Lieve stoere Angelique, deze is voor jou... ❤️

We leerden elkaar kennen in 2004. Jullie huis aan de Parkelerweg 14 in Twello stond te koop en wij wilden het graag kopen. Dat lukte en zo ontmoetten we elkaar, jij en André, Sjef en ik. Tussen jou en mij was er direct een klik omdat we allebei uit Rotterdam bleken te komen. Sterker nog, jouw oma of tante woonde in dezelfde straat als waar ik geboren ben. Herkenning alom en het ophalen van herinneringen. In lekker plat en vertrouwd Rotterdams. Wij kochten jullie huis en hielden contact. Ik weet nog dat André ooit oppaste op mijn kinderen op een avond dat ik naar jou toe ging voor een Tupperware party, geweldig! 

Één jaar later. Twee dagen voordat wij op vakantie zouden gaan naar Spanje kwam het verpletterende bericht dat jullie een ernstig auto-ongeluk hadden gehad waarbij André en Sam om het leven waren gekomen. Ik vloog onmiddellijk naar je toe, trof je aan in het huis dat jullie nieuwe huis had moeten worden. Verdriet en wanhoop, maar vooral kracht, dat is wat ik mij herinner. Omdat wij zelf met 7 kinderen de dag daarna op vakantie gingen konden we niet bij de crematie zijn. In plaats daarvan gingen mijn ouders namens ons. Best bijzonder omdat mijn ouders ooit mijn broertje hadden verloren die net zo oud was als jullie Sam. Zij waren enorm geraakt en onder de indruk en ik was blij dat zij er namens ons waren.

Ons contact bleef. We waren geen vriendinnen maar hadden wel een band, een lijntje, zoals we dat noemden. Jij volgde mij en ik volgde jou, en als we elkaar in het dorp tegenkwamen waren het woorden maar ook woorden zonder woorden. Ik voelde jou en jij voelde mij. 

Ergens in de zomer op het terras bij De Waard. Ik zat daar met mijn vader en jij wandelde langs, zag ons en schoof aan. Even later kwam ook Jan nog even aan tafel en tussendoor Bas. Korte maar oh zo waardevolle momenten. Want jij en ik hadden een gedeelde afkomst, een gedeelde smart maar ook een zo gedeelde kracht. Die Rotterdamse godverdomme, dat doorgaan zelfs wanneer je hart eruit gerukt is. 

Lieve Angelique, ik heb een mateloze bewondering en respect hoe jij overeind bent gebleven na een zo verschrikkelijk verlies. Hoe jij doorging en het leven weer oppakte, alles voor jouw zoon. Hoe jij na een aantal jaren een nieuwe liefde kreeg en ook daarin weer geluk vond. Hoe jij de liefde en herinnering aan André en Sam levend hield, samen met Bas, jouw mooie grote zoon op wie jij zo enorm trots was. Hoe jij zelfs na het vernietigende bericht met jouw zoon en lief naar Curaçao vloog, Carpe Diem met al jouw kracht en liefde. 

Tijdens de jaarwisseling staken jullie altijd een vuurpijl aan naar de hemel, in herinnering aan André en Sam, zoals ik dat ook deed voor mijn Lief. Dit jaar zijn er geen vuurpijlen, maar lieve Angelique, ik ga naar buiten en kijk naar boven, en schiet in gedachten een pijl naar jou. 

Je was een moordwijf en ik ga je never nooit vergeten, 

Lieve stoere Angelique, deze is voor jou.. ❤️ 

Uw licht speelt met de foto’s...

Vandaag, 27 december, het tweede jaar sinds mijn mama ging. Deze dag beleef ik her. 

Op de achtergrond in mijn hoofd en hart speelt de film zich af van uur tot uur, van minuut tot minuut. Dat laatste moment, die laatste kus, haar laatste adem in een kus met mijn papa. Het is bijna 16.30, het moment waarop mijn mama dit aardse leven verliet om over te gaan naar die wereld in het grote universum, in het volste vertrouwen dat ze naar de hemel ging en daar al diegenen die haar dierbaar waren weer zou zien. Een rotsvast vertrouwen, een rotsvaste overtuiging. Toch vocht ze tot haar laatste adem toe om bij ons te kunnen blijven.

In mijn hoofd speelt de film zich vandaag weer af, elk moment, elk detail. Ik moet, nee mag, onbedaarlijk huilen, voor even heel heftig. Dan hoor ik mijn mama zeggen: “zo, genoeg gehuild, nu je tranen drogen en weer door”. En ik glimlach bij die herinnering, droog mijn tranen en pak haar foto. Een foto op het strand, blij en stralend. Ik lach terug en kus haar foto, en bedank haar.

Bedank haar voor haar kracht, haar liefde, haar onvoorwaardelijke liefde.

De kaarsjes had ik al aangestoken, al voor dat moment.

Na mijn tranen kijk ik op naar de foto’s aan de muur. De kaarsjes flakkeren over meerdere dierbare en kostbare foto’s. Ze flakkeren meer of anders, ik weet het zeker en voel mijn mama heel dichtbij.

Dankuwel lieve mama, ik droog mijn tranen en glimlach, sterk in het besef van de kracht en liefde van mijn zo mooie mama... zo dicht bij mij.

Uw licht speelt met de foto’s...

Harde lockdown, of zachte lockup?

Al vanaf deze middag beginnen de berichten door te stromen, er is een harde lockdown op komst. Volgens mijn jongste zoon de hoogste tijd. Rond de middag wandel ik naar mijn vader via het dorp. Verbijsterd zie ik de rijen voor de Primera, de Zuivelhoeve, de slager en andere “niet essentiële” winkels. Ik lees het blog van Renske Kruitbosch dat ik van harte onderschrijf. Ik hoor het schrijnende verhaal van de pedicure van mijn vader die om bizarre redenen geen aanspraak kan maken op een compensatieregeling en dus de komende vijf weken zonder inkomen zit.

Ik zie de eigenaar van de plaatselijke Blokker bijna in tranen, de meest belangrijke weken van het jaar naar de kloten qua omzet. Gelukkig geen agressie in mijn dorp, wel verbazing en berusting, en, veel belangrijker, begrip. Want we willen allemaal dat deze pandemie zo snel mogelijk achter ons ligt. We snakken allemaal weer naar het “oude normaal”. Maar wat is het oude normaal?

Is dat materialistisch? Kunnen staan en gaan en kopen en doen wat je wilt?

Of is het die huidhonger, dat intense gemis aan lijfelijke knuffels? Die behoefte aan die ene zo belangrijke en koesterende omhelzing? Een uitgebreid kerstdiner of gewoon die knuffel met je kinderen en ouders?

Dat laatste geldt voor mij. Wat er op tafel komt of wat ik aan heb is zo niet belangrijk.

Wel de liefde, de warmte, het samenzijn. De liefdevolle blik, en ja, die zo gekoesterde omhelzing.

Ik ga voor het licht, het licht van de zonnewende op 21 december. 

Ik schrijf het donker van dit jaar 2020 van mij af en ga voor het licht van 2021.

Een voorzichtig vlammetje, misschien bijna gedoofd, misschien nu nog een waakvlammetje.

Maar ik blaas voorzichtig en constant, net zolang tot het vlammetje een vuur wordt.

Koesterend wat is, verlangend naar wat kan zijn.

En, kers op de taart, een extra vlammetje, ik kon vanavond nog onverwacht terecht bij mijn favoriete kapster, zomaar een cadeautje.

Lief en verwend. Geen lockdown maar lockup, met mijn gezicht naar de zon en de maan.

Naar gouden en zilveren gloed, vertrouwend op het immense universum, zo veel groter dan wij ooit kunnen bevatten. 

Vertrouwend op mijn hart en ziel.

Zachte lockup, welkom 2021

Feestje op Ameland... Rik en Martine, voor nu en later!

Feestje.. een woord dat in deze tijd een negatieve lading heeft.

Geen massabijeenkomsten, geen party's, Maar intiem kan het toch nog wel, verantwoord, al dan niet met mondkapje.

Ameland, heerlijk eiland, synoniem van vrijheid, rust en genieten.

Fietsen door de duinen, uitrusten bij een strandtent langs het schelpenpad, en in de avond kiezen voor eten bij een heerlijk lokaal restaurant.

In dit geval het Koaikers Huus, verscholen in de duinen.

Niet in het centrum maar juist daarbuiten, bijna onzichtbaar maar tegelijkertijd zo voelbaar.

Één met de natuur, één met de omgeving, in alle puurheid.

De tournedos van Rik is onvergelijkbaar, met wisselende bijgerechten maar wel in die unieke en onvergelijkbare Beurre Rouge.. ik weet niet wat het is maar geniet met mijn ogen dicht..

Vers gebakken aardappeltjes en wisselende knapperige verse salade erbij, de combinatie is meer dan een feestje. In deze Coronatijd met zoveel beperkingen iets om extra te koesteren, veilig en zo heerlijk.

De zorg, de bezorging, de extra’s, het maakt het bestellen en het eten tot een culinaire beleving maar juist ook tot die ultieme eilandbeleving.

Puur, echt, met liefde klaargemaakt, zo helemaal uniek Ameland met eigen karakter.

Karakter van Rik en Martine.

Aanrader, genieten, engeltje op je tong, met bevlogenheid en passie.

Wat wil je nog meer?

Ik zeg Rik en Martine....feestje op Ameland

Voor nu bezorgen en later aan tafel!

Goederentrein, een zo mooie flashback...

Aan het einde van de middag, begin van de avond rij ik terug van mijn vader naar huis.

Zoals wel vaker sta ik stil voor de spoorbomen, meestal voor de sprinter die elke half uur rijdt.

Die sprinter heeft zijn eigen herinneringen maar vanavond was het een goederentrein.

In een split-second was ik terug in de tijd. De tijd waarin ik samen met mijn oudste zoon wachtte voor het spoor terwijl de goederentrein voorbij denderde.

“96” zei mijn zoon dan. En ik twijfelde er niet aan of er waren 96 wagons voorbij gereden.

Mijn mooie oudste bijzondere zoon,toen nog gediagnosticeerd met PDD-NOS, jaren later met klassiek autisme. Nooit had hij het fout, nooit twijfelde ik aan zijn observatie.

Mijn kind die moeiteloos alle bladzijden van de konijnenencyclopedie kon reproduceren.

Letterlijk met komma en punt. Mijn zorgenkind die zo zijn eigen veilige en gestructureerde weg heeft gevonden, blij en trots is met het werk dat hij doet en de regie heeft over zijn eigen overzichtelijke leven.

Ik sta voor het spoor en zie de stroom wagons voorbij denderen.

Ik tel ze niet maar glimlach, in de wetenschap dat mijn zoon moeiteloos het juiste aantal zou noemen.

Goederentrein, een zo mooie flashback....

Zeldzaam mooi...

 

Vandaag was in Deventer de Zeldzaam Mooi Markt, een markt met allerlei kraampjes met eigengemaakte artikelen, food en non-food. Een bijzondere markt die in deze Corona-tijd anders georganiseerd was. Voldoende afstand tussen de kramen, eenrichtingsverkeer, hygiënemaatregelen volgens de voorschriften van het RIVM én een bezoekerspubliek dat zich daarop had ingesteld. Kortom, harmonieus voor het overgrote deel, want natuurlijk zijn er ook mensen die zich nergens iets van aantrekken maar die waren veruit in de minderheid gelukkig.

Mijn nichtje Linda stond ook op die markt met haar eigen zeldzaam mooie creaties. Zij heeft als hobby textiele vormgeving en maakt onder andere tassen, sieraden, kussens, jasjes en, hoe kan het anders in deze tijd, mondkapjes. Alles handbeschilderd, al dan niet gedecoreerd, elk exemplaar uniek. Ik mag mij inmiddels de trotse bezitster noemen van drie tassen en één jasje, en die laatste is mij het meest dierbaar, samen met het bijbehorende tasje.

Het jasje was eerder een gewoon spijkerjasje, maar mijn nichtje heeft het getransformeerd in iets dan veel meer dan dat. Met stof van een mantelpakje van mijn overleden mama heeft zij het jasje omgetoverd tot een letterlijk draagbare herinnering, veel meer dan een jasje. De mouwen en alle applicaties zijn gemaakt vanuit dat dierbare mantelpakje en verwerkt in het spijkerjasje. Het bijbehorende tasje is ook doordrenkt van details van mijn mama’s mantelpakje. En daarbij handbeschilderd met een verbeelding zoals ik graag wilde. Ik draag het met een glimlach en ik koester het.

Natuurlijk had ik vandaag mijn jasje aan en tasje om toen ik even naar de Zeldzaam Mooi Markt ging waar mijn nichtje stond. En hoe mooi was het om te zien en te horen hoeveel mensen afkwamen op “mijn” jasje, met complimenten en positieve commentaren, en na het verhaal erbij nog meer..

En zo was deze dag extra zeldzaam mooi...

Hello Goodbye...

Vanavond besluit ik na een in meerdere opzichten pittige week gewoon dom voor de tv te gaan hangen. Ik kijk wat erop is en besluit in eerste instantie voor de klassieker van de film The Rock te gaan, met Sean Connery in de hoofdrol. Dan zie ik dat ook Hello Goodbye erop is met Joris Linssen, het programma met vaak rakende verhalen. Vorige week heb ik dat ook gekeken maar met een onbestemd “maar”. 

Een dilemma.Toch stem ik af op Joris. Na het vierde of vijfde interview zit ik met kromme tenen, plaatsvervangende schaamte en een gevoel van misselijkheid. Niet vanwege de verhalen die soms blij, soms verdrietig en altijd rakend zijn, maar vanwege het voor mijn gevoel een ethische grens te overschrijden. Mensen die zich helemaal open geven in hun kwetsbaarheid met alle emotie van hun verhaal. En juist daar gaat Joris voor mij een grens over die hij niet over zou moeten gaan. Die laatste vragen, zijn manier van vraagstelling, ik word er onpasselijk van.

Ik twijfel er niet aan dat alle mensen die voorbij komen hun toestemming hebben gegeven voor uitzending, toch heb ik het gevoel dat ze wellicht achteraf ook hun bedenkingen hebben over de manier van uitzenden. In emotie ben je zo verschrikkelijk kwetsbaar dat je de gevolgen van wat je op zo’n moment zegt of doet, of waarvoor je toestemming geeft niet goed kunt overzien. 

Op een zeker moment tijdens de uitzending van vanavond geeft zijn doordrammerige manier van tė ver en teveel doorvragen mij zo’n gevoel van afkeer en plaatsvervangende schaamte dat ik walgend weg zap, met respect en invoelen voor de verhalenvertellers, maar voor Joris een hartgrondig gemeend “Goodbye”. 

Dilemma voorbij.Ik ga naar The Rock, en omdat ik die al meerdere keren gezien heb schrijf ik intussen dit vlammetje. gewoon omdat het iets is dat me raakt en het eruit moet. Maar niet bij Joris. 

Hello Goodbye

Dierbare herinneringen, terug in de tijd...

Vandaag krijg ik bezoek. Bezoek van twee mensen die ik inmiddels als heel dierbare vrienden voel. Annemiek en Ron. Annemiek die jarenlang de chauffeur was van het busje waarmee mijn zoon Teun naar school ging. Annemiek, die nooit zomaar Teun thuis afzette voordat zij gecheckt had of ik al wel thuis was van mijn werk.Vaak kwamen we ongeveer dezelfde tijd aan. Het kwam regelmatig voor dat ik vlak achter het busje aanjakkerde maar nooit, nee nooit liet zij mijn kind uitstappen zonder dat zij wist dat ik thuis was. Dat was en is Annemiek, zij deed veel meer dan haar werk.

Betrokken en vol gevoel voor de kinderen die aan haar verantwoordelijkheid waren toevertrouwd. Annemiek was veilig en vertrouwd, en als moeder was ik zielsblij met haar.

Dus toen mijn zoon op een zekere dag thuiskwam met een flyer van een expositie van beelden bij Annemiek vond ik het niet meer dan normaal om daar naartoe te gaan, met mijn Lief en de jongste kinderen. Als blijk van mijn betrokkenheid en waardering voor wie zij was en voor hoe zij dat deed.

Die expositie gaf een nieuwe dimensie aan mijn leven. Voor het eerst ervoer ik de sensatie en de blijdschap en rust van het werken met een piepklein steentje, een steentje dat ik nog steeds in een doosje koester.Daar en op die dag ontkiemde mijn passie voor beeldhouwen, en mijn Lief zag dat.

En zo kreeg ik op de eerstvolgende Moederdag een workshop beeldhouwen cadeau, op die mooie boerderij van Annemiek en Ron. Jarenlang heb ik daar gewerkt, heerlijk staan raspen en schuren, vrij van alles en opgaand in steen.

De band tussen ons groeide. Ron was instructeur scherpschutters bij de Landmacht. Mijn Lief was ooit in een ver verleden de beste scherpschutter van Nederland en al een aantal jaren ernstig ziek.

Zo ontstond bij mij het idee om hem een dag schieten met scherp cadeau te doen, zoals hij mij ooit die beeldhouwcursus cadeau had gedaan. Ron heeft het geregeld, en nog steeds glimlach ik bij de foto's van mijn glunderende Lief met geweer, foto's en een herinnering om nooit te vergeten.

Mijn Lief is niet meer, mijn zoon heeft zijn vleugels uitgeslagen en zijn weg gevonden. De beeldhouwlessen zijn al een aantal jaren geleden gestopt maar het contact met Ron en Annemiek bleef en blijft. Twee mooie mensen bij wie ik mij zo welkom voel.

Vanmiddag kwamen ze mijn laatste beeld bewonderen en met elkaar hebben we herinneringen opgehaald, momenten om te koesteren. Ze gaven mij een filmpje van lang geleden, van die bewuste expositie. De dag waarop ik dertien jaar geleden kennismaakte met beeldhouwen en voorgoed verkocht was. Beelden van oude en mooie, andere tijden. Beelden die mijn tranen lieten stromen maar ook een enorme glimlach gaven. Beelden die me blij maakten.

Vrienden, heel bijzondere vrienden, die mij me rijk doen voelen.

Dierbare herinneringen, terug in de tijd...

Zo kostbaar ook in het nu.

Vaderdag...

Vaderdag in mijn vroege jeugd. 

Eigen geknutselde cadeautjes van de basisschool.

Vaderdag altijd op zondag dus dat betekende naar de zondagsschool of naar de kerk.

Vaderdag in mijn eerste leven met mijn kinderen.

Dat betekende ontbijt op bed met zelfgemaakte knutsels van mijn kinderen en ook een cadeautje

van mij. En natuurlijk ook naar mijn eigen vader.

Vaderdag in mijn tweede leven. Mijn kinderen naar hun vader en de kinderen van mijn Lief bij hem

en met hem, met zelf geknutselde cadeautjes en later traditionele biertjes. De uitdaging om per

kind steeds weer een ander, niet eerder gegeven biertje te vinden.

Ik fotografeerde en filmde dat op gepaste afstand maar wel vastgelegd voor altijd.

Vaderdag anno 2020.

Mijn vader, bijna 91 jaar leeft nog en is nog steeds gezond.

Hoe rijk is het om naar hem toe te kunnen gaan, weliswaar op afstand maar wel bij hem.

De vader van mijn kinderen beleeft dat anders, mijn kinderen gaan dus niet naar hem toe op die

dag. De kinderen van mijn Lief hebben hun vader niet meer, hoe anders waren die Vaderdagen.

‘s Morgens vroeg slingers ophangen en dan de trap op naar de slaapkamer om hem wakker te

zingen. Slingers, omdat hij vond dat Vaderdag verdiend moest worden. Zo waren er ook altijd op

Moederdag slingers voor mij met een vers geplukt veldboeket ‘s morgens.

En natuurlijk ook de al dan niet zelf gefröbelde cadeautjes. Een zo andere beleving.

Vandaag gaan mijn kinderen niet naar hun vader, en dat is lastig.

De kinderen van mijn Lief hebben hun vader niet meer, en dat is verdrietig.

Mijn kinderen missen hem ook als bruisende bonusvader, en dat is moeilijk.

Ik heb nog wel mijn oude vader, en dat is heel erg rijk.

Vandaag is een dubbele dag in het kwadraat.

Zoveel herinneringen, zoveel emoties, zoveel beelden, zoveel voelen.

Vandaag heb ik Rosé gedronken met mijn papa in de tuin.

Heb ik gedacht aan mijn Lief en de kinderen.

Heb ik gedacht aan mijn kinderen en hun beleving.

En heb ik gedacht aan al diegenen die hun papa niet meer hier op aarde hebben maar wel in hun

hart, met alle herinneringen die daarbij horen, van lang geleden en heel dichtbij.

Voor mijn kinderen is Vaderdag zoals die is, en zal altijd dubbel blijven.

Voor de kinderen van mijn Lief zal Vaderdag nooit meer hetzelfde zijn.

Voor mij is Vaderdag nog steeds kostbaar Vaderdag.

Ik prijs me rijk maar voel daarbij ook zo het verdriet van het gemis in zoveel vormen.

Mooie dag...

Na een slapeloze nacht start ik de dag op met koffie en mijn telefoon.

De avond daarvoor heb ik al drie foto’s opgezocht van en met mijn mama, mijn mama die vandaag 8 juni 2020 92 jaar zou zijn geworden.

Ik start op en krijg een herinnering op Facebook, met daarin één van de drie door mij uitgekozen foto’s. Daarmee is de keuze bepaald en ik deel de herinnering aan deze dag op dit moment.

Een moment zo vol van lading, zo vol van veel..

Een moment geknipt door mijn Lief die er ook niet meer is.

Een moment van gemis van meer dan meer dan...

Mijn mama, mijn oermama, die tot op het laatst zo volledig mama was.

Mijn Lief die die foto nam, onwetend van wat kwam, te snel, te volledig, te definitief.

Ik kijk naar de foto en voel het moment.

Zie in mijn ogen de adoratie en de de liefde.

Weet in mijn donder het weten van toen..

Het weten van de eindigheid..

Vandaag zou mijn mama jarig zijn geweest, 92 jaar zijn geworden.

Mijn papa, bijna 91, viert deze dag in oneindige liefde.

Natuurlijk ben ik daarbij en deel zijn vreugde, liefde, herinneringen en verdriet.

Ik deel en voel en huil.

“Waarom moet je zo huilen”, vraagt mijn vader.

Waarom is het zo intens?

Omdat ik ben zoals ik ben lieve papa..

En al begrijpt hij het niet, hij accepteert het.

Hij gaat mee in mijn herinneringen, mee in mijn voelen en in mijn verdriet.

Mee in mijn lachen, mijn schateren om herinneringen, mee in alles wat zo mooi was en is..

We delen, we voelen, we begrijpen soms wel en soms niet..

Maar we weten,

Dit is een mooie dag, dit was een mooie dag..!

Het verhaal van mijn vader, deel 1...

Rondom deze dagen van dodenherdenking en 75 jaar vrijheid met alle verhalen daaromheen ontstaat bij mij het verlangen de verhalen en herinneringen van mijn eigen papa op te tekenen.

Mijn papa, geboren in Rotterdam die, zoals ik al van jongs af aan weet, Rotterdam heeft zien branden. Dat, en enkele summiere verhalen meer, maar niet meer dan dat.

Opdat wij niet vergeten, voor mijzelf en voor mijn kinderen en om voor altijd te bewaren....

Hillegersberg, Kootsekade 1939

Mijn vader, Ton, een jongetje van nog geen tien jaar oud. Wonend op de Kootsekade met zijn vader, moeder, oudste broer en kleine zusje. Een benedenwoning met souterrain en kelder. De kelder waarin mijn opa konijnen fokt. Één van de taken van mijn vader is het snijden van vers gras voor de konijnen. Warm water halen behoort ook tot zijn taken, samen met zijn anderhalf jaar oudere broer. Met een emmer naar de waterstokerij een paar straten verderop en dan samen met een emmer gloeiend heet water tussen hen in teruglopen naar huis. En nee, dat gaat niet altijd goed, mijn vader herinnert zich de brandwonden nog wel.

De zorgeloze tijden met de tramremise op de hoek. trammetje wippen met vriendjes. Trammetje wippen is achterop de tram springen wanneer die in of uit de remise rijdt, hartstikke verboden en dus superspannend. Het trammetje wippen verandert wanneer in 1939 de mobilisatie komt. Schuin tegenover de Kootsekade is carrosseriebedrijf Van Steenis waar militaire jeeps gestationeerd worden voor reparatie. Jeeps die je met één druk op de knop kunt starten, iets dat mijn vader en zijn vriendjes regelmatig stiekem doen. Terwijl hij het geluid nadoet schatert hij het nog uit en noemt moeiteloos de namen van zijn vrienden van toen. Kees Muyt, Rokus van Rooijen, Arie Gorsselman. Vriendjes van zowel de Christelijke school als de Openbare school. Zorgeloos vissen in de Rotte waar in die tijd de riolering nog gewoon in het water geloosd wordt. De kroegbaas op de hoek die roept “jongens,heb je nog voer nodig?” en vervolgens een emmer met de productie van een “toilet” in de rivier loost pal naaste vissende jongens.

Volgens mijn vader smaakt de vis die hij meeneemt naar huis er niet minder om.

Zijn vader, mijn opa, is dan al lang zonder werk. Eens per twee weken sluit hij zich aan bij de rij voor de steun, een moeilijke gang voor een trotse man. 1934-1935 moet hij al elke dag stempelen om in elk geval een kleine steun te krijgen, hij betaalt op dat moment aan huur 6,25 gulden per week en krijgt steun van 14,75 gulden per week. Dus blijft er 8 gulden over voor de rest van de week. Gaspenningen moest je kopen voor 20 cent per penning voor warm water, 2 cent per emmer.

Mijn vader herinnert zich die ene en enige keer dat hij met zijn vader, mijn opa, lopend vanaf de Kootsekade naar de Cineac in hartje Rotterdam op de Coolsingel is geweest waar elk uur nieuwsberichten werden gedeeld. Hij herinnert zich dat hij die ene en enige keer heeft gezien hoe Finland ingenomen werd door Rusland. Hij herinnert zich Hotel Atlanta op de Coolsingel, hoe bijzonder dat ik juist in dat hotel geslapen heb na de allereerste opera in mijn leven, La Bohème in Rotterdam, juni 2016. De Cineac stond daar destijds vlakbij.

10 mei 1940 komen de vliegtuigen over en breekt de oorlog uit. Er wordt gezegd dat je bij luchtalarm in de kelder moet schuilen. In het geval van mijn vader is dat de kelder onder de trap, waarbij hij zich nog steeds afvraagt hoe veilig dat is. In de kelder terwijl de bommen vallen, hoe veilig ben je dan wanneer er een bom valt en jij onder het puin ligt? Volgens hem is het beter om naar buiten te gaan. 

14 mei, het bombardement van Rotterdam. Het luchtalarm, het geluid van de vliegtuigen en de bommen, het schuilen in de kelder. Dat geluid is hij nooit meer vergeten en zal hij ook nooit meer vergeten. Hij heeft ooit de musical soldaat van oranje mogen zien en wat hem tot op de dag van vandaag bijblijft is het geluid van de Stuka’s. Alsof het gisteren was...

Vandaag, tachtig jaar na dato, hebben we samen gekeken naar de herdenking van het bombardement op TV Rijnmond, en hebben we samen naar de docu gekeken, waardevolle momenten.

Dat was het begin van de oorlog. 

Mijn vader heeft nog zoveel meer verhalen, en die volgen....

Bright eyes.... voor mijn lieve dochter

Lieve Martje,

29 april 1995 om 21.05 kwam jij ter wereld, mijn mooie kleine meisje, vier weken te vroeg. Morgen wordt jij 25 jaar, een kwart eeuw oud.  We kunnen dat niet vieren zoals we dat zo graag zouden willen. Je bent verdrietig om zoveel dingen waarop je weinig of geen invloed hebt. Je hebt al zoveel hobbels genomen, stond op het punt om nieuwe wegen in te slaan, voorzichtig verkennend en met positieve energie, totdat Corona alles op z’n kop zette, zoals bij zoveel mensen. Je hebt geen zin in je verjaardag, niet op deze manier.

Maar lieve mooie dappere dochter van mij, jij wordt morgen 25 jaar en juist op die dag vier ik jouw leven, elk jaar opnieuw. Met alle hobbels en bobbels en tegenslagen ben ik zo ontzettend trots op jou. Op je doorzettingsvermogen, je overwinningen, je oog voor diegenen die je liefhebt en die jou liefhebben. Trots op hoe jij je door alles heenslaat, hoe moeilijk ook. Trots op jouw talent en gave om dat prachtig en raak te verwoorden in gedichten of een blog. Zelf ben je daar nog steeds wat onzeker in, ondanks alle positieve reacties die je krijgt.

Jouw tijd komt nog lieve schat. Daarvan ben ik overtuigd.

Ik wil jou iets geven als symbool.

Geloof, hoop en liefde.

Geloof in jouw mooie zelf, hoop op een goede toekomst en liefde, vooral voor jouzelf.

Dat vind je lief zeg je, maar je wilt graag iets anders. Je wil graag jouw favoriete boek uit je kindertijd en jonge jaren, een boek dat je letterlijk hebt stukgelezen. Waterschapsheuvel, niet in de herziene nieuwe versie maar de oude, die door jou zo gekende en gekoesterde tekst. Niet meer nieuw te koop maar wel tweedehands.

Ik zie je nog liggen tijdens onze vakanties vroeger, op een handdoek op het strand met voor de zoveelste keer Waterschapsheuvel in je handen. Wanneer ik je vraag of je nu geen zin hebt in een ander boek antwoordt je heel beslist “nee, ik vind dit mooi”.

En dus heb ik vandaag een exemplaar besteld “in goede staat”, weliswaar niet als paperback met zachte kaft want die was niet meer te vinden. Maar, zoals jij mij laat weten, het gaat om de inhoud. Symbolischer kan het niet zijn lieve dochter. Want hoewel jij vaak twijfelt aan jezelf, ook bij jou gaat het om de inhoud. Die is net zo rijk als het verhaal van jouw geliefde boek.

Lieve lieve dochter, 

aan de vooravond van jouw vijfentwintigste verjaardag denk ik terug aan het in verwachting zijn van jou, herbeleef ik jouw geboorte, jouw thuiskomen en alles wat daarna kwam. Mijn kleine meisje dat is opgegroeid van een vrolijke peuter tot een mooie jonge vrouw. Mooi van buiten maar vooral van binnen. Jouw reis is nog maar net begonnen.

Vertrouw op je intuïtie en jouw Bright Eyes, net als Vijfje...

Voor jou: https://youtu.be/cGyQmH9NZcw

Liefs, mama xxx

Mijn challenge..

Je kunt in deze dagen Facebook niet openen of de uitdagingen vliegen je om de oren. Het plaatsen van jeugdfoto’s, zwart-wit foto’s van je leven, reken- en taalspelletjes, raadsels en wat al niet meer. Ik heb mij een paar keer laten verleiden, niet zozeer omdat ik dat zelf nu echt wil maar vooral omdat ik het lullig vind om diegene die mij uitdaagt of tagt teleur te stellen door niet positief te reageren. En dus ga (ging) ik erop in en daagde vervolgens ook weer anderen uit. Gelukkig blijken er ook mensen wel degelijk tegen bestand en zo krijg ik een paar vriendelijke doch besliste weigeringen. Dat zet me aan het denken. Waarom zeg ik klakkeloos ja waar ik vaak twijfel en waarom zeggen zij simpel nee of verkiezen zij niet te reageren?

Zonder afbreuk te doen aan de mensen die dit met ziel en zaligheid doen en daar veel plezier aan te beleven ga ik bij mijzelf te rade. Waarom zeg ik ja wanneer ik eigenlijk niet wil en waarom niet? Ik kom tot de conclusie dat ik niet graag mensen kwets die ik aardig vind. Is daar iets mis mee?Natuurlijk niet, behalve wanneer ik mijzelf vervolgens mee laat voeren in iets dat ik eigenlijk op dat moment niet wil en het vervolgens toch doe.  De afmeldingen van anderen zetten mij tot nadenken. Sowieso zet Facebook mij op dit moment tot nadenken. Wat vind ik leuk? Wat lees ik graag en wat niet? Wat wil ik delen en waar wil ik op reageren omdat ik het leuk of mooi vind, belangrijk of misschien verdrietig? Geef ik bewust een duimpje of reactie of omdat ik het gevoel heb dat het moet?

En als ik dat niet doe ben ik dan egoïstisch?

Voer om over na te denken, niets is zwart-wit maar de kleuren bepaal ik uiteindelijk zelf.

Ik neem mij in elk geval voor in deze tijd van social distancing wat minder op social media te gaan en in plaats daarvan wat vaker de telefoon te pakken om te bellen met iemand die mij dierbaar is. Een echt gesprek over wat dan ook, maar vooral persoonlijk. Even een één-tweetje. Op afstand.

Facebook kan leuk, goed en mooi zijn maar ook een bron van ergernis en frustratie.

De belangrijkste uitdaging die ik nu aanga is de uitdaging om het leven zoals dat nu is te leren leven en het te koesteren. De parels te vinden en vooral terug te keren naar dat wat er in mijzelf is.

Met liefde voor de mensen om mij heen, dichtbij of ver weg.

Dat is mijn challenge....

uit·da·ging (de; v; meervoud: uitdagingen)

1

oproep, uitnodiging

2

iets dat inspireert omdat het moeilijk is: ik zie mijn nieuwe baan als een uitdaging

(Bron: Van Dale)

Over Ali B., eigen gemaakte soep en meer bewustzijn..

Ik schrijf dit op de zaterdagavond voor Pasen, thuis in mijn tuintje met fluitende vogels.

Pasen dat dit jaar zo heel anders is. Geen gezellige Paasbrunch of diner met mijn kinderen. Niet mijn oude papa ophalen om gezellig aan te schuiven, geen samen eten met elkaar.

Gisteren deed ik zowel voor hem als voor mijzelf de boodschappen. Boodschappen doen is niet meer leuk, in de winkels voel en zie je de angst. Gelukkig houdt het overgrote deel van de mensen zich aan de regels, maar juist die enkeling die schijnbaar onverschillig tussen iedereen doorpoldert wekt ergernis. Hoe eerder de winkel uit hoe beter. Met diep respect voor al die supermarktmedewerkers.

De kleine winkels in Twello zoals Buurman Vlees en Vis, Zuivelhoeve en Versmarkt van Heesch hebben het allemaal prima opgelost. Maximaal 4 klanten in de winkel, alles afgezet en afgebakend.

Voor de winkels geduldig wachtende mensen, keurig op afstand van elkaar.

Al met al ben ik zo toch ruim anderhalf uur bezig met mijn boodschappenlijstje en dat van mijn vader. Mijn vader die geen thuiszorg of thuishulp meer krijgt omdat hij het min of meer zelf kan met ondersteuning van mij. Met die verantwoordelijkheid ben ik extra scherp op het naleven van alle voorschriften, was mijn handen om de haverklap en hou afstand ook van mijn eigen kinderen.

Net voordat ik mijn voordeur uitstap om de boodschappen te doen stopt de auto van Marcus Trouw voor mijn deur. Een prachtig mooi boeket met een lieve Paasgroet van mijn zusje.

Ver weg en zo dichtbij, ik schiet vol.

Wanneer ik even later bij mijn vader zijn boodschappenlijstje ophaal staat bij hem eenzelfde boeket op tafel, en ook hij is ontroerd. Ver van elkaar en toch zo verbonden in liefde.

Maar er staat nóg een boeket bloemen op tafel, met een kaartje namens Ali B, ANBO en de sierteeltsector. Papa is blij verrast en ontroerd daardoor, en ik ook.

Vanmiddag scroll ik door Facebook en stuit op berichten over de actie van Ali B.

Negatieve berichten door die twee zich erg belangrijk voelende maar kansloze mopperaars van Voetbal International. In tijden van voetbal zijn ze al irritant (ik kijk er uit principe niet naar) maar bij gesprek aan voetbalnieuws scheppen ze er blijkbaar behagen in om andere mensen af te zeiken.

Zo noemen zij de actie van Ali B. “Walgelijk en weerzinwekkend”, zo lees ik want ik kijk zelf niet naar hen. Ik geef hen hierbij graag hun eigen woorden terug. En met mij gelukkig vele anderen.

Bij deze: lieve Ali B., ANBO en de sierteeltsector die het zo verschrikkelijk moeilijk heeft, dank jullie wel voor dit prachtig warme gebaar.

Dank ook onze plaatselijke ondernemers en locale kwekers voor jullie mooie initiatieven op kleinere maar zéker zo belangrijke schaal.

En dank u wel lieve buurvrouw van het rijtje waar mijn vader woont, voor een kaart in de brievenbus met de tekst “soep op de stoep”, waarna de deurbel gaat en u zich snel terugtrekt op veilige afstand, met een glimlach en een groet.

Mijn vader heeft gesmuld van uw eigengemaakte kippensoep, en met hem het hele rijtje.

Zaterdagavond, morgen eerste Paasdag, zo anders maar ook met veel moois, veel liefdevols en een nieuw bewustzijn.

Heb jij dat ook..?

Heb jij dat ook?

Dat jij je in een wereld voelt die net niet echt lijkt?

Alsof je het gevoel hebt in één of andere slechte horror/sciencefictionfilm te zitten?

Dat je eerst nog heel even denkt dat het misschien wel mee zal vallen, maar elke dag meer beseft hoe serieus dit is? Dat je je unheimisch voelt wanneer je voor de noodzakelijke boodschappen de straat op gaat naar de supermarkt, slager of groenteboer?

Dat je elke dag meer ziet dat je via de looproute moet gaan, met kruisjes of strepen op elke anderhalve meter, en dat je je daar op zeker moment zelfs ook veilig bij voelt?

Heb jij dat ook?

Dat je wereld volledig op de kop staat en je het gevoel hebt in de meeste extreme achtbaan van Walibi, De Efteling of Disneyland zit? Alleen dan zonder de lol en met temeer de angst?

Heb jij dat ook?

Dat je de ene dag de tv elk uur aanzet voor het laatste nieuws, en jezelf de andere dag verschuilt in een boek, film of serie? Dat je je de ene dag wel rustig voelt maar de andere dag volledig in paniek en angst? Dat ‘s nachts of ‘s morgens vroeg de demonen komen, of de Dementors? In hun meest gruwelijke vormen? Dat je huilend wakker wordt?

Heb jij dat ook?

Dat je je er meer en meer van doordrongen voelt hoe al die artsen en verpleegkundigen, verzorgenden en thuiszorgmedewerkers zich 24/7 een slag in de rondte rennen om levens te redden en levenskwaliteit zoveel mogelijke te bewaren en te bewaken? Hoe nederig je je daarbij voelt en hoe intens dankbaar je daarvoor bent?

Heb jij dat ook?

Dat je het zo intens mist je partner, je kinderen, je ouders, je familie, je dierbaren te kunnen vasthouden en knuffelen? Als intens knuffelmens mis dat laatste zo intens..

Mijn kinderen van wie ik afstand hou en zij van mij, mijn oude vader bij wie ik, hoe rijk is dat!, nog om de paar dagen om een hoekje kan kijken, maar zonder die kus en broodnodige knuffel.

Dat je daar zo verdrietig van bent..

Heb jij dat ook?

Dat je hoopt dat straks, wanneer dit allemaal voorbij is, de wereld misschien een beetje beter kan worden? Meer bewust van wat we hebben zonder het wereldwijd te moeten halen?

Dat we niet perse Kiwi’s uit NieuwZeeland heel gewoon vinden, of mango’s, of zelfs sperzieboontjes uit Ethiopië? Dat het misschien niet zo gek is om weer gewoon uit te gaan van Hollandse seizoensproducten die niet tienduizenden kilometers hoeven af te leggen om op ons verwende westerse bord te belanden? En ja, ik besef heus wel dat dat misschien ietwat naïef is, maar ergens is dat zaadje in mijn bewustzijn geplant.

En tenslotte....

Heb jij dat ook?

Dat je je soms gewoon heel even zo alleen voelt?

Dat je jezelf opeens dat hele mooie nummer hoort zingen en moet huilen bij de tekst?

Omdat het zo de kern is?

"

Samen zijn

Is samen lachen, samen huilen

Leven door dicht bij elkaar te zijn

Samen zijn

Is sterker dan de sterkste storm

Gekleurder dan 't grauwe om je heen

Want samen zijn, ja samen zijn

Dat wil toch iedereen.

“

Heb jij dat ook....?

Wil je het liedje luisteren in een prachtige actuele uitvoering? dan kun je hierop klikken...

Hallo Jumbo...

Net als iedereen volg ik natuurlijk alle berichtgeving en meldingen over Corona.
Soms zapp ik op de tv even naar iets anders, even weg van alle vaak zo hartverscheurende berichten.
Maar de realiteit blijft, meer dan ooit.
Zelf zit ik in de “luxe” positie dan ik vanwege gezondheidsredenen thuis ben, en dus kan ik voldoen aan alle voorschriften en de ophokplicht.  Niet zozeer voor mijzelf maar vooral voor mijn oude vader die nu geen thuiszorg en huishoudelijke hulp meer krijgt. In overleg met de huisarts beperk ik mijn bezoek maar kijk wel om een hoekje en doe zijn boodschappen, natuurlijk met inachtneming van alle maatregelen. Afstand houden, handen wassen, en die verdomde afstand van 1,5 meter, heel erg confronterend voor iemand die zo lijfelijk is, maar we houden ons eraan!

Mijn vader komt niet meer buiten en langzaam begint het tot hem door te dringen, maar toch blijft de werkelijkheid nog ver van hem weg, juist omdat hij niet meer buiten komt.
Ik probeer hem te vertellen hoe het is, hoe is het om thuis te blijven, afstand te houden, niet meer te knuffelen met mijn kinderen, alles om veilig te blijven, niet zozeer voor mijzelf als voor de ander, en vooral voor hem. Mijn papa die met zijn ruim 90 jaar en met wat hij heeft in de kwetsbare groep valt. Hij krijgt geen thuiszorg meer en geen huishoudelijke hulp meer, dus doe ik het noodzakelijke op afgesproken dagen en tijden.

Papa spit de foldertjes door naar aanbiedingen en geeft mij dat door. Het kostte tijd hem te overtuigen dat ik nu echt niet naar twee drie winkels ga omdat de kiwi’s daar net even goedkoper zijn. Mijn huiswinkel is Jumbo, en dus doe ik daar al mijn boodschappen, en dus ook die voor mijn vader.

En mensen, wat maak ik een enorm diepe buiging voor “mijn” Jumbo!
Inspelend op de actualiteit van elke dag staat daarna bij de ingang een glimlachende dame die mij een ontsmet karretje toestuurt. Een team van medewerkers die hun werk doen, in de stress en angst van deze tijd, nog steeds met een rust en met een glimlach, vanaf de ingang tot en met de kassa.
Geen zichtbare stress, al zal die er ongetwijfeld zijn..

Dames en heren, meisjes en jongens van “mijn” Jumbo, wat heb ik een respect voor jullie!
Hoe jullie het doen doen jullie het, vriendelijk,  correct en lief als altijd..

De zorg in Nederland verdient alle lof, respect en een diepe buiging.
Maar jullie ook, jullie die ervoor zorgen dat wij onze levensmiddelen kunnen kopen in gevulde vakken, dat wij ze kunnen afrekenen in een veilige omgeving, maar vooral, en dat kan ik niet genoeg benadrukken, met die glimlach en die vriendelijkheid...

Een diepe, diepe buiging voor jullie, en een hele grote glimlach terug!!!!

Hallo Jumbo!!!!

Een ode aan mijn vriendin....

Toen ik in 2004 in Twello kwam wonen en mijn kinderen hier naar school gingen, had ik vanaf dag één contact met Margreet, een andere moeder met kinderen op diezelfde school.

Zij en ik werden vriendinnen, goede vriendinnen, en die vriendschap is vanaf die eerste dag alleen maar sterker geworden.

Ik was onder de indruk van haar verhalen en leven, zij is (echt!!!) de allereerste vuilnisvrouw van Nederland, ooit stond zij toen met een interview in de Telegraaf.

Mijn mooie vriendin, nog steeds vuilnisvrouw.

Ik had haar zojuist aan de telefoon om even bij te praten.

Zij vertelde dat er met dit mooie lenteweer bij de stort files stonden.

Mensen met of zonder aanhanger maar wel met tuin- of bouwafval.

Mensen die de toegang versperden zodat zij met haar vrachtwagen geblokkeerd werd.

Mensen die niet alleen kwamen.

Mensen die door het mooie lenteweer hun tuin en huis gingen opruimen.

Mensen waarvan zij vindt dat die hun tuinafval best even in een hoekje van de tuin kunnen houden.

Ze sprak erover met begrip maar ook met onbegrip.

Begrip omdat het mooie weer het thuisblijven en in de tuin werken lokt..

Onbegrip omdat mensen verder moeten denken dan hun eigen huis en tuin..

Voor haar en al haar collega’s roep ik hierbij een ieder op om ook hierbij hun gezonde verstand te gebruiken. Jij bent namelijk niet de enige, jij bent niet alleen, jij bent een wezenlijk onderdeel van een samenleving die met elkaar knokt voor een veilige toekomst!

Dus gebruik je verstand en hou je tuin- of bouwafval even bij je..

Je gewone huis- en tuinafval wordt nog steeds wekelijks bij je opgehaald.

En ook die mensen verdienen een applaus..

Dus... deze is voor mijn vriendin en haar collega’s door heel Nederland.

Hulde aan de  vuilnisvrouwen en -mannen!

en een ode aan mijn vriendin....