Beelden van een niet te stuiten vluchtelingenstroom.
Foto's, reportages, verhalen, beelden die meer zeggen dan 1000 woorden...
Al drie vlammetjes heb ik geschreven, en alle drie al weer in de prullenbak gegooid, omdat wat ik schreef al weer ingehaald was door nieuwe beelden.
Omdat wat ik schreef van een onbeholpen machteloosheid is.
Weer zit ik naar de tv te kijken, het programma "de grens bereikt" op NPO1.
En ja, ik kan me best wel voorstellen dat wanneer er in een kleine gemeenschap of volkswijk zomaar ineens een AZC komt, zonder dat daarover goed gecommuniceerd is, er angst ontstaat, angst voor het vreemde, het onbekende. Maar wanneer er dan gesteld wordt dat kinderen niet meer veilig zouden zijn, blonde vrouwen als lustobject gezien worden door "die mannen", dan draait mijn maag zich om.
Dan voel ik een enorme plaatsvervangende schaamte opkomen voor zulke ongenuanceerde en ronduit beledigende uitspraken.
Dat gevoel van schaamte werd nog eens extra benadrukt door de drie prachtige vrouwen die aan tafel verschenen, een jonge vrouw die als kind met haar moeder uit Bosnië was gevlucht, een jonge vrouw wiens ouders gevlucht waren uit Eritrea -zijzelf is hier geboren, ze is inmiddels arts- en tenslotte een meisje uit Syrië, nog maar heel kort in Nederland maar vol vuur en vlam iets van haar leven te maken in het land dat haar veiligheid bood en hopelijk blijft bieden. Drie prachtige vrouwen met een doel in hun leven, vastberaden, sterk en trots.
De prachtige beelden van fotografe Marieke van der Velden met twee mannen aan het strand, elk in hun moerstaal, het hadden zomaar buurmannen kunnen zijn, gelijkwaardig in hun zijn.
Er lijkt procentueel "iets meer" draagvlak te komen voor de opvang van vluchtelingen in Nederland, maar de zorgen blijven, zorgen over het mogelijk ten koste gaan van "ons".
Ons.....
Wie is ons?
Wie zijn wij?
Wat als Amerika alle mensen met hun wortels in Nederland de oceaan over zou zetten?
Dat zou een mooie uittocht worden....
Ons is wij, en wij zijn mensen, allemaal mensen die de aarde bewonen, ons aller aarde.
Kunnen we dan tenminste ons hart openstellen?
En vanuit ons hart doen wat we kunnen? Ieder naar eigen vermogen?
Voor velen is de grens namelijk nog lang niet bereikt, die zijn nog op de vlucht....
