Jij hebt zo jouw weg gevonden...

Mijn dochter...

Ik heb al zo vaak over jou geschreven, over de stappen in jouw leven..
Vanmiddag was daar eindelijk het moment, het moment van het officieel uitreiken van jouw diploma als helpende in de zorg.
Je was al geslaagd, je hebt al een jaarcontract, alleen het papiertje moest nog komen.

Vanmiddag was dat moment, in klein gezelschap..
We kwamen aan, jij en je vriend, zijn moeder, ik en jouw broertje, en je opa.
We werden verwelkomd in een kamer met slingers, koffie en taart.

Mijn dochter..
Wat kreeg je mooie woorden, hoe treffend werd er verwoord hoe jij het hebt gedaan.
Hoe treffend jouw hobbels en jouw bergen, hoe treffend ook jouw opstaan en weer doorgaan..
Jouw passie, jouw ziel voor de zorg.
Jouw talent en bevlogenheid..

Je hebt jouw papiertje meer dan verdiend, maar wat mooier is, is dat de mensen met wie jij werkt zo boffen met jou.
En ja, je hebt je de kennis eigengemaakt, maar bezieling kun je niet leren, die zit in je donder..
Die bezieling lieve dochter, maakt jou tot wie je bent.
Waardevol, een liefdevolle toevoeging aan zoveel levens.

Mijn dochter,
Zoekend, struikelend, opstaand, vloekend, wanhopig, moedig, hoopvol en vasthoudend aan haar droom...

Zo trots ben ik op jou..

Jij hebt zo jouw weg gevonden...

Zoveel meer dan zorg..

Vrijdagmiddag, het wekelijkse borreluurtje op de locatie waar mijn mama woont.
dit keer met een optreden van  Alleen maar Hollands, een zanggroep uit Apeldoorn.
Ik had er niet echt veel zin in, zit liever even één op één met mijn mama, dus ik had mijn papa laten weten dat ik niet zou gaan. Maar ik kreeg onmiddelijk een berichtje terug dat het zo leuk was, dus ben ik toch maar gegaan.

Ik kwam binnen en hoorde van ver al de muziek, zag mijn papa en mama zitten in een volle huiskamer.Een flinke groep zangers werkte met overgave een repertoire af, met volle overgave.
Het is elke keer weer onvoorstelbaar mooi om te zien wat muziek met mensen met dementie doet..
Het lijkt alsof ze ontwaken uit hun lethargie, alsof ze ontwaken.., terugkomen in het leven.
Meeklappend, meezingend die zo voor hen welbekende teksten.
Klappen is klappen, handjes in de lucht zijn handjes in de lucht, op hun gezicht een grote glimlach.

Het verzorgend personeel en de vrijwilligers doen voluit mee, ook wanneer hun dienst er allang op zit., alles voor de bewoners..
Wat ben ik blij dat ik gegaan ben..

Na een prachtige middag vertelt de zanggroep dat ze als amateurs zingen voor goede doelen.
Dat één van de goede doelen de Wensambulance is, en navraag leert dat het hier gaat om de Veluwse Wensambulance, die mijn mama in Mei 2016 vervoerd heeft naar Ameland, een voor ons onuitwisbare herinering.

Dat zorgde voor kippenvel bij mijn papa en mij.
En kippenvel hadden we al, door die niet te beschrijven passie en toewijding van de verzorgers en alle vrijwilligers die zoveel betekenen in het leven van hen die zij verzorgen.
Waaronder mijn mama...

In deze tijd van alle discusies over de zorg is dit zo de essentie,

Zoveel meer dan zorg....

Misschien nog wel intenser...

Zaterdagavond..

Buiten wisselen de flonkerende sterren af met langs de hemel jagende wolken, een spel van licht en schaduw.

Het is al laat en eigenlijk moet ik naar bed, maar mijn hoofd zit nog veel te vol om te kunnen slapen na twee dagen vol emotie.

Vrijdag 17 november waren mijn papa en mama 59 jaar getrouwd en nog langer verliefd.

Een dag waarvan we niet gedacht hadden het nog te beleven, hoewel mijn mama ons steeds weer voor verrassingen stelt, sterk en onverwoestbaar als zij steeds weer bewijst te zijn.

Vrijdag 17 november.

Papa was er al dagen, nee, weken druk mee.

Een feest was niet meer mogelijk omdat dat teveel zou zijn voor mama, maar toch wilde hij het niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Dus zouden we op de dag zelf voor gebak bij de koffie zorgen, en zaterdagmiddag een klein maar fijn feestelijk samenzijn hebben met een groepje van ouwe getrouwe vrienden van hen uit Rotterdam en Amsterdam, onder het genot van een hapje en een drankje bij de locatie waar mama woont.

Het was mooi en fijn, het was warm en bijzonder, de foto’s op mijn mobiel spreken boekdelen..

Maar de foto’s vertellen niet alles...

Vrijdagmorgen,

Papa staat bij mij voor de deur, strak in het pak.

Hij heeft al taart gehaald en bloemen voor mama en komt mij ophalen om samen bij mama koffie te gaan drinken.

Wanneer ik de deur opendoe staat hij bijna als een verliefde puber op de stoep, in zijn hand een mooie corsage. Nog voordat hij binnen is zegt hij dat dat moest, dat dat erbij hoort, toch?

Ik zeg hem dat het geweldig mooi is en het raakt me, mijn papa van 88 jaar die trots en vol verwachting met een corsage voor mijn mama in zijn handen staat.

Hij komt binnen en ik zet nog even een kopje koffie voor ons beiden.

We zitten samen aan tafel en dan vist hij iets uit zijn borstzak.

Het is een kaartje, een kaartje van de bloemist met daarop de tekst: “Hou van jou”..

Alleen heeft papa er met met pen iets bij en tussendoor geschreven en zo staat er nu

“Al 65 jaar hou ik van jou”.., hun verkeringstijd meegerekend..

Ik schiet even vol, hoe mooi is het dat mijn papa na zo’n mensenleven nog steeds op die manier uiting geeft aan zijn liefde voor mama. Zijn ogen stralen en hij kan niet wachten om naar haar toe te gaan, dus stappen we snel in de auto.

Met taart en bloemen komen we binnen, maar mama is nog even bezig, ze wordt nog even mooi gemaakt.

Als ze binnenkomt in de huiskamer en papa ziet vallen ze elkaar in de armen en omhelzen ze elkaar lang en innig.

Ze heeft even heel helder dat het vandaag hun trouwdag is.

Mama geniet van de bloemen en leest het kaartje keer op keer, en elke keer weer lacht ze vertederd om de tekst.

Zaterdagmiddag geniet ze samen met papa van het samenzijn met elkaar.

Ze is vrolijk en proost mee met een glaasje ouzo, het drankje van hun geliefde Kreta.

We proosten en zingen en maken foto’s, heel veel foto’s.

Alle foto’s zijn mooi, sommige zijn prachtig, maar geen enkele foto krijgt het voor elkaar om die blik te vangen van mijn vader die het kaartje uit zijn borstzakje vist, en mijn moeder die mijn vader aankijkt met die blik die je alleen voor die Ene hebt, die enige niet te evenaren Liefde.

Na 59 jaar nog net zo intens.

Misschien nog wel intenser....

Ik gloei van binnen...

Ik zit in de trein terug van Rotterdam naar huis na een bijzondere avond…

Rotterdam, waar jij en ik samen nog in juni vorig jaar waren voor onze eerste opera.

We hebben toen samen over de Lijnbaan gelopen en sliepen vlak tegenover het stadhuis op de Coolsingel. Je genoot toen zo van mijn genieten, hippend door mijn geboortestad..

Gisteren stapte ik alleen uit op Rotterdam Centraal en liep door de hal naar buiten, de herrie en de geluiden van de stad tegemoet.

Even diep die typische lucht opsnuiven, opkijkend naar al die imposante wolkenkrabbers,  afstekend tegen een blauwe lucht.

Wandelend richting centrum, natuurlijk via de Lijnbaan, natuurlijk richting stadhuis.

Ik liep alleen, maar wat was je bij me, wat voelde ik je naast me...

De laatste keer dat we samen in Rotterdam waren kreeg ik op de Lijnbaan mijn favoriete parfum van jou, de geur die voor jou ook “mijn” geurtje was..

Het flesje was al maanden leeg, ik had ergens ooit een keer iets anders gekocht, een nepper ook, maar die was na een paar keer gebruiken in de afvalbak beland, het was het gewoon niet..

Het lege flesje staat nog steeds op mijn slaapkamer.

Nu liep ik weer over de Lijnbaan en besloot mijzelf nu en daar een nieuw flesje te kopen, omdat jij dat ook gedaan zou hebben.

Niet zomaar een flesje parfum, nee, zoveel zoveel meer......

Met parfum en een vol gevoel liep ik de winkel uit.

Die avond ging ik naar een bijzondere filmvoorstelling van Cinema Culinair, naar de film Io Sono l’Amore, een Italiaans liefdesverhaal over kiezen voor de liefde.

Een voorstelling waarbij je tijdens de film gerechtjes krijgt geserveerd op hetzelfde moment dat ze in de film geserveerd worden, een heel bijzondere beleving.

Er stonden 6 lange tafels gedekt en aan elke tafel zaten 20 gasten, dus in totaal 120 mensen. De plaatsen waren ingedeeld op naam en natuurlijk stel je jezelf dan ook even kort voor aan degene die naast je zit, je zit tenslotte de hele avond samen aan tafel. Links van mij zat een vrouw die vroeg of ik uit Rotterdam kwam.

“Ja, ik ben geboren en getogen in Rotterdam, alleen woon ik nu in Twello”, antwoordde ik.

Zij antwoordde dat ze Twello wel kende, een studievriendin van haar woonde in Terwolde maar was werkzaam als huisarts in Twello.

En zo bleek ik dus naast een vriendin van onze huisarts te zitten..

Rotterdam, 6 tafels en 120 mensen, en dan dit..., dit verzin je toch niet?

Jij was er toch wel bij, zoals altijd, maar nu nog meer, nog zoveel meer....

De avond was een heel bijzondere beleving met daarna nog een blik op de Erasmusbrug aan de Maas, in het maanlicht, waar jij en ik ooit samen Oud en Nieuw hebben gevierd.

En nu zit ik terug in de trein en heb zoals altijd de straat waar ik geboren ben letterlijk aan mij voorbij zien schieten, de Rotte, mijn jeugd.

Ik mijmer over de avond, mijmer over jou, over ons..

Dan pak ik mijn telefoon en vanuit het niets popt er een afbeelding binnen op mijn fotorol, een foto van jou en mij.

Dat gebeurt heel af en toe en onverwachts en ik weet dat jij dan heel dicht bij me bent,

dat je me dat laat weten...

Ik mis je zo...

Ik voel je zo bij me...

Ik gloei van binnen....