Lange lummel...

Al dagen hik ik er tegenaan.
Morgen zou jij jarig zijn, 65 jaar zou je worden, morgen..

En vanavond zou ik jou dan om precies 00.00 uur alvast jouw cadeautje geven.
Zo deden we dat in de tijd dat we samen waren. Toen ik vanmorgen vroeg wakker werd was het besef er direct en ik ben nog even heel, heel diep onder mijn dekbed gekropen.

Vanmiddag kreeg ik een appje van mijn oudste zoon, die vroeg of het uitkwam dat hij na zijn werk even langs kwam. “Natuurlijk! Gezellig!” appte ik terug.

En zo had ik vanmiddag laat mijn twee jongens aan tafel, gebroederlijk achter de laptop met één of ander voor mij onbegrijpelijk spel. Ik maakte een foto die ik stuurde aan hun grote zus, die daarop reageerde met een heleboel hartjes. En alle drie weten ze zo dat jij morgen jarig zou zijn.

In een opwelling bel ik mijn dochter, ze gaat vanavond de nachtdienst weer in.

En ja, zij en haar vriend zeggen onmiddellijk “ja” op mijn voorstel, ze komen eraan.

Hutspot was jouw überfavoriete verjaardagsmaal, dus dat is pas voor morgen, niet voor vanavond.

Vanavond hou ik een andere traditie in ere, patat van de Kokkie met een lange lummel speciaal erbij. Voor degenen die geen idee hebben wat dat is, het is een extra lange frikandel, en wat kon jij daarvan genieten, met die mooie grote grijns.

Ik eet het nooit meer zomaar, kies dat altijd bewust op momenten die iets betekenen.

Vanavond is jouw oudejaarsavond, vanavond pak ik een borrel, een borrel die ook jouw favoriet was. Maar eerst eten, samen met mijn kids en hun aanhang, die jou alleen kennen uit de verhalen en de foto’s. 

Samen, met patat van de Kokkie,

en een lange lummel…

Zo mooi eigen…

Twee kinderen al uitgevlogen, de jongste nog in huis.

Drie kinderen met elk zo hun eigenheid.

Eigen in wie ze zijn en wat ze doen, en wat ze niet doen.

Een eigenheid die me soms tot wanhoop brengt of razernij, maar vaker nog een eigenheid die me stil maakt, trots en met een grote glimlach..

Ze maken hun eigen keuzes, in hun eigen tempo.

Met hun eigen hobbels, pieken en dalen, maar wel eigen. Twee van mijn drie kinderen hebben een relatie, ook weer zo met hun unieke eigenheid. 

Eigen in praten, denken en doen, eigen in niet doen.

Los van conventies, los van de gevestigde orde zoeken zij allemaal hun eigen weg in dit leven. Ik kijk, hoor en zie, ben soms radeloos maar ook vaak ademloos..

Hoe mooi is het om zo eigen te kunnen zijn, dwars tegen alle stromen in.

Soms moeilijk te bevatten, soms ook niet begrijpend, maar vaak ook gewoon zo mooi.

En zo heel mooi eigen….

Het verhaal van de krans...

Vanmiddag ben ik in Zutphen samen met met Willy, een meer dan bijzondere vriendin.

Vriendin, niet in de zin dat we elkaar veel en vaak zien, maar in de zin van een meer dan bijzonder contact. Gedeelde smart, gedeelde levenservaring, gedeeld is het magische woord.

Gedeeld zonder woorden....

Voor de vierde keer op rij mag ik een bijzonder cadeau ontvangen, voor de vierde keer op rij een krans gemaakt door Willy. Een krans, drie keer met rozenbottels maar nu met eikels, omdat haar kweker ermee opgehouden is.

Een krans met een verhaal, zoals ook al eerder verteld en gedeeld.

http://vlammetjesvancarin.blogspot.com/2018/09/rozenbottelkrans-een-zo-dierbaar.html

Oktober 2019. 

Weer krijg ik een berichtje, weer heeft Willy een krans voor mij gemaakt, voor het vierde jaar op rij. Het is mooi, zoveel meer dan mooi..

Het is een gedeelde rugzak, gedeelde herinneringen, gedeeld verdriet, gedeelde emotie.

Woorden zijn niet nodig, moeiteloos voelen en vullen we elkaar aan.

Een zo mooi mens, invoelend en vanuit haar instinct precies dat doen wat past..

Een krans van rozenbottels voor mij, die mijn lief zo prachtig vond, werd een traditie.

Daarna een groot hart voor mijn mama, een explosie van onverwachte kleuren, zo passend..

En nu weer, een berichtje dat er weer een krans op mij wachtte, dit keer niet met rozenbottels maar met eikeltjes, met net zoveel liefde gemaakt, voor mij, voor mijn lief, voor mijn vader, voor mij, voor dat wat was, is en wat mag zijn..

Die krans is zoveel meer dan een krans..

Het is een gedeelde emotie, een gedeeld verlies,maar ook een gedeelde hoop, en een heleboel liefde..

Het is het verhaal van de krans....