Dilemma...wat moet je wel en vooral niet zeggen?

Terwijl ik mijzelf nog even wakker hou om niet te vroeg naar bed te gaan om vervolgens halverwege de nacht klaarwakker te liggen scroll ik nog even door Facebook.

De films en programma’s op tv kunnen mij niet boeien deze decembermaand, alles ademt sentiment en zelfs voor een Bambi als ik is dat nu vaak een flinke overdosis.

Ik blijf hangen bij een bericht van het Genootschap Onze Taal en begin de reacties eronder te lezen, reacties vol van pijn en verdriet, reacties vanuit een soms zo ander perspectief.

Het bericht zet me aan het denken, ik aarzel, wil eigenlijk ook reageren maar er komt zoveel naar boven dat ik het wegklik. Het blijft echter rondzingen in mijn hoofd, laat mij niet los en dus niet naar bed gaan.

Dat verdient een vlammetje...

Het bericht gaat over “passende” berichten bij ziekte of verlies, en de oproep is om te laten weten wat jij fijn vond om te horen en vooral wat niet, en dus komt er een storm van herinneringen bij mij los.. van recent tot lang geleden..

Nu bijna twee jaar geleden verloor ik mijn lief na vele jaren van ernstige ziekte.

Hijzelf koos ervoor er vooral luchtig over te doen, en wij, zijn directe omgeving, deden met hem mee, het was zijn manier van overleven.

Wat mij pijnlijk raakte in die die jaren was het feit dat er soms mensen kwamen die hem als eerste de vraag stelden “hoe is het nu met je?”, waarna ze vrijwel direct, voordat hij überhaupt antwoord kon geven, begonnen te vertellen over wat zij zelf allemaal hadden meegemaakt, niet luisterend naar hem, tenenkrommend was dat.

Wat hartverwarmend was waren de mensen die met regelmaat van zich lieten horen, door een handgeschreven kaartje, een telefoontje, appje of bezoek, lieve woorden, vaak machteloos maar zo gemeend. Die kaartjes, berichtjes en bezoekjes staan in mijn hart gegrift, evenals een simpele aanraking of gewoon een blik.. en de regelmaat is daarbij het sleutelwoord.

Dan daarna, na zijn overlijden...

Hoe vaak al heb ik moeten horen dat ik “nog jong genoeg ben, er vast nog wel iemand op mijn pad komt”.... Ongetwijfeld goed bedoeld en misschien zelfs wel waar, maar als er toch íets is dat je niet wilt horen na het overlijden van je grote liefde dan is het dat wel.. Omdat ik netjes ben opgevoed heb ik steeds beleefd geknikt, maar intussen schreeuwde alles in mij het uit, vloekend en tierend.

En hoe ben ik zelf dan?

Hoe reageer ik op ziekte en verdriet in mijn omgeving?

Ik hoop op de manier zoals ik zelf als warm en waardevol heb ervaren.

Ik hoop dat ik luisterend en invoelend ben, ben mij er zo van bewust dat woorden zo ontoereikend zijn. Een knikje, een aanraking, een begrijpende blik (want begrijpen doe ik het, dat scheelt) is vaak voldoende.

Geen “van harte beterschap” bij kansloze kanker, dan liever een blanco kaartje met gewoon liefs en sterkte.  Je schouder aanbieden, je armen om iemand heenslaan, iemand laten huilen zonder te zeggen “stil maar”, woorden zonder woorden.

Ik vind de oproep van het Genootschap Onze Taal een SIRE campagne waard, beter dan de PLUS reclame die nu meedogenloos vaak uitgezonden wordt.

Mijn gedachten gaan uit naar de mensen in mijn omgeving die met ziekte of verlies hebben te maken of hebben gehad.

De decembermaand is dan zo geen feestmaand.

Ik noem hun namen in mijn hoofd en neem mij voor hen deze dagen persoonlijk iets te laten weten, gewoon om hen te laten weten dat ik aan hen denk en dat heel eventjes laat merken, gewoon omdat dat misschien een piepklein vlammetje is in een soms zo ijskoude maand.

Doe jij dat ook?

Dan is er geen dilemma meer....

Ik wens een ieder warmte, licht, maar ook ruimte voor tranen deze komende dagen, en voor het komende jaar moed, vertrouwen, lucht, licht en liefde, vooral heel veel liefde....

Liefs, Carin

Over prachtige kinderen en stamppot boerenkool met Boursin..

Ik zit hier met een grote glimlach, heb (half acht) nog niet gegeten maar de stamppot is klaar in afwachting van mijn jongste zoon.

Mijn hele leven ben ik nooit een moeder geweest van rust, reinheid en regelmaat dus eten om 18.00 komt vrijwel nooit voor en mijn kinderen weten dat al lang en zijn bijna in shock als het wel eens voorkomt.

Vandaag was weer zo’n bijzondere dag.

Na mijn werk even thuis landen in de bank, even resetten van de dag, zowel in mijn werk als privé ga ik er volledig voor en dat vraagt de nodige energie, maar het geeft gelukkig ook weer nieuwe energie. Als ik even zit komt mijn jongste zoon thuis en doet zijn verhaal van die dag, niet standaard en daarom even zo heel fijn, waardevol en kostbaar.

Net als ik op het punt sta om de deur uit te gaan voor boodschappen belt mijn dochter, die eventjes het overzicht kwijt is.

Vijf jaar geleden zou ik anders gereageerd hebben dan nu.

Nu weet ik dat ze “blokkeert” als het haar even teveel wordt, de kleinste dingen zo groot lijken.

Dus vraag ik haar of ik even zal langskomen, of ik even kan helpen..

Met de afwas zou wel heel fijn zijn, krijg ik als antwoord.

Afwas....het lijkt zo klein maar ik weet dat het voor haar niet zo is..

Mijn zoon luistert inmiddels half naar het telefoongesprek en biedt aan dat hij dan wel de boodschappen wil doen voor het avondeten, hoe lief is dat..

Ik rij naar mijn dochter en we kletsen eerst even bij.

Daarna wassen we we samen af, het is niet veel maar precies even dat wat ze nodig heeft, en het is gezellig, daar kan geen vaatwasser tegenop.

De rest van de kamer is opgeruimd en nu kan ze ook echt zitten.

We praten nog even bij over haar werk, moeder en dochter, en ik geniet van haar bevlogenheid, ben supertrots op haar en dat zeg ik haar ook.

Dan ga ik naar huis waar de boodschappen inmiddels op het aanrecht liggen.

Stamppotje boerenkool wordt het vanavond, met héél veel spekjes en een pakje Boursin erdoor, ergens ooit uit een recept opgepikt en sindsdien favoriet.

Net als het eten klaar is meldt zoonlief zich weer die intussen nog even naar een vriend is geweest. We eten samen, niet aan tafel maar heerlijk in de bank, bordje op schoot, weer zo’n gekoesterd moment..

En nu zit ik met een hele hele grote glimlach na te genieten...

Wat heb ik práchtige kinderen...!! ❤️❤️❤️

Decembermaand, ik wapen mij...

En dan ineens is het de eerste dag van december.

December, “feestmaand”...

Na een week met veel leuke en intense dingen hakt deze dag er zomaar snoeihard in.

Na alle eerste keren die er al geweest zijn wordt deze maand de tweede keer zonder mijn lief. Sinterklaas dat we altijd volop vierden, mijn verjaardag, de Kerstdagen en dan Oud en Nieuw.

En daarna die heftige dag van 7 januari.

En ja, natuurlijk ga ik straks toch een beetje aandacht schenken aan Sinterklaas, al is het maar met een banketletter. En natuurlijk ga ik ook die andere dagen glans geven, omdat het leven doorgaat, gelukkig doorgaat...

Maar vandaag even niet, vandaag laat ik de tranen die komen stromen, in overvloed.

Hoe fijn is het dan dat ik even kan vluchten naar mijn papa, even kan uithuilen bij mijn papa, gewoon even een verdrietig kind mag zijn, even wegkruipen op zijn schoot..

Maar niet voor lang, want papa is te broos en ik dus te zwaar, en zo ga ik van tranen weer naar een lach, en daarna naar een schaterlach.

Papa heeft het avondeten al voorbereid, het wordt “Preu de Parie”, wat zoveel wil zeggen als “pleur maar in de pan wat er is..”.

Alles staat klaar als ik binnenkom.

Vanavond is dat -spontaan door hem bedacht- stamppot spruitjes met shoarmavlees, ui, knoflook en paprika, met recht Preu de Parie..

Terwijl het eten opstaat en we een fles Griekse wijn openmaken komt het gesprek op hervonden zo heel bijzondere vrienden met de herinnering aan 1972, dat zo allesbepalende jaar waarin mijn broertje omkwam bij de windhoos op Ameland. We delen herinneringen en papa vertelt mij dingen die ik niet (meer) weet en omgekeerd.

Dat kan er ook nog wel bij op deze eerste decemberdag..

Het eten is klaar en de fles wijn bijna leeg, we eten samen en praten, praten over veel.

Als we klaar zijn wil ik naar huis, omstorten en niets meer.

Papa begrijpt dat, ook hij wil even rust, even niet meer mijn zo’n intense emo.

Ik was nog even de pannen af en ga, kom thuis en stort om..

Ik zet de tv aan, niet omdat ik wil kijken maar omdat er dan even beeld en geluid is, al kijk en luister ik niet.

Decembermaand, ik wapen mij... 

60 jaar getrouwd...meer dan diamant...

Vandaag is de dag waarvan we niet durfden te hopen dat we hem mochten vieren.

Papa en mama zijn 60 jaar getrouwd en dus hebben we een feestje.

Een uitgebalanceerd programma, dat wel, maar niet minder intens.

Het plan is om met elkaar, kinderen en kleinkinderen, te lunchen waarna mama nog even gaat rusten voordat ze bezoek krijgt van de burgemeester en het Voorster Nieuws.

De boodschappen zijn besteld, ik hoef ze alleen nog maar af te halen.

Op zaterdag is druk in de winkels, druk bij de bakker en de slager.

Samen met mijn oudste zoon doe ik het rondje om alle bestellingen af te halen, en overal word ik gefeliciteerd en wordt ons een fijne dag toegewenst.

Het is even voor 12 uur als ik met de boodschappen arriveer bij Casa Bonita, locatie Twello van Zorggroep Apeldoorn en omstreken. We dekken de tafel feestelijk in de tuinkamer waarna we mama ophalen vanuit haar huiskamer.

Met z’n allen, kinderen en kleinkinderen zingen we papa en mama toe en maken foto’s, heel veel foto’s. We lunchen met elkaar en mama geniet van de paling, haar lievelingsvis, zalm en nog meer.

Ze geniet vooral van het bij elkaar zijn, het samen zijn.

Mama is helder en blij, papa zit als altijd stralend naast haar.

Het is mooi, het is kostbaar.

Na de lunch gaat mama even rusten, ‘s middags zal de burgemeester komen en ook het Voorster Nieuws.

Wanneer we ‘s middag terugkomen is mama net uit bed, haar haren worden netjes gekapt en de huiskamer is versierd met ballonnen en hartjes, heel veel hartjes, en natuurlijk veel bloemen.

Het aanwezige personeel verzamelt zich in de huiskamer en zingt hen toe, wat een warm moment is dat!

Dan arriveert de burgemeester en we verhuizen naar de tuinkamer voor een gesprek.

Papa vertelt hun levensverhaal en mama luistert met een glimlach, af en toe breekt ze in met een opmerking, ze voelt en weet donders goed waar het over gaat..

Over hun kennismaking, hun verliefdheid, hoe ze verkering krijgen en samen hun eerste huisje huren. Over de kinderen die ze krijgen, hun vakanties, eerst naar Ameland en later naar Kreta.

Het is een warm en prachtig uurtje met elkaar, waarna we mama weer terugbrengen naar de huiskamer en papa nog even verder praat met de burgemeester en het Voorster Nieuws.

De verdrietige momenten in hun leven hebben we vermeden in het gezelschap van mama, maar het is zo onderdeel van hun leven samen, ons leven.

Later die dag eten we samen bij Mykonos, de Griek waar papa en mama altijd graag kwamen en waar papa nog steeds zo van geniet. Papa, mijn kinderen en ik, mama er fysiek niet bij maar toch zo heel erg bij ons, zo heel erg naast hem..

We eten en proosten op papa en mama, hun zestigjarig huwelijk, hun intense liefde, hun verbondenheid.

Lieve papa en mama, wat zijn jullie voor ons allemaal en voor zovelen het ultieme voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde..

60 jaar getrouwd...meer dan diamant...

Over trots, tranen, loslaten en hervatten, en liefde voor eeuwig..

Trots...

Onwijs trots ben ik op mezelf dat ik me vanmorgen heb opgegeven voor een challenge van zes weken Fitplan volgens je leeftijd. Het roer moet om en dus gaat dat gebeuren.

Meer conditie, strakker lijf, gezondere mindfit. Trots op mezelf wandel ik terug naar huis via de Jumbo waar ik een lekker yoghurt iets koop met vers fruit.

Daarna breekt de pleuris uit...

Een goede oude dierbare vriendin van mijn papa en mama heeft de diagnose dementie gekregen, en er blijkt in haar eigen omgeving geen plaats in de herberg.

Omdat ik weet hoe heftig en intensief dit is probeer ik waar mogelijk te helpen, waarbij de flashback messcherp is. Niet erg, wel heftig..

Hoe bijzonder mooi is dan de hulp en het meedenken van de locatie waar mijn mama zit.

Niet alleen zomaar zakelijk, ook zo vol gevoel, zo vol van meedenken en meeleven.

Voordat ik vanmiddag arriveer voor het wekelijkse vrijdagmiddag borreluurtje duik ik nog even het terras op om wat ik weet te delen met de kinderen van mijn “tante”, de zo dierbare vriendin van mijn papa en mama uit een ver en kostbaar verleden..

Papa spot mij op het terras, ik praat hem bij en samen gaan we zoals altijd naar mama.

En dan gebeurt het..

Als ik binnenkom zie ik een totaal onwetende blik.

“En wie ben jij dan wel?”, vraagt mijn mama.

Ik zie, voel en besef dat ze voor de eerste keer echt niet weet wie ik ben, dat ik haar dochter ben.

Voordat ik woorden heb gevonden vraagt ze mij of ik er “eentje van tante Harmke ben”..

Mijn papa zegt dat ik toch haar dochter ben, haar meisje.

Ik zie haar blik en weet dat ze niet weet, mij op dat moment niet kent..

Ik hou me flink maar schreeuw het inwendig uit.

Mijn papa is de kaarten voor hun 60 jarig huwelijk vergeten mee te nemen dus dankbaar bied ik aan ze op te halen, blij dat ik even kan vluchten..

Tranen...

Buiten laat ik mijn tranen stromen, eenmaal in de auto schreeuw ik het even uit..

Schreeuwen, omdat mijn mama mij niet meer kent..

Wetend dat het zo is en zo kan zijn, maar dat is ratio, geen gevoel.

Dit is gevoel, er zo inhakkend...

Ik haal de kaarten, droog mijn tranen en ga terug.

Mijn mama begroet mij blij, ik wil zo graag zien dat ze weet wie ik ben maar ik zie haar open en zo niet herkennende blik.., ik slik....

Papa, die zo vol is van hun 60 jarige huwelijksdag, vraagt mij of ik met hem wil eten bij de Griek.

Hij heeft daar gisteren alleen gegeten, hen gevraagd de tekst van hun kaart te vertalen voor Griekse vrienden. Hij vertelt mij dat hij dat nooit meer doet, alleen eten bij de Griek, hoe alleen dat voelde...

Mijn hart breekt..

Vanavond ga ik met hem mee naar de Griek, geniet van zijn genieten, geniet van de ontzettend lieve Griekse gastvrijheid en emotie, geniet....

Tranen, tranen van onmacht, tranen van verdriet..

Loslaten,,,

Loslaten, loslaten van waarover je geen macht meer hebt...

Je hervatten, al je kracht bij elkaar vatten..

Hervatten, laten..

Diep ademhalen, gaan en weer herpakken, naar de sterren kijken, je schouders rechten en omhoog kijken....

Over trots, tranen, loslaten en hervatten...en vooral, liefde voor altijd....

Liefde voor eeuwig....

Hoe bijzonder, met mijn kids op mijn eiland...

Al heel lang had ik het verlangen mijn kinderen het eiland uit mijn jeugd te laten zien, het eiland dat mijn leven zo bepaald heeft.

Al veel te vaak en veel te lang was het er niet van gekomen, door net zoveel omstandigheden.

Maar nu, in oktober notabene, met een prachtige weersverwachting, was het zover.

Samen met Martje, Teun en Gijs zou ik samen naar mijn eiland gaan, naar Ameland.

Zaterdagochtend 7 uur rijden we weg uit Twello, een vroege en voor mijn kids moeizame start.

De reis gaat goed, de zon komt door en naarmate we noordelijker komen wordt alles mooier.

We zijn ruim om tijd voor de boot van half 10 en na het parkeren van de auto lopen we met elkaar richting boot. Daar maak ik de eerste foto, onder het bordje van “naar de boten”.

Ik loop te hippen van vreugde, mijn kids zijn enigszins gegeneerd door mijn enthousiasme, zo van “nee he, daar gaat mama weer”..

Eenmaal op de boot zie ik mijn kids genieten, elk op hun eigen manier, maar genieten doen ze.

Het oorspronkelijke plan was om op de pier direct fietsen te huren maar met de gebroken teen van mijn dochter is dat niet handig dus we nemen de bus naar de camping waar ik een trekkershut geboekt heb. In de bus wijs ik hen al de voor mij zo bekende plekjes aan.

We komen aan en gooien de spullen in de hut en drinken koffie.

Daarna wordt het tijd om op pad te gaan.

We huren fietsen, niet voor lange afstanden maar om hen zo de voor mij belangrijkste plekjes te laten zien. Binnendoor langs het huisje waar ze als peuter geweest zijn, vervolgens via mijn zo geliefde  schelpenpad door de duinen naar de strandtent.

Onderweg stoppen we, mijn kids voelen de rust en ervaren die niet te evenaren schoonheid van het eiland. Ze maken foto’s, heel veel foto’s.

Wanneer we aankomen bij Sjoerd, de strandtent bij Nes, krijg ik het prachtigste compliment.

Unaniem zeggen ze dat ze zo hun bedenkingen hadden bij mijn enthousiasme, unaniem zeggen ze dat ik niet overdreven heb, want wat is Ameland mooi en wat ademt het een rust...

Ik geniet met volle teugen, zo blij dat ik hier eindelijk samen ben met hen.

Na een lekkere lunch gaan we een klein stukje verder het schelpenpad op en stoppen bij “onze” opgang. Onze opgang is de opgang op camping Duinoord waar ik vanaf jongs af aan al kwam met mijn ouders, zusje en broertje. Ik wijs hen de plek waar ons tenthuisje stond, ik vertel hen over de windhoos, hoe die over de camping raasde op 11 augustus1972.

Die alles verwoestende windhoos waarbij mijn broertje om het leven kwam, nog maar vijf jaar oud.

Ik vertel het verhaal dat ze natuurlijk al wel kennen, maar nu, juist op die plek, maakt het extra indruk. We gaan de opgang op waar ik vroeger als kind zoveel jaren naar de zee ging.

Hoe bijzonder is het dit nu met mijn volwassen kinderen samen te doen en samen te beleven.

Het is oktober, het weer is prachtig en ik heb mijn bikini en een handdoek mee.

En daar, op mijn oude vertrouwde opgang, waar ik vroeger de zee in ging, ga ik weer de zee in, dompel mij onder op die zo bijzondere plek.

Met het zout op mijn huid fietsen we verder richting dorp, naar de begraafplaats waar mijn broertje ligt en waar mijn ouders ook hun laatste rustplaats zullen vinden.

Samen met mijn drie kinderen loop ik de begraafplaats op, de schelpen knisperend onder onze voeten. Ik loop naar het pad waar mijn broertje ligt, een zonnige plek, bijna tegen de duinen.

Met z’n vieren staan we daar, om ons heen is alles in rust.

Het is een bijzonder moment voor ons allemaal, voor mij, maar ook voor mijn kinderen die dit nu zien en zo bewust beleven.

Het is verdrietig, het is mooi, het is goed...

Daarna gaan we een ijsje eten in het dorp, een ijsje bij De Jong, ook een traditie die ik vanaf kind heb meegekregen. En zo geef ik mijn momenten en herinneringen aan hen mee, en het doet me zo goed om te zien hoe zij dat allemaal opslaan.

Na al die indrukken en emoties is het de hoogste tijd om even te chillen, dus terug naar de hut.

‘s avonds gaan we spareribs eten bij de Herberg, ook weer zo’n speciaal ding.

Zondagmorgen, de volgende ochtend, gaat Gijs al vroeg op pad met zijn camera richting Oerd, wij slapen nog even door. Ontbijten ging even minder omdat het gedachte oventje een magnetron bleek te zijn dus de gekochte afbakbroodjes waren daarmee kansloos.

Dan maar ontbijten onder de vuurtoren, hoe mooi is dat! Aan het strand bij Sunset.

En nog mooier werd het toen de vuurtoren open bleek te zijn, jammer genoeg niet voor Martje met haar gebroken teen, maar samen met mijn jongens ben ik de toren opgeklommen zoals ik dat vroeger zo vaak heb gedaan.

De foto’s bij de vuurtoren zijn me kostbaar en zo dierbaar.

En toen werd het, hoe kan het ook anders, toch nog racen om de boot te halen, de planning was de drie uur boot die de vier uur boot werd, op het nippertje gehaald.

Heen op de Oerd, terug op de Sier..

Ameland verdwijnt langzaam in de verte.

Ik sta op de punt en zie de pier steeds kleiner worden, het eiland langzaam vervagen..

Ik kijk zolang ik kan, alle beelden van dit kostbare weekend in mijn hart..

Hoe bijzonder, met mijn kids op mijn eiland...

Ik adem onder water...

Hoe bijzonder kan een week zijn..

Afgelopen donderdagavond mocht ik door en met een oude kennis mijn eerste proefduik beleven, in een zwembad in Zeist. Het was een heel bijzondere ervaring.

Gewoon te kunnen ademen onder water, in totale rust en ontspanning..

Die avond ging ik slapen in de bubbels van onder water, en ook de volgende morgen bleef ik dat bijzondere gevoel beleven. Ik kon niet anders dan googelen, zoeken naar een duikschool bij mij in de buurt, de ervaring smaakte naar meer..

Dankzij een neef die zelf fanatiek en gepassioneerd duiker is kwam ik terecht op de website van Bussloo Divers, prettig dichtbij.

Na een halve seconde aarzelen stuurde ik een mail waarop ik vrijwel direct antwoord kreeg met het verzoek telefonisch contact op te nemen. Dat deed ik, en binnen no time was er een afspraak gemaakt voor een proefduik in open water. Zaterdagmiddag de duikuitrusting gepast en zondagmorgen de proefduik.

Zondagmorgen...

De ruiten van mijn auto zijn stijf bevroren dus ik moet krabben.

De zon schijnt uitbundig, ik heb er zin in, al vraag ik mij wel af of ik gek ben geworden..

Om kwart voor tien arriveer ik op de afgesproken plaats op Bussloo.

Na een uitgebreide instructie gaan we het water in, mijn duikinstructeur Harry mét back-up van Dive Master Henk, en ik...

Ik ben best zenuwachtig maar voel me veilig, en inmiddels weet ik dat ik onder water gewoon kan ademen. We dalen af, doen de oefeningen zoals vooraf besproken met het uitnemen van het beademingsapparaat en het weer indoen, en ook het gebruik van de octopus als extra veiligheid, lucht krijgen via het apparaat van je buddy.

Natuurlijk is dat best even eng, maar omdat ik weet dat ik kan ademhalen en mij bewust ben van twee ervaren duikers die mij scherp in het oog houden durf ik het, en het gaat probleemloos.

Ik voel me stoer en trots!

Vervolgens volgt de afdaling en de tour die zij allebei wel kunnen dromen.

Maar, zo is mij vooraf gezegd, het is mijn beleving en ik bepaal...

Dus geniet ik van de afgezonken bus en de boot met alle begroeiing en schelpen, laat me leiden en volg alle aanwijzingen keurig op.

Ik geniet van het onderwater zijn, ben me soms niet eens bewust van de twee instructeurs/buddy's die dichtbij mij zijn.

Als vanzelf zwem ik langs de lijn, genietend van van wat ik zie, voel, hoor en beleef..

Voor ik het besef ben ik weer boven, na drie kwartier onder water.

Ik ben boven, heb het ondertussen wel iets koud maar heb zo geen zin om naar de kant te gaan!

Het omkleden was het koudste deel, maar dat stond in schril contrast met de euforie van het onder water zijn, de totale rust, de sereniteit, de beleving.

De regel uit één van mijn favoriete nummers, “my head’s under water, but I’m breathing fine” kreeg vandaag een extra dimensie...

Ik adem onder water....

Zij maakt het verschil...

Een poosje geleden kreeg ik een uitnodiging voor een benefietdiner.

De uitnodiging kwam van een bijzondere vriendin die al jaren zeer betrokken is bij HUG (Help UGanda). Daarom, en omdat onze vriendschap een nog diepere lading heeft, besloot ik te gaan.

Het werd een bijzondere avond.

Bijzonder vanwege de onverwacht mooie gesprekken met mooie mensen, maar vooral bijzonder door het verhaal van Tamar, kinderarts met hart en ziel in Uganda.

Over haar gaat dit verhaal, en ik vertel het vanuit mijn beleving.

Daar staat ze, Tamar, een tengere jonge vrouw die ons samen met haar man Daniël een echte authentieke Ugandese maaltijd heeft bereid.

Ons is een gezelschap van 30 mensen.

Wanneer het eten is opgediend vertelt Tamar haar verhaal.

Hoe zij als jong meisje de droom had om kinderarts te worden in Afrika.

Hoe zij na haar VWO vertrokken is naar Uganda om daar vrijwilligerswerk te doen.

Hoe zij gepakt werd door wat zij zag en beleefde.

Hoe zij, gestimuleerd door haar ouders, toch de studie geneeskunde oppakte en afrondde.

Tamar, een tengere jonge vrouw van 28 jaar, inmiddels kinderarts in Afrika, haar droom meer dan vervuld en nog zo onvervuld, want er is nog zoveel te doen.

“Haar” ondervoedingskliniek, waar kinderen liefdevol worden opgenomen, afgegeven of, zoals zij zegt, gedumpt. In het begin 20 kinderen die zij allemaal als de hare beschouwt. Inmiddels ruim 200 kinderen die zij allemaal bij naam kent, nog steeds haar kinderen.

Ze vertelt, en de eenvoud van haar verhaal is rakend.

Zo tenger en zoveel kracht, zoveel bevlogenheid vanuit haar ziel, vanuit haar zijn.

Haar stichting heet the Rob Foundation, genoemd naar haar inmiddels overleden vader die haar samen met haar moeder heeft geholpen haar droom te verwezenlijken door achter en naast haar te staan.

Tamar knokt, Tamar vecht, Tamar zorgt, samen met haar man Daniël.

En wij, het gezelschap van dertig mensen zitten aan een prachtig gedekte tafel, met eten door hen bereid.

Ik zie haar, hoor en voel haar, haar passie, haar gedrevenheid.

En ik voel me klein, heel klein bij die tengere jonge vrouw die zo het verschil maakt..

Zij maakt het verschil.

de toren van Pisa...

Vandaag 1 week geleden zag ik de zon ondergaan vanaf de toren van Pisa.
Pisa, als ultieme afsluiting van een bijzondere schrijfweek in Toscane.
De toren van Pisa, waar ik in de zomer van 2003 op de trappen zat met mijn lief en mijn drie kindertjes, toen nog zo klein.
De toren was gesloten, we konden er niet op, maar de foto staat nog steeds in mijn ziel gegrift.
Toscane 2003, de eerste vakantie met mijn lief, hoe mooi en dierbaar was dat...

Vijftien jaar en een boel emotie later loop ik weer door Pisa, alleen.
Mijn lief is er niet meer, mijn kindertjes zijn jong volwassen en er niet meer bij.
Ik ben daar alleen maar niet eenzaam.
Vol van veel loop ik door Pisa, met mijn plattegrond lopend naar de toren.
Ik heb als advies meegekregen om rond 19.00 uur op de toren te staan omdat dan het avondlicht op zijn mooist is, en dus doe ik dat.

Ik wacht het juiste tijdstip af op een terras onder de toren, met een Aperol Spritz.
Ik kijk en geniet en laat alles binnenkomen en stromen.
Wanneer het mijn tijd is om de toren op te gaan sta ik vooraan, ik wil als eerste boven zijn.
De 250 treden sprint ik op, ik zal nog twee dagen spierpijn hebben van die actie maar dat dondert niet, ik ben als eerste boven.

Het uitzicht en het licht van de ondergaande zon is adembenemend, de herinneringen dito.
Onder de klokken laat ik mijn tranen gaan omdat het zo voelt en mag.
De emotie is niet vervelend, eerder mooi en liefdevol verzwelgend.

Wanneer het tijd is om weer af te dalen doe ik dat weer eerder, ik wil in rust naar beneden.
Eenmaal afgedaald maak ik nog een foto van een prachtig beeld aan de voet van de toren, de Fallen Angel, een gevallen engel neergestort in het gras, hoe symbolisch.

Ik wandel terug door de stad en pak hetzelfde terrasje als op de heenweg, het voelt zo mooi en goed.
Na onverwacht prachtige gesprekken met de ober en een andere gaste wandel ik gelukzalig terug door een inmiddels nachtelijk Pisa naar mijn B&B.

Rijk, gelukzalig, blij en vol van de week en de dag.



Bovenop de toren van Pisa...

Rozenbottelkrans, een zo dierbaar herfstmoment...

In 2016 bezoek ik voor mijn werk de show Fashion & Flowers tijdens de Amsterdam Fashion Week en ontmoet daar Willy Pardijs die een van de bloemisten is in het team dat alle decoratie verzorgt.

Na een spetterend evenement rijdt zij met mij mee terug. Ik ken haar niet en zij mij niet.

In de auto van van Amsterdam naar Apeldoorn hebben we intense gesprekken en voordat we het beseffen zijn we in Apeldoorn waar ik haar afzet op het station.

Omdat ik in die tijd actief was in het opbouwen van een bloemistennetwerk en de ontmoeting mooi is, nodig ik haar uit om de Cyclamen Open Dagen bij Schoneveld Breeding te bezoeken in oktober. Dat lijkt haar geweldig dus we maken een afspraak.

Als ze komt geef ik haar een rondleiding, zij geniet van wat ze ziet en ik vind het heerlijk om haar alles te laten zien over onze cyclamen.

Na afloop geeft ze mij een zelfgemaakte krans van rozenbottels, ik vind hem prachtig maar vooral vind ik het zo ontzettend lief dat ze die speciaal voor mij gemaakt heeft.

Trots en blij kom ik ermee thuis en mijn lief vindt hem ook prachtig.

Weken, nee maanden heeft de krans onze salontafel opgesierd en volgens mijn lief groeiden de rozenbottels door. Dat was niet zo maar hij vond van wel.

In januari 2017 overlijdt mijn lief.

De rozenbottelkrans belandt in de container.

Ik ga verhuizen naar een nieuw mooi plekje dat we samen hebben uitgezocht.

Dan krijg ik in september een berichtje van Willy, ze heeft ook dit jaar voor mij een krans gemaakt en komt hem brengen. Weer hebben we prachtige en diepe gesprekken.

De krans is meer dan gewoon een krans, het heeft een zo diepere lading.

Weer geniet ik wekenlang van de krans op tafel, met de herinnering aan het jaar daarvoor.

We hebben niet veel contact, maar het contact dat er is, is warm en puur en we hebben een klik, zij en ik.

Begin deze week is daar opeens haar berichtje. Het is weer tijd voor de rozenbottels en ze heeft voor mij ook dit jaar weer een krans gemaakt.

Zo lief, zo mooi, zo bijzonder....

We spreken af dat ik deze de keer de krans bij haar kom halen en ik word ontvangen met koffie en hazelnootschuimtaart. En weer zijn daar die mooie gesprekken, dit keer bij haar aan de keukentafel.

Blij en gelukkig ga ik weg met een krans die zoveel meer is dan zomaar een krans.

Met liefde gemaakt, met warmte gegeven, zo betekenisvol...

Dankjewel lieve mooie Willy Pardijs voor een derde dierbaar herfstmoment....

 

Thuiskomen in Toscane...

Wekenlang verheug ik mij er al op, op mijn schrijfweek in Toscane.

Toscane, mij zo dierbaar, met zoveel mooie herinneringen..

Al jaren zeg ik dat ik ooit nog een boek ga schrijven maar door alles wat er op mijn pad kwam is  het er nog steeds niet van gekomen.

Dan kom ik een artikel tegen met een top 10 van schrijflocaties in Europa.

Wat de eerste drie zijn weet ik echt niet meer maar nummer vier is Toscane.

Een schrijfweek in Toscane, mijn hart maakt een sprongetje.

Ik klik op de link en kom terecht op de website van IlBene, ik ben onmiddellijk verliefd.

Verliefd op het plekje, op de omschrijvingen, op het gevoel wat eraf straalt.

Natuurlijk komen er praktische “bezwaren”, heb ik nog vrije dagen genoeg, is het wel verstandig?

Dat duurt echter niet lang, ik ben verkocht en boek de schrijfweek.

Vol verwachting stap ik op het vliegtuig naar Pisa en na een heerlijke vlucht wandel ik de aankomsthal uit. Ik zie en ruik Toscane, ik kom thuis, zo thuis...

Dan met de bus naar Pietrasanta waar ik zal worden opgehaald door Elena, de eigenaresse van Villa Masini-Luccetti zoals het oude familiehuis heet.

Ik geniet van de busreis, van alles wat ik zie, het landschap, de kleuren.

Elena haalt me op en vraagt of ik het goed vind nog even een paar boodschappen te doen, ze kookt namelijk zelf deze dagen. Natuurlijk vind ik dat prima en even later stappen we de Conad binnen.

Wat Elena dan nog niet weet is dat ooit mijn eerste Italiaanse supermarktherinnering stamt uit 2003, in Toscane, bij de Conad. Vol verbazing heb ik daar toen rondgelopen, onder de indruk van de grootte en de veelheid aan verse Italiaanse producten, ik had nog nooit zoiets gezien. Deze was kleiner maar bij het binnenkomen flitsten de herinneringen aan die eerste keer door mij heen. Natuurlijk koop ik Toscaanse wijn, en tomaten zoals die alleen daar smaken.

Elena vraagt of ik van vis hou, ja graag!

De boodschappen zijn binnen en we rijden de berg op naar Capriglia.

De berg op betekent een hoogteverschil van zo’n 400 meter over een paar kilometer.

Haarspeldbocht na haarspeldbocht, Elena stuurt de landrover moeiteloos naar boven.

Dan zijn we er, een ijzeren hek zwaait open en ik zie het prachtige oude huis dat de komende dagen mijn thuis zal worden. 
Er is een enorme tuin met dromerige plekjes, er is geen geluid behalve het concert van de krekels.

Elena leidt me rond en ik voel hoe ik zachtjes land in een andere wereld.Mijn slaapkamer heeft een hemelbed en natuurlijk zijn de ramen en de prachtige luiken open, het uitzicht is adembenemend.
Ik blijk deze week grotendeels de enige gast te zijn en kan in alle rust en vrijheid gaan, staan en liggen waar ik wil. er zijn ook heerlijke hangmatten verstopt in de tuin.

Elena faciliteert vaker schrijfworkshops, met begeleiding door professionele docenten. Zelf schrijft ze ook en ze is benieuwd waar mijn boek over gaat. Ik vertel het haar en ze stelt me een aantal vragen waar ik niet direct antwoord op weet. Dat irriteert me, hoezo rode draad.

Ik slaap in met vragen die eerste avond en wanneer ik wakker ben en naar beneden ga staat het ontbijt al klaar. We praten verder, Elena en ik, en ik stel me open voor haar tips en aanwijzingen. Ze geeft me een aantal boeken waaronder het boek “zorg dat jouw boek er wél komt” van Jolanda Pikkaart en Esther van der Ham, en binnen no-time heb ik het boek verslonden. En dus begin ik met nieuwe inzichten, 180 graden anders dan ik bedacht had aan mijn boek. Ik zoek mijn favoriete schrijfplek, de lange marmeren tafel is prachtig met diffuus licht, alleen staat deze vlakbij de waterput en dus stikt het er nu van de muggen Ik vind een ander plekje, plekjes genoeg.

Er staat nog een huis op het terrein, Elena noemt het haar “turtle” huis omdat ze er zo’n 15 schildpadden heeft lopen, sommige al meer dan dertig jaar oud.

Midden in het schildpaddenweitje staat ook een grote marmeren tafel, onder de bomen door zie ik in de verte de zee. Er is geen geluid behalve het constante letterlijk ketsen van de schildpadden die vrijwel de hele dag bezig zijn met voorspel en voortplanting.

Zij ketsen en ik schrijf, hun monotone geluid heeft iets van een mantra, een ijle echo in de wind.

Ik schrijf en schrijf en kom in een flow waardoor ik soms moeilijk kan stoppen. In de flow komen zoveel herinneringen naar boven waardoor regelmatig mijn tranen stromen.

Tranen van verdriet maar vooral van liefde.

Elena ziet en voelt dat.

We hebben prachtige en diepe gesprekken over veel.

De maaltijden zijn niet alleen heerlijk wat eten betreft maar ook een warm samenzijn.

Mijn laatste volle dag breekt aan, de dagen zijn omgevlogen en toch heb ik het gevoel dat ik er al veel langer ben.

We hebben afgesproken dat wanneer ik die dag uitgeschreven ben Elena mij in de namiddag meeneemt naar het strand, ik wil namelijk nog zo graag de Toscaanse zee in, het is een zielsbehoefte.

Na een intensieve schrijfdag rijden we naar Pietrasanta en gaan naar het strand waar Elena als kind al kwam. En daar loop ik de zee in, “mijn” zee, die mij altijd rust geeft, troost geeft, energie geeft, mij mijn balans doet hervinden. Ik duik in de kalme golven en laat me drijven, geniet vanuit het warme zoute water van het prachtige landschap en neem alles in mij op, drink het in, zuig het op.

Ik loop het strand weer op met zout op mijn huid.

Daarna loom in een ligstoel onder de nog warme Toscaanse zon.

Tijd bestaat niet meer...

We pakken een terrasje en eten samen pizza. Daarna slenteren we nog even door Pietrasanta en bezoeken een expositie met beelden van Eppe de Haan, een vriend van Elena, ik vind ze mooi.

Tijd om naar huis te gaan voor mijn laatste nacht op die heerlijke plek. 

In het licht van de maan rijden we terug.

Zaterdagochtend ga ik nog schrijven is het plan, en dan rond de middag naar Pisa waar ik de toren wil bezoeken en mijn laatste nacht doorbreng in een B&B voordat ik weer terugvlieg.

De toren van Pisa, ook dat is thuiskomen in Toscane.

Maar dat is een ander verhaal...

Lieve Teun, wat ben ik trots op jou....!

Ik ben er de hele dag al mee bezig..

Morgen, 29 juli wordt Teun, mijn oudste zoon, 21 jaar.

21 jaar is een bijzondere leeftijd, 21 jaar is speciaal..

Zijn doos met foto’s uit zijn vroege jaren staat mij bij in de kast, zelf geeft hij niet veel om foto’s en dus hoefde hij “zijn doos” niet te hebben.

Teun, mijn zo’n bijzondere kind, niet meer bijzonder dan mijn andere kinderen maar anders bijzonder..

Ik pak de doos omdat ik vanavond een collage wil maken en verdrink in alle foto’s.

Dan bedenk ik mij dat ik aan de vooravond van de 21e verjaardag van mijn dochter een blog voor haar geschreven heb, en aangezien mijn kinderen mij allemaal even lief zijn kan het niet anders dan dat ik ook een blog schrijf voor mijn zoon.

Lieve Teun...

Jouw geboorte haal ik mij moeiteloos voor de geest..

Een turbobevalling was het, anderhalf uur zat er tussen de eerste wee en jouw geboorte..

Alle details roep ik moeiteloos op, net als het intense gevoel van jou voor het eerst in mijn armen hebbend...

Bijna negen maanden heb ik jou gedragen, en negen maanden heb ik jou zelf gevoed totdat ik bijna letterlijk omviel. Je vroeg en eiste veel, en ik gaf het jou met alle liefde..

Teun, mijn lieve mooie kind, je was “anders”..

Ik wist niet hoe, ik wist niet wat, maar dat jij anders was voelde ik in elke vezel.

Mijn moederinstinct bedroog me niet, je begon met een diagnose PDD-NOS op de basisschool, een diagnose die in 2015 werd herzien naar “klassiek autisme”, een term die jij niet wilt horen, want zelf voel jij je gewoon Teun, 

“ik ben zoals ik ben, ik ben gewoon mijzelf..”

En ja lieve zoon, jij bent gewoon Teun, jezelf, en je bent wie je bent, mijn prachtige zoon!

Je hebt je ontwikkeld tot een jonge man met al jouw talenten.

Je bent volwaardig  CNC operator in een machinefabriek en je gaat je daarin verder bekwamen.

Jouw baas is dolblij met jou en waardeert je.

Jouw collega’s accepteren je zoals je bent en jij voelt je thuis.

Volgende maand ga ook jij de stap maken naar zelfstandig wonen, net als je zus.

En zoals ik immens trots ben op jouw zus ben ik ook immens trots op jou.

Ik zie je, ik zie een jonge kerel die volwassen wordt, een jonge man die zijn eigen weg gaat, de weg die bij hem past.

Ik voel me dankbaar, rijk en gelukkig.

Dankbaar omdat ik jou kreeg, rijk met jou als mijn mooie kind, en gelukkig omdat jij zelf jouw weg zoekt en vindt na heel veel hobbels, pieken en dalen.

Morgen wordt jij 21 jaar, de leeftijd naar volwassenheid, de wereld ligt voor je open...

Lieve Teun, wat ben ik trots op jou!!!!

 

(bij de woeste zee, Toscane 2014)

Bijna een bloedmaan, mijn vlinders vliegen uit...

De maan is bijna vol, vrijdag wordt er een bloedmaan verwacht.

Bloedmaan, een niet vaak voorkomend fenomeen..

Bloed..., mijn bloed... mijn bloed is bijna uitgebroken uit hun cocon, bijna klaar om uit te vliegen.

Martje, mijn prachtige powerdochter, die na een intens jaar haar opleiding tot helpende in de zorg heeft afgerond, een vast contract heeft en nu de overstap gaat maken naar zelfstandig wonen.

Mijn zo volwassen dochter, klaar voor een volgende stap in haar leven, klaar om om haar mooie vleugels verder uit te slaan..

Teun, mijn zoon die na een succesvolle opleiding bij Eega zijn doel heeft gevonden bij een machinefabriek waar hij nu vooralsnog  CNC operator is, met een toekomst naar meer.

Ook hij gaat de stap maken naar zelfstandig wonen en leven, mijn zoon met klassiek autisme en met zo enorm veel talenten, ook hij slaat zijn vleugels uit..

Gijs, mijn jongste, na een zoektocht van jaren nu ook zijn doel in beeld, hij gaat een studie fotografie doen, mijn zoon met oog voor details en emotie. Gemotiveerd om nu ook na moeilijke jaren zijn eigen weg te vinden, ook hij slaat zijn mooie vleugels uit..

Drie kinderen die zich losmaken uit hun cocon.

Drie kinderen die hun vleugels ontvouwen in de zon, klaar om uit te vliegen.

Bloedmaan, bloedband, navelstreng..

Ik laat hen los maar hou hen ook vast, onzichtbaar, niet te strak maar als een oersterk  veiligheidskoord.

Ik laat hen vliegen maar zet de luikjes voor hen open, zodat ze altijd veilig kunnen terugkeren naar de veiligheid van wat ooit hun cocon was.

Ik laat hen vrij in liefde en vertrouwen, mijn drie prachtige vlinders...

Mijn vlinders vliegen uit...

In memoriam, Patty Schoneveld, een bijzonder mens...

Lieve Patty,

Vandaag, 30 juni, is het vijf jaar geleden dat jij ging..

Een bijzonder mens en gekoesterde vriend, zo opeens op mijn pad gekomen..

6 december 2005 kwam ik in dienst bij Schoneveld Breeding, en op 17 december van datzelfde jaar was er een personeelsuitje, naar het casino in Enschede.

Zo groen als gras kwam ik binnen en die avond gaf jij mij jouw muntjes omdat ik zo hyper enthousiast was en jij dat leuk vond.

Dat was het begin van wat zou uitgroeien tot een heel bijzondere vriendschap.

Door gedeelde omstandigheden kwam je bij ons thuis, ik vergeet nooit dat je vooraf aangaf dat je een tuinder was en dus vroeg weer op moest en het daarom niet laat zou maken.

Die zondagavond werd het half twee ‘s nachts en dat was het begin van onze bijzondere vriendschap.

Niet alleen jij en ik hadden een klik maar ook jouw vrouw en mijn Lief.

Mijn Lief die toen al ziek was, kanker had maar het leven zo lief had.

We deelden veel en hadden mooie gesprekken en veel plezier.

Schiermonnikoog 2011 met jou en Rens is onvergetelijk.

Je had al vaker plekjes op je huid, maar op zeker moment bleek het veel erger.

Je vond een maatje in mijn lief, samen deelden jullie wat alleen van jullie was...

En toen opeens ging het sneller dan snel, de kanker raasde door jouw lijf en voordat we het beseften kwam jouw einde..

Gelukkig konden we nog afscheid van jou nemen, met intens veel liefde.

Inmiddels is mijn lief ook gegaan en ik hoop dat jullie er samen daar boven een vrolijk potje van maken..

Lieve Patty, vandaag is het 5 jaar geleden dat jij ging, samen met Rens deel ik nog vele mooie momenten, zowel oude als nieuwe herinneringen.

Vandaag gedenk ik jou in liefde en respect, mijn bijzondere vriend...

In memoriam, Patty Schoneveld 30-06-2013

Op ons Concert at Sea...

Concert at Sea,....vanaf 2011 een naam en begrip dat synoniem is aan mooie muziek, ontspanning, gezelligheid, harmonie en liefde, en tegelijkertijd een soort van vloek is.

Maar de warmte overheerst, gekoesterde herinneringen blijven..

In 2011 gaan we voor de eerste keer naar CAS, mijn Lief en ik.

Een weekendkaart, we verblijven op camping De Duinhoeve in Burgh Haamstede, de pendelbus  brengt ons heen een weer naar de Brouwersdam,

De eerste dag was geweldig, al was de weersverwachting voor de tweede dag dubieus.

Harde wind, heel erg harde wind.

Wij dachten dat het wel los zou lopen, werden de volgende dag wakker en verbaasden ons dat er zoveel mensen aan het inpakken waren.

“Wat jammer dat ze maar voor 1 dag komen”, zeiden we tegen elkaar en we gingen rustig ontbijten, totdat het wel heel veel mensen waren die hun biezen pakten...

Het zal toch niet?

Het zou wel..., vanwege de verwachte extreem harde wind was dag 2 afgelast en was daarmee CAS ten einde. Natuurlijk waren we teleurgesteld, maar we gingen toch nog even naar het Zeeuwse strand waar we bijna letterlijk vanaf geblazen werden.

Ik heb er nog de foto’s en een filmpje van, met gierende wind en zandstormen...

Dat was voor ons CAS1.

CAS2 was heel anders...

Mijn Lief was al jaren ernstig ziek en was inmiddels aan een medicatie die enorme bijwerkingen had waaronder het hand-voet-syndroom. Dat zorgde ervoor dat hij opgezwollen voeten had met blaren waardoor hij eigenlijk alleen nog op teenslippers kon lopen.

CAS2 was koud en nat met veel, heel veel regen. Niet echt geschikt voor teenslippers.

Toch genoten we met volle teugen, onszelf ingepakt in een enorm stuk plastic tot hilariteit van omstanders.

Maar zijn voeten trokken het niet, we gingen vervroegd van het festivalterrein naar de bussen om daar vervolgens te ontdekken dat die pas anderhalf uur later zouden gaan rijden.

In de stromende regen wachten totdat eindelijk de bussen kwamen was geen pretje.

Door en door verkleumd en nat kwamen uiteindelijk weer op de camping aan en wat waren we blij dat we een caravan hadden en geen tent.

CAS3, 2013 beloofde een geweldige editie te worden met een hele mooie line-up.

We kwamen vrijdagmiddag aan en alle vooruitzichten waren prachtig, het weer was zonnig en warm dus het weekend kon niet stuk.

Toch wel.....

Zaterdagochtend kregen we telefoon dat een goede en dierbare vriend van ons niet lang meer te leven had, het was een kwestie van uren...

We keken elkaar aan en binnen 5 minuten was de caravan ingepakt en aangehaakt en gingen we op de terugweg. Gelukkig net op tijd om nog afscheid te kunnen nemen van een bijzonder mens die ons zo intens dierbaar was en is.

CAS2014 hebben we maar even overgeslagen omdat er een vloek op leek te rusten.

2015 werd het ook niet en in 2016 was mijn Lief inmiddels zo ziek dat ook dat hem niet meer ging worden. Januari 2017 overleed mijn Lief. 

Dit jaar, 2018, lokte CAS toch weer vanwege alle mooie herinneringen.. Maar onze caravan had ik inmiddels niet meer, een tentje zag ik niet zitten en de overige arrangementen waren extreem duur, dus besloot ik ook dit jaar niet te gaan, met een spijtig gevoel in mijn hart..

En nu..dit weekend is CAS, het weer is fantastisch, de line-up prachtig, en via Facebook zie ik de vele  enthousiaste berichten voorbijkomen..

Ik zit thuis en in mijn tuintje, zoek de foto’s op van toen en moet huilen en lachen.

Huilen omdat dat wat er was er niet meer is, en lachen omdat dat wat er was zo heel erg mooi en bijzonder was en daardoor zo heel dichtbij.

En stilletjes bedenk ik mij dat er dan volgend jaar weer een CAS is, 2019.

En dat ik daarnaar toe wil, met tentje of in een appartement, genietend op de Brouwersdam.

"Laten we dansen liefste, dansen aan zee...."

Op ons Concert at Sea....

Once upon a time....

Ik stap op de fiets terug naar huis, terug van de verjaardag van mijn papa die vandaag 89 jaar is geworden.

De avondlucht is fris in mijn zomerjurkje dus buiten zitten is niet echt aangenaam meer.

Ik ga naar binnen en plof op de bank, mijn hoofd vol met beelden van vandaag...

Ik zet de tv aan, niet zozeer om iets te willen kijken maar meer voor beeld en geluid..

De zender die oppopt is niet mijn zender dus ik zap snel even door en zie dat de film Once upon a time in the West erop is, een film die ik al minstens tien keer gezien heb.

Ik val erin op het moment dat het kleine roodharige jongetje net is neergeschoten, een moment waarbij ik ook na zoveel keer nog hartverscheurend moet huilen, maar dat moment was vanavond dus net voorbij.

Once upon a time...de titel zo mooi, zo veelzeggend...

De film op tv speelt verder maar ik heb mijn eigen film in mijn hoofd.

Vanmiddag heb ik samen met met papa en mama en familie een ijsje gegeten bij Kokkie, mijn mama intens genietend en dankbaar dat we zo allemaal bij elkaar zijn, haar gezinnetje compleet.

Mijn papa die herinneringen ophaalt aan de dag van vandaag, 64 jaar geleden, de dag dat zijn verkering met mama officieel werd, op zijn 25e verjaardag.

Zijn herinneringen, zijn vertellen, zijn blik, de blik van mijn mama...

once upon a time, once upon a lifetime.

Dan breekt het altijd weer lastige moment aan dat mijn mama teruggaat naar haar woonomgeving en mijn papa weer naar zijn huis, eerder het huis van hen samen.

Weer bij papa halen we patat, de kleinkinderen komen onafhankelijk van elkaar alledrie aanzetten met een fles Ouzo.

Ouzo, opa’s favoriete drankje van Kreta, Kreta waar hij zo van houdt, waar hij zo vaak samen met mama is geweest, hoe mooi is dat....

Het is gezellig, het is warm, het is mooi...

Dat alles bedenk ik mij terug op de fiets naar huis.

En zo net thuis, met de film op tv, beeld en geluid maar niet kijkend, bedenk ik mij dat ook die intense liefde van mijn ouders, die intense liefde voor elkaar, voor ons, hun kinderen, voor hun kleinkinderen, zo uniek en zo bijzonder is..

Onvoorwaardelijk en voor eeuwig..

Zo once upon a time......

 

Twaalf-en-een-half jaar lief en leed, maar vooral gedeelde passie…

Toen ik vanmorgen wakker werd was het heel even een ochtend zoals alle andere.

Heel even maar, totdat ik me binnen 30 seconden realiseerde dat het vandaag een bijzondere dag was.

Vandaag zou ik op mijn werk mijn jubileum vieren, niet zomaar een jubileum maar mijn koperen jubileum, twaalf-en-een-half jaar aan de zaak, twaalf-en-een-half jaar bij Schoneveld Breeding.

Ik sprong mijn bed uit en onder de douche, ondertussen bedenkend wat ik zou aantrekken, het was tenslotte een feestje dat ik zou gaan vieren.

Gisteravond had ik al besloten dat ik geen toespraak zou houden, dat had ik bij mijn tienjarig jubileum al gedaan (dat vieren ze namelijk ook bij ons). 

Het ontbijt lukte niet echt, teveel kriebels in de buik.

Op weg naar kantoor bouwde de spanning zich langzaam op en flitsten er allerlei beelden voorbij, beelden van nog niet zolang geleden en beelden vanaf het eerste begin.

Het eerste begin.

Ik zou, nog maar net woonachtig in Twello, beginnen in de kas als medewerkster van ZaPro (zaadproductie). Ik was aangenomen door Edwin Klompenhouwer en 6 december 2005 zou mijn eerste werkdag zijn. Ik, zonder tuinbouwachtergrond, zo geen groene vingers, zou aan het werk gaan met de plantjes. Een rondleiding had ik al gehad, ik zag hoeveel handelingen er allemaal nodig waren om van een zaadje een plant te maken en van die plant weer zaadjes te krijgen. Terwijl ik dit nu opschrijf bedenk ik dat het destijds nog abracadabra voor mij was….

Een week voordat ik zou beginnen werd ik echter gebeld of ik tijdelijk op kantoor zou willen werken, er waren wat achterstanden met de ureninvoer en op mijn CV stond een administratieve en commerciële achtergrond. Het zou echter wel voor tijdelijk zijn.

Ik zei dat ik dat heel graag wilde. Voorwaarde was echter wel dat ik nog een gesprek moest hebben met de toenmalig operationeel directeur Peter van de Pol.

Zenuwachtig ging ik voor de tweede keer op gesprek en het klikte vanaf dat eerste moment.

Die klik is nooit meer weggegaan.

Via ureninvoer belandde ik op de afdeling sales, nam het relatiebeheer op me en stroomde later op de golven van het groeiende bedrijf mee naar Promotion, en nog later naar Marketing en Promotion.

Inmiddels was het bedrijf door Peter van de Pol overgenomen van Patty Schoneveld, oprichter van Schoneveld Twello en grondlegger van de unieke genetica van de Cyclamen Super Serie. Onder leiding van Peter groeide het bedrijf stormachtig. 

Werkten er toen ik kwam nog hooguit 6 mensen op kantoor en zo’n 50 in de kas, werken er nu in Twello alleen al zo’n 200 mensen en op onze locatie in Tanzania ook bijna een even groot aantal.

Stormachtig was het ook in mijn persoonlijk leven..

Tijdens die stormen vol zorgen over mijn kinderen, mijn ouders en over mijn partner die ernstig ziek was bleek “mijn” bedrijf mijn veilige haven en warme deken.

Ik kreeg alle ruimte wanneer dat nodig was en voelde mij steeds gekoesterd en gesteund door daadwerkelijk meelevende collega’s, begripvolle leidinggevenden en een geweldige baas.

Dat alles en meer flitste vanmorgen door mij heen.

Rond het middaguur zou mijn jubileum gevierd worden, samen met nog een collega die ook 12,5 jaar in dienst was. Ook zij heeft haar eigen historie.

Met een behoorlijk verhoogde hartslag en kriebels in de buik wachtte ik tot ik “aan de beurt” was. Wat ik over mij heen kreeg was teveel om goed te verwoorden..

Het beste kan ik het omschrijven als een stortregen van lieve woorden, herinneringen, anekdotes, waardering en genegenheid, en veel, heel veel warmte.

De tranen braken door en ik kon ze even niet stoppen, en dat hoefde ook niet..

En natuurlijk heb ik daarna toch zelf ook nog iets gezegd, gewoon omdat dat zo voelde.

Daarna kwamen de felicitaties en knuffels van collega’s, hartelijk en warm.

En weer besefte ik wat een bofkont ik ben dat ik werk waar ik werk, als onderdeel van zo’n grote club fantastische mensen. Heel veel collega’s werken er al langer dan ik en nee, ik ga geen namen noemen want ik ben als de dood dat ik iemand vergeet.

Maar al die mensen samen vormen wel de fundamenten en de kracht van ons bedrijf.

Als ik onze slogan “bouwen aan groei” lees en ik visualiseer dat, dan zijn die mensen die er al zo lang zijn de pijlers, en de club die later aansloot het cement voor nieuwe steentjes…

Ik voel me trots en ontzettend rijk en dankbaar.

Trots dat ik voor zo’n bedrijf als Schoneveld Breeding werk, en rijk en dankbaar dat ik mij gekoesterd voel in een hecht team.

Twaalf-en-een-half jaar lief en leed, maar vooral gedeelde passie…

Ameland, in mijn ziel gegrift voor eeuwig....

Ameland...

Vanavond, na een vol weekend van veel waarin ook Ameland weer ter sprake kwam. krijg ik een foto via Facebook van heel oude vrienden, eigenlijk meer familie, vanaf Ameland.

Tante Magda, een (niet echte) tante van mij wordt morgen 80 jaar en viert dat met haar dochter en zoon op Ameland.

Een niet echte tante qua bloedband, maar de verbinding zoveel meer...

Haar dochter en zoon hebben dezelfde namen als ik en mijn broertje, met één letter verschil.

Zij Karin met een K, ik Carin met een C.

Haar dochter was mijn vriendinnetje in mijn jeugd op Ameland, haar zoon een vriendje van mijn broertje, mijn broertje die in 1972 omkwam bij de windhoos op Ameland.

Ik zie de foto langskomen en bel mijn papa die mij op het hart drukt hen namens hem een felicitatie te sturen, wat ik natuurlijk doe.

Ik hoor de ontroering in zijn stem en voel het weerspiegeld in mijzelf.

Beelden flitsen voorbij, in een hogesnelheidscaleidoscoop.

Niet nodig dit nu uit te leggen, niet uit te leggen ook...

Ik zie het strand van Ameland, hoor en voel het ruisen van de zee, al ben ik er niet.

Of eigenlijk gewoon toch zo wel.,

Ameland, in mijn ziel gegrift voor altijd en eeuwig...

Emokip....maar zo rijk....

Zij die mij kennen weten dat ik een onvoorstelbare emokip ben of kan zijn.
Ik kan geraakt of ontroerd worden door heel veel dingen, groot maar ook zo klein, schijnbaar onbetekenend maar juist zo veelzeggend.
Een zonsondergang, een sterrenhemel, de zee, een vriendelijk iemand, een lach, een blik, een lied,
en ga zo maar door....

Vanmiddag ging ik weer even naar mijn mama, later dan anders op de vrijdag, het traditionele borreluurtje bij Casa Bonita.
Toen ik aankwam zaten alle bewoners al in huiskamer 1 en ik hoorde de muziek.
Eens per vier weken wordt er een optreden verzorgd door een zanggroep, koor of muzikant.
Elke keer wanneer ik dan kom denk ik "shit, ik wil gewoon bij mijn mama zitten en keutelen, 1 op 1.
En elke keer weer word ik dan toch geraakt door de muziek en vooral door het effect op de bewoners, de ene keer meer dan de andere keer.

Zo ook vandaag.
Bij binnenkomst hoorde ik de muziek al en dacht "oh shit..."
Ik keek voorzichtig naar binnen in de huiskamer en zag niet direct mijn ouders, maar de altijd aanwezige activiteitenbegeleidster zag mij zoeken en wees "daar zitten ze hoor!".
Daar zaten mijn papa en mama, helemaal vooraan, hand in hand.
Dat wil zeggen, mijn papa had de hand van mijn mama vast, al strelend en liefkozend.
Mama was wat duf op dat moment, af en toe leek ze wat te dommelen.
Zachtjes sloop ik naar hen toe en begroette mijn papa en mama, pakte een kruk en ging achter hen zitten.
De muzikant, een man met een keyboard, zong prachtige liedjes, verpakt in een verhaal over een wandeling. Een mooie warme stem, mooie liedjes uit de tijd van mijn ouders, prachtige verhalen erbij en vooral met volledige overgave naar zijn toehoorders.
Man wat deed je dat mooi! Wat respectvol en liefdevol betrok je de bewoners bij jouw liedjes!
Ik zag de ontroering, de tranen, en -hoe kan het ook anders- bij mij stroomden ze ook....
Liefdesliedjes voor mensen die al een heel mensenleven bij elkaar zijn, liedjes van ooit, van heel lang geleden. Ik zag ogen stralen, een brede lach, blije blikken....

Je kwam aan het einde van jouw wandeling, gaf nog een toegift, en nog een...
En ik filmde mijn mama en papa, hand in hand meedeinend op Tulpen uit Amsterdam, mijn mama weer wakker en meezingend, haar andere buurman spontaan ook vastgepakt en zo deinde de hele rij mee op de muziek...
Ik filmde om het prachtige moment weer vast te leggen, weer een nieuwe parel aan de inmiddels zo lange ketting....

En wat was ik blij dat ik naar binnen was gestapt en niet was omgedraaid.
Wat was het mooi en kostbaar, wat was het weer een groot cadeau...
Mama, zo kwetsbaar en toch zo sterk, nog twee weken en dan wordt u 90 jaar...

In knijp mijn handen dicht, sluit mijn ogen en kijk stiekem even omhoog.....

Eenmaal thuis vertel ik het verhaal aan mijn zoon en stuur het filmpje naar mijn dochter..
Al minstens vijf keer heb ik het teruggekeken, met een schaterlach en een traan..

Emokip...,zo rijk, zo ontzettend rijk,,,,,!