo elk met hun heel eigen manier van doen.

Hun manier van kijken, hun manier van praten, hun manier van bewegen..

Soms de leegte in hun ogen maar soms, heel soms ook een glasheldere blik en lieve lach, en dan zou ik honderduit willen vragen...

Vreemd is dat, ik voel me geen bezoek wanneer ik er kom, het is een soort van huiskamer geworden in een andere wereld, de nieuwe wereld van mijn moeder.

Het is mooi om andere familieleden te ontmoeten en te spreken en een soort van verbondenheid te voelen. Want allemaal hebben we te maken met een moeder of vader die niet meer in deze tijd is..

Maar deze unieke mensen hebben ook een gemeenschappelijkheid, diep ingeworteld in hun bestaan.

Vorige week had een van de dochters haar kleinkind meegenomen, een kleine peuter van anderhalf jaar oud. Drie oude demente oma's waaronder mijn moeder zaten in volle verrukking te genieten van dat kleine kindje. Drie oma's kraaiden en kirden en lachten, en op dat moment was er eventjes een opening naar hun verleden, een verleden waarin ze moeder en oma waren.

Het was prachtig om te zien en te voelen, en weer bedenk ik mij hoe jammer het is dat hun lange geschiedenis is verdwenen in de tijd.

Onvoltooid verleden tijd...

Het bizarre verhaal van de BOPZ-indicatie

Acht dagen geleden is het, acht dagen nadat we mijn mama hebben weggebracht naar een verpleeghuis. Een stap die we geen van allen ooit hoopten te moeten nemen.

Maar het kon niet meer, mijn vader kon de zorg voor mijn moeder niet meer aan, ondanks de meer dan goede thuiszorg en de inzet van mijn zus en mij.

En dus kwam er die bijna niet te nemen hindernis, mama moest worden opgenomen, hoe lastig en pijnlijk ook voor allemaal.

De casemanager van Trimenzo nam actie en kon binnen een uur melden dat er plaats was voor mama, vlakbij, in Casa Bonita. De aanvraag voor de BOPZ indicatie werd direct in orde gemaakt.

Er werd ons verteld dat deze indicatie heel erg moeilijk was omdat mijn moeder zelf drie keer ja moest zeggen op dezelfde vraag: "Beseft u dat u wordt opgenomen op een gesloten afdeling en dat daar de deur op slot is? Dat u er zelf niet uit kunt?"

Die vraag, en dat drie keer...

En dat vraag je dan aan iemand die door haar vergevorderde dementie niet meer weet dat haar huis haar huis is, die niet meer weet dat zij daar slaapt, die vraagt waar het toilet is....

Maar wel iemand voor wie haar enige zekerheid die persoon is die al meer dan zestig jaar haar rots en fundament is. Haar man, onze vader...

In goed overleg met de zorgmanager besloten we dat een voorbereiding op dit gesprek onnodige angst en pijn zou veroorzaken. Mama kon het niet meer overzien en zou het ook direct weer vergeten.

We gingen uit van een deskundige die ongetwijfeld een veilige sfeer zou creëeren.

Met pijn in de buik zagen we het gesprek tegemoet. We wisten zeker dat mijn moeder totaal ontredderd zou zijn..

Woensdagmorgen 11.00 uur. De mevrouw belde aan en stapte de kamer in.

Ze keek het kringetje rond en vroeg aan mijn vader, mijn zus en mij: "weet ze het al?"

Geen enkele blik richting mijn moeder.

En mijn moeder, wel dement maar zeker niet gek, schoot a la minute in de alarmfase.

"Tsja, dat is wel lastig", zei de mevrouw, die vervolgens als eerste openingszin tegen mijn moeder begon te vertellen dat zij meer zorg nodig had dan wij haar konden geven.

"Jullie stoppen me toch niet in een inrichting?", vroeg mijn moeder, alert voor het gevaar dat zij voelde.

Waarop de mevrouw zei: " ja, u moet naar een gesloten afdeling waar de deur op slot is, vind u dat goed?"

"Dat doe ik nooit" sprak mijn moeder, en sloeg volledig in totale paniek en verdriet.

Waarom ze dan toch weg moest, dat ze toch niet zonder mijn papa kon, dat ze dan naar haar ouders ging, daar kon ze altijd terecht..", in opperste wanhoop...

Het was afschuwelijk, het was hartverscheurend en verschrikkelijk.

De mevrouw ging door en stelde de vraag nog twee keer, zonder enig invoelen in de paniek van mijn moeder. Opsommend wat zij allemaal niet meer zelf kon.

En mijn mama was verbijsterd want zij weet namelijk niet dat zij dat allemaal niet meer zelf kan.

Mijn mama weet helemaal niet hoe vaak de thuiszorg komt, in haar beleving doet ze nog alles zelf en kan ze zich prima redden.

Snikkend kroop ze bij mijn vader op de bank terwijl mijn zus en ik de mevrouw uitlieten en in de hal nog even napraatten. De mevrouw had dit zelf nog niet vaak zo meegemaakt, zei ze.

Meestal zeiden de dementen gewoon ja omdat het toch langs hen afgleed, zo zei ze.

Hoe gevoelloos en respectloos klonk dat!

We gingen de kamer weer in en vertelden haar hoeveel we van haar hielden.

Dat papa het niet meer kon volhouden, dat hij straks zelf zou omvallen, dat we altijd naar haar toe zouden komen want ze bleef toch onze lieve mama?

Geleidelijk aan kalmeerde ze wat.

En toen gebeurde er iets dat in mijn ziel gegrift staat..

Mijn mama kroop bij mijn papa op schoot en nam zijn hoofd tussen haar handen.

En helder als glas zei ze " maar papa, wij gaan gewoon doen wat we ons hele leven samen al doen, we gaan hier samen doorheen komen, wij gaan samen deze zure appel eten"

Mijn moeder, dement maar in al haar oerkracht, oerkracht die haar overeind gehouden heeft in haar leven dat intens verdriet heeft gekend. De oerkracht van haar liefde voor mijn vader en voor ons, haar kinderen.

Die blik van mijn moeder staat op mijn netvlies gebrand voor altijd, en ik voelde en voel een niet te evenaren trots dat zij mijn moeder is...!

De hele verdere dag is ze onrustig geweest, het was een rotweekend, zo herhaalde ze steeds maar weer...

De volgende dag, donderdag, belde de mevrouw van het CIZ terug.

Ze had overleg gevoerd met de arts van het CIZ en de indicatie werd afgewezen vanwege het verzet van mijn moeder, punt.

We waren verbijsterd en woedend, hoe was dit in godsnaam mogelijk? Ze had mijn moeder toch gezien? Ze zag toch hoe het was?

Het was voor haar ook intens geweest, zo zei ze, maar dit waren nu eenmaal de regels.

Nadat de eerste stoom was afgeblazen hebben we direct contact gezocht met de casemanager, de huisarts en met de zorginstelling waar een kamer voor mijn mama gereserveerd was.

Allemaal waren ze verbijsterd en boos, allemaal vonden ze de afwijzing ridicuul.

In het zorgdossier van mijn moeder stond dat zij een lieve meegaande vrouw is, de term verzet paste daar zo helemaal niet bij.

Machtiging via de rechter zou weken duren, en crisisopvang was al helemaal geen optie, dan zou ze bij agressieve en boze mensen geplaatst gaan worden.

De zorginstelling adviseerde om onmiddellijk een tweede gesprek aan te vragen, en zij zouden de kamer nog even vasthouden tot dit tweede gesprek had plaatsgevonden.

We waren enigszins opgelucht en hadden weer hoop.

De huisarts en casemanager sprongen er beiden direct in en diezelfde avond ging de tweede aanvraag eruit.

De volgende ochtend werden we gebeld door een andere mevrouw van de CIZ.

Ze kon er binnen een uur zijn.

We zagen nog meer dan twee dagen ervoor op tegen het gesprek met de ervaring nog zo vers.

10 minuten voor ze kwam probeerden we mama voor te bereiden, maar van dat eerste gesprek wist ze niets meer en weer kwam de paniek bij haar naar boven...

De bel ging en een andere mevrouw stapte de kamer in.

Ze keek om zich heen en zei hoe gezellig het was, hoe mooi de tulpen op tafel stonden, dat het zo al lente leek... En ja, ze wilde graag een kopje koffie..

Ze babbelde rustig en vroeg aan mijn moeder of ze hier al lang woonde.

Mijn mama antwoordde dat ze hier niet woonde, dat dit huis van andere mensen was en ze hier maar tijdelijk was... En zo nog meer vragen, al babbelend maar heel gericht, luisterend en ziende...

En ja, die ene vraag die drie keer met ja beantwoord moest worden werd ook nu gesteld, maar met een roze strik eromheen, gevoelig en vol empathie, zelfs haar toon was zacht...

En nee, het verdriet van mijn mama was niet minder maar ze accepteerde dat het niet anders kon, en dus was het goed....

En nadat die helse vragen beantwoord waren nam de mevrouw nog ruim de tijd om nog even te babbelen over de foto's die aan de muur hingen en de schilderijen.

En toen ze wegging was mijn mama moe maar rustig, wat een wereld van verschil met dat eerste horrorgesprek...

Minder dan een uur later werden we gebeld dat de indicatie werd afgegeven op basis van artikel 60, geen bereidheid, geen bezwaar..

Het woord blijdschap is niet passend, daarvoor is de stap veel te ingrijpend.

Maar opluchting was er wel...

Als alles zo gegaan was zoals het zou horen te gaan was mijn mama donderdag al opgenomen.

Nu kwamen er ook door het weekend nog vijf dagen bij, vijf dagen en nachten van intensieve zorg door mijn 86-jarige doodvermoeide papa en voor ons, beide dochters, met intens veel liefde gegeven..

En nu zit mijn mama in CasaBonita en wordt omringd door fantastische verpleegkundigen, verzorgers, vrijwilligers en stagiaires. Ze krijgt behalve zorg heel veel liefde en knuffels, zorg met grote hoofdletters.

Dat maakt dat wij haar in vertrouwen daar kunnen laten zijn, in goede en liefdevolle handen.

En we kunnen naar mama wanneer we maar willen, en dat doen we ook, al blijft het hartverscheurend haar niet meer bij mijn papa te zien...

Dus het is goed zo....

Maar kan iemand mij vertellen wie ooit heeft kunnen verzinnen dat iemand die dement is en niet meer weet waar zij is en wat zij doet, drie keer ja moet zeggen op zo'n vraag?

Natuurlijk moeten de rechten van elk mens beschermd worden, maar dat geldt ook voor mijn papa toch? Die al jaren mijn mama verzorgt, dag en nacht?

Die al maanden niet meer sliep?

Die 24 uur per dag alert moest zijn toen mijn mama ook niet meer naar de dagopvang kon?

Kan iemand mij uitleggen waarom dit zo moet en is?

Wat een bizarre BOPZ-indicatie....

Volle maan....

Ik zit even buiten en kijk naar de volle maan, en er schiet mij het liedje van Marco Borsato te binnen.

"Waarom wij worden geboren en ook weer gaan.."

Gaan....

Afgelopen dinsdag hebben we mijn mama naar een verpleeghuis gebracht, gelukkig vlakbij, Casa Bonita, wat een prachtige naam, "mooi huis", en dat is het.

Een noodzakelijke en onvermijdelijke stap, maar oh zo moeilijk..

Het ging niet meer, mijn vader kon de zorg niet meer alleen aan, en samen met mijn zus hebben we 9 dagen en nachten de zorg met elkaar gedeeld, totdat ook dat niet meer ging.

Die enorme stap die we geen van allen wilden, die enorme stap moest genomen worden, met pijn in ons hart..

Onze mama, al meer dan zestig jaar onverbrekelijk met onze papa.

Hoe konden we haar wegbrengen, hoe konden we hen scheiden?

Wreed was het, oh zo wreed..

Maar het kon niet meer, dus kwam er dat moment, het moment dat we mama wegbrachten naar haar nieuwe plekje. En onze mama gleed erin, bijna moeiteloos, zo bijna als vanzelfsprekend.

Dat wat steeds een onoverkomelijke stap leek bleek waarheid te worden.

En het is goed nu.

Mama is in haar wereld, en haar wereld is niet meer gebonden aan tijd en plaats.

Als we komen is ze blij, als we weggaan zwaait ze vrolijk..

Drie dagen is ze daar nu, drie dagen waarin wij, mijn papa, zusje en ik nog worstelen met dat wat er is, wat er was, wat er komt..

Maar mijn mama worstelt niet meer, ze heeft rust en vrede.

En dat te zien maakt mij dankbaar voor alles wat er is en is geweest.

Die onvoorstelbaar dierbare momenten, uitspraken die ik nooit zal vergeten, opgeslagen in mijn hart, voor altijd..

Ik kan nog naar haar toe, kan haar nog knuffelen, en al noemt ze mij soms anders, ik weet mij voor altijd geliefd en gekoesterd.

Zoals mijn dochter zei: "oma kan mij honderd namen noemen, maar ik weet dat haar hart weet wie ik ben".

En zo is het....

Ik zit even buiten en kijk naar de volle maan..

Antwoorden krijg ik niet maar ik weet waarom zij bestaat...

Zoveel liefde, zoveel kracht, mijn mama.

Volle maan...

De engelen van de thuiszorg

Het is half twee 's nachts..

Ik sta in de tuin van mijn ouders en kijk naar een wolkenloze sterrenhemel, even een frisse neus.

En ik laat de dag van vandaag aan mij voorbij gaan.

De dag waarop wij hoorden dat de BOPZ indicatie voor mijn mama is afgewezen waardoor de noodzakelijke opname in een verzorgingshuis vooralsnog niet kan doorgaan.

Tot de volgende stap zijn we dus nog steeds aangewezen op wat we zelf aankunnen, met hulp van de thuiszorg. Die onbetaalbare thuiszorg. 

Elke dag komen er "thuis-zorgers" bij mijn mama langs, zorgers die met hart en ziel hun werk doen. Het kan niet anders dan dat ze dat met hart en ziel doen wanneer je ziet hoe zij deze zorg verlenen. Zoveel liefde, zoveel aandacht, zoveel betrokkenheid, zoveel geduld.

Het is indrukwekkend en ontroerend, elke keer weer..

Elke thuiszorgmedewerker heeft haar of zijn eigen stijl, maar de verbindende factor is het gevoel, de overtuiging, de zorg, de liefde..

En wanneer ik dan ook weer vandaag berichten voorbij zie komen over bezuinigingen in de zorg dan draait mijn maag zich om.

Want wat zouden zoveel mensen zijn zonder die thuiszorg?

Wat zouden wij zij zijn zonder die thuiszorg?

Dus breng ik een ode aan de thuiszorg, de thuiszorg die het mogelijk maakt dat mijn mama optimale en liefdevolle zorg krijgt. De thuiszorg die ervoor zorgt dat mijn papa het kan volhouden.

De thuiszorg die zoveel gezichten heeft, echte gezichten, echte mensen..

De thuiszorg waarop bezuinigd wordt waar ze eigenlijk veel meer zouden verdienen.

Het is inmiddels half drie 's nachts.

Om 3 uur komt de thuiszorg, vanaf vandaag ook 's nachts, deze nacht voor de tweede keer.

En weer is dat een zorger met een ziel.

Zoveel zorgers voor zoveel mensen, 24 uur per dag.

Voor hen een diepe buiging.

Voor de engelen van de thuiszorg....