Ik laat je niet los maar hou je anders vast....

Daar ga je dan...

Na een turbulent jaar waarin steeds duidelijker werd dat jij je eigen weg wilde gaan, moest gaan, voor jezelf en voor ons, is het moment nu daar.

We hebben samen je spullen gepakt en de dingen gekocht die je nodig hebt op jouw nieuwe plek.

Je gaat samenwonen met 3 andere jongens, gelijkgestemd zoals jij het zelf noemt.

Samen in een veilige omgeving van beschermd wonen.

We hebben verschillende locaties bezocht, jij en ik.

De laatste locatie vond je geweldig, je zei letterlijk met uitgestrekte armen "this is it!!", en zo voelde het voor mij ook.

Het is snel gegaan, als in een achtbaan, maar het voelt goed.

Je bent eraan toe, mijn achttienjarige zoon..

En nu ga je dus, en ik hoef je niet los te laten.

Ik hoef je alleen maar anders vast te houden...

Eerst stonden we met de gezichten naar elkaar toe, met de armen om elkaar heen..

Nu hou ik je vast terwijl jouw gezicht naar buiten is gericht, je kijkt de wijde wereld in, maar ik zal altijd achter jou staan, jou vasthouden wanneer het nodig is en je weer laten gaan wanneer het kan..

Niet loslaten maar anders vasthouden, dat heb ik het afgelopen half jaar geleerd...

Je bent vorige week aan een talentenexpeditie begonnen, razend enthousiast ben je daarover.

Je gaat als alles goed is een op maat gesneden opleiding volgen, met de focus op jouw talenten.

Zoveel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik ook..

Dankbaar voor zoveel actieve medewerking en participatie vanuit de gemeente.

Ja, het kan ook anders, de transitie jeugdzorg.

Bevlogen mensen op alle fronten, Autimaat, JP van den Bent, CJG en WMO, Eega en Riwis Wonen, allemaal hebben ze hun eigen bijdrage geleverd in jouw traject.

En jouw mama is blij, blij dat jij, mijn lieve mooie zoon, zijn vleugels uitslaat.

Blij dat jij dat kunt doen onder de veilige hoede van mensen die jou leren leren...

Blij ben ik, en toch stromen af en toe de tranen zomaar ineens vanuit het niets over mijn wangen...

Afgelopen zondag hebben we eindelijk samen de film gekeken die we al zo lang samen zouden kijken.

Met elkaar, Five people you meet in heaven, een film in het Engels, niet ondertiteld en drie uur lang.

In het laatste jaar van jouw HAVO had je het boek gelezen en de film gezien.

Jij zat naast me en wist precies wanneer ik zou gaan huilen.

Jij, met jouw klassiek autisme, sloeg op de juiste momenten je lange arm om mij heen...

Wat een bijzondere middag, wat een cadeau heb je mij gegeven...

Daar ga je lieve zoon van mij...

Ik laat je niet los maar hou je anders vast....

Haar handen om mijn gezicht..

Het was een pittige week, een week van veel en vol.

Na drieeneenhalve maand bellen, praten en zoeken kreeg ik dinsdagmorgen een telefoontje dat er een plek was voor mijn zoon op een locatie van beschermd wonen.

De sneltrein had haar eindstation bereikt.

En met het bereiken van dat eindstation braken bij mij de sluizen.

Alle emotie barstte eruit, in golven van tranen.

Tranen van ontlading, van blijdschap maar ook afscheid nemen.

Een nieuwe fase, nieuwe hele grote stappen voor mijn zoon.

En ook deze week de 57e trouwdag van mijn papa en mama.

Papa, die het nog zo goed weet en beleeft, en mama, die het in al haar groeiende verwarring niet meer weet, het niet meer beseft..

Zo confronterend is dat.

Een pittige week...

Vanavond belde mijn vader of ik nog boodschappen moest doen, of ik nog brood voor hen kon meenemen. Natuurlijk kon ik dat.

Ik bracht het brood bij hen langs, mijn mama wilde net even een dutje doen, zo ving ik op toen ik de hal binnenkwam.

Maar mijn binnenkomen verstoorde dat moment.

Ik vertelde mijn verhaal en mijn vader hoorde alles aan.

Ook mijn mama luisterde maar ik kon niet inschatten wat zij echt mee kreeg of begreep.

Totdat ik brak en moest huilen.

Mijn mama, zo ver weg en zo dwalend zei "kom maar kindje", en ik kroop bij haar op schoot.

Ik moest huilen en ze streelde mijn haren, zei tegen mijn vader dat hij even gewoon stil moest zijn..

En bijna machteloos zei ze dat ze zo weinig kon doen..

En ik zei vertelde haar dat ze precies dat gaf wat ik nodig had op dat moment.

Haar handen om mijn gezicht, koesterend, beschermend...

En mijn zo verwarde mama keek mij helder als glas aan en zei: "natuurlijk doe ik dat, ik heb je toch bij mij gedragen?".

En ik huilde en voelde mij gekoesterd en liefgehad in mijn moeders armen....

Zo verward, zo dwalend, maar op cruciale momenten dat oermoedergevoel..

Ik hoop dat ik dat van haar mag erven.

En dit gevoel zal ik voor altijd bewaren,

Haar handen om mijn gezicht....

Dag van de Mantelzorg

Maandagmorgen.
Ik ben aan het werk en zie de berichten voorbijkomen.
Morgen is het 10 november, de Dag van de Mantelzorg.
Ik zie het voorbijkomen via verschillende bloemisten, gelukkig krijgt deze dag steeds meer verdiende aandacht.
Tot zover het "werk"deel, want het zoveel gedeelde bericht doet mij de tranen in de ogen schieten..

Mijn papa van 86 is al jaren mantelzorger, mantelzorger voor mijn demente mama.
Met eindeloos geduld zorgt hij voor haar, met eindeloos geduld en een intense liefde staat hij haar bij, dag en nacht.
Zijn vrouw met wie hij al meer dan 60 jaar samen is, mijn mama voor wie mijn papa het veilige en rotsvaste fundament in haar verwarde leven is.
Hij is haar houvast, haar baken, haar haven..

Maar ik zie mijn papa vermoeider worder, magerder worden, zijn huidskleur almaar grauwer worden.. eigenlijk kan het niet meer, is het veel te zwaar.
Opgeven is geen optie voor hem, nog niet.
Steeds weer stelt hij het onvermijdelijke uit, het onvermijdelijke moment dat mijn mama naar een verzorgingshuis moet.
Hij weet het maar hij wil het niet, kan het nog niet..
Wanneer mijn mama hem omhelst en knuffelt en zegt hoeveel ze van hem houdt, hoe goed ze het samen toch hebben, dan kijkt hij mij wanhopig aan..
"Hoe kan ik haar nu wegdoen, dat kan toch niet?"
Wegdoen....alleen het woord al....
Ik zie zijn strijd, zijn wanhoop, zijn onmacht, maar overal bovenuit zijn intense liefde..

Vandaag is mijn dochter begonnen met haar eerste stagedag.
Ze volgt de opleiding Verzorgende IG, haar hart gaat uit naar de ouderenzorg.
Haar stage gaat zij lopen bij het verzorgingshuis waar mijn mama nu met stip op de wachtlijst staat.
Zij kiest voor de zorg met hart en ziel, en daar ik ben trots op en heel blij mee.

Maar mijn papa heeft geen keuze.
Toch is hij nu mantelzorger, en wat voor één....

Ik zie de berichten steeds waziger voorbijkomen, de tranen druppen op mijn bureau.
Morgen ga ik mijn papa een hele mooie plant brengen, een mooie grote cyclaam uit "eigen" keuken, de grootste en mooiste die ik vinden kan.
En ik breng ik er ook één naar het dagverblijf waar mijn mama nu al een jaar zo liefdevol verzorgd wordt door zorgzame vrijwilligers.

Applaus voor al die 3,7 miljoen mantelzorgers in Nederland.

Maar het grootste applaus van mij is voor mijn papa....