Gisteravond keek ik naar Dit is M, één van de vele praatprogramma’s die natuurlijk allemaal vol zijn van de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne. Aan tafel werd de vraag gesteld: “Hoe leg je dit uit aan je kinderen?”. De gasten van dat moment waren kinderboekenschrijver Jacques Vriens en geschiedenisdocent Marike Barendse. Het gesprek gaat erover hoe je deze vreselijke oorlog bespreekbaar kunt houden met jonge kinderen zonder dat angst de boventoon gaat voeren. Jacques zegt dat het de kunst is om het voor jonge kinderen “behapbaar” te houden. Marike vertelt hoe zij haar geplande geschiedenisles omgooit en samen met haar leerlingen de geschiedenis van Oekraïne maar ook eerdere spanningen rondom kernwapens opzoekt en bespreekbaar maakt. Allebei zijn ze vol lof over hoe het Jeugdjournaal dit nieuws naar de kinderen brengt en we zien daarvan een voorbeeld. Ze besluiten unaniem het tafelgesprek met het advies allemaal vooral naar het Jeugdjournaal te kijken. Voor mij is het minstens 12 jaar geleden dat ik daarnaar gekeken heb.
Vanavond stem ik om 19:00 uur dus niet af op M maar op het jeugdjournaal. Inderdaad zie ik natuurlijk het bekende nieuws, echter gebracht vanuit een kind naar een kind. Eigenlijk raakt me dat nog harder. Wat ook raakt en hoopvol is, is de enorme veerkracht van de kinderen die er met elkaar toch het beste van proberen te maken.
Het jeugdjournaal gaat verder met ander nieuws. Er zijn beelden van kleine plastic korreltjes in en om de Westerschelde, gemorst door vrachtwagens. Korreltjes die enorme schade toebrengen aan het milieu. Het volgende bericht gaat over een kleine inslag op de maan, veroorzaakt door een restant van een raket. Er wordt uitgelegd dat dit niet gevaarlijk is maar dat het komt omdat er best veel ruimtepuin rondzweeft in het heelal. Héél veel ruimtepuin. Dan de overstromingen in Australië, veroorzaakt door extreme regenval.
Vervolgens komt Freek Vonk aan het woord die al zo vaak gebeten is door wilde dieren. Prachtig en heerlijk puur zoals kinderen reageren op de stelling: Moet je wel dichtbij wilde dieren komen? Daarna volgt nog een filmpje van een klein jochie dat miljoenen keren viral is gegaan met een dansje. De presentator van het jeugdjournaal en de weerman sluiten samen af met een dansje.
Dat doet me glimlachen.
Toch, als ik terugspoel in mijn gedachten, kan ik alleen maar denken: “Wat voor wereld geven we in vredesnaam door aan onze kinderen en kleinkinderen? Welke enorme puinhopen is onze erfenis aan hen?” Zowel in de hemel als op de aarde maken we er een zooitje van.
Toch wil ik mij vasthouden aan kinderlijk vertrouwen, aan de hoop van een kind.
Wij grote mensen kunnen er een voorbeeld aan nemen. Dat alles bedenk ik mij,
kijkend naar het jeugdjournaal
