Sam, zwaar mishandeld op 23 mei jongstleden..
Even later verscheen het bericht ook op de Stentor en werd al snel vele malen gedeeld.
Mijn dochter en haar vriendin kwamen bij mij langs, verdriet en tranen.
Zij gingen een bloemetje en een biertje halen voor Sam voor bij zijn voordeur.
Ik besloot ook een bosje bloemen te halen en dat op "zijn" bankje in het dorp te leggen, Sam's bankje, als teken van respect en medeleven.
Zojuist wandelde ik ik met mijn bosje bloemen naar zijn bankje, in de overtuiging dat het bankje al wel een bloemenzee zou zijn.
Geschokt was ik dat het bankje leeg en bijna steriel was...
Ja, het is al zes weken geleden, ja het is al veel in het nieuws geweest, maar nu is hij dood.
Dood door mishandeling, dood door de hand van een ander..
Het leven is al zes weken doorgegaan, verder gegaan, Sam is vervaagd, de wereld draait door..
Is dit normaal? Is dit hoe wij met elkaar in de wereld staan?
Één moment van even stilstaan, één moment van herdenken, hoe moeilijk kan dit zijn?
Ik hoop van harte dat mijn bescheiden bosje bloemen morgen niet meer zichtbaar zal zijn tussen een hopelijk grotere bloemenweelde, bloemen voor een mens wiens leven door zinloos geweld beëindigd is. Bloemen of een kaarsje voor een mens die tegen hen die hem dierbaar waren riep "god bless you"
Een bloem, een gedachte, een herinnering, een vlammetje..., voor Sam...
Lieve inwoners van Twello, zo afgestompt zijn wij toch niet?
