Het is weer begonnen, The Voice Senior, ik hou ervan…

Vanavond een serieus tv dilemma. De finale van De slimste mens, een programma dat ik onder invloed van mijn vader dit seizoen voor het eerst keek na de finale van het vorig jaar te hebben gezien. Maar ook vanavond de eerste aflevering van een nieuw seizoen van The Voice Senior. Leve de mogelijkheid van de keuze om een programma later terug te kijken vanaf het begin. Dus eerst de finale van de slimste mens, een daarna The Voice Senior vanaf het begin.

En net als in vorige seizoenen wordt ik geraakt door de deelnemers van 60+, hun stemmen, liedjes en hun verhalen. Misschien omdat ik zelf ook inmiddels 60+ ben en net als de deelnemers een rugzak vol met levenservaring heb. Alleen kan ik niet zingen.

Wat me raakte en bijblijft is de vrouw die stiekem was opgegeven door haar kleindochter en een indrukwekkende vertolking gaf van het nummer Sister. En dan de man voor wie geen stoel draaide, hij zong een nummer van Dean Martin. Hij verborg zijn teleurstelling niet en was verdrietig, liet zijn tranen de vrije loop. Daarna zijn uitspraak: “het kleine kind in mij is verdrietig maar ik ben een volwassen vent, dus ik vang het kind wel op”. Wat een uitspraak, hoe ongelooflijk wijs en liefdevol.

En tenslotte de meneer van 89 jaar met een vol leven van liefdes. Kwetsbaar en zo krachtig tegelijk.

Daarom hou ik zo van dit programma. Oudere mensen met een schat aan levenservaring, koffers vol bagage en dan zo kunnen zingen, met hart en ziel.

Het is weer begonnen, The Voice Senior, ik hou ervan…

Een hemel vol van schitterende sterren…

Vanavond, ik schuif aan bij de Griek, naast mijn papa in gezelschap van de dochter van een nichtje van mijn mama en haar man. Ik denk dat wij achternichtjes zijn maar helemaal zeker weet ik dat niet. Het is ook niet belangrijk. Wat telt is de bijzondere band.

We hebben mooie gesprekken en al pratend niet besefte herinneringen. Ik verloor mijn broertje toen ik twaalf jaar oud was, zij haar mama toen zij achttien jaar was. Allebei, zoals we vanavond ontdekten, in hetzelfde jaar, 1972.  Haar mama was een nicht van mijn mama, maar zij beschouwden elkaar als zusjes. Dat werd mij pas echt duidelijk in de tijd dat mijn mama de laatste jaren van haar leven in een verzorgingshuis zat. Talloze keren wanneer ik haar bezocht stelde ze steeds dezelfde vraag: “Hoe is het nu met Corrie?” Hoewel ik niet begreep waar die associatie vandaan kwam antwoordde ik steevast met: “Goed mama, je moet de groeten hebben, ze kon vandaag niet komen”. Meestal was dat antwoord goed. Soms niet, dan nam ze daar geen genoegen mee en wilde weten wanneer Corrie dan wel kwam of wanneer zij naar Corrie toe kon gaan. Vaak heb ik mij in die tijd afgevraagd wat ervoor zorgde dat ze die associatie juist bij mij had maar dat heb ik nooit kunnen ontrafelen.

Die liefde van mijn mama voor Corrie heeft er wel voor gezorgd dat ik een bijzondere band voel met haar dochter en gelukkig is dat wederzijds. Een onzichtbaar maar voelbaar draadje. Zo was het vanavond een warm en waardevol samenzijn met gedeelde bekende en ook nieuwe herinneringen. Bij het afscheid beloofden we elkaar gauw weer te zien, ergens en ooit.

Ik wandelde naar huis en zag op mijn telefoon een berichtje van mijn jongste zoon die mijn fiets wilde lenen om vannacht ergens naar de sterrenregen te kijken. Vannacht was de piek, zo zei hij. Natuurlijk was dat goed. Gisteravond had ik mijzelf nog in de tuin geïnstalleerd voor dit bijzondere moment maar na 12 uur hield ik het voor gezien. De piek ligt ergens rond 03.00 ‘s nachts en dat is mij voor nu iets teveel. Maar hij gaat kijken vannacht, en ik hoop dat hij een sterrenregen gaat zien. En hoe graag ik het zelf ook zou willen zien, ik hoef de sterren niet te zien vallen. Voordat ik vanavond ga slapen kijk ik omhoog en glimlach naar boven. Ik zie de sterren en denk aan mijn mooie mama, mijn prachtige broertje, mijn grote Liefde, mijn heerlijke opa, aan andere geliefden in mijn hart, én aan het “zusje” van mijn mama, Corrie. In in gedachten verbeeld ik mij dat mama nu weet dat het goed is met Corrie.

Een hemel vol van schitterende sterren…

Mijn lichtstreng...

Zondagmorgen, ik word wakker en doezel nog even lekker door. Voordat ik uit bed stap pak ik mijn telefoon en zie dat er drie berichtjes zijn van een goede vriendin van mij. Ik krijg een onrustige kriebel in mijn buik, er zal toch niet iets ergs of vervelends zijn? Ik open de berichtjes en lees gelukkig dat er nieuw leven is. Mijn vriendin en haar vriendin zijn voor het eerst tante geworden van een neefje. Ze heeft twee foto’s meegestuurd die ik één voor één open.

De eerste foto raakt mij tot in mijn ziel. Het is een foto van het pasgeboren kindje, liggend op een dekentje op zijn buikje, knietjes onder zich gevouwen, het hoofdje op zijn handjes. Een foto van het kindje in foetushouding, de houding waarin hij negen maanden lang veilig en warm in de baarmoeder van zijn mama zat. De tweede foto is van het kindje in de wieg, ook heel mooi, maar die eerste foto doet fysiek iets met mij. Ik wil een berichtje terug sturen maar besluit na een paar letters dat dit soort levensveranderende gebeurtenissen niet goed voelt via een appje dus ik bel haar op om hen te feliciteren. Een kort, mooi en warm gesprek waarin ze mij vertelt dat het kindje thuis geboren is omdat er geen tijd meer was om naar het ziekenhuis te gaan. Dat alles goed is met moeder en kind. Ik vertel haar hoe bijzonder ik die eerste foto vind en daarna zeggen we elkaar gedag. Het is nog vroeg deze bijzondere zondagmorgen.

Na het telefoongesprek bekijk ik nogmaals de foto en in een milliseconde ben ik terug naar de geboorte van mijn eigen kinderen, 26, 24 en 22 jaar geleden. Instinctief gaat mijn ene hand naar mijn buik en ik herbeleef moeiteloos hun geboortes. Mijn eerste kindje, een dochtertje, mijn prachtkind. Ik wilde thuis bevallen maar ze kondigde zich vier weken te vroeg aan en ik moest naar het ziekenhuis. 29 april 1995 om 18.10 kreeg ik de eerste wee en om 21.05 werd mijn meisje geboren. Mijn tweede kindje, mijn mooie zoon was nog sneller. Om 01.30 de eerste wee en na een turbobevalling zag hij om 03.05 het levenslicht. Bij mijn derde kind stonden na de eerste wee zowel de verloskundige als de kraamhulp binnen een kwartier naast mijn bed, rekening houdend met een mogelijk nog snellere bevalling. Maar mijn jongste zoon nam de tijd en kwam als mijn mooie kleine kabouter na 11 uur moeiteloos ter wereld.

Drie zwangerschappen vol liefde, drie prachtige bevallingen en drie keer dat moment van het doorknippen van de navelstreng. Voor mij waren dat mooie maar ook emotioneel lastige momenten. Niet meer verbonden met hun mama, nu moesten ze het zelf gaan doen. Inmiddels weet ik na vele jaren dat die navelstreng dan wel fysiek is doorgeknipt maar er verder voor altijd is. Ook nu nog, na 26, 24 en 22 jaar. Die navelstreng is voor eeuwig, in volle sterkte, daar helpt geen moedertje lief aan in mijn beleving.

Mijn hoofd zit overvol en ik vraag me af waarom die ene foto mij zo raakt tot in mijn ziel. Dan schiet mij een berichtje te binnen van de dag ervoor, zaterdagmiddag. Via Facebook krijg ik de melding dat mijn dochter mij vermeld heeft in een bericht. Ik open het bericht en begin te lezen. Het is een reactie van mijn meisje op een andere reactie op een bericht uit de Volkskrant. Het bericht gaat over een autistische jongen die de liefde heeft gevonden waar velen hem altijd hadden verteld dat er voor hem nooit een relatie in zou zitten. Alleen dat al…waar hálen ze het vandaan!

Ik heb het oorspronkelijke artikel nog niet kunnen lezen maar wel het stukje waarop mijn dochter reageerde. Het bleek een stukje te zijn door een mevrouw die stelde dat partner zijn van iemand met autisme gedoemd was tot ultieme eenzaamheid. Erger nog, een kind hebben met autisme had een een enorme impact op het hele gezin en overschaduwde alles maar dan ook echt alles. Dit is de verkorte versie. Tijdens het lezen van die reactie gingen de haren op mijn armen recht overeind staan en trok er een koude rilling langs mijn ruggengraat. Ik kan me niet herinneren wanneer ik deze puur fysieke reactie voor het laatst had. Het was kilheid ten top.

Daarna las ik de reactie van mijn meisje die dat zoals altijd treffend en vlijmscherp kan verwoorden. Als laatste zinnetje in haar reactie zei ze dat ze blij is met de familie waarin zij zelf is opgegroeid, met liefde en acceptatie voor wie zij is. Ze besluit met de woorden naar mij: “Wat ben ik blij met jou als mijn mama.. stel je voor dat je zo iemands kind bent.” En dat zie ik weer als één van mijn vele gekoesterde cadeautjes.

Ik weet nu waarom de foto van vanmorgen mij zo raakte. Het is de combinatie met het bericht van gisteren. Moeder worden is geen vanzelfsprekendheid. En als je het geluk hebt om moeder te mogen worden dan ben je dat voor altijd. Daar doet die ene knip niets aan af. 

Mijn kinderen zijn, met alles wat hen maakt tot wie zij Zijn, niet mijn schaduw maar mijn licht.

Mijn lichtstreng…

Mijn papa’s onwankelbare Godsvertrouwen..

Dinsdagmiddag waai ik even langs bij mijn papa. Ik heb een zak met verse pruimen mee, een deel van wat ik gekregen heb van lieve vrienden, vers van de boom. Ook heb ik voor mijn papa de nieuwste editie meegenomen van De Amelander, het blad dat ik inmiddels traditiegetrouw koop bij mijn bezoekjes aan Ameland. Hij is er blij mee, met de pruimen en met het blad.

Hij vertelt dat hij die morgen bezoek heeft gehad van de dominee. Dat hij ruim twee uur mooie gesprekken heeft gehad, niet zwaar en gedragen zoals hij dat formuleert, maar warm en menselijk. Hij vertelt dat de dominee hem heeft gevraagd of hij mijn mama mist. Mijn papa vindt dat een rare vraag. We praten erover, over die vraag en of die vraag raar is. Mijn papa is er ontroerend, bijna kinderlijk eenvoudig over. Natuurlijk is mama er niet meer, lijfelijk. Maar ze zit, zoals hij altijd zegt, altijd op zijn schouder. Ze is bij hem, 24 uur per dag, en kijkt mee bij alles wat hij doet.

Afgelopen weekend was er een uitzending van Dwars door de Middellandse Zee. Het ging over Kreta, het eiland waar hij talloze keren met mama is geweest. Voor en na die uitzending hadden we even telefonisch contact. Hij wist al dat het kwam. Na de uitzending belden we weer en hij vroeg wat ik dacht wat hij had ingeschonken.

Metaxa, Ouzo, Four Roses? Nee, nee en nee was zijn antwoord, en weer zijn vraag wat of hij had ingeschonken. Enigszins kribbig antwoordde ik dat ik het niet wist, waarop hij vroeg: “wie zit er altijd op mijn schouder?” En toen wist ik het, natuurlijk, een Baileys, het drankje waar mijn moeder dol op was en wat haar ooit tijdens één van hun vele vakanties op Kreta de bijnaam “Mama Baileys” had bezorgd. 

Ontroerd, geraakt en stil was ik. Wat anders had het kunnen zijn? Mijn papa had de uitzending gekeken samen met mama, vanaf zijn schouder.

Gemis? Ja, wel lijfelijk zoals hij zegt, maar in de kern zo niet. Ze is namelijk altijd bij hem, om hem heen, altijd en overal. En hij weet dat hij ooit weer bij haar zal zijn, haar ooit zal weerzien.

Mijn papa’s onwankelbare Godsvertrouwen..