Goederentrein, een zo mooie flashback...

Aan het einde van de middag, begin van de avond rij ik terug van mijn vader naar huis.

Zoals wel vaker sta ik stil voor de spoorbomen, meestal voor de sprinter die elke half uur rijdt.

Die sprinter heeft zijn eigen herinneringen maar vanavond was het een goederentrein.

In een split-second was ik terug in de tijd. De tijd waarin ik samen met mijn oudste zoon wachtte voor het spoor terwijl de goederentrein voorbij denderde.

“96” zei mijn zoon dan. En ik twijfelde er niet aan of er waren 96 wagons voorbij gereden.

Mijn mooie oudste bijzondere zoon,toen nog gediagnosticeerd met PDD-NOS, jaren later met klassiek autisme. Nooit had hij het fout, nooit twijfelde ik aan zijn observatie.

Mijn kind die moeiteloos alle bladzijden van de konijnenencyclopedie kon reproduceren.

Letterlijk met komma en punt. Mijn zorgenkind die zo zijn eigen veilige en gestructureerde weg heeft gevonden, blij en trots is met het werk dat hij doet en de regie heeft over zijn eigen overzichtelijke leven.

Ik sta voor het spoor en zie de stroom wagons voorbij denderen.

Ik tel ze niet maar glimlach, in de wetenschap dat mijn zoon moeiteloos het juiste aantal zou noemen.

Goederentrein, een zo mooie flashback....

Zeldzaam mooi...

 

Vandaag was in Deventer de Zeldzaam Mooi Markt, een markt met allerlei kraampjes met eigengemaakte artikelen, food en non-food. Een bijzondere markt die in deze Corona-tijd anders georganiseerd was. Voldoende afstand tussen de kramen, eenrichtingsverkeer, hygiënemaatregelen volgens de voorschriften van het RIVM én een bezoekerspubliek dat zich daarop had ingesteld. Kortom, harmonieus voor het overgrote deel, want natuurlijk zijn er ook mensen die zich nergens iets van aantrekken maar die waren veruit in de minderheid gelukkig.

Mijn nichtje Linda stond ook op die markt met haar eigen zeldzaam mooie creaties. Zij heeft als hobby textiele vormgeving en maakt onder andere tassen, sieraden, kussens, jasjes en, hoe kan het anders in deze tijd, mondkapjes. Alles handbeschilderd, al dan niet gedecoreerd, elk exemplaar uniek. Ik mag mij inmiddels de trotse bezitster noemen van drie tassen en één jasje, en die laatste is mij het meest dierbaar, samen met het bijbehorende tasje.

Het jasje was eerder een gewoon spijkerjasje, maar mijn nichtje heeft het getransformeerd in iets dan veel meer dan dat. Met stof van een mantelpakje van mijn overleden mama heeft zij het jasje omgetoverd tot een letterlijk draagbare herinnering, veel meer dan een jasje. De mouwen en alle applicaties zijn gemaakt vanuit dat dierbare mantelpakje en verwerkt in het spijkerjasje. Het bijbehorende tasje is ook doordrenkt van details van mijn mama’s mantelpakje. En daarbij handbeschilderd met een verbeelding zoals ik graag wilde. Ik draag het met een glimlach en ik koester het.

Natuurlijk had ik vandaag mijn jasje aan en tasje om toen ik even naar de Zeldzaam Mooi Markt ging waar mijn nichtje stond. En hoe mooi was het om te zien en te horen hoeveel mensen afkwamen op “mijn” jasje, met complimenten en positieve commentaren, en na het verhaal erbij nog meer..

En zo was deze dag extra zeldzaam mooi...