Zo trots op mijn dochter...

Nog even en dan slaat de klok 12 uur.
Dan ben je jarig, je word 21 jaar...
Zojuist heb ik je teruggebracht naar huis, we hebben samen de boodschappen gedaan voor jouw feestje morgen en we hebben samen taarten gebakken, allemaal op jouw initiatief.

Op de terugweg vertelde je mij dat jij jouw laatse cijfer terug had gekregen van periode 3, en dat je tot nu toe in jouw eerste studiejaar zorg nog niet één tekort hebt gehad.
Je doet het zo goed, mijn meisje, steeds meer en zekerder zoek en vind jij jouw eigen weg.
Dat vervult me met trots, maar meer nog dan trots maakt het me blij en gelukkig..

Je hebt het niet gemakkelijk gehad in jouw leven, je hebt geworsteld, bent gestruikeld, maar bent toch steeds weer opgestaan.
Soms vol woede en frustratie, soms met veel verdriet, maar ook met jouw eigen bijzondere zelf en de dingen die jou kracht gaven.

Je bent bijzonder, mijn mooie lieve grote dochter.
Ik zie je nog als kleine te vroeg geboren baby op mijn borst liggen, ik zie je nog zo moeiteloos in jouw zo eigen houding in de couveuse liggen. Ik zie hoe ik je thuisbreng in je iniemienie mooie kleine pakje.
Ik zie je vrolijk kwetterend over alles wat je mooi vind, zie mezelf jouw voorlezen, eindeloze boekjes lang. Ik zie je innig knuffelend met jouw geliefde konijn waar je al jouw verdrietjes bij kwijt kon.

21 jaren....ze zijn voorbij gevlogen en wat heb ik er een intens mooie film van in mijn hoofd en hart.
Vandaag staat daar een prachtige sterke stoere mooie dochter, steeds zekerder van zichzelf en overtuigd van waar ze voor wil gaan, de zorg. met hart en ziel.

Lieve lieve Martje, wat ben ik ongelooflijk trots op jou!
Mijn kleine poppedijne nu zo sterk en volwassen..

Straks om 12 uur proost ik op jou en jouw toekomst, en wens jou alle liefde en geluk van de wereld toe...

Zo trots op mijn dochter.....

Onvoltooid verleden tijd..

Bijna zeven weken geleden is het nu, zeven weken geleden dat we mijn mama wegbrachten naar een verzorgingshuis, Casa Bonita.

En zo bezoek ik haar nu daar, mijn mama, de eerste weken dagelijks, nu een paar keer per week.

Het blijft onwerkelijk om haar daar te weten, al zit ze er veilig en warm en wordt ze liefdevol verzorgd.

Zeven weken waarin ik ook de andere bewoners van haar huiskamer leerde kennen, en soms ook hun familie.

Het is een bijzondere wereld, bijna een andere dimensie.

Oude mensen, sommigen de 80 net gepasseerd, een aantal ook al in de negentig.

Oude mensen, elk met een heel leven achter zich.

En dat leven intrigeert me mateloos wanneer ik hen zie in het nu.

Zelfs hun nu is niet het nu zoals ik dat beleef.

Ademloos kijk en luister ik naar mevrouw V. rustig en kwetsbaar rondscharrelend door de huiskamer of op de gang. Ze ziet er altijd keurig uit, netjes gekleed, altijd een jasje aan.

Ze heeft altijd een opgerolde theedoek in haar hand die ze eindeloos uitrolt, glad strijkt en weer oprolt, al dan niet met iets erin. De manier waarop ze dat doet, de zorgvuldigheid waarmee ze de doek uitklopt en weer opvouwt en oprolt is ontroerend om te zien.

En dan denk ik: "Wie bent u, wie was u voordat u de tijd kwijtraakte? Wat deed u, hoe was uw leven?"

Al zou ze willen, ze zou geen antwoord kunnen geven.

Ze kijkt me vriendelijk aan, met zachte ogen en haar handen pakken de mijne.

Soms strijkt ze over mijn kleren en zegt dat ze die mooi vindt, en weer bedenk ik mij dat ze wellicht naaister is geweest of in een modezaak heeft gewerkt, of.....

Het boeit me, het raakt me..

" Brengt u mij naar huis?" vraagt ze me waarbij ze me stralend en verwachtingsvol aankijkt.

Inmiddels gewend aan deze vraag antwoord ik "natuurlijk mevrouw V, kom maar.."

Ik loop drie stappen heen en weer waarna ze weer rustig op haar stoel gaat zitten, voor zo'n dertig seconden want dan moet ze toch weer aan de wandel, met haar theedoek.

Ze ontroert me zo...

En zo ook de andere bewoners, zo elk met hun heel eigen manier van doen.

Hun manier van kijken, hun manier van praten, hun manier van bewegen..

Soms de leegte in hun ogen maar soms, heel soms ook een glasheldere blik en lieve lach, en dan zou ik honderduit willen vragen...

Vreemd is dat, ik voel me geen bezoek wanneer ik er kom, het is een soort van huiskamer geworden in een andere wereld, de nieuwe wereld van mijn moeder.

Het is mooi om andere familieleden te ontmoeten en te spreken en een soort van verbondenheid te voelen. Want allemaal hebben we te maken met een moeder of vader die niet meer in deze tijd is..

Maar deze unieke mensen hebben ook een gemeenschappelijkheid, diep ingeworteld in hun bestaan.

Vorige week had een van de dochters haar kleinkind meegenomen, een kleine peuter van anderhalf jaar oud. Drie oude demente oma's waaronder mijn moeder zaten in volle verrukking te genieten van dat kleine kindje. Drie oma's kraaiden en kirden en lachten, en op dat moment was er eventjes een opening naar hun verleden, een verleden waarin ze moeder en oma waren.

Het was prachtig om te zien en te voelen, en weer bedenk ik mij hoe jammer het is dat hun lange geschiedenis is verdwenen in de tijd.

Onvoltooid verleden tijd...