Mijn jasje, van mama’s jasje..

Het begon met de tas die ik kocht van mijn nichtje, mijn favoriete tas “Mix de la Cultura”. Handgemaakt en uniek, met stoffen en details uit verschillende landen. Mijn nichtje maakt als hobby’s de meest bijzondere tassen en tasjes, en meer. Ze had deze tas niet speciaal voor mij gemaakt maar ik vond haar speciaal, dus ik kocht de tas en sleep haar overal mee naartoe. Tijdens één van onze ontmoetingen noemde ze de mogelijkheid om een spijkerjasje te pimpen, dat leek me een leuk idee. Dat idee was van nu een klein jaar geleden, en er was nog niets van gekomen.

Inmiddels is het straks één jaar geleden dat mijn mama overleed, en onlangs hebben we haar kledingkast uitgezocht. Wat mocht weg en wat willen we bewaren?

Zo kwam ook het mantelpakje voorbij, gemaakt van zijde dat papa en mama samen ooit gekocht hadden tijdens hun onvergetelijke reis naar Indonesië. Stof gekocht op Sulawesi, samen, met de bedoeling er een jurk van te maken. Het werd een mantelpakje, een creatie die mama voor het laatst droeg op hun zestigjarige trouwdag, 17 november 2018.

Dat pakje mocht dus niet weg, daar wilde ik iets mee, en ik belde mijn nichtje.

Zij maakte een ontwerp, en samen hebben we dat besproken en uitgezocht, maar zij is de kunstenares, zij ziet details waar ik niet aan denk, niet op kom.

Ze ging aan het werk en hield me op de hoogte, vroeg wat ik wel en niet wilde, en ging er vol passie mee aan de gang. En zo kreeg ik net voordat ik op de boot stapte naar Ameland, samen met mijn vader, twee dagen voor wat hun trouwdag zou zijn, het berichtje dat het jasje klaar was, met een hele serie foto’s.

Een spijkerjasje, gepimpt met decoraties gemaakt van de stof uit Sulawesi, de mouwen zijn de mouwen uit het jasje van mijn mama. Haar kleuren, haar favoriete blauw, opgesierd met knoopjes en kraaltjes die zij prachtig zou hebben gevonden, en ik daarom ook.

Dus ga ik dit weekend mijn zo’n bijzondere jasje ophalen, samen met mijn papa.

En dat is nu al, voordat ik het gezien heb, een zo meer dan dierbaar jasje.

Omdat het mijn jasje is, van mama’s jasje...

 

Thuiskomen in ‘t Nije Huuske, meer dan een menukaart alleen..

Thuiskomen is het altijd al op Ameland, al heel lang en nog elke keer steeds meer.

Thuiskomen op het eiland van mijn jeugd, het eiland waar wij al zoveel herinneringen hebben liggen, lief en leed. Elke keer weer wanneer de boot los komt van de wal begint het thuiskomen, en eenmaal aangelegd in Nes voelt het als thuis.

Samen, en ook alleen, is het steeds weer genieten, genieten van de rust en de ontspanning, de natuur en de mensen, de zee en het strand, de mooie luchten en de konijntjes rondom het huisje. De grote boze buitenwereld is ver weg, en ik voel me altijd weer zo los daarvan wanneer ik hier ben.

Dit weekend was weer zo’n moment, een moment van lucht, liefde en herinneren, en daar hoort natuurlijk ook uit eten bij. We hebben al zoveel plekjes, voor koffie, een Nobeltje, een lunch of een maaltijd. Elk plekje heeft zijn eigen charme, maar dit weekend hebben we toch weer een pareltje ontdekt. Niet zomaar een pareltje maar een soort van thuiskomen, thuis in een nieuw huisje, ofwel thuis in ‘t Nije Huuske in Buren.

Het restaurant voelt als een warme huiskamer, de beide eigenaars voelen als een warme gastheer en gastvrouw, met de nadruk op warm.

Er is een kaart, maar wanneer we niet kunnen kiezen wordt er spontaan een combinatie gemaakt van verschillende verrukkelijke gerechten, zodat we samen kunnen proeven van al dat lekkers. En lekker is een understatement, de gerechten zijn stuk voor stuk meer dan verrukkelijk!

Botermalse rendang met haar zo authentieke smaak, bijzondere spareribs zonder botje die je bijna kunt zuigen, en een schnitzel vers gepaneerd met een blauwe kaas en meer heerlijks daardoor.

Zo overheerlijk en met zo veel liefde en aandacht geserveerd dat we besluiten om de volgende dag weer naar dit mooie Nije Huuske te gaan, dit keer voor de vis.

We laten ons verrassen, zo hebben we afgesproken, en een verrassing wordt het.

Het voorgerecht met zalmtartaar en coquilles en kokkels met zeekraal en Pernot, hoe verzin je het.. Daarna het hoofdgerecht, een overheerlijke schotel met mosselen uit Nieuw Zeeland, huisgerookte zalm en een hele verse Griet, gelardeerd met knapperige gebakken aardappeltjes en beetgare groenten.

Genieten met met een hoofdletter, en intussen verwend en verwarmd door een lieve gastvrouw en gastheer/kok. Als afsluiting natuurlijk een bijzonder dessert waarvan ik alleen de Bikkel nog graag wil noemen, speciale chocola die je met een hete drank moet laten smelten in je mond..

Die ervaring ga ik niet beschrijven, die moet je gewoon zelf ervaren!

Maar, los van dit meer dan heerlijke eten, is dat wat het verschil maakt de huiselijke sfeer, de aandacht en de passie voor koken.

Wij voelden ons verwend.

Het voelde als thuiskomen, zoveel meer dan een menukaart alleen...

Dankjewel Sijtse en Gerdien voor twee heerlijke avonden!!

Misschien wel de grootste kunst..

Het begon in Toscane, Italië, boven op die magische berg.

Tijdens mijn schrijfweek in september ontmoette ik daar een vijftal bijzondere mensen waaronder Michel en Roel. Twee prachtige warme mannen met een passie voor kunst. Ik hing aan hun lippen en genoot van hun verhalen, vooral van de hartstocht en het enthousiasme waarmee ze vertelden.

Een ochtend in hun kielzog door Pietrasanta op zoek naar marmer of ander moois werd een feestje. In mijn kamer staat nog een kleurrijk blok marmer dat haar schoonheid nog moet gaan prijsgeven als bijzondere getuige van die week.

Michel en Roel, twee kunstenaars die werken onder de naam Les Deux Garçons.

Vorige week mocht ik hun vernissage bijwonen bij Jaski Galerie in Amsterdam.

Hun specialisatie is taxidermy (opgezette dieren), een kunst die zij op confronterende wijze combineren met marmer en brons, gedecoreerd met wapens, harnassen en helmen.

De dieren nemen revanche...

Revanche op de manier waarop wij mensen, hen achteloos en meedogenloos negerend, de aarde langzaam maar zeker de vernieling in helpen. De dieren nemen hun gevechtspositie in..

In de titels van hun beelden wordt de absurditeit treffend verbeeld, “La Frère de Bambi”, het broertje van Bambi. Bambi als symbool van de onschuld, het beeld voorzien van een grimmige wapenuitrusting. Ook beroemde kunstwerken als de Piëta van Michelangelo en de Denker van Rodin hebben zij met apen een andere dimensie gegeven. Je kunt niet zomaar naar hun kunstwerken kijken, ze smeken je bijna om de diepere betekenis te zien.

Zelf vond ik Les petit hero’s het meest ontroerend, twee piepkleine muisjes waarvan één in een soort van Star Wars outfit, en de ander die moedig en strijdlustig uit een lege witte muur lijkt te breken, dapperheid ten top.

Wanneer ik beide mannen niet ontmoet zou hebben, zou ik anders gekeken hebben naar hun kunst, maar met hun verhaal en gedrevenheid leerde ik er niet anders naar te kijken, maar er écht naar te kijken en daarmee te zien.

Misschien is dat wel de grootste kunst.

noot: de dieren die in de werken van Les Deux Garçons zijn opgenomen, zijn een natuurlijke dood gestorven en op legale wijze verkregen. 

La Revanche is nog tot Zondag 1 december te bewonderen.