Zó geen kerstcommercial van Kruidvat..!

Ik zag ‘m kort geleden voor de eerste keer langskomen. De “nieuwe” kerstcommercial” van Kruidvat. Nieuw tussen aanhalingstekens omdat op You Tube staat dar hij al negen maanden online staat. Inmiddels heb ik de commercial al een paar keer voorbij zien komen en ik word er steeds misselijker van.

Dat is mijn persoonlijke perceptie en zegt niets over de beleving van een ander. Wat zie ik? Ik zie een moeder die haar ex met Kerst ontvangt, zichtbaar en voelbaar met tegenzin. Sarcasme voedt in onderstroom de boventoon. De frustratie van de moeder is niet te missen. Nodig je ex dan niet uit! Welk voorbeeld wil je geven aan je kinderen? Dat papa een kansloze sneue klootzak is? Met lekker veel leedvermaak? Hoe sneu ben je dan zelf?

Frustratie en wraakzucht, echt passend bij Kerst maar niet heus. Doe het goed of doe het niet, maar geef niet dit dodelijke signaal naar je kinderen. Kinderen die loyaal zijn aan papa en mama en voor wie zo’n situatie al moeilijk en gecompliceerd genoeg is. Of ze nu klein zijn of al (jong) volwassen.

Als je wilt rellen, doe dat lekker één-op-één, maar niet over de rug van de kinderen voor wie partij kiezen onmogelijk is. En ach, wat is die wraak dan sneu en goedkoop. Maar nogmaals, dat is mijn perceptie.

Zó geen kerstcommercial van Kruidvat..!

Die enorme impact van een leraar..

Afgelopen week zag ik op LinkedIn een bericht voorbijkomen over Adèle die onverwacht oog in oog kwam te staan met haar lerares Engels. Een prachtig en emotioneel moment dat me raakte, zodanig dat ik het doorstuurde naar mijn docent Engels. Docent en mentor tijdens mijn eerste jaar op de middelbare school Melanchthon in Rotterdam, Schiebroek.

Ruud Verspeek, mijn docent en mentor van bijna 50 (!) jaar geleden. Hij staat na al die jaren nog haarscherp op mijn netvlies. Waarom, waardoor? Ik wist het niet, weet het misschien nu wel.

Een jonge hond vol vuur en bevlogenheid, dat is wat ik mij herinner. Ook dat hij mij “zag”, hoe belangrijk wanneer je 12 jaar bent met al een rugzakje vol verdriet.

Drieëntwintig jaar later is er een reünie, ik ben op dat moment hoogzwanger van mijn eerste kind. Ik verheug me op de reünie, hoop er oud klasgenoten te ontmoeten en favoriete docenten.

De reünie is deels teleurstellend omdat zowel oud-klasgenoten als docenten ver, heel ver van mij afstaan. De herinneringen zijn weg, of vertroebeld, op een enkele uitzondering na.

Die uitzondering is mijn eerste mentor en docent Engels, en ook een docent geschiedenis.

Niet de docent geschiedenis die ik bedacht had maar juist diegene die ik nooit gedacht had.

Confronterend en verrassend. 

Er gaan weer jaren voorbij en ik zie een oproep voor een afscheid van nog een andere docent, mijn tekendocent. Het idee is om een boek met herinneringen voor hem te maken. Het initiatief komt van mijn docent Engels. Natuurlijk doe ik mee, met dierbare herinneringen aan die tekenlessen van een bijzonder mens. Ook hij staat nog scherp op mijn netvlies. Ook hij zag mij.

Hoe bijzonder is het wanneer je je na vijftig jaar nog moeiteloos die docenten kunt herinneren die een onuitwisbare indruk op je hebben gemaakt, zowel positief als negatief. Negatief is er ook, vanuit mijn basisschooltijd. Haar naam noem ik niet maar ik voel nog de juf die mij niet zag, mij vernederde voor de hele klas. Dát is de impact die een leerkracht of docent kan maken, een essentieel verschil kan maken. Het filmpje van Adèle bracht mij in een split second terug in mijn middelbare schooltijd, met zo herkenbare emoties en herinneringen.

Daarom een dankjewel naar Ruud Verspeek, mijn eerste mentor en docent Engels.

Dankjewel naar Hans van Strien, mijn docent tekenen die mij destijds zei dat ik best goed kon tekenen, alleen geloofde ik dat toen nog niet. Dankjewel naar Meneer Bachman, de geschiedenisdocent die mij wel zag, al zag ik hem toen niet.

En tenslotte, dankjewel naar de leerkrachten die voor mijn drie kinderen het verschil maakten, met hart en ziel en bevlogenheid. Ik noem hen niet bij naam omdat ik als de dood ben dat ik iemand vergeet en dat zou ik verschrikkelijk vinden. Want dat staat voor mij als een paal boven water..

Die enorme impact van een leraar..

NB: ook voor die docenten die nu vanuit ooit oppoppen.. 

 

Decembermaand, je krijgt me niet klein!

Het wordt december, volgens de kalender “feestmaand”.

Niet zoals ik dat voel. Teveel verdrietige herinneringen in deze maand. “Je moet je eigen slingers ophangen”, één van die vele tegeltjes. Maar wat als ik gewoon even geen zin heb in mijn eigen slingers? Wat als ik het liefst wil wegkruipen onder een dekentje en even niets meer wil?

Ik wil wel maar heb zó geen energie, geen zin. Lichtjes aansteken?  Soms fijn maar soms ook gewoon zó niet! Laat het maar donker zijn, want donker is het, aardedonker. Donkere dagen, donkere herinneringen, met slechts hier en daar een fragiel lichtje.

Ben ik dit? Ik, die altijd knok naar het licht?

Ja, dit ben ik ook.  Altijd vechtend, knokkend, altijd de mooie momenten koesterend, maar soms zo meedogenloos onderuit gehaald door het verdriet en de wanhoop.

Ja, dat ben ik ook, zoals zovelen met mij. 

Naar de buitenwereld sterk en strijdlustig, inwendig in een tomeloze diepte.

En dat mag ook! Zolang ik mijzelf er weer bovenop knok, steeds opnieuw, uit die soms zo bodemloze put.

Ik pak mijn katana en trek mijn harnas aan, kijk in de spiegel, haal diep adem en denk:

Decembermaand, je krijgt me niet klein!

Vrouw met autisme..

Op de valreep van de afsluiting van de Human Library in Twello mag ik gelukkig nog even het levende boek lezen van Irene. Haar titel is Vrouw met Autisme en natuurlijk intrigeert mij dat, als moeder van drie kinderen waarvan twee met autisme. Ons gesprek is niet vooraf ingepland en dus spontaan. Spontaan en onverwacht past niet in het plaatje van autisme dus ik ben al blij dat Irene ja zegt. Wanneer je het niet weet zie je niets bijzonders of afwijkends aan Irene. Wanneer je het wel weet en herkent zie je subtiele signalen, maar alleen omdat je het weet of meent te herkennen vanuit eigen beleving.

Ik zeg haar dat ik benieuwd ben naar haar verhaal omdat ik zelf een dochter heb met autisme en nog een boel andere stempels. Dat mijn prachtkind pas op achttienjarige leeftijd is gediagnosticeerd, in tegenstelling tot haar broertje bij wie het al op driejarige leeftijd duidelijk was. Ze glimlacht en vertelt dat zij, nu 39 jaar, haar diagnose pas kreeg toen ze 26 jaar was. De leeftijd van mijn dochter nu. Eigenlijk hebben we een gesprek van woorden zonder woorden, met een zuiver begrip van en voor elkaar.

Irene is intelligent en hoog opgeleid. Ze vertelt over haar strijd tegen onbegrip en onbekendheid, aan haar is toch niets te zien? Ik vertel haar over mijn dochter, mijn prachtkind die altijd tegen datzelfde oordeel aanloopt. Er is toch niets aan haar te zien?  Ons gesprek is mooi, met wederzijds begrijpen, bijna zonder woorden maar vooral met voelen, letterlijk invoelen en (h)erkennen. Zij is mooi, Irene. Ik zie en voel haar zoals ik mijn dochter zie en voel. Een stempelboekje vol maar zo puur in haar zijn.

Vrouwen met autisme worden ten opzichte van jongens en mannen veel later gediagnosticeerd omdat zij zich “gemakkelijker” aanpassen aan sociale rolpatronen. Ik schrijf “gemakkelijker” tussen aanhalingstekens omdat dat schijn is. Het tegendeel is waar. Juist die aanpassing zorgt voor meer onbegrip en heel veel stress met alle gevolgen van dien. 

Hebben we veel gepraat met woorden? Nee, we hebben vooral gevoeld en herkend, erkend.

Dankjewel Irene voor jouw moed en openheid. Ik kijk naar mijn dochter en zie mijn prachtkind, zoals ik jou zie als een prachtvrouw. Jullie maken de wereld een stukje mooier voor wie wil zien.

Vrouw met autisme..

Het onkruid in mijn hoofd ga ik wieden.

Vandaag is het zover, de Human Library in de bibliotheek in Twello. Levende boeken die geleend en gelezen kunnen worden, en ik mag daarbij gastvrouw zijn in de functie van “promotor”. Dat laatste valt nog niet mee want het is rustig in de bibliotheek. Toch heeft zich een aantal mensen aangemeld en druppelen er ook spontaan bezoekers binnen. Er is een drempel om in gesprek te gaan en sommige mensen nemen die drempel waarbij er grenzen worden overgegaan met prachtig nieuwe vergezichten.

Een rustig moment op deze middag. Een moment waarop ik zelf de kans heb om een levend boek te lenen. Er zijn elf titels die ik onmogelijk allemaal kan lezen als ze al niet gereserveerd zijn. Ik mag aanschuiven bij Naqib als het boek Vluchteling. Naqib blijkt een man die al meer dan twintig jaar in Nederland is. Hij is vluchteling uit Afghanistan en heeft na twintig (!) jaar nog steeds geen verblijfsvergunning. Zijn opleiding en ervaring worden in ons land niet erkend, toch heeft hij alles aangegrepen om onderdeel te worden van onze samenleving, samen met zijn zoontje, nu inmiddels zoon. Ik neem plaats aan zijn tafel en kijk in een paar open en liefdevolle ogen. Naqib vertelt en ik hang aan zijn lippen, onder de indruk van wat hij heeft meegemaakt maar nog meer onder de indruk van hoe hij dit omzet in blijdschap, liefde en vooral acceptatie. Rumi is zijn grote inspiratiebron. Naqib vertelt mij over Rumi en het soefisme, beeldend en verbeeldend. Hij vertelt mij over zijn leven hier en hoe blij hij is in dit prachtige land. Zijn ogen stralen.

In mij schieten als in een caleidoscoop de beelden voorbij van intolerantie en vooroordelen. De hardheid, de meedogenloosheid. Tegenover mij zit een man vol tolerantie en mededogen. Acceptatie van wat is, is zijn mantra. Ons gesprek gaat van twintig minuten naar dertig en meer. Het glas water blijft staan, de koffie wordt koud, zijn broodje blijft onaangeroerd liggen. Ik mocht dit boek lenen maar heb slechts de korte samenvatting kunnen lezen, net iets meer dan de achterflap. Maar wat menig boek niet voor elkaar krijgt lukt Naqib wel. Hij laat mij gaan met een gevoel van vrede, van acceptatie en vertrouwen. 

Ik moet even landen na het gesprek, ben erdoor geraakt. Dankjewel Naqib.

Het onkruid in mijn hoofd ga ik wieden.

 

Spelenderwijs met levende boeken..

Zaterdag 13 november a.s. is er in de Bibliotheek Twello een Human Library. Levende boeken die geleend en gelezen kunnen worden. Net als papieren en digitale boeken elk uniek en vooral divers. Als gastvrouw bij de bibliotheek werk ik hieraan mee en vanavond is er een voorlichtingsavond waarbij ook enkele “levende boeken” aanwezig zijn.

Om het ijs te breken en drempels te slechten beginnen we met een spelletje. We krijgen de opdracht om allemaal drie dingen op te schrijven over onszelf, twee die waar zijn en één die niet waar is. Die opdracht zorgt voor wat lacherigheid en en ongemak. Het doel is hierover één-op-één met elkaar in gesprek te gaan. Hoe mooi en bijzonder is het te ervaren dat er prachtige en onverwachte gesprekjes ontstaan. Luchtig, hilarisch maar ook op momenten intens de diepte in.

Zelf heb ik gesprekken met twee levende boeken. De eerste heeft als titel Troostdichter en de tweede heeft als titel Gay. Twee mannen, twee boeken, twee verhalen. Schijnbaar oppervlakkig duiken we al snel de diepte in, en dat binnen een minuut. Luisterend naar elkaar met een open blik en open geest. Het zijn korte maar échte gesprekken met wederzijds respect en oprechte interesse in elkaar. Niet online maar in levende lijve. Het is een feestje!

Vanavond is voorproeven, de echte Human Library is zaterdag en ik verheug me er mateloos op, al ben ik die dag als gastvrouw noch boek, nog lezer. Maar ik heb het voorwoord mogen beleven als een sneaky preview en dat smaakt naar meer, naar nieuwe boeken.

Spelenderwijs met levende boeken..

Stamppot rode kool, dit keer met een wel héél bijzonder cadeautje..

Sinds ik terug ben uit Italië, inmiddels bijna één maand geleden, heb ik mijn oudste zoon Teun nog niet gezien dus dat wordt de hoogste tijd. Afgelopen weekend bel ik hem om iets af te spreken, na zijn werk gezellig bij mij mee eten. Ik vertel hem ook dat mijn flesje pillow mist van Rituals op is en dat ik dit al een poosje nergens meer kan krijgen, overal uitgekocht, ook online. Dus ik vraag hem of hij misschien wil kijken bij de winkel waar hij dat in mei gekocht heeft, een prachtig setje voor mijn Moederdag. “Oké”, zegt hij en we spreken af dat hij mij laat weten wanneer hij komt eten.

Dat is vandaag. Op mijn vraag wat hij graag wil eten is zijn antwoord dat hij wel zin heeft in stamppot rode kool met een rookworst. Ook laat hij weten dat hij rond 17.30 bij mij is want hij moet eerst nog langs huis om iets op te halen. Ik duw zo goed mogelijk de gedachte weg aan wat dat zou kunnen zijn maar aangezien mijn mooie zoon nooit zomaar iets zegt heb ik een voorzichtig blij vermoeden.

Ik weet dat Teun niet graag laat eet na een lange werkdag dus ik zorg dat ik al aan het koken ben als hij komt. Zoals altijd is hij stipt op de afgesproken tijd. Na een dikke knuffel en een eerste babbel over zijn werk verdwijnt hij naar de gang en komt stralend de kamer weer in met een pakje in zijn hand. “Ik heb iets voor je!” roept hij uit terwijl hij mij het pakje geeft. Een klein zakje van Rituals. Ik vraag hem of dit echt is wat ik denk dat het is, en hij antwoordt ja, met weer die stralende lach.

En inderdaad is het dat zo verlangde flesje pillow mist van Jing waarmee ik moeiteloos vredig in slaap val. Na een hele dikke dankjewelknuffel vraag ik hem hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft?

Hij vertelt dat hij naar dezelfde winkel is geweest waar hij voor Moederdag dat setje voor mij gekocht heeft. Dat hij daar heeft uitgelegd dat mama’s flesje op was en dat ik het zo graag wilde hebben en dat het overal uitverkocht is. En daarop heeft de medewerkster dat bewuste flesje uit een nieuw setje gehaald en dat aan Teun verkocht. De rest van het setje ging, zo vertelt hij, in een aparte mand met losse producten die ook weer verkocht kunnen worden. Ik zeg hem dat ik het wel wil betalen want ik heb het hem gevraagd. Hij is even stil en denkt na met zijn hoofd schuin. Dan zegt hij gedecideerd dat het een cadeau is, weer met die lieve lach.

Zó lief van mijn zoon, deze actie! En zó lief van de verkoopster dat zij dit gedaan heeft!

Dit zijn de echte geluksmomentjes, de koestermomentjes.

Daarna samen aan de stamppot rode kool met rookworst, natuurlijk zoals altijd met spekjes, dat is traditie.

Na het eten zijn blik op de klok om de eerstvolgende trein terug te nemen, ook dat is traditie

Stamppot rode kool, dit keer met een wel héél bijzonder cadeautje.. 

Dankjewel lieve Teun!

Benvenuti, dat betekent welkom..

Voor de derde keer heb ik een schrijfvakantie geboekt. Voor het derde jaar naar die prachtige locatie in Toscane die voelt als een thuiskomen, al vanaf die allereerste keer. Het ís ook bijzonder, het oude majestueuze huis boven op de berg, de prachtige grote tuin en die bijzondere sfeer. Elena Benvenuti haalt me op en wanneer we boven zijn opent het hek wijd haar poorten waardoor ik me welkom en omarmd voel. Tot mijn blijdschap heb ik weer mijn “eigen” kamer, met uitzicht op Pietrasanta in de diepte en verder weg de zee. 

Het is lunchtijd dus samen met de andere gasten die er zijn schuif ik aan bij een heerlijke maaltijd die altijd weer verrassend is door de samenstelling en de variatie. Met natuurlijk de ongeëvenaarde verse vijgen uit eigen tuin. Tijdens de maaltijd maak ik kennis met drie al aanwezige schrijvers. Dat is altijd weer een moment van gespannen verwachting. Mijn eerste gevoel is dat het een fijne en rustige groep is en al snel blijkt dat gevoel ook te kloppen. Het is heerlijk zoals een ieder zijn of haar eigen gang kan gaan, in het huis of in de tuin. Schrijven, wandelen, lezen of mediteren, of even helemaal onzichtbaar zijn, alles mag en alles voelt goed. 

Kort voor aankomst had Elena gevraagd alvast een deel van het manuscript op te sturen als basis voor een eerste feedback. Best spannend omdat Elena helder en direct is in haar feedback. Dat is niet altijd leuk, zeker niet wanneer je denkt dat je absoluut op het goede spoor zit. Maar haar opmerkingen zijn altijd trefzeker en leggen de kern bloot van wat goed is en wat anders kan of moet. Voor mij is zij de onmisbare schrijfjuf die mij met zachte of soms harde hand de juiste weg wijst, met aandacht en invoelen voor wie ik ben en voor wat en waarom ik schrijf wat ik schrijf. Wanneer ik een compliment van haar krijg voelt dat zoals vroeger als een sticker in mijn schriftje. Dat stimuleert mij, dat is wat ik nodig heb om te groeien in mijn boek, met soms een liefdevolle schop onder mijn kont. 

Ook het samen praten met de andere gasten geeft nieuwe inzichten, nieuwe perspectieven. Het is boeiend hun levensverhalen te horen en ook het waarom van hun verhalen of gedichten. De gesprekken, de stiltes, de maaltijden samen, de acceptatie van elkaar en het respect voor elkaar. Dat alles is een verrijkende ervaring waardoor ik met méér weg ga dan waarmee ik kwam én waardoor ik dingen loslaat die mij niet meer dienen. 

Een magische, voor mij helende berg, met Elena Benvenuti als warme verbindende mentor.  Benvenuti, dat betekent “welkom”. Dat is precies hoe ik mij daar voel, welkom.

 

PS: ook benieuwd naar mijn eerste schrijfervaring in Toscane? Klik hier! 

Het is weer begonnen, The Voice Senior, ik hou ervan…

Vanavond een serieus tv dilemma. De finale van De slimste mens, een programma dat ik onder invloed van mijn vader dit seizoen voor het eerst keek na de finale van het vorig jaar te hebben gezien. Maar ook vanavond de eerste aflevering van een nieuw seizoen van The Voice Senior. Leve de mogelijkheid van de keuze om een programma later terug te kijken vanaf het begin. Dus eerst de finale van de slimste mens, een daarna The Voice Senior vanaf het begin.

En net als in vorige seizoenen wordt ik geraakt door de deelnemers van 60+, hun stemmen, liedjes en hun verhalen. Misschien omdat ik zelf ook inmiddels 60+ ben en net als de deelnemers een rugzak vol met levenservaring heb. Alleen kan ik niet zingen.

Wat me raakte en bijblijft is de vrouw die stiekem was opgegeven door haar kleindochter en een indrukwekkende vertolking gaf van het nummer Sister. En dan de man voor wie geen stoel draaide, hij zong een nummer van Dean Martin. Hij verborg zijn teleurstelling niet en was verdrietig, liet zijn tranen de vrije loop. Daarna zijn uitspraak: “het kleine kind in mij is verdrietig maar ik ben een volwassen vent, dus ik vang het kind wel op”. Wat een uitspraak, hoe ongelooflijk wijs en liefdevol.

En tenslotte de meneer van 89 jaar met een vol leven van liefdes. Kwetsbaar en zo krachtig tegelijk.

Daarom hou ik zo van dit programma. Oudere mensen met een schat aan levenservaring, koffers vol bagage en dan zo kunnen zingen, met hart en ziel.

Het is weer begonnen, The Voice Senior, ik hou ervan…

Een hemel vol van schitterende sterren…

Vanavond, ik schuif aan bij de Griek, naast mijn papa in gezelschap van de dochter van een nichtje van mijn mama en haar man. Ik denk dat wij achternichtjes zijn maar helemaal zeker weet ik dat niet. Het is ook niet belangrijk. Wat telt is de bijzondere band.

We hebben mooie gesprekken en al pratend niet besefte herinneringen. Ik verloor mijn broertje toen ik twaalf jaar oud was, zij haar mama toen zij achttien jaar was. Allebei, zoals we vanavond ontdekten, in hetzelfde jaar, 1972.  Haar mama was een nicht van mijn mama, maar zij beschouwden elkaar als zusjes. Dat werd mij pas echt duidelijk in de tijd dat mijn mama de laatste jaren van haar leven in een verzorgingshuis zat. Talloze keren wanneer ik haar bezocht stelde ze steeds dezelfde vraag: “Hoe is het nu met Corrie?” Hoewel ik niet begreep waar die associatie vandaan kwam antwoordde ik steevast met: “Goed mama, je moet de groeten hebben, ze kon vandaag niet komen”. Meestal was dat antwoord goed. Soms niet, dan nam ze daar geen genoegen mee en wilde weten wanneer Corrie dan wel kwam of wanneer zij naar Corrie toe kon gaan. Vaak heb ik mij in die tijd afgevraagd wat ervoor zorgde dat ze die associatie juist bij mij had maar dat heb ik nooit kunnen ontrafelen.

Die liefde van mijn mama voor Corrie heeft er wel voor gezorgd dat ik een bijzondere band voel met haar dochter en gelukkig is dat wederzijds. Een onzichtbaar maar voelbaar draadje. Zo was het vanavond een warm en waardevol samenzijn met gedeelde bekende en ook nieuwe herinneringen. Bij het afscheid beloofden we elkaar gauw weer te zien, ergens en ooit.

Ik wandelde naar huis en zag op mijn telefoon een berichtje van mijn jongste zoon die mijn fiets wilde lenen om vannacht ergens naar de sterrenregen te kijken. Vannacht was de piek, zo zei hij. Natuurlijk was dat goed. Gisteravond had ik mijzelf nog in de tuin geïnstalleerd voor dit bijzondere moment maar na 12 uur hield ik het voor gezien. De piek ligt ergens rond 03.00 ‘s nachts en dat is mij voor nu iets teveel. Maar hij gaat kijken vannacht, en ik hoop dat hij een sterrenregen gaat zien. En hoe graag ik het zelf ook zou willen zien, ik hoef de sterren niet te zien vallen. Voordat ik vanavond ga slapen kijk ik omhoog en glimlach naar boven. Ik zie de sterren en denk aan mijn mooie mama, mijn prachtige broertje, mijn grote Liefde, mijn heerlijke opa, aan andere geliefden in mijn hart, én aan het “zusje” van mijn mama, Corrie. In in gedachten verbeeld ik mij dat mama nu weet dat het goed is met Corrie.

Een hemel vol van schitterende sterren…

Mijn lichtstreng...

Zondagmorgen, ik word wakker en doezel nog even lekker door. Voordat ik uit bed stap pak ik mijn telefoon en zie dat er drie berichtjes zijn van een goede vriendin van mij. Ik krijg een onrustige kriebel in mijn buik, er zal toch niet iets ergs of vervelends zijn? Ik open de berichtjes en lees gelukkig dat er nieuw leven is. Mijn vriendin en haar vriendin zijn voor het eerst tante geworden van een neefje. Ze heeft twee foto’s meegestuurd die ik één voor één open.

De eerste foto raakt mij tot in mijn ziel. Het is een foto van het pasgeboren kindje, liggend op een dekentje op zijn buikje, knietjes onder zich gevouwen, het hoofdje op zijn handjes. Een foto van het kindje in foetushouding, de houding waarin hij negen maanden lang veilig en warm in de baarmoeder van zijn mama zat. De tweede foto is van het kindje in de wieg, ook heel mooi, maar die eerste foto doet fysiek iets met mij. Ik wil een berichtje terug sturen maar besluit na een paar letters dat dit soort levensveranderende gebeurtenissen niet goed voelt via een appje dus ik bel haar op om hen te feliciteren. Een kort, mooi en warm gesprek waarin ze mij vertelt dat het kindje thuis geboren is omdat er geen tijd meer was om naar het ziekenhuis te gaan. Dat alles goed is met moeder en kind. Ik vertel haar hoe bijzonder ik die eerste foto vind en daarna zeggen we elkaar gedag. Het is nog vroeg deze bijzondere zondagmorgen.

Na het telefoongesprek bekijk ik nogmaals de foto en in een milliseconde ben ik terug naar de geboorte van mijn eigen kinderen, 26, 24 en 22 jaar geleden. Instinctief gaat mijn ene hand naar mijn buik en ik herbeleef moeiteloos hun geboortes. Mijn eerste kindje, een dochtertje, mijn prachtkind. Ik wilde thuis bevallen maar ze kondigde zich vier weken te vroeg aan en ik moest naar het ziekenhuis. 29 april 1995 om 18.10 kreeg ik de eerste wee en om 21.05 werd mijn meisje geboren. Mijn tweede kindje, mijn mooie zoon was nog sneller. Om 01.30 de eerste wee en na een turbobevalling zag hij om 03.05 het levenslicht. Bij mijn derde kind stonden na de eerste wee zowel de verloskundige als de kraamhulp binnen een kwartier naast mijn bed, rekening houdend met een mogelijk nog snellere bevalling. Maar mijn jongste zoon nam de tijd en kwam als mijn mooie kleine kabouter na 11 uur moeiteloos ter wereld.

Drie zwangerschappen vol liefde, drie prachtige bevallingen en drie keer dat moment van het doorknippen van de navelstreng. Voor mij waren dat mooie maar ook emotioneel lastige momenten. Niet meer verbonden met hun mama, nu moesten ze het zelf gaan doen. Inmiddels weet ik na vele jaren dat die navelstreng dan wel fysiek is doorgeknipt maar er verder voor altijd is. Ook nu nog, na 26, 24 en 22 jaar. Die navelstreng is voor eeuwig, in volle sterkte, daar helpt geen moedertje lief aan in mijn beleving.

Mijn hoofd zit overvol en ik vraag me af waarom die ene foto mij zo raakt tot in mijn ziel. Dan schiet mij een berichtje te binnen van de dag ervoor, zaterdagmiddag. Via Facebook krijg ik de melding dat mijn dochter mij vermeld heeft in een bericht. Ik open het bericht en begin te lezen. Het is een reactie van mijn meisje op een andere reactie op een bericht uit de Volkskrant. Het bericht gaat over een autistische jongen die de liefde heeft gevonden waar velen hem altijd hadden verteld dat er voor hem nooit een relatie in zou zitten. Alleen dat al…waar hálen ze het vandaan!

Ik heb het oorspronkelijke artikel nog niet kunnen lezen maar wel het stukje waarop mijn dochter reageerde. Het bleek een stukje te zijn door een mevrouw die stelde dat partner zijn van iemand met autisme gedoemd was tot ultieme eenzaamheid. Erger nog, een kind hebben met autisme had een een enorme impact op het hele gezin en overschaduwde alles maar dan ook echt alles. Dit is de verkorte versie. Tijdens het lezen van die reactie gingen de haren op mijn armen recht overeind staan en trok er een koude rilling langs mijn ruggengraat. Ik kan me niet herinneren wanneer ik deze puur fysieke reactie voor het laatst had. Het was kilheid ten top.

Daarna las ik de reactie van mijn meisje die dat zoals altijd treffend en vlijmscherp kan verwoorden. Als laatste zinnetje in haar reactie zei ze dat ze blij is met de familie waarin zij zelf is opgegroeid, met liefde en acceptatie voor wie zij is. Ze besluit met de woorden naar mij: “Wat ben ik blij met jou als mijn mama.. stel je voor dat je zo iemands kind bent.” En dat zie ik weer als één van mijn vele gekoesterde cadeautjes.

Ik weet nu waarom de foto van vanmorgen mij zo raakte. Het is de combinatie met het bericht van gisteren. Moeder worden is geen vanzelfsprekendheid. En als je het geluk hebt om moeder te mogen worden dan ben je dat voor altijd. Daar doet die ene knip niets aan af. 

Mijn kinderen zijn, met alles wat hen maakt tot wie zij Zijn, niet mijn schaduw maar mijn licht.

Mijn lichtstreng…

Mijn papa’s onwankelbare Godsvertrouwen..

Dinsdagmiddag waai ik even langs bij mijn papa. Ik heb een zak met verse pruimen mee, een deel van wat ik gekregen heb van lieve vrienden, vers van de boom. Ook heb ik voor mijn papa de nieuwste editie meegenomen van De Amelander, het blad dat ik inmiddels traditiegetrouw koop bij mijn bezoekjes aan Ameland. Hij is er blij mee, met de pruimen en met het blad.

Hij vertelt dat hij die morgen bezoek heeft gehad van de dominee. Dat hij ruim twee uur mooie gesprekken heeft gehad, niet zwaar en gedragen zoals hij dat formuleert, maar warm en menselijk. Hij vertelt dat de dominee hem heeft gevraagd of hij mijn mama mist. Mijn papa vindt dat een rare vraag. We praten erover, over die vraag en of die vraag raar is. Mijn papa is er ontroerend, bijna kinderlijk eenvoudig over. Natuurlijk is mama er niet meer, lijfelijk. Maar ze zit, zoals hij altijd zegt, altijd op zijn schouder. Ze is bij hem, 24 uur per dag, en kijkt mee bij alles wat hij doet.

Afgelopen weekend was er een uitzending van Dwars door de Middellandse Zee. Het ging over Kreta, het eiland waar hij talloze keren met mama is geweest. Voor en na die uitzending hadden we even telefonisch contact. Hij wist al dat het kwam. Na de uitzending belden we weer en hij vroeg wat ik dacht wat hij had ingeschonken.

Metaxa, Ouzo, Four Roses? Nee, nee en nee was zijn antwoord, en weer zijn vraag wat of hij had ingeschonken. Enigszins kribbig antwoordde ik dat ik het niet wist, waarop hij vroeg: “wie zit er altijd op mijn schouder?” En toen wist ik het, natuurlijk, een Baileys, het drankje waar mijn moeder dol op was en wat haar ooit tijdens één van hun vele vakanties op Kreta de bijnaam “Mama Baileys” had bezorgd. 

Ontroerd, geraakt en stil was ik. Wat anders had het kunnen zijn? Mijn papa had de uitzending gekeken samen met mama, vanaf zijn schouder.

Gemis? Ja, wel lijfelijk zoals hij zegt, maar in de kern zo niet. Ze is namelijk altijd bij hem, om hem heen, altijd en overal. En hij weet dat hij ooit weer bij haar zal zijn, haar ooit zal weerzien.

Mijn papa’s onwankelbare Godsvertrouwen..

 Beperking of kwaliteit?

Vanmiddag krijg ik bezoek van collega Martijn. Martijn, een jonge man met een beperking zoals dat heet. Maar wat is een beperking en wat is kwaliteit en uniek talent, zo vraag ik mijzelf af wanneer ik hem uitzwaai. Martijn, met zijn fenomenale geheugen voor cijfers en cijfercombinaties waarin ik hem nauwelijks kan volgen. Die altijd kloppend zijn.

Martijn, met zijn wijsheden en levensvragen waarop hij vanuit zijn Zijn een klip en klaar antwoord heeft, of niet. Alles zuiver, alles puur, zonder verborgen agenda, zonder fake. Hij vertelt over zijn vakantie, over zijn bezoekjes tijdens zijn vakantie. Ik voel me vereerd dat ik één van zijn bezoekjes ben. Niet sociaal wenselijk maar puur vanuit zijn donder. Zijn combinaties van cijfers en combinaties met betekenis.

Ooit kreeg ik van hem na het overlijden van mijn Lief, toen ik onze auto inruilde voor een klein Peugeotje, een handgeschreven kaart met sleutelhanger. Op de kaart zijn verklaring voor de letters van het kenteken. Een handgetekende postzegel op de kaart met betekenis.

Wat nou beperking?

Zowel bij mijn kinderen als bij hem zie ik het pure, het niet geconditioneerde. Eerlijk en puur, je krijgt wat je ziet, hoe mooi is dat? Vanmiddag luister ik ademloos naar zoveel wijsheden, zoveel levenslessen en bovenal, zoveel tolerantie en acceptatie. Daar kan het merendeel van de mensheid een voorbeeld aan nemen!

Oh ja, en en passant heeft hij mijn olijfboompje ook nog even in vorm geknipt. Omdat hij ziet wat ik niet zie..

Dankjewel Martijn voor een hele mooie middag!

Knikkerbaan..

Het is 9 uur ‘s avonds wanneer ik dit schrijf, aan het einde van een dag met heel veel indrukken en gebeurtenissen. Het liefst zou ik alle gebeurtenissen beschrijven maar dan wordt het een bosbrand in plaats van een vlammetje. Bovendien hoor ik dan de strenge en heldere stem van mijn bijzondere schrijfmentor Elena: “blijf bij je kern, vermijd omwegen en kill your darlings”. En ik heb een heleboel darlings, oftewel lievelingen.

Dus terug naar de knikkerbaan. 

Vanmiddag had ik een eerste echte lunch met de vrijwillige gastvrouwen en gastheren van de Bibliotheek Twello. Voor het eerst voor mij de andere collega’s ontmoeten, de gezichten zien achter de namen. Het was leuk, fijn en warm! Daarna, totaal iets anders, met mijn vader een nieuwe koelkast voor hem uitgezocht, extra fijn omdat die van mij het definitief heeft opgegeven en ik dus tijdelijk zijn oude kan gebruiken. Ook dat samen uitzoeken was fijn, helemaal omdat we heel goed geholpen werden bij onze plaatselijke Expert. 

Rond het avondeten even op Facebook waar ik een mooi bericht las van Zielsgelukkig, gedeeld door een oude vriend. Een dusdanig mooi bericht vond ik meer dan de moeite waard om te delen.Vervolgens krijg ik een lief bericht terug van een collega dat het net zo mooi geschreven was als mijn vlammetjes. Daar begint dus het verhaal van de knikkerbaan.

Vaak heb ik het gevoel dat ik in een achtbaan zit, in een rollercoaster. Achtbaan is mooier omdat ik de voorkeur geef aan Nederlandse taal. Al mijmerend over de dag schiet mij opeens het beeld te binnen van de knikkerbaan uit mijn jeugd. Dan praat ik over zeker vijftig jaar geleden of meer..  Knikkerbaan… ik ga googelen maar vind niet het plaatje van die knikkerbaan uit mijn jeugd. Bij benadering iets wat erop lijkt, knikkerbaan of jodelbaan, die laatste term is echt nieuw voor mij. Maar het beeld en de herinneringen aan die knikkerbaan brengen een grote blije glimlach op mijn gezicht. Ik zie het weer en hoor het geluid ervan als was het gisteren. De knikkers er boven in gooien en kijken waar ze uitkomen.. Geen invloed erop, geen vaardigheid, gewoon kijken hoe ze rollen en waar ze terecht komen. Juichen en blij zijn wanneer dat goed is, en balen als je pech hebt. Je hebt geen invloed. Simpele maar oh zo waardevolle symboliek.

Ik zit buiten in mijn tuintje met herinneringen aan die knikkerbaan, lach en voel me sterker.

Knikkerbaan…

 

Vaderdag..

Vanmorgen werd ik wakker en besefte wat voor dag het was, Vaderdag..

Zoveel herinneringen en gedachten overspoelden mij in alle hevigheid. De herinneringen aan Vaderdagen met mijn Lief, met alle daarbij behorende rituelen, nu al voor het vijfde jaar niet. Het besef dat ikzelf Vaderdag nog wel kan en mag vieren met mijn oude papa die deze week 92 jaar hoopt te worden. Terug in de tijd met een glimlach en met tranen, in het hier en nu met goede voornemens om deze dag te vieren met mijn eigen papa. Tijdens mijn eerste kop koffie scroll ik even door Facebook en zie verschillende berichtjes van mensen die hun vader niet meer hier hebben. Berichtjes vol liefde en gemis, berichtjes vol herinneringen en verlangen. Ik prijs me rijk dat ik deze dag nog kan en mag vieren.

Om half twaalf ga ik naar mijn vader, ik weet dat hij eerst graag online nog een kerkdienst wil zien dus ik ga daarna. Papa wacht mij op met koffie en een heerlijk gebakje. Ik stel voor een toertje te maken, hij reageert enthousiast. Over de bestemming moet hij even nadenken maar uiteindelijk kiest hij voor Markelo waar hij zoveel jaren gelukkig is geweest met mama. Iets drinken bij de Viersprong, dat wordt het doel. We laden de rollator in en tuffen binnendoor langs onbekende weggetjes richting Markelo, soms niet wetend waar we zijn maar genietend van het landschap en de omgeving. Verkeerde afslag? Het maakt ons niet uit, de weilanden zijn mooi en alles is groen en in bloei. Uiteindelijk komen we aan bij de Viersprong en drinken iets op het terras. Jammer genoeg was de tuin vol dus wij zaten op een bankje met uitzicht op het voorbij razend verkeer. Het mocht de pret niet drukken. Na het drankje weer terug, binnendoor via Lochem en daarna zien we wel verder. Onderweg, we konden jammer genoeg niet stoppen, een weiland barstens vol rode klaprozen en paarse korenbloemen, de lievelingsbloemen van mama. Mama, die deze hele dag erbij was met herinneringen aan de toertjes van mijn vader samen met mijn moeder. Oude verhalen die voorbij kwamen, vol liefde en genieten.

We toeren terug naar huis en breken het Vaderdagcadeau aan, een Nobel jenever met Thaise ginger ale, meegenomen van ons laatste bezoek van Ameland. We proosten samen in de zon en kijken naar de prachtige wolkenluchten die komen en weer gaan. 

Ik voel wat ik mis, koester wat ik had en wat ik heb, dubbel maar zo intens.

Vaderdag 2021

Leeg nest, vol hart...

Gisteravond realiseerde ik het mij nog niet echt, de eerste keer wakker worden op Moederdag zonder kinderen in huis. De eerste keer Moederdag in een echt leeg nest.

Mijn jongste zoon had mij al subtiel laten weten dat wat hij eigenlijk van plan was niet mogelijk was. Een zelf geplukt boeket bloemen, volgens de traditie van mijn Lief.. de bloemen bloeiden nog niet. Maar hij had een ander idee...  En zo werd ik vanmorgen wakker, meende geluiden te horen maar toch niet. ging uiteindelijk om 10 uur naar beneden omdat ik nu toch echt wel aan koffie toe was.  zo vreemd, Verdi die al binnen was, de deur naar de bijkeuken die open was, nog steeds geen idee.  Ik wilde koffie, en zag het briefje op de koelkastdeur. 

Zo lief..!! mijn ontbijtje stond klaar! Mijn geliefde ontbijtje met volle kwark, beschuitjes en verse aardbeitjes.. Alles klaar, met liefde klaargemaakt voor mij.. cadeautje nummer 1. Na de koffie even naar mij papa, voor die derde Moederdag zonder mijn mama. Weer naar huis voor mijn eigen kids. en na het verrassingsontbijt van mijn jongste zoon wachtte mij het cadeau van mijn dochter (roze rozen) en het cadeau van mijn oudste zoon. Een cadeau dat hij had uitgekozen voor mijn burn-out. Een cadeau dat hij passend vond en zo passend was. Rituals... met zo de juiste titel..

Mijn Moederdag, 

Mijn zo bijzondere dag..  

Mijn drie prachtkinderen.

Mijn zo bijzondere cadeautjes..

Mijn zo alles..

Mijn zo niet te te bevatten rijkdom..

Mijn liefde...

Onvoorwaardelijk en totaal...

Mijn kids...

Martje, Teun en Gijs..

Mijn alles...

Mijn Moederdag

De waarde van herdenken en twee minuten stil...

Ik weet niet beter, ben ermee opgevoed. Het herdenken op 4 mei van de doden van de Tweede Wereldoorlog. De twee minuten stilte om acht uur. Totdat ik uitvloog weet ik niet beter of we zaten thuis op de bank voor de tv, en daarvoor voor de radio. Respect voor hen die vielen. Twee minuten stil.

Inmiddels, tientallen jaren verder, heb ik drie volwassen kinderen die zijn uitgevlogen, niet meer thuis op de bank. Ook hen heb ik, hebben we, opgevoed met respect voor dodenherdenking en Bevrijdingsdag. De twee minuten stilte waren niet meer dan normaal, toen..

Hoe blij en dankbaar ben ik dat zij, uitgevlogen en wel, alle drie vanavond twee minuten stil zijn geweest, in hun eigen omgeving. Helemaal vanzelfsprekend, heel natuurlijk. Met een extra dimensie omdat ze weten dat hun opa in 1940 de bommen heeft zien vallen op Rotterdam. Zoals opa zegt: “ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik hoor de bommen nog vallen”.

Elk jaar weer raken de verhalen mij rondom de herdenking. De niet te bevatten wreedheden, de massamoord, de totale gruwelijkheid, het verdriet, verteld en meer nog verzwegen. 

Verhalen die nooit vergeten mogen worden, verhalen die verteld moeten blijven worden.

De waarde van herdenken en twee minuten stil, ook nu, juist nu.

 

Met een glimlach stem ik op een andere manier, met nieuwe inzichten, voor mijn kinderen...

Verkiezingen 2021. 

Mijn hele stemgerechtigde leven heb ik gebruik gemaakt van mijn stemrecht. Onder invloed van jeugd, opvoeding en verdere levenservaring ben ik verhuisd van midden naar rechts en van rechts naar links. Al meer dan 15 jaar ligt mijn politieke hart bij de SP, vanuit gevoel. Elke keer bevestigde ook de stemwijzer mijn keuze vanuit mijn hart en mijn gevoel van wat juist is.

Eigenlijk vind ik het bizar dat de verkiezingen op dit moment doorgaan. Met zoveel sectoren die nog gesloten zijn, met de avondklok en de oproep tot een minimum aan bewegingen vind ik het op z’n minst dubieus dat de verkiezingen in deze periode “gewoon” doorgang vinden. En met Rutte onverminderd hoog in de peilingen bekruipt mij ook een onbehaaglijk gevoel. De crisis waar de hele wereld mee te maken heeft hoort los te staan van verkiezingscampagnes. Dit keer gaven de stemwijzers die ik invulde voor mijn gevoel afwijkende uitslagen.

Mijn drie volwassen kinderen hebben elk vertrouwen in de politiek verloren, ze zijn daarin lamgeslagen. Ze zijn somber over hun toekomst met een klimaat dat volledig naar de knoppen gaat als het doorgaat zoals het nu gaat. De zorg waarop de afgelopen 10 jaar ernstig veel is bezuinigd, behalve voor de managementtop. De GGZ en jeugdzorg die is overgeheveld naar de Gemeenten met alle gevolgen van dien. Ik prijs mij gelukkig dat ik in een goede gemeente woon met heel veel aandacht voor alle groepen en alle mensen. Maar Twello is geen Rotterdam, Den Haag of Amsterdam, dat besef ik maar al te goed.

Na meerdere stemwijzers en artikelen over de grootste partijen en ook de kleinste partijen heb ik mij verdiept in die laatste groep. Ik heb besloten dat ik dit jaar stem op een nieuwkomer, een kleine nieuwe partij. Ik heb besloten mijn stem uit te brengen op een kandidaat in de leeftijdscategorie van mijn drie kinderen. Omdat mijn kinderen een toekomst verdienen met een een toekomst voor hun kinderen, als zij die krijgen.

Dit jaar, 2021, wordt mijn stem daarom symbolisch. Met heel veel mooie kandidaten op de lijst, vanuit jong tot mijn mooie leeftijd, gaat mijn stem naar Fabian van Hal van Splinter. Fabian, in de leeftijdscategorie van mijn kinderen, en Splinter, van wie ik de missie en visie een warm hart toedraag. En hun logo, de Phoenix verrijzend uit haar eigen as, is meer dan symbolisch.

Elk succes begint met een heel klein stapje.

Met een glimlach stem ik op een andere manier, met nieuwe inzichten, voor mijn kinderen...

Ademloos blij...

Ik heb drie bijzondere kinderen. Bijzonder, omdat ze “anders” zijn, elk in hun eigen Zijn. Drie prachtige kinderen met elk hun eigen rugzak vol ervaringen. Drie kinderen voor wie het leven anders liep, zo niet volgens wat men als “standaard” bestempelt. 

Mijn oudste dochter, mijn prachtkind zoals ik haar altijd noem. Inmiddels heeft zij een een stempelkaart vol met diagnoses. Toch knokt zij zich haar leven door, vanuit diepe dalen weer langzaam richting haar top. Niemand weet wat zij doorstaat, ik kan mij er inmiddels iets bij voorstellen, maar nooit zoals het echt voor haar is. Dat is in het nu niet meer erg, dat niet weten van mij. Zij weet dat ik haar accepteer zoals zij is, en ik weet dat zij is zoals zij is, mijn mooie prachtkind met haar ongekend talent.

Mijn oudste zoon die zijn zo heel eigen weg zo heeft gevonden. Binnen zijn eigen kaders, zijn eigen verlangens volgt hij zijn pad. Ik hou van hem en hij houdt van mij, en van zijn zus en broertje. Nooit gefaked, altijd 100% puur. Dat kan niet anders met klassiek autisme. Faken bestaat niet, sociaal gewenst gedrag evenmin. Alles is puur. Geweldig om zijn visie op liefde en geluk te horen. “Iedereen mag zichzelf zijn”, daar kan menigeen nog veel van leren..

Mijn jongste zoon, niet autistisch maar met zijn eigen volle rugzak en inmiddels ook met zijn eigen stempelkaart. Half januari is ook hij uitgevlogen en volgt zijn eigen pad. Ik zie zijn zelfvertrouwen groeien, zie zijn kwetsbaarheid langzaam transformeren in zijn eigen kracht, een kracht die hij nu eindelijk zelf gaat voelen. Vanavond liet hij mij twee muzieknummers horen die hem raakten, met de voor deze mama noodzakelijke lyrics eronder. En dat weet hij, dus heeft hij die al opgezocht. Na het luisteren praten en tranen bij mij, niet van verdriet maar van blijdschap, blij dat hij groeit en eindelijk bloeit.

Een bijzondere week dit met mijn bijzondere kinderen.

Ik voel me rijk, dankbaar en gelukkig,

en vooral ademloos blij...

Een bijzondere taxirit, een bijzonder mens...

Vandaag was een bijzondere dag. Een dag met een crematie in familiekring. Een rit van Twello naar Rotterdam en vice versa,. Een onzekere rit vanwege de weersomstandigheden code rood.

Een rit die uiteindelijk toch doorgang kon vinden. De heenreis via Valys met TCR, en terug met een andere, particuliere chauffeur. Twee ritten, twee chauffeurs. Twee betrokken en zorgzame mensen. Heen en terug.

Heen vanaf Twello naar Rotterdam, mijn vader helpend in de taxi vanaf het gladde wegdek.

Heen met een behulpzame chauffeur van TCR, terug met een behulpzame particuliere chauffeur, beiden via Valys. Begeleiding van huisdeur tot taxideur en vice versa. Met zorg en aandacht.

De heenreis veilig en op tijd aangekomen, daarna de plechtigheid. De terugreis even veilig en vol vertrouwen. Het verschil in heenreis en terugreis de chauffeur van reis 1, in dienst van, en chauffeur van reis 2, particulier en ZZP’er. Beiden even betrokken, beiden even zorgzaam.

Beiden mijn vader aan de arm nemend in en uit de taxi, met de gladheid, zorgzaam om hem te behoeden voor een een val.

Het verschil in heen- en terugreis. De heenreis met een chauffeur in dienst van, met een vaste baan. De terugreis met een zelfstandige chauffeur, met alle zorgen van een ZZP’er.

Allebei net zo betrokken, allebei zorgzaam, allebei rijdend voor Valys.

Maar de heenreis was verzekerd van een vaste baan, de terugreis van eigen onderneming.

Beide mannen even zorgzaam, de één verzekerd, de ander niet. Zijn lege terugrit is voor eigen rekening. En dus voor hem, hierbij een oproep, een aanbeveling.

Zoek je een rit, een betrouwbaar persoon, veiligheid en hartelijkheid?

Dit is mijn aanbeveling: A.M. Kaddouri, wagennummer 197 van RTC.

Waarvan akte...

Een bijzondere taxirit, een bijzonder mens...

Goed Gedaan Dus | GGD Noord- en Oost Gelderland

Al maandenlang is de GGD in het nieuws. Over testcapaciteit en vaccinaties. Over drukte en wachttijden en recent het nieuws over een datalek. Het gebrek aan voldoende vaccinaties, waar de GGD zelf overigens niets aan kan doen. Maar er is weinig te vinden over de bemensing van dit gigantische systeem dat de testen en vaccinaties in goede banen moet leiden op een zorgvuldige manier.

Daarom dit verhaal, bedoeld als een groot compliment naar al die medewerkers.

Vorige week ontving mijn vader van 91 jaar een oproep via de huisarts dat hij zich kon aanmelden voor de vaccinatie. Die zelfde middag hebben we een afspraak gemaakt via de GGD.

Mijn vader werd te woord gestaan door een vriendelijke jongeman die het hele verplichte vragenlijstje netjes en geduldig afwerkte. Na afloop van het telefoongesprek zei mijn vader letterlijk: “Wat een sympathieke knul was dat.” Tot zover het eerste contact.

Vandaag was de datum voor de eerste prik die in Apeldoorn stond gepland om 12.30 uur.

Daarbij het dringende verzoek pas vijf minuten voor tijd naar binnen te gaan.

Bij het oprijden van het terrein stond een vriendelijke meneer die ons doorverwees naar de parkeerplaats voor minder validen zodat papa niet ver hoefde te lopen met zijn rollator.

Eenmaal binnen de eerste intake door een stralende jonge vrouw met een lieve glimlach en alle aandacht. Vervolgens van anderhalve meterstip naar anderhalve meterstip, daarna doorschuivend in de rijen stoeltjes die ook keurig op afstand stonden. Zonder uitzondering vriendelijke en geduldige medewerkers die steeds weer alles volledig checkten en dubbelcheckten. Er heerste een rustige prettige sfeer en precies zoals het in de folder stond konden we na een half uur én een kwartiertje in observatie de sporthal weer verlaten. Allebei tevreden liepen we weer naar de auto, blij dat papa zijn eerste prik heeft gehad.

Lieve medewerk(st)ers van de GGD Noord- en Oost Gelderland in Sporthal Mheenpark, dank voor jullie glimlach, jullie tijd, jullie geduld en jullie zorgvuldigheid!

GGD | Goed Gedaan Dus..!

Van allergie naar anti-allergie, een wereld van verschil..!

Even een klein stukje voorgeschiedenis, in staccato.

Ergens, meer dan dertig jaar geleden ben ik voor het eerst en hopelijk voor het laatst flauwgevallen. Op een muurtje ergens in Kreta na een dag van intense hitte. Ik kwam ongelukkig terecht en verloor vijf tanden. Mijn toenmalige tandarts, Teun van Noort, heeft een meesterklus geklaard. Een negendelige brug, voor hem een experiment. De negendelige brug door hem vervaardigd heeft dertig jaar als een huis probleemloos gezeten. Ik kan hem niet meer vinden, mijn tandarts van toen. Hoe graag zou ik hem nog willen laten weten wat voor meesterwerk hij toen gemaakt heeft!

Ruim drie jaar geleden legde één van de pijlers van mijn brug het loodje. Een gespleten wortel zorgde voor een breuk in mijn brug. De pijler moest getrokken worden, en zo moest een nieuwe constructie gevonden worden. Het werd een mondframe, eerst een noodplaatje en daarna een “echt”frame.

Het noodplaatje was afzien en overzien, ergens kwam mijn echte plaatje!  Net voor de Kerst 2018 kreeg ik eindelijk mijn lang verlangde echte prothese.  Maar wat een martelgang werd dat. Niet kunnen wennen, steeds meer klachten, pure wanhoop. Niet kunnen eten, brandend verhemelte, plaatje meer uit dan in.

Mijn tandarts wist er geen raad mee, uit pure wanhoop ging ik surfen op Internet. Ik zocht en vond verklaringen en informatie die me wel verder hielpen maar niet genoeg. Na de zoveelste breuk in mijn plaatje en toenemende klachten kwam ik bij de zoveelste surfsessie terecht op de website van Dentallas in Albergen. Alle klachten die ik had vond ik op hun website terug. Ik kon wel huilen. Ik stuurde hen een bericht met mijn verhaal en kreeg onmiddellijk een reactie terug. Tijdens de eerste intake kreeg ik te horen dat men voor 95% zeker was mijn klachten te kunnen verhelpen. En dat is dus volledig gelukt!

Ik heb een nieuwe, allergievrije prothese. Geen brandend verhemelte meer, weer gewoon kunnen eten, na anderhalf jaar weer een pistoletje kunnen eten! Paranoia dat mijn plaatje weer breekt, maar inmiddels vol vertrouwen.

Ik had alle klachten die op hun website vermeld stonden, en ik merk dat al die klachten minder of weg zijn.  De persoonlijke en betrokken benadering, de bevlogenheid en passie, ik ben er dankbaar voor en beveel hen van harte aan!! 

Ik kan weer eten, lachen en ontspannen, én ik voel mijn energie weer terugkomen!

Van allergie naar anti allergie, een wereld van verschil.. 

Mijn jongste kind vliegt uit..

Lieve oh zo mooie zoon van mij.., zaterdagavond was jouw laatste avond in het nest, ons nest. Zondag vlieg je uit, na lang verlangen. Ook jij slaat nu jouw vleugels uit, na een lange worsteling in jouw cocon. Deze week, toeval bestaat niet, las ik een heel mooie tekst over het proces van cocon tot vlinder, en dat de vlinder dat uitkomen helemaal zelf moet doen.

Bijna 22 jaar geleden werd jij geboren, mijn kleine kabouter, mijn lieve Gijs.

Je hebt veel, heel veel meegemaakt in jouw leven, van peuter tot nu. Je was altijd een buitenbeentje, anders dan jouw leeftijdsgenoten en dat maakte het niet altijd makkelijk voor jou. De afgelopen vier jaar woonden jij en ik samen, behoorlijk op elkaars lip. Dat was niet makkelijk voor jou en ook niet voor mij, helemaal niet omdat we in veel opzichten op elkaar lijken en dus wil dat nog wel eens botsen. Nooit voor lang, altijd maken we het goed, komt het goed.

Ik heb jouw zien groeien naar deze zo belangrijke stap. Trots ben ik op jou, mijn mooie zoon, ooit mijn kleine kabouter en nu een volwassen jonge man. In al jouw onzekerheid zet jij deze nieuwe stap, hoopvol, met kracht en met vertrouwen, en ik vertrouw op jou!

Gisteravond hebben we samen een prachtige film gekeken, samen op de bank met een borreltje. Een mooie en bijzondere avond samen, jij en ik.

Vandaag was dan echt de dag van jouw verhuizing, jouw uitvliegen uit het nest, jouw afscheid nemen van mij en Verdi. Het inrichten van jouw nieuwe woonplek, jóuw plek.

Lieve mooie prachtige zoon van mij, jij ontworstelt je eindelijk van jouw cocon, ik kijk en zie je gaan, in alle vertrouwen in jouw kunnen, jouw gevoel en jouw wijsheid. Ik ben trots op jou lieve schat!

Ik wens je een mooie vlucht.

Mijn jongste kind vliegt uit...

Liefs mama xxx