Een hartgrondig dankjulliewel...!!!

Vermist....onze Teun, 17 jaar oud en autistisch.

De wereld stond stil, 33 angstige uren lang..

Alles wat kon hebben we ingezet, politie, media en natuurlijk Social Media.

Alles op Facebook en Twitter, allemaal met onze mobiel paraat, delen delen en nog eens delen..

Een collega produceerde in no-time flyers die verspreid werden, digitaal en ook fysiek door onze kinderen met hulp van een grote vriendenkring. 

Al onze berichten werden massaal gelezen en gedeeld en vanuit alle hoeken stroomden hartverwarmende reacties binnen.

Er kwamen talloze tips binnen en uiteindelijk die ene allesbepalende tip waardoor hij door de politie gevonden werd. Hij was op weg naar huis.

Hij was gezond en ongedeerd, gelukkig.....!!!

Hij heeft een keuze gemaakt waarvan hij door zijn autisme de gevolgen niet besefte...

Gelukkig heeft hij ook zelf de keuze gemaakt terug te keren naar huis.

De rook trekt op, de impact van zijn actie heeft nog wel wat tijd nodig..

Feitelijk dringt langzaam tot hem door wat hij teweeg heeft gebracht, maar echt bevatten kan hij het niet.

We zijn er nog niet, maar hij is thuis, ongedeerd en ongeschonden.

Geen slachtoffer van een misdrijf, godzijdank...

In de 33 uren van zijn vermissing is er massale aandacht geweest door heel Nederland.

Zoveel betrokken mensen, een respectvolle pers, integere aandacht in Hart van Nederland.

Nog steeds heb ik kippenvel daarvan, en met mij ook mijn man, kinderen en familie.

Omdat het onmogelijk is iedereen persoonlijk te bedanken en op alle tweets en posts te reageren wil ik op deze manier mijn diepe hartgrondige dank aan iedereen betuigen.

Politie, media, verslaggevers, HvN maar vooral ook die enorme groep van mensen, dichtbij en ver weg, die er elk op hun eigen manier aan hebben bijgedragen dat hij weer thuis is.

Geen enkele nare reactie hebben we gezien, alleen maar warmte en betrokkenheid...

Zo kan het dus ook...

Lieve lieve allemaal, vanuit de grond van ons hart: dank jullie wel......

Als een dukdalf op het strand

Ik ben gek op de zee en het strand, al van kinds af aan.

Hoe kan het ook anders met ouders die ons altijd meenamen op vakantie naar Ameland.

Lopen langs de vloedlijn, niemand op het strand, alleen het eeuwig ruisen van de zee, constant en rustgevend. Afhankelijk van de wind is die zee rustig of woest.

Afhankelijk van mijn stemming zoek ik de rustige zee of de woeste golven, en altijd kom ik er schoner vandaan dan dat ik erheen ging. Uitgewaaid, soms uitgehuild, en altijd opgeschoond..

Strandpalen hebben me altijd gefascineerd. Zoals ze daar staan, alle stormen trotserend, gebeukt, met butsen en scheuren, soms een tikkeltje scheefstaand, maar altijd vast en zeker verankerd in het zand.

Gisteravond was ik even bij mijn ouders.

Mijn moeder vindt het altijd heerlijk als ik kom maar door haar hard voortschrijdende dementie blijft zij in het moment. Voor mijn vader is mijn bezoek behalve gewoon fijn ook een gelegenheid om even van zich af te praten, even andere gesprekken te hebben, gewoon even ook iemand anders te zijn dan de 24 uurs mantelzorger die hij nu is.

Het gesprek kwam op de zorgen die ik heb, ook heb, naast de zorg om mijn ouders.

Zorgen over mijn kinderen, twijfels of ik het wel goed doe als moeder.

Mijn vader hoorde me aan en zag mijn worsteling.

En toen zei hij: "misschien moet jij eens wat harder zijn en jouw eigen teugels pakken..."

Niet direct begrijpend keek ik hem aan. En wat hij toen zei zal mijn mantra worden, zal mij tot steun en houvast zijn mijn hele verdere leven...

"Jij bent als een dukdalf op het strand, jij staat als een huis. Wanneer iemand jou nodig heeft sta jij daar, vast en zeker, en je bent er altijd....jij bent als een dukdalf op het strand"....

Dat zei mijn papa, en ik ben als een klein meisje opgerold op zijn schoot gekropen en heb als een klein meisje gehuild terwijl hij mij over mijn rug streek, zoals vroeger...

En mijn zo ver weg zijnde mama zei zachtjes tegen mijn vader: "laat haar maar even uithuilen", waarna ze de glaasjes pakte en sprak: "zo, nu is het wel tijd voor een borrel".

We schoten allemaal in de lach en ik zocht mijn stoel weer op.

En toen ik wegging heb ik mijn vader bedankt en heel erg geknuffeld voor zijn mooie metafoor.

Iets mooiers had hij mij niet kunnen geven..

...als een dukdalf op het strand....

Dankuwel lieve papa xxxxx