Hello Goodbye...

Vanavond besluit ik na een in meerdere opzichten pittige week gewoon dom voor de tv te gaan hangen. Ik kijk wat erop is en besluit in eerste instantie voor de klassieker van de film The Rock te gaan, met Sean Connery in de hoofdrol. Dan zie ik dat ook Hello Goodbye erop is met Joris Linssen, het programma met vaak rakende verhalen. Vorige week heb ik dat ook gekeken maar met een onbestemd “maar”. 

Een dilemma.Toch stem ik af op Joris. Na het vierde of vijfde interview zit ik met kromme tenen, plaatsvervangende schaamte en een gevoel van misselijkheid. Niet vanwege de verhalen die soms blij, soms verdrietig en altijd rakend zijn, maar vanwege het voor mijn gevoel een ethische grens te overschrijden. Mensen die zich helemaal open geven in hun kwetsbaarheid met alle emotie van hun verhaal. En juist daar gaat Joris voor mij een grens over die hij niet over zou moeten gaan. Die laatste vragen, zijn manier van vraagstelling, ik word er onpasselijk van.

Ik twijfel er niet aan dat alle mensen die voorbij komen hun toestemming hebben gegeven voor uitzending, toch heb ik het gevoel dat ze wellicht achteraf ook hun bedenkingen hebben over de manier van uitzenden. In emotie ben je zo verschrikkelijk kwetsbaar dat je de gevolgen van wat je op zo’n moment zegt of doet, of waarvoor je toestemming geeft niet goed kunt overzien. 

Op een zeker moment tijdens de uitzending van vanavond geeft zijn doordrammerige manier van tė ver en teveel doorvragen mij zo’n gevoel van afkeer en plaatsvervangende schaamte dat ik walgend weg zap, met respect en invoelen voor de verhalenvertellers, maar voor Joris een hartgrondig gemeend “Goodbye”. 

Dilemma voorbij.Ik ga naar The Rock, en omdat ik die al meerdere keren gezien heb schrijf ik intussen dit vlammetje. gewoon omdat het iets is dat me raakt en het eruit moet. Maar niet bij Joris. 

Hello Goodbye

Dierbare herinneringen, terug in de tijd...

Vandaag krijg ik bezoek. Bezoek van twee mensen die ik inmiddels als heel dierbare vrienden voel. Annemiek en Ron. Annemiek die jarenlang de chauffeur was van het busje waarmee mijn zoon Teun naar school ging. Annemiek, die nooit zomaar Teun thuis afzette voordat zij gecheckt had of ik al wel thuis was van mijn werk.Vaak kwamen we ongeveer dezelfde tijd aan. Het kwam regelmatig voor dat ik vlak achter het busje aanjakkerde maar nooit, nee nooit liet zij mijn kind uitstappen zonder dat zij wist dat ik thuis was. Dat was en is Annemiek, zij deed veel meer dan haar werk.

Betrokken en vol gevoel voor de kinderen die aan haar verantwoordelijkheid waren toevertrouwd. Annemiek was veilig en vertrouwd, en als moeder was ik zielsblij met haar.

Dus toen mijn zoon op een zekere dag thuiskwam met een flyer van een expositie van beelden bij Annemiek vond ik het niet meer dan normaal om daar naartoe te gaan, met mijn Lief en de jongste kinderen. Als blijk van mijn betrokkenheid en waardering voor wie zij was en voor hoe zij dat deed.

Die expositie gaf een nieuwe dimensie aan mijn leven. Voor het eerst ervoer ik de sensatie en de blijdschap en rust van het werken met een piepklein steentje, een steentje dat ik nog steeds in een doosje koester.Daar en op die dag ontkiemde mijn passie voor beeldhouwen, en mijn Lief zag dat.

En zo kreeg ik op de eerstvolgende Moederdag een workshop beeldhouwen cadeau, op die mooie boerderij van Annemiek en Ron. Jarenlang heb ik daar gewerkt, heerlijk staan raspen en schuren, vrij van alles en opgaand in steen.

De band tussen ons groeide. Ron was instructeur scherpschutters bij de Landmacht. Mijn Lief was ooit in een ver verleden de beste scherpschutter van Nederland en al een aantal jaren ernstig ziek.

Zo ontstond bij mij het idee om hem een dag schieten met scherp cadeau te doen, zoals hij mij ooit die beeldhouwcursus cadeau had gedaan. Ron heeft het geregeld, en nog steeds glimlach ik bij de foto's van mijn glunderende Lief met geweer, foto's en een herinnering om nooit te vergeten.

Mijn Lief is niet meer, mijn zoon heeft zijn vleugels uitgeslagen en zijn weg gevonden. De beeldhouwlessen zijn al een aantal jaren geleden gestopt maar het contact met Ron en Annemiek bleef en blijft. Twee mooie mensen bij wie ik mij zo welkom voel.

Vanmiddag kwamen ze mijn laatste beeld bewonderen en met elkaar hebben we herinneringen opgehaald, momenten om te koesteren. Ze gaven mij een filmpje van lang geleden, van die bewuste expositie. De dag waarop ik dertien jaar geleden kennismaakte met beeldhouwen en voorgoed verkocht was. Beelden van oude en mooie, andere tijden. Beelden die mijn tranen lieten stromen maar ook een enorme glimlach gaven. Beelden die me blij maakten.

Vrienden, heel bijzondere vrienden, die mij me rijk doen voelen.

Dierbare herinneringen, terug in de tijd...

Zo kostbaar ook in het nu.