Gisteravond.
Ik zit in de bank en kijk tv als er een sms’je van mijn
bijna 90 jarige vader binnenkomt.
“Casa Bonita op de buis!”
Ik schakel over naar NPO1, een uitzending van omroep MAX,
de Zorgwaakhond en val ergens midden in het onderwerp, dus ik schakel terug
naar kijken vanaf het begin.
Waarom?
Omdat Casa Bonita voor mij synoniem is aan de liefdevolle
zorginstelling waar mijn moeder bijna drie jaar lang 24/7 verzorgd is, met de
nadruk op liefdevol.
Mijn vader heeft intussen weer een sms’je verstuurd met het
woord “bizar” dus ik ben benieuwd.
Het onderwerp wordt ingeleid, het gaat over de verzorging
van meneer B. waarvan de familie, zijn vrouw en dochter, vindt dat die niet
conform de beloftes en afspraken is.
Meneer is opgenomen in Casa Bonita Apeldoorn, onderdeel van
Zorggroep Apeldoorn en omstreken. Mijn moeder zat in Casa Bonita, locatie
Twello, onderdeel van diezelfde Zorggroep.
Ik kijk en al kijkend en luisterend stijgt mijn
verbijstering.. ik sla mijn handen voor mijn mond, dit is zo niet de associatie
die ik heb met de verzorging die mijn moeder heeft gehad, zo niet de associatie
met het zorgteam waarmee wij hebben samengewerkt, samen hebben overlegd, steeds
weer.
En ja, de uitgezonden beelden zijn ontluisterend.
Wanneer ik deze zelfde beelden vier jaar geleden zou hebben
gezien zou ik verontwaardigd zijn geweest voor zo’n “slechte” zorg.
Maar ik zie de beelden nu, vanuit een ander perspectief,
het perspectief van mijn moeder die, omdat het niet anders kon, moest worden
opgenomen op een gesloten afdeling. Een afdeling Casa Bonita genaamd.
Vanaf het eerste telefonische contact, een rondleiding
daarna en alle vervolgstappen daarop volgend kan ik, en met mij ook mijn
familie, alleen maar lof hebben voor de manier waarop wij te woord zijn
gestaan, ontvangen zijn, geïnformeerd werden maar vooral de manier waarop mijn
moeder liefdevol werd opgenomen in haar nieuwe “leef”omgeving.
En “leef” schrijf ik bewust tussen aanhalingstekens omdat
de definitie van leven en beleven bij dementie wezenlijk anders wordt, hoe
pijnlijk ook.
Het zien en ervaren van de intensiteit van de zorg,
gebonden aan zoveel regels, zoveel rapportages, de frustraties die dat geeft
voor de verzorgenden die juist dat willen doen waarvoor ze gekozen hebben,
namelijk de Zorg.
In de uitzending werd onder andere een gebrek aan
mondhygiëne genoemd, het feit dat meneer uren overdwars op bed lag en er geen
hulp kwam, en het huisje op bepaalde tijd onbemand was.
Drie geen fijne zaken in één kort shot, opgenomen met een
verborgen camera gedurende vier (!) weken...
Wanneer ik daar naar kijk zonder wat ik nu weet, zou ik
verbijsterd zijn.
Wanneer ik daar naar kijk met wat ik nu weet, word ik
langzaam boos.
Boos, omdat ik weet dat het zoveel meer is, zoveel meer
momenten zijn dan hier worden getoond, het beeld daarmee ook vertekend,
verminkt wordt.
Dit overigens zonder daarmee het verhaal van meneer B. te
willen bagatelliseren.
Ik schrijf hier niet over de communicatie, niet over het
bestuur en alles daaromheen.
Ik schrijf hier over de verzorgenden van Zorggroep
Apeldoorn, met meerdere locaties, waarvan locatie Twello er één is. Casa Bonita
Twello was een Mooi Huis voor mijn moeder en de naam daarvan staat voor mij
symbool voor Zorg en Liefde met een grote hoofdletter.
Met regelmaat waren er invalkrachten vanuit Apeldoorn, zo
werkt dat namelijk in ons verschralend zorgsysteem. Steeds minder handjes aan
het bed, maar de handjes die er zijn doen overwerk.
In die drie jaar was het meer uitzondering dan regel
wanneer na de overdracht de verzorgende ook direct naar huis ging, integendeel.
Het is goed dat er een Zorgwaakhond is, het is goed wanneer
misstanden aan de kaart worden gesteld. Maar wees dan wel volledig en zend ook
de mooie momenten uit die er ongetwijfeld ook waren. En dan bedoel ik niet die
momenten die je graag zou willen zien omdat die van “ooit” waren.
Nee, dan
bedoel ik de momenten van het nu die het waard zijn om te koesteren.
De momenten in het nu die herinneren aan dat wat ooit was
maar nooit meer terugkomt voor lang.
Dat accepteren is het moeilijkste dat er is.
Dat je partner of ouder niet meer die dingen doet die hij
of zij zo graag deed, maar wel opeens heel andere dingen doet of leuk vindt.
En ja, natuurlijk is mondhygiëne belangrijk, maar als ik
mag kiezen tussen tandenpoetsen en een warme knuffel, dan kies ik voor die
warme knuffel...
En die kreeg mijn moeder in overvloed, in Casa Bonita,
Zorggroep Apeldoorn en omstreken, locatie Twello.
En daarvoor lief zorgteam, blijf ik jullie eeuwig dankbaar,
en mijn papa ook.
Mijn papa, die de vele schilderijtjes van mijn mama nu
thuis koestert.
Mijn mama, die haar hele leven nooit geschilderd heeft,
maar daar wel, met overgave.
In Casa Bonita, “Mooi Huis”....