Ik had er nog nooit van gehoord, maar sinds vorige week wel en ik wil het oh zo graag delen!
Want hoe mooi en kostbaar is het wanneer iemands "laatste" wens vervuld kan worden?
Ergens anderhalve week geleden had mijn moeder in het verpleeghuis een bijzonder gesprek in het kader van zorg en welzijn. Een vraaggesprek waarbij zij zelf alle vragen moest beantwoorden.
De allerlaatste vraag was of mama nog een grote wens had, of er iets was dat zij nog graag wilde doen. Na enig nadenken antwoordde mijn mama dat ze nog zo graag een keer een dagje naar zee zou willen. Ja, zei mijn vader, naar het strand, het strand van.......
"Ameland" antwoordde mijn moeder.
Ameland, het eiland waar zo'n groot deel van ons leven ligt...
Mijn vader vertelde mij diezelfde dag over het bijzondere gesprek, en we waren allebei behoorlijk emotioneel.
We praatten erover in het besef dat we dit met haar niet meer konden doen, dat liet haar lichamelijke conditie niet meer toe, het zou onverantwoord zijn.
Twee dagen later ging mijn telefoon. Het was Rosanne, de EVV-er van mijn mama, en haar stem sloeg bijna over van opwinding. Ze had de vragenlijst gelezen en ook mama's uitgesproken wens. Ze vroeg zich samen met het team af of ze hier niet iets mee konden doen en was op het idee gekomen van de Wensambulance
Ze had al geïnformeerd of mama hiervoor in aanmerking kwam en dat bleek zo te zijn,
en dat nieuws belde ze mij, overlopend van enthousiasme over deze prachtige mogelijkheid.
Ik zie mezelf nog zitten in de hoek van de bank, kippenvel en tranen.
We moesten het verder wel zelf gaan regelen.
Googelend op wensambulance kwam ik terecht op de website van de Veluwse Wens Ambulance en belde het 06 nummer.
Een vriendelijke Miranda hoorde mijn verhaal aan en reageerde warm en positief.
Ja, het kon, en ja, het kon woensdag al, en of ik de aanvraag via de site wilde invullen.
Mijn vader had ik niet te pakken kunnen krijgen, die wist nog van niets dus wat was ik blij toen hij thuis was. Ik vertelde hem het hele verhaal en ook mijn papa had de tranen in zijn ogen en was totaal overweldigd door deze nooit gedroomde mogelijkheid.
Samen vulden we het aanvraagformulier in. We gingen ervan uit dat Ameland waarschijnlijk niet haalbaar zou zijn en gaven als "wensplaats" Kijkduin aan, omdat we daar vroeger als gezin vaak naartoe gingen. Wel vertelden we in de aanvraag onze geschiedenis en onze verbintenis met Ameland.
De aanvraag ging eruit en diezelfde middag werden we al gebeld door Karin, de teamcoordinator.
Ook zij was betrokken en warm en ze vertelde ons dat ze al gebeld had met de boot en dat er plaats was die woensdag.
"Met de boot?"
"Ja, uw moeder wil toch graag naar Ameland? En dan gaan we daarvoor..."
Weer tranen en heel veel emotie.
We waren compleet van slag, ontroerd en sprakeloos en de volgende dagen verliepen als in een roes.
Alles werd tot in de puntjes geregeld en tot in detail voorbereid.
Tussentijds kregen we nog een telefoontje dat Wagenborg Passagiersdiensten deze bijzondere overtocht kosteloos zou uitvoeren, hoe geweldig is dat!
En zo zaten we in een emotionele achtbaan maar oh wat mooi!
In overleg met de verpleegkundige besloten we om mama nog niets te vertellen, het zou haar wellicht onnodig onrustig maken en dat wilden we voorkomen.
En toen brak die bijzondere woensdag aan.
Toen we aankwamen bij Casa Bonita stond de ambulance al voor en konden we direct kennismaken met de beide vrijwilligers voor die dag, en dat voelde vanaf de eerste seconde warm en goed.
Vol verwachting gingen we in colonne naar binnen waar mama nog heerlijk zat te ontbijten.
We konden bijna niet wachten tot ze haar boterham ophad, maar toen was daar dan hèt grote moment..
Een groep verpleegkundigen en verzorgers stond eromheen, allemaal blij en net zo vol verwachting als wij allemaal, iedereen leefde al dagen mee..
Papa vertelde mama het grote nieuws, wij allemaal om haar heen, de verrassing van een dagje uit, een dagje naar zee...
"Wanneer?", vroeg mijn mama verrukt.
"Nu", antwoordde mijn papa.
"Waar naartoe.", vroeg mijn mama.
"Naar Ameland", antwoordde mijn papa.
"Hoi, hoi, hoi!", juichte mijn mama met beide handen in de lucht...
Dat beeld ga ik nooit meer vergeten, het staat in mijn ziel gegrift en terwijl ik dit schrijf heb ik een grote glimlach van oor tot oor..
De brancard stond al klaar voor mama met daarop een schattig klein pluche beertje, dat deden ze altijd zo werd ons verteld... En ook mama was erdoor vertederd.
Toen ze op de brancard werd gelegd vroeg ze of ze niet naar het ziekenhuis ging, die associatie was er even bij haar. Ik vertelde haar dat ze met een speciale wensauto zou gaan, een auto die wensen in vervulling liet gaan.
Ze balde haar handen samen en deed haar ogen dicht en zei: "dan wens ik dat ik naar Ameland ga".
En zo vertrokken we met elkaar, met een superlieve en vrolijke chauffeur en met een superlieve zorgzame verpleegkundige aan boord, uitgezwaaid door Rosanne.
Mama heeft de hele reis geslapen, rustig aan de zuurstof, met papa en Martje erbij en wij erachteraan.
Eenmaal op het eiland aangekomen was ze wakker en blij en vol verwachting.
We hadden een speciale strandbrancard bij ons maar er stond bij het paviljoen ook een speciale strandrolstoel klaar en dat was voor dat moment het mooiste.
En zo zijn we met elkaar naar de zee gelopen en hebben een stukje langs het strand gewandeld.
Gedold in het schuim aan het strand, om mama heen, papa achter haar of naast haar, zoals altijd.
Met elkaar op het strand van Ameland, haar grote wens....
Wat hebben we intens genoten, wat was het mooi en fijn en bijzonder!
Nog even iets eten en drinken in het strandpaviljoen, en toen was het al weer tijd voor de boot terug.
Het was mooi en het was goed, en mama liet zich weer heerlijk op de brancard leggen.
Eenmaal terug hebben we nog even koffie gedronken, ze heeft die nacht geslapen als een blok.
De volgende ochtend herinnerde het pluchen beertje van de Veluwse Wens Ambulance haar aan het dagje uit dat ze gehad had, en inmiddels hangt haar prikbord vol met prachtige foto's van die dag, zodat we met haar samen die wens steeds weer opnieuw kunnen beleven.
"Wacht niet met wensen" staat er in de folder van de stichting.
Hun motto is: "iedereen verdient een laatste wens"
Wij kregen de kans en zijn hier ontzettend dankbaar voor..
Deze dag blijft voor altijd in ons hart,
En onze lieve chauffeur Harry en lieve verpleegkundige Joke?
Ook zij blijven in ons hart vanwege hun liefdevolle zorg voor mijn mama en voor ons..
Veluwse Wens Ambulance laat niets te wensen over....
www.veluwsewensambulance.nl
