Mijn horizon is oneindig..

De Kerstdagen zijn voorbij, vol mooie beelden met alle kinderen en mijn beide ouders.

Prachtige diamanten momentjes van helderheid en liefde.

Zo rond de Kerst begint ook het terugkijken, terugkijken naar wat het jaar gebracht heeft.

Voor mij, jarig in december, is het dan ook terugkijken naar mijn afgelopen levensjaar, dubbelop dus..

Het was een turbulent jaar, vol van veel.

Als ik de film in mijn hoofd start en alles laat stromen, buitelen er zo heel veel beelden naar boven die mij gelukkig maken, dat red je niet met één fotoalbum..

Beelden van mijn lief en mij samen in de sneeuw, ontbijten aan zee op Sicilië, en natuurlijk dat onvergetelijke moment van samen lopen op de rand van de Etna, dansend op de vulkaan..

Mijn jongens die dit jaar voor het eerst vlogen en dat zo vol enthousiasme beleefden.. 

Ik ben weer in de zee van Zakynthos, zie die ene schildpad z'n kopje boven het water uitsteken, even dat imposante schild waar we zo op hoopten..

Ik zie hoe goed mijn dochter het doet in haar nieuwe studie, hoe zij haar weg steeds meer gaat vinden, sterk en zelfbewust, ze weet wat ze wil, ontdekt steeds meer haar talenten.

Ik zie hoe mijn zoon na een meer dan pittig jaar belangrijke stappen heeft gedaan, een opleiding, nieuwe kansen in een nieuwe veilige woonomgeving, op weg naar zijn eigen volwassen leven.

Mijn jongste, met zijn 16 jaar nog zo zoekende, maar ook steeds meer vindend. 

Hij komt er wel, daar ben ik zeker van..

Dat alles vervult me met geluk en vertrouwen.

Mijn 10 jarig jubileum op mijn werk waar ik zo van hou, in een bad van lieve collega's en met warme woorden van mijn "baas", woorden waar ik blij mee ben, die ik heb opgeslagen in mijn hart.

Mijn werk dat me in aanraking brengt met prachtige bijzondere mensen, een nooit ophoudende ontdekkingsreis.

Ik denk aan de bijzondere familie, vrienden en vriendinnen rondom mij heen, vriendinnen elk met hun eigen kracht en zo heel waardevol voor mij. 

In de film van het afgelopen jaar zie ik ook de nieuwe mooie mensen die ik heb leren kennen voorbijkomen, de warme vriendschappen die daaruit ontkiemd zijn en vast en zeker zullen doorgroeien.

Zoveel mooie draadjes in mijn leven...

En natuurlijk waren er ook donkere wolken, was er hevige storm en dreigend onheil.

"Life isn't about waiting for the storm to pass. It's about learning to dance in the rain"

Wanneer ik terugkijkend de balans opmaak overheerst het geluksgevoel in al haar volheid.

Dat maakt dat ik me sterk voel, vol van kracht.

Dat maakt dat ik straks het nieuwe jaar vol vertrouwen in dans...

Voor mij geen stip aan de horizon..

Mijn horizon is oneindig....

Ik laat je niet los maar hou je anders vast....

Daar ga je dan...

Na een turbulent jaar waarin steeds duidelijker werd dat jij je eigen weg wilde gaan, moest gaan, voor jezelf en voor ons, is het moment nu daar.

We hebben samen je spullen gepakt en de dingen gekocht die je nodig hebt op jouw nieuwe plek.

Je gaat samenwonen met 3 andere jongens, gelijkgestemd zoals jij het zelf noemt.

Samen in een veilige omgeving van beschermd wonen.

We hebben verschillende locaties bezocht, jij en ik.

De laatste locatie vond je geweldig, je zei letterlijk met uitgestrekte armen "this is it!!", en zo voelde het voor mij ook.

Het is snel gegaan, als in een achtbaan, maar het voelt goed.

Je bent eraan toe, mijn achttienjarige zoon..

En nu ga je dus, en ik hoef je niet los te laten.

Ik hoef je alleen maar anders vast te houden...

Eerst stonden we met de gezichten naar elkaar toe, met de armen om elkaar heen..

Nu hou ik je vast terwijl jouw gezicht naar buiten is gericht, je kijkt de wijde wereld in, maar ik zal altijd achter jou staan, jou vasthouden wanneer het nodig is en je weer laten gaan wanneer het kan..

Niet loslaten maar anders vasthouden, dat heb ik het afgelopen half jaar geleerd...

Je bent vorige week aan een talentenexpeditie begonnen, razend enthousiast ben je daarover.

Je gaat als alles goed is een op maat gesneden opleiding volgen, met de focus op jouw talenten.

Zoveel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik ook..

Dankbaar voor zoveel actieve medewerking en participatie vanuit de gemeente.

Ja, het kan ook anders, de transitie jeugdzorg.

Bevlogen mensen op alle fronten, Autimaat, JP van den Bent, CJG en WMO, Eega en Riwis Wonen, allemaal hebben ze hun eigen bijdrage geleverd in jouw traject.

En jouw mama is blij, blij dat jij, mijn lieve mooie zoon, zijn vleugels uitslaat.

Blij dat jij dat kunt doen onder de veilige hoede van mensen die jou leren leren...

Blij ben ik, en toch stromen af en toe de tranen zomaar ineens vanuit het niets over mijn wangen...

Afgelopen zondag hebben we eindelijk samen de film gekeken die we al zo lang samen zouden kijken.

Met elkaar, Five people you meet in heaven, een film in het Engels, niet ondertiteld en drie uur lang.

In het laatste jaar van jouw HAVO had je het boek gelezen en de film gezien.

Jij zat naast me en wist precies wanneer ik zou gaan huilen.

Jij, met jouw klassiek autisme, sloeg op de juiste momenten je lange arm om mij heen...

Wat een bijzondere middag, wat een cadeau heb je mij gegeven...

Daar ga je lieve zoon van mij...

Ik laat je niet los maar hou je anders vast....

Haar handen om mijn gezicht..

Het was een pittige week, een week van veel en vol.

Na drieeneenhalve maand bellen, praten en zoeken kreeg ik dinsdagmorgen een telefoontje dat er een plek was voor mijn zoon op een locatie van beschermd wonen.

De sneltrein had haar eindstation bereikt.

En met het bereiken van dat eindstation braken bij mij de sluizen.

Alle emotie barstte eruit, in golven van tranen.

Tranen van ontlading, van blijdschap maar ook afscheid nemen.

Een nieuwe fase, nieuwe hele grote stappen voor mijn zoon.

En ook deze week de 57e trouwdag van mijn papa en mama.

Papa, die het nog zo goed weet en beleeft, en mama, die het in al haar groeiende verwarring niet meer weet, het niet meer beseft..

Zo confronterend is dat.

Een pittige week...

Vanavond belde mijn vader of ik nog boodschappen moest doen, of ik nog brood voor hen kon meenemen. Natuurlijk kon ik dat.

Ik bracht het brood bij hen langs, mijn mama wilde net even een dutje doen, zo ving ik op toen ik de hal binnenkwam.

Maar mijn binnenkomen verstoorde dat moment.

Ik vertelde mijn verhaal en mijn vader hoorde alles aan.

Ook mijn mama luisterde maar ik kon niet inschatten wat zij echt mee kreeg of begreep.

Totdat ik brak en moest huilen.

Mijn mama, zo ver weg en zo dwalend zei "kom maar kindje", en ik kroop bij haar op schoot.

Ik moest huilen en ze streelde mijn haren, zei tegen mijn vader dat hij even gewoon stil moest zijn..

En bijna machteloos zei ze dat ze zo weinig kon doen..

En ik zei vertelde haar dat ze precies dat gaf wat ik nodig had op dat moment.

Haar handen om mijn gezicht, koesterend, beschermend...

En mijn zo verwarde mama keek mij helder als glas aan en zei: "natuurlijk doe ik dat, ik heb je toch bij mij gedragen?".

En ik huilde en voelde mij gekoesterd en liefgehad in mijn moeders armen....

Zo verward, zo dwalend, maar op cruciale momenten dat oermoedergevoel..

Ik hoop dat ik dat van haar mag erven.

En dit gevoel zal ik voor altijd bewaren,

Haar handen om mijn gezicht....

Dag van de Mantelzorg

Maandagmorgen.
Ik ben aan het werk en zie de berichten voorbijkomen.
Morgen is het 10 november, de Dag van de Mantelzorg.
Ik zie het voorbijkomen via verschillende bloemisten, gelukkig krijgt deze dag steeds meer verdiende aandacht.
Tot zover het "werk"deel, want het zoveel gedeelde bericht doet mij de tranen in de ogen schieten..

Mijn papa van 86 is al jaren mantelzorger, mantelzorger voor mijn demente mama.
Met eindeloos geduld zorgt hij voor haar, met eindeloos geduld en een intense liefde staat hij haar bij, dag en nacht.
Zijn vrouw met wie hij al meer dan 60 jaar samen is, mijn mama voor wie mijn papa het veilige en rotsvaste fundament in haar verwarde leven is.
Hij is haar houvast, haar baken, haar haven..

Maar ik zie mijn papa vermoeider worder, magerder worden, zijn huidskleur almaar grauwer worden.. eigenlijk kan het niet meer, is het veel te zwaar.
Opgeven is geen optie voor hem, nog niet.
Steeds weer stelt hij het onvermijdelijke uit, het onvermijdelijke moment dat mijn mama naar een verzorgingshuis moet.
Hij weet het maar hij wil het niet, kan het nog niet..
Wanneer mijn mama hem omhelst en knuffelt en zegt hoeveel ze van hem houdt, hoe goed ze het samen toch hebben, dan kijkt hij mij wanhopig aan..
"Hoe kan ik haar nu wegdoen, dat kan toch niet?"
Wegdoen....alleen het woord al....
Ik zie zijn strijd, zijn wanhoop, zijn onmacht, maar overal bovenuit zijn intense liefde..

Vandaag is mijn dochter begonnen met haar eerste stagedag.
Ze volgt de opleiding Verzorgende IG, haar hart gaat uit naar de ouderenzorg.
Haar stage gaat zij lopen bij het verzorgingshuis waar mijn mama nu met stip op de wachtlijst staat.
Zij kiest voor de zorg met hart en ziel, en daar ik ben trots op en heel blij mee.

Maar mijn papa heeft geen keuze.
Toch is hij nu mantelzorger, en wat voor één....

Ik zie de berichten steeds waziger voorbijkomen, de tranen druppen op mijn bureau.
Morgen ga ik mijn papa een hele mooie plant brengen, een mooie grote cyclaam uit "eigen" keuken, de grootste en mooiste die ik vinden kan.
En ik breng ik er ook één naar het dagverblijf waar mijn mama nu al een jaar zo liefdevol verzorgd wordt door zorgzame vrijwilligers.

Applaus voor al die 3,7 miljoen mantelzorgers in Nederland.

Maar het grootste applaus van mij is voor mijn papa....

Afscheid en weer verder gaan

Afscheid nemen en weer verder gaan..

We doen het ons hele leven.

We komen dingen tegen, mensen tegen waar we mee door gaan totdat er zich iets voordoet waardoor we weer bijstellen, aanpassen, of er afscheid van nemen.

Afscheid is altijd weemoedig, pijnlijk ook soms, maar het is nodig om door te kunnen gaan.

Pas wanneer je afscheid kunt nemen van iets of iemand is er die opening om door te kunnen gaan.

Afscheid van mensen, van denkbeelden, overtuigingen en illusies, we lopen er vroeg of laat tegenaan. Makkelijk is het nooit.

Maar pas wanneer je echt afscheid kunt nemen openen zich nieuwe deuren, nieuwe ramen, komen er nieuwe horizons, eindeloos ver...

 

Noodgedwongen afscheid nemen is een voldongen feit, maar soms kun je, moet je zelfs, zelf het initiatief nemen om afscheid te nemen van iets, van iemand, om door te kunnen gaan met jouw leven. En ja, zo'n afscheid kan ongelooflijk pijn doen, maar uiteindelijk geeft het rust.

Deze week was een week van nieuwe inzichten, belevingen en afscheid.

Afscheid van dat wat ooit was, afscheid van hoop en illusies.

Maar in dat afscheid is er de geboorte van iets nieuws, iets moois, vol geloof, hoop en liefde.

Wat daaruit voort gaat komen weet niemand, daarom ook heet het hoop en verwachting.

Zonder verlies geen hoop....

En vanuit de hoop komt er nieuwe levenslust, nieuw vertrouwen.

Ik neem afscheid en ga verder...

Onzichtbare draadjes..

Heb jij dat ook wel eens? 

Dat je aan iets of iemand denkt en dat er dan ergens iets gebeurt of voorbij komt waarvan je denkt: toeval bestaat niet?

Ik wel, en daar kan ik dan zo verwonderd door zijn....

De afgelopen week was een week met veel ingrijpende gebeurtenissen en goede en hoopgevende berichten, veel emoties dus, helemaal in combinatie met de alom gierende vrouwelijke hormonen.

Het was een goede week, een mooie week, vol van veel.

En alsof het zo moest zijn kwamen op het juiste moment de juiste mensen voorbij, met de juiste berichtjes of foto's, of gewoon zonder woorden..

Vandaag scheen de zon, die prachtige herfstzon met dat speciale najaarslicht.

En ik mijmerde, mijmerde over die onzichtbare draadjes, die draadjes die allemaal voor een verbinding staan, verschillende verbindingen, elk met hun eigen karakter, zo uniek.

En ik telde mijn draadjes en voelde me rijk, voelde de energie weer stromen, als weldadige golven.

Pakte mijn beeld van albast om haar te polijsten en genoot bij elke nieuwe laag van wat ik zag, wat ze prijsgaf, mijn beeld, haar innerlijk..

Rust en ruimte in mijn hoofd, en in die rust en ruimte kwamen ze allemaal voorbij, mijn draadjes. 

En het zijn allemaal vrouwen, bijzondere vrouwen, sterke vrouwen, elk met haar eigen unieke zijn.

Zo verschillend in plaats en tijd, maar zo verbonden met mij, ik met hen...

Onverbrekelijke onzichtbare draadjes...

De grens bereikt....

Al weken, dagen, uren komen de beelden voorbij via allerlei kanalen.

Beelden van een niet te stuiten vluchtelingenstroom.

Foto's, reportages, verhalen, beelden die meer zeggen dan 1000 woorden...

Al drie vlammetjes heb ik geschreven, en alle drie al weer in de prullenbak gegooid, omdat wat ik schreef al weer ingehaald was door nieuwe beelden.

Omdat wat ik schreef van een onbeholpen machteloosheid is.

Weer zit ik naar de tv te kijken, het programma "de grens bereikt" op NPO1.

En ja, ik kan me best wel voorstellen dat wanneer er in een kleine gemeenschap of volkswijk zomaar ineens een AZC komt, zonder dat daarover goed gecommuniceerd is, er angst ontstaat, angst voor het vreemde, het onbekende. Maar wanneer er dan gesteld wordt dat kinderen niet meer veilig zouden zijn, blonde vrouwen als lustobject gezien worden door "die mannen", dan draait mijn maag zich om.

Dan voel ik een enorme plaatsvervangende schaamte opkomen voor zulke ongenuanceerde en ronduit beledigende uitspraken. 

Dat gevoel van schaamte werd nog eens extra benadrukt door de drie prachtige vrouwen die aan tafel verschenen, een jonge vrouw die als kind met haar moeder uit Bosnië was gevlucht, een jonge vrouw wiens ouders gevlucht waren uit Eritrea -zijzelf is hier geboren, ze is inmiddels arts- en tenslotte een meisje uit Syrië, nog maar heel kort in Nederland maar vol vuur en vlam iets van haar leven te maken in het land dat haar veiligheid bood en hopelijk blijft bieden. Drie prachtige vrouwen met een doel in hun leven, vastberaden, sterk en trots.

De prachtige beelden van fotografe Marieke van der Velden met twee mannen aan het strand, elk in hun moerstaal, het hadden zomaar buurmannen kunnen zijn, gelijkwaardig in hun zijn.

Er lijkt procentueel "iets meer" draagvlak te komen voor de opvang van vluchtelingen in Nederland, maar de zorgen blijven, zorgen over het mogelijk ten koste gaan van "ons".

Ons.....

Wie is ons?

Wie zijn wij?

Wat als Amerika alle mensen met hun wortels in Nederland de oceaan over zou zetten?

Dat zou een mooie uittocht worden....

Ons is wij, en wij zijn mensen, allemaal mensen die de aarde bewonen, ons aller aarde.

Kunnen we dan tenminste ons hart openstellen? 

En vanuit ons hart doen wat we kunnen? Ieder naar eigen vermogen?

Voor velen is de grens namelijk nog lang niet bereikt, die zijn nog op de vlucht....

In een warmer nest kon ik niet komen..

Vorige week was het zover.

Mijn dochter ging definitief afscheid nemen van haar werk bij de Jumbo, voorheen C1000.

De toevoeging Binnendijk is hierbij van cruciale betekenis.

Drie jaar had ze een bijbaantje als vulploegmedewerkster, en de laatste twee een vaste aanstelling als caissière. Twintig jaar jong is ze, mijn meisje, en haar leven was en is niet altijd gemakkelijk.

Op 18 jarige leeftijd kreeg ze officieel de diagnose PDD-NOS, een autismespectrumstoornis.

Puzzelstukjes vielen in rap tempo op de plaats.

Haar studie dierverzorging was afgerond, niet zoals ze het zich gewenst had, maar ze ging met een diploma van school. Het eerste baantje waarop ze solliciteerde bleek dubieus, gelukkig kwam ze daar zelf op tijd achter. 

In die periode werd ik op een dag aangesproken tijdens mijn boodschappenrondje door meneer Martin Binnendijk, hoe het nu toch met Martje was.

Ik vertelde van haar studie-einde en haar zoektocht naar een baan, waarop hij zei dat ze zich direct die maandag bij hem mocht melden, hij had wel werk voor haar achter de kassa.

Hij kende Martje, wist dat er dingen waren die anders zijn dan de "standaard".

En met een glimlach zei hij "ze is een lieve meid, met een beetje extra aandacht en een sausje van liefde moet het toch lukken?"

Die woorden ben ik nooit vergeten en dat is precies wat ze in al die tijd ervaren heeft.

Liefdevolle aandacht zowel van haar werkgever als haar collega's.

Ze kreeg steun en begeleiding, aandacht en warmte, en dat was wat zij zelf gaf van achter haar kassa.

Want wat was ik trots op mijn meisje wanneer ik haar stiekempjes gadesloeg.

Nooit chagrijnig, altijd met een lieve lach naar haar klanten, altijd geduldig met oude mensen, waarvan sommigen ook echt haar kassa kozen, om haar.

Dat is ook waar ze nu voor kiest, ze wil de zorg in, het liefst met oude mensen.

Ze gaat weer studeren, een nieuwe stap in haar leven, en wat ben ik blij voor haar.

En nu was haar laatste werkdag, ze nam afscheid van haar collega's met twee grote dozen Merci.

En apart iets voor meneer Binnendijk.

Zelf kreeg ze een mooie cadeaubon, maar veel meer nog raakten haar de vele omhelzingen, de warme knuffels en goede wensen van haar collega's.

Collega's waarvan ik de namen niet wil noemen omdat ik als de dood ben dat ik er eentje vergeet.

Geraakt en ontroerd was ze, mijn meisje, en geraakt en ontroerd was ik, haar trotse mama.

Samen liepen we naar het station. Ze zou nog een paar dagen vakantie houden in Friesland voordat haar studie begint.

Wachtend op de trein haalden we verhalen op van haar tijd bij C1000/Jumbo Binnendijk en lieten de emoties landen.

Haar trein kwam eraan, we omhelsden elkaar, en bij het weggaan zei ze:

 "mam, in een warmer nest had ik nooit kunnen komen".

Dank jullie wel, lieve Martin en collega's.

Dank jullie wel voor dat warme nest voor mijn meisje.

Mijn Moederdag

Moederdag.....voor sommigen een commercieel feest, voor anderen een beetje, maar ook voor velen een dag met extra gevoelswaarde.

Gevoelswaarde omdat je zelf moeder bent, omdat je jouw moeder op die dag net dat beetje extra aandacht en waardering wilt geven, of om haar juist op die dag extra te herdenken...

Ik ben mama en heb ook zelf mijn mama nog.

Voor mij vandaag dus een dubbele dag, een dag met dubbel zoveel emoties.

Vanmorgen kneukelend liggen wachten in bed, wachtend totdat de slaapkamerdeur opengaat.

Mijn kinderen zijn niet klein meer, maar dat mag de voorpret niet drukken, alleen al het feit dat ze er alledrie zijn maakt dat de dag niet meer stuk kan, op voorhand al niet.

Eindelijk gaat de deur open, net als vroeger doe ik alsof ik verrast wakker word.

Zij weten dat ik allang wakker ben, ik weet dat zij het weten, maar allemaal spelen we ons zo heerlijke spel.

Eerst de traditionele bos bloemen van mijn Lief, die ochtend vroeg zelf geplukt.

Koolzaad, zevenblad, boterbloemen, seringen en alles wat hij kon vinden samengebundeld tot een enorm boeket, mooier bestaat niet.

Natuurlijk een beschuitje met verse aardbeien, ook dat hoort er zo bij.

En dan de cadeautjes, cadeautjes die met zoveel zorg en liefde zijn gezocht en gekocht.

Van mijn volwassen dochter een orchidee, verpakt in de pot die ze ooit als eerste van mij heeft gekregen toen ze uit huis ging. Daarbij de boodschap dat aan die bloem een moeder-dochter dag gekoppeld zat, een dagje samen iets doen, alleen zij en ik, en ik mag kiezen wat ik leuk vind...

Dan pijn oudste zoon, die behalve zijn tradionele reep pure chocola in verrassende verpakking aankomt met een kleine lieve Boeddha, voor de liefste moeder, met nog extra benadrukt de goede wensen die daarbij horen...en als ultiem cadeau van hem 5 asperges, gehaald bij de groenteman, met een pakje ham erbij. "Omdat asperges jouw lievelingsgroenten zijn".

En de jongste, die aankomt met een prachtig houten hart met de prachtige spreuk "volg je hart, want dat klopt", en nadat ik daarvan bekomen ben krijg ik van hem een speech, een speech over de tekening die hij voor mij gemaakt heeft, een tekening met een boodschap, met een verhaal..

En als slotakkoord een prachtige armband van mijn Lief, met een symboliek die alleen wij kennen..

Na een heerlijk ontbijt met elkaar in de tuin zitten, samen in het zonnetje..

En dan naar mijn mama toe, met bloemen, ondat ze daar zo dol op is.

En elk jaar dat zij er nog is, is weer een cadeau, een bijzondere dag om te vieren, om te koesteren.

Moederdag, wat nou commercieel? Zo beleefd is het liefde, waardering, aandacht, bevestiging, en zo fijn om te dat zo te krijgen....en het te kunnen geven.

Ik ga de keuken in, asperges schillen met mijn beide zoons, straks lekker traditioneel met ham en ei en peterselie, en heerlijke saus...

En ik voel mij gelukkig, voel me blij, geniet zo van deze bijzondere dag.

Mijn Moederdag....

Tussen hemel en aarde

Etna.....

Vulkaan op Sicilië, een nog actieve vulkaan.

Natuurlijk had ik wel eens plaatjes gezien, kende haar vooral van aardrijkskundelessen van heel lang geleden...

Nu stonden we klaar, klaar voor een tocht naar de Etna, op sprookjesachtig Sicilië.

Onze gids stond ons op te wachten met een stoere jeep.

Voor het eerst in mijn leven in een echte jeep, hoe gaaf is dat?!

Vanuit Catania reden we via allerlei binnendoorweggetjes richting Etna, onderweg vertelde de gids honderduit over de geschiedenis en de sporen van de vulkaan.

Het landschap veranderde, veranderde van zachtgroen naar grijs, asgrijs....

Hoe hoger de jeep kwam hoe desolater het landschap.

Desolaat en tegelijkertijd van een onaardse schoonheid.

Het was alsof we door een maanlandschap reden, onwerkelijk, surrealistisch.

Als brekende bewijzen van die verwoestende kracht ineens een dak van een huis nog net uitstekend boven de veraste aarde, de rest van het huis verzwolgen door de lavastroom.

Een tocht vol oh's en ah's, maar ook vol stiltes, diep onder de indruk, sprakeloos....

Hoger en hoger kwamen we, tot bij de kabelbaan op 1900 meter, vanwaaruit we mogelijk naar de top konden mits de omstandigheden goed waren.

We stapten uit in muren van sneeuw en wolken van mist, of was het mist van wolken?

Op de top was het zonnig, zo werd ons verteld, we zouden per sneeuwbully verdergaan naar boven..

Niets had ons kunnen voorbereiden op wat we zagen, waar we doorheen ploegden...

Besneeuwde en verijsde lavabrokken en rotsen die samen een kristallen wereld vormden, een wereld waar wij doorheen reden, een bijna klingelend onaards sprookje...

En toen waren we boven, boven op 2900 meter.

We stapten uit en daar was ze, als een koningin stond ze daar trots, vanuit haar top flarden rook en zwavel....

Onder onze voeten de witte sneeuw, boven ons hoofd een lucht blauwer dan blauw, een snerpend koude wind om ons heen....en in dat alles die bijna voelbare oerkracht in al haar pracht...

Dan word je stil, dan word je klein, dan lijkt de wereld zover weg, daar op die rand...

Intens genieten, alles op mijn netvlies gebrand...

Te voet ging het verder naar de rand van de krater op 3000 meter, de krater ontstaan tijdens de uitbarsting van 2001.

Stapje voor stapje in de ijle lucht, soms glibberend over de ijzige sneeuwlaag.

Omhoog, verder omhoog.....

En dan de rand.....

Weg was de sneeuw, kleine lavasteentjes onder onze voeten...

Ik pakte een handvol steentjes in die ijzige kou, ze waren warm, warm in mijn handpalm...

Zoveel oerkracht, zoveel imposante schoonheid, tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel...

Liedje in mijn hoofd....dansen, dansen, dansen op de vulkaan.....

En dat hebben we gedaan, gedanst op de vulkaan, mijn Lief en ik...

En daarna samen over de rand de hele krater rondgelopen..., de nog warme steentjes onder onze voeten...

tussen hemel en aarde...

Boven de wolken

Het blijft voor mij een unieke en adembenemende sensatie.

De vliegtuigmotoren ronken, langzaam taxiet het naar de baan, dan het aanzwellende gebrul.

Ze neemt vaart, versnelt en komt los van de grond.

Langzaam maar zeker klimt ze verder, hoger en hoger...

En dan, dan adembenemende moment dat ze door het wolkendek heenbreekt.

Dat moment...

Opeens die schitterende zon, de lucht blauwer dan blauw, de wolken als een witte weelde onder je.

Een witte wattendeken, vredig en kalm, glad en rimpelloos.

Ik zie in het felle zonlicht soms die zilveren flitsen en pijlen op afstand, elk vliegtuig op weg naar haar bestemming, dichtbij of ver weg, of heel ver weg.

Ze roepen bij mij associaties op met elfen, of misschien wel engelen..

Door het raampje kan ik de warmte van de zon voelen, ik druk mijn gezicht tegen het glas en doe mijn ogen dicht....

Ik ben voorlopig even boven de wolken....

Dan open ik mijn ogen en zie dat het wolkendek heeft plaatsgemaakt voor een andere witte weelde.

Besneeuwde bergtoppen onder mij, indrukwekkend en majesteitelijk.

Besneeuwde gletsjers, rivieren als een zilveren lint.

Tussen de bergtoppen witte dotten wolk, wat een serene rust.

De zon schijnt recht in mijn gezicht, wat een geluk heb ik!

De bergen verdwijnen, ik zie nog even een gouden gloed, diep beneden mij,  een meer dat de zon stralend weerkaatst.

Nog anderhalf uur vliegen voor we op onze bestemming zijn, Sicilië.

Daar gaan we dansen op de vulkaan, mijn Lief en ik.

Maar eerst nog even heerlijk boven de wolken....

Onverklaarbare kracht

Niet alles in je leven is om te delen, niet alles zomaar in het openbaar.

Sommige dingen zijn te groot, te persoonlijk of te ingrijpend.

Je deelt ze in je eigen warme kring van familie en vrienden, veilig en warm.

Maar soms is er gewoon teveel, loopt je bordje over, en heb je het gevoel dat je stikt.

Je lijf protesteert op allerlei manieren, je lijf zegt je dat het code rood is..

En dan....

Dan vind je zomaar ineens mensen op jouw pad die elk op hun eigen manier jou helpen.

Helpen je te bevrijden van blokkades, je letterlijk lucht geven.

Ogenschijnlijk onverklaarbaar....

Al eerder was ik terecht gekomen in de warme handen van Marion, eigenaresse van http://medi-well.nl/. Zij had bij mij voor elkaar gekregen wat geen fysiotherapeut lukte, en dus had ik vertrouwen in haar.

Vanmiddag kon ik weer bij haar terecht, mijn spieren stram, mijn lijf zo stijf.

En zoals altijd nam ze de tijd, gaf mij de tijd.

Knopen werden ontward door haar kundige handen, en daarmee kwam de ontspanning.

Maar de druk op mijn borst bleef...

En wat ze toen deed was afgaan op haar kennis maar meer nog op haar gevoel.

Aarzelend vroeg ze mijn toestemming, mijn instemming.

Ze raakte de meest pijnlijke plekken, maakte ruimte en liet daarmee vrij wat mij letterlijk benauwde.

Marion is niet zweverig, integendeel, maar wel gaat ze af op haar gevoel, voelt zich zoals ze zelf zegt, gestuurd....

En gestuurd door wie of wat dan ook, ze nam de steen van mijn borst en de knoop uit mijn buik, en gaf mij zo die zo broodnodige ont-spanning.

En zo ging ik naar huis, vrijuit ademend, met nieuwe energie, vrijgekomen energie.

Energie die ik maar al te goed kan gebruiken op mijn volle bordje.

Soms komen dingen uit een andere dimensie, onverklaarbaar maar ook onmiskenbaar, niet te bewijzen, niet te onderbouwen, maar zo voelbaar...

Onverklaarbare kracht, zomaar ineens op je pad....

Een regen van sterrenstof

Sterrenstof...

Ik heb het altijd een mooi woord gevonden.

Ademloos kan ik genieten van flonkerende sterrenhemels, maar bij sterrenstof stel ik mij een soort van waas van alle sterrendeeltjes voor, als een bijna ondoordringbaar gordijn van flonkering..

Soms zijn er helemaal geen sterren te zien, dan lijkten de nachten donker, vol wolken, wind en duisternis. Zorgen om mijn kinderen die soms zo in de knoop zitten met hun autisme, hun pubertijd, hun twijfels, hun onzekerheid.

En ik, die links, rechts of diagonaal ga, soms wanhopig zoekend naar de goede richting, almaar weer knokkend om hun rugzak maximaal te vullen zodat ze voldoende voedsel hebben om zelf te kunnen gaan reizen.

Maar dan...

Ineens....

Ontploft de hemel..

Regent het sterren..

En wordt het een gordijn van sterrenstof....

Wanneer ik mijn dochter aan de telefoon heb die heel volwassen en overdacht haar probleem met mij deelt. Ik luister, hoor haar en voel de trots door mij heenstromen. 

En ik besef hoezeer zij is gegroeid, hoeveel inzicht zij ook over zichzelf heeft gekregen. 

En dan ben ik zo verschrikkelijk trots op haar, heb zoveel vertrouwen dat zij haar weg wel zal vinden, haar geluk zal vinden..

En dat is op dezelfde avond waarop mijn autistische zoon, die tot voor kort vond dat hij heus geen hulp nodig had, mij volkomen verrast en omver blaast....

Ontroerd en geraakt door een film die we samen keken, geraakt door emoties en dat zelfs verwoordend, voor mij bijna verbijsterend.

Ons gesprekje op de rand van zijn bed, nu opeens zo groot, zo kostbaar wanneer hij mij vertelt dat hij het gevoel heeft dat hij aan het leren is, zijn blik, zo anders dan voorheen.

Zijn knikje, beslister en groter dan voorheen.

Het gesprek dat hij vanmiddag had met zijn opa, aan wie hij vertelde dat hij meer echte gesprekken met mensen wilde hebben..

Zomaar een regen van sterrenstof.....

Onbetaalbare zorg

Onvermijdelijk en meedogenloos kwam het moment naderbij.

Het moment dat het beter zou zijn dat mijn steeds meer in haar dementie verdwalende mama naar de dagopvang zou gaan. Niet eens zozeer voor haarzelf, maar wel voor mijn vader, die zichtbaar vermoeider werd door de 24/7 alertheid die hij voor mijn mama moet hebben.

Dagopvang. De coördinator van Trimenzo had het al een paar keer voorzichtig te berde gebracht, maar mama zette steevast de hakken in het zand. Weg zonder papa? Geen sprake van!

"Breng me dan maar direct weg, geef me maar een pilletje", zei ze...

En mijn dappere papa worstelde liefdevol verder, als haar man en als mantelzorger.

Totdat het onvermijdelijk werd.

Weer kwam de coördinator langs, en met respect naar mijn ouders en vol warme betrokkenheid kreeg ze het voor elkaar dat de aanvraag verzonden zou worden, met instemming van mijn beide ouders.

Dat was begin november, en vrij snel kregen we het bericht dat mama vanaf medio december 3 dagen per week naar de dagopvang kon in Twello, naar De Barnte.

Het was even slikken voor mijn vader en hij besloot te beginnen met 2 dagen per week. 

Samen met mijn vader ging ze kennismaken, eenmaal binnen vond ze alles prima, maar weer buiten bleef ze koppig in haar nee, en nog geen minuut later was ze het weer vergeten.

Wat zagen we er allemaal tegenop toen die eerste dag naderde...

Verdrietig en verward zat ze te wachten, haar jas al aan, mijn vader zoals altijd aan haar zijde.

Toen het busje voorreed die haar zou halen stapte ze de deur uit, zwaaide nog een keer naar mijn vader en reed weg, mijn vader machteloos achterlatend.

Na twee uurtjes belde hij met de opvang, dat mocht altijd hadden ze hem gezegd.

Mijn mama bleek het uitstekend naar haar zin te hebben, lief en gezellig te zijn en ze was nu aan het koekjes bakken...

Koekjes bakken? Mama aan het koekjes bakken?

Rond half vier werd ze weer thuisgebracht, een briefje in haar tas waarin een kort verslagje over wat de bezoekers vandaag gedaan hadden. De bezoekers ja, geen patiënten, geen cliënten, maar bezoekers.

Een warm verslagje met daaronder de namen van de begeleiders.

We konden wel huilen van blijdschap.

Wat leek mama daar goed te zitten, wat leek het goed te gaan...

En dat was ook zo.

Langzaam kreeg papa meer rust en vertrouwen, voelde zich minder schuldig.

Weer kwam de coördinator langs om te evalueren, inmiddels was ze zelf niet meer zeker van haar functie. Het was januari 2015 en de hele zorg gaat op z'n kop..

Ze vertelde hoeveel moeite het haar kostte om mensen af te wijzen of niet met zekerheid te kunnen zeggen hoe zaken wel of niet zouden gaan.

Haar zorg stond in haar gezicht geschreven, haar ogen spraken boekdelen...

De zorg werd onbetaalbaar.....

Intussen lag er een brief met een uitnodiging voor bezoekers en hun mantelzorgers om een nieuwjaarsreceptie te bezoeken en ook het 10-jarig bestaan van De Barnte te vieren.

Mama stapte binnen, keek om zich heen en meldde dat ze hier nog nooit geweest was.

Ondertussen begroette ze de begeleiders alsof ze hen al jaren kende..

Er was een glaasje bubbels, er waren hapjes, koffie, thee en fris...

Maar bovenal was er die allesoverstelpende warmte van begeleiders, vrijwilligers en de leiding.

Allemaal stralend, allemaal warm, allemaal vol liefde en plezier.

Allemaal vechtend voor "hun" opvang, "hun" mensen...

Diep onder de indruk ging ik weg die avond, onder de indruk en ontroerd, en o zo dankbaar dat mijn mama daar zat, met zoveel zorg omringd werd...

Een latere evaluatie versterkte dat gevoel alleen nog maar.

We moesten even wachten, mijn vader en ik. Mama zat nog wel bij ons maar voelde zich duidelijk al helemaal thuis bij "haar kluppie".

Er wandelde een mevrouw rond die vroeg of er nog een plekje was voor haar, ze moest naar het toilet.

"Natuurlijk mevrouw, loopt u maar even met mij mee", zei een begeleidster die haar gezellig bij de arm pakte en al babbelend met haar meeliep.

Ondertussen bleek dat de krant spoorloos was, de krant waaruit elke dag gezamenlijk de puzzel werd gemaakt. Een van de vrijwilligsters opperde dat mevrouw x die vermoedelijk wel in de tas zou hebben, die stopte namelijk alles in haar tas.

De deur van de gang ging open en mevrouw kwam weer terug van het toilet, met haar tasje aan haar arm. Weer vrolijk gearmd met de begeleidster, die de krant in haar andere hand had, en ja, die was inderdaad uit de tas gekomen.

Zonder irritatie, zonder betutteling, maar respectvol, met humor, plezier en met liefde, heel veel liefde....

En bij zulke mensenmensen zit mijn mama. En ze mag praten en spelen in haar eigen wereld, omringd door anderen in hun eigen wereld, met een warme deken van zorg, waarbij een groot deel door vrijwilligers gedaan wordt...

Van onschatbare waarde...

Om te koesteren, 

om te bewaken, 

om zeker te stellen, 

om trots op te zijn....

Inderdaad, deze zorg is onbetaalbaar......

Voor mijn lieve dochter....

Vrijdagavond, nog even kijken op Facebook.

In het nieuwsoverzicht verschijnt een post van mijn dochter, een post met een prachtig stukje.

Het raakt me, zoals ze mij wel vaker raakt met haar trefzekere schrijfsels.

Wat ze schrijft weerspiegelt haar strijd, haar onzekerheid, haar dappere doorgaan maar bovenal haar kracht. 

En ik denk aan mijn meisje, ga terug in de tijd en zie haar in een versnelde film groot worden van peuter tot de jonge vrouw die zij nu is.

Een jonge vrouw, soms zo dwarsgezeten door haar autisme, maar tegelijkertijd haar kracht ontdekkend. 

Vaak zo verward, zo onzeker over zichzelf.

Ik wilde dat ik haar zou kunnen overtuigen hoe mooi en bijzonder zij is.

Hoe trots ik op haar ben wanneer ik haar zie zitten achter de kassa bij de C1000.

Nooit chagrijnig, altijd vriendelijk naar de klanten, een aardig woord en een lieve lach voor iedereen.

Haar geduld met vooral oudere mensen.

Soms verschuil ik mij even achter een pilaar en geniet van mijn meisje, geniet ervan hoe zij daar zit.

Trots ben ik dat zij een kerstkaart krijgt van een klant die schrijft dat hij hoopt ook dit jaar nog veel bij aan aan de kassa te mogen komen.

Hoe mooi is dat?

Maar mijn meisje worstelt, worstelt met dat wat haar soms zo lijkt te beperken.

Worstelt met het onbegrip van anderen, worstelt vooral met zichzelf, zo ongeduldig ook....

Zij zoekt haar eigen weg en die gaat niet over rozen.

En ik weet dat ik moet loslaten, maar weet ook dat zij weet dat ik haar nooit echt zal loslaten.

Dat kan ook niet, zij is mijn kind, mijn meisje, voor eeuwig met mij verbonden door die onverbrekelijke navelstreng.

Die navelstreng waar alle voeding ooit doorheen ging, die navelstreng die mij haar pijn laat voelen, maar ook haar groei, haar kracht en haar pracht.

Vrijdagavond, nog even op Facebook kijken, mijn lieve dochter, wat ben ik trots op jou.....