All you need is love...

Het is zaterdagavond.

Na drie weken zonder tv en internet ben ik sinds gisteren eindelijk weer aangesloten en kan ik "de wereld" weer aanzetten. 

Vreemd genoeg valt dat best tegen, ik kan niet direct warmlopen voor wat er op tv is, het is eigenlijk allemaal zo ver van m'n bed, zo niet belangrijk, zo'n geneuzel...

Maar omdat het toch fijn is om weer beeld en geluid te hebben zap ik wat door.

De kaarsjes branden en het glas rode wijn staat binnen handbereik..

 

Dan zie ik dat All you need is love erop is vanavond.

Even twijfel ik, hm..heb ik daar wel zin in nu?

Tegelijkertijd komen er warme herinneringen naar boven.

Vóór mijn leven met mijn Lief had ik nog nooit All you need gezien en dat vond hij verbijsterend.

Volgens hem was dat nu juist helemaal een programma voor mij, emokip als ik ben.

Dus zaten we dertien jaar geleden onze eerste Kerstavond samen te kijken naar de kerstspecial, voor mij de eerste keer, en het duurde geen 10 minuten of de tissues stonden op tafel.

Die kerstspecial werd een traditie en ook de laatste Kerstavond hebben we met elkaar gekeken.

 

Met dat gevoel zette ik de tv toch maar op RTL4 en nog geen vijf minuten na het begin van het programma zat ik al te blèren.

Niet zo gek als het eerste nummer "Love me now" is van John Legend, 

"who's gonna kiss you when I'm gone"....

 

Inmiddels zit ik dit te schrijven, met het programma zachtjes op de achtergrond, niet meer echt luisterend of kijkend maar terugreizend in mijn eigen beelden en herinneringen, warm en vol van liefde.

 

Inderdaad.... all you need is love....en ik heb er bákken vol van....

Vlammetjes in overvloed..

Ruim acht maanden geleden schreef ik mijn laatste vlammetje.

Acht maanden waarin alles in het teken stond van zorgen voor mijn Lief die al zo lang ernstig ziek was. 

Iets waarover ik nooit eerder schreef, omdat sommige dingen nu eenmaal niet voor de openbaarheid zijn.

 

Maar nu zit ik hier met welgeteld zestien kaarsjes aan, zestien flakkerende vlammetjes.

Vlammetjes, kaarsjes in mijn nieuwe huisje waarin ik vorige week zaterdag ben gaan gaan wonen na een turbulente periode.

Mijn Lief is na een lange hevige strijd waardig gegaan, hij wilde zo nog niet maar moest, het kon niet langer..

Samen hebben we dit huisje uitgezocht en gekocht, in de wetenschap dat hij er wellicht niet meer zelf zou wonen, en zo is het ook gegaan..

 

Van de ene achtbaan in de andere, de ene nog sneller dan de andere, voortrazend en doordenderend, dan nu die oorverdovende stilte...

De stilte waarin eindelijk ook de rust en ruimte komt om het verlies er te kunnen en mogen laten zijn, de achtbaan staat eindelijk stil...

 

Mijn huisje voelt met de dag meer mijn huisje..

Met elke uitgepakte doos krijgen de vele herinneringen hun plekje..

Daarmee is mijn huisje "ons" huisje..

 

Met vlammetjes in overvloed...