Deze verrassende spiegel met een paard…

Het is ruim een half jaar geleden. Saskia, mijn toenmalige collega bij de bieb heeft naast haar werk een bijzondere passie voor werken met paarden en ezels, dieren met een hoog ontwikkelde sensitiviteit. Het boeit me en we spreken af dat ik het een keer ga ervaren maar zoals dingen lopen in de waan van de dag komt het er niet van. Tot afgelopen vrijdag. Na veel heen en weer appen is de datum een feit en ik rij door een fantastische route diep de Achterhoek in naar Zieuwent. Zoek het maar op want het is een oase van rust. 

Ik kom aan en parkeer de auto, stap uit in een concert van vogels. Saskia verwelkomt mij en laat mij haar prachtige plek zien in de pure natuur. Na een heerlijke lunch lopen we een rondje en daarna word ik voor de keuze gesteld. Wandelen met paarden of in de bak. Nu heb ik mijn hele leven lang al angst en ontzag voor paarden op één ervaring na, dus ik kies voor de veiligheid van de bak. Buiten de bak was voor mij horror. Die ene, eerste ervaring zonder angst was met mijn dochter op de Paardenschool waar zij vaak kwam. Totale ontspanning en verbinding met een paard, zo’n bijzondere ervaring. En nu dus weer een nieuwe beleving.

Saskia vertelt over de oudheid en historie van paarden. Hoe ze nog maar relatief kort gedomesticeerd zijn, over de bescherming binnen de kudde, hun alertheid en gevoel. Ze zegt dat Faja, haar paard niet echt zomaar aaibaar is. We beginnen en op haar aanwijzingen probeer ik los te laten en af te stemmen op dat mooie dier. De tijd valt weg, alles verzacht en ik wacht af. Dan het moment dat het paard een stap naar mij toezet, haar snuit in mijn voorzichtig uitgestoken hand legt. Alles gaat in slowmotion, de tijd vertraagt. Faja gaat overdwars staan, in de flank zoals dat heet, als bescherming van de kudde, zo leer ik. Tommie, de kleine mini-shetlander die erbij is en normaliter een ondeugende stuiteraar is staat ook in volledige rust, ontspanning en bescherming. Het is een weergaloos mooie ervaring. Als ik uiteindelijk dat prachtige paard mag aaien omdat zij het toestaat is de cirkel rond. Ik voel een complete verstilling.

Volledig in deze prachtige ervaring besef ik dat dit precies is waar ik naar snak. Rust in mijzelf en verstilling. En dat is precies wat ik gespiegeld kreeg vanuit oeroude rituelen.

Compleet Zen ben ik teruggereden naar huis door een prachtig landschap en eenmaal thuis tevreden onder een dekentje gekropen met een blije glimlach en in volledige ontspanning. En wat het mooiste is? Het gevoel werkt door.

Deze verrassende spiegel met een paard..

Dankjewel Faja  ❤️

Een prachtige levensles BIJ de Bieb..

Het is september wanneer ik na een periode van invalwerk een contract krijg Bij de Bieb, met daarbij ook de taak als vrijwilligerscoördinator van de vestiging in Zutphen. Een nieuwe taak en uitdaging die ik vol verwachting aan ga. Eerst aarzelend, maar per week met steeds meer overgave. Een scala aan vrijwilligers, elk met hun eigen verhaal en geschiedenis. Week na week leer ik meer. Zo ook over Emre, nu nog woonachtig in het AZC in Zutphen. Op zeker moment kom ik met hem in gesprek en hij vertelt me zijn verhaal. Ik ben diep onder de indruk en betrap mijzelf op heel andere ideeën en aannames die ik -onbewust- eerder had. Ik zie de interactie met collega’s, zijn verhalen zijn beeldend. Mijn respect voor hem groeit met elk gesprek. Zijn inzet, kennis en motivatie is indrukwekkend, maar vooral zijn empathie en open blik op de wereld om hem heen maakt mij stil.

Hij is gemotiveerd, dankbaar en blij, voelt zich na twee jaar thuis in Nederland. Deze week neemt hij afscheid als vrijwilliger omdat hij een Master Staats- en Bestuursrecht gaat volgen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij heeft het vooruitzicht op woonruimte maar wanneer en waar is nog niet bekend. Dus is hij in contact met Takecarebnb die bemiddelt tussen gastgezinnen en een tijdelijk thuis voor een vluchteling zoals Emre. Binnenkort heeft hij een gesprek met een meneer van Iranese afkomst die als statushouder een woning heeft en andere vluchtelingen wil helpen met woonruimte. Een mooi voorbeeld van er voor elkaar zijn. Voor Emre is een bed en ruimte en rust om te studeren alles wat telt, hij is blij en dankbaar daarvoor.

Dat is precies wat me raakt. Met zijn geschiedenis, zijn verhaal, zijn ervaringen, zó puur en ongekunsteld blij zijn met zijn kansen. Die kansen heeft hij overigens zelf gecreëerd door alle mogelijkheden om de taal te leren met beide handen aan te grijpen. Ook bij de Bieb in Zutphen had hij een taalmaatje. Zo zijn er  mooie vriendschappen ontstaan. Hoezeer Emre gezien en gewaardeerd wordt is wel duidelijk bij zijn afscheid van de collega’s bij de Bieb. Een jonge man vol plannen, zich zó ontzettend thuisvoelend in dit gastland, voor hem zijn nieuwe thuisland. Hij voelt zichzelf een échte Zutphenees, zo zegt hij. Een collega antwoordt dat je in Zutphen een Zutphenees bent wanneer je er geboren bent. Wanneer je er later komt wonen ben je een Zutphenaar. Een leuk taalweetje. Zoals ook het woord vluchteling eigenlijk niet meer van toepassing is op Emre. 

Want Emre antwoordt met een stralende lach. “Ik ben hier opnieuw geboren, dus ik ben een Zutphenees”.  Zijn afscheid en tot zeker ziens worden omlijst met mooie welgemeende woorden, ontroering, warme omhelzingen en alle goeds voor een stralende toekomst. 

En ik? Ik koester een prachtige levensles van een heel mooi mens, eentje om in te lijsten, dankjewel Emre!  

Soms kom je iemand niet zomaar tegen…

Het is iets meer dan negen jaar geleden dat ik na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven in contact kwam met een naamgenote. Iemand die ik tot op heden nog nooit in levende lijve heb ontmoet maar met wie ik een enorme verbondenheid voel. Onze levens verschillen maar we hebben, zo hebben we inmiddels ontdekt, heel veel paralellen. Paralellen als levenspartner van een grote liefde, het verliezen daarvan, en parallellen als moeder. Zij is inmiddels ook oma, ik nog niet. 

We kennen elkaar verder niet maar hebben via berichtjes wel het één en ander gedeeld, wat het gevoel van verbondenheid alleen maar verder versterkt. Het deed me vanavond denken aan het fenomeen van een penvriendin uit de tijd ver voordat social media bestond. Schrijven met een onbekend iemand die voelt als een vriendin, iets dat zover weg lijkt maar, wanneer ik mijn kinderen spreek, online ook nu nog heel normaal is. Hoe dan ook voelt het contact met haar als heel dierbaar en vertrouwd, iets om te koesteren.

Wanneer ik het vertel aan anderen krijg ik vaker een niet-begrijpende dan begrijpende blik. De meeste mensen vinden het raar. Mijn jongste zoon vindt het inmiddels heel normaal wanneer ik over haar vertel, voor hem is zij een dierbare bekende in mijn leven. En dat is precies waar het om gaat. Je ontmoet iemand, in dit geval digitaal, en er is per direct een klik, een voorzichtig begin van een verbinding die niet voorbij gaat, hoezeer onze levens ook verschillen. Het gaat namelijk niet om de verschillen maar over dat wat je samen deelt, of dat wat voelt als gedeeld, en dat is zo ontzettend waardevol en dierbaar.

Een draadje op afstand maar oh zo sterk. Een dierbaar draadje ook, sterk, met gedeeld verdriet, gemis maar ook met gedeelde vreugde en trots over dat wat ons bindt. Liefde voor onze grote liefde, liefde voor onze kinderen, liefde voor het leven en de oeverloze kracht dat steeds weer voluit aan te gaan. Ik prijs me rijk met deze bijzondere ontmoeting en voel het als een cadeautje op zielsniveau voor altijd, al ontmoeten we elkaar wellicht nooit in levende lijve.

Soms kom je iemand niet zomaar tegen..