Een dag om te koesteren

Een avond en dag om te koesteren en op te slaan in mijn hart.

Zoveel herinneringen uit mijn jeugd, zoveel prachtige plaatjes ook.

Na een ontspannen reis kom ik aan op Ameland.

Natuurlijk stonden mijn paps en mams bij de boot, alleen niet zoals altijd op de pier, dat was nu toch echt even te ver lopen. Gek is dat, ik moest toch even een kinderlijke teleurstelling wegslikken.

Maar natuurlijk stonden ze wel bij het hek, zo blij dat ik er was...

Samen naar Nes gereden en bij de Herberg heerlijk buiten op het terras gegeten, in de warme avondzon. De spareribs waren zo botermals dat ze van het bot afvielen, en de gebakken aardappeltjes en groenten erbij smaakten zilt...

Na het eten nog even een Nobeltje gedronken bij Van Heeckeren, buiten bij het open haardvuur, diep weggedoken in de warme lounchebanken. Daarna rozig naar de caravan in Buren.

Mijn ouders hadden een mooie grote caravan met een gezellige zithoek erin, dus hup, de beentjes op de bank en nog maar een Nobeltje. Je bent tenslotte op Ameland..

Op het bijzettafeltje lag een gemaakte legpuzzel van Ameland, 1000 stukjes. Die hadden zij samen tijdens de regenachtige dagen gemaakt, en op de grote eettafel lag een nieuwe, ook 1000 stukjes, en nog lang niet af. 

En zo zaten we even later net als vroeger met elkaar aan de legpuzzel, ongeduldig als het juiste stukje niet te vinden leek, en uitbundig juichend als er weer eentje paste. Liedjes zingend van vroeger, hoe simpel kan geluk zijn..

Vroeger hadden we de legpuzzels op een hardboard plaat onder het dressoir liggen. Wanneer de puzzel er onderuit werd geschoven lagen we met de hele familie rondom de puzzel. Warme herinneringen, warme beelden.... 

De avond was mooi.

Voor ik ging slapen nog even ademloos naar de flonkerende sterrenhemel gekeken.

Er was verder geen verlichting en dan schitteren de sterren nog meer. En er waren er zoveel zoveel..!!!

De volgende ochtend wakker worden van het geluid van de meeuwen en een strakblauwe hemel zien.

Alles nog in diepe rust, dus heerlijk relaxed mijn eerste kopje koffie in het zonnetje buiten.

Zoals vroeger haalt papa verse broodjes bij de bakker, knapperig en nog warm, mmmmmm...

En dan naar de zee, die heerlijke zee! Niet in Buren waar de caravan stond, maar in Nes, waar we vroeger ook altijd naar het strand gingen.

Wat een fantastische dag, samen op een badlaken met mijn ouders, en zelfs nog in de Noordzee gezwommen, in de golven gedoken, samen met mijn vader van 86, hoe bijzonder is dat....

Opdrogen op de handdoek, daarna alleen een stuk langs de zee gesjouwd en natuurlijk "onze" opgang nog even genomen, de opgang naar Duinoord, de camping waar we jaren naartoe gingen op vakantie.

Er staan bijna geen tenthuisjes meer, het is veelal caravan aan caravan, maar moeiteloos wisselt het beeld in mijn hoofd naar vroeger..

Terug naar de zee, en weer terug naar mijn ouders die heerlijk liggen te genieten van de warme zon.

Tot bijna 16.00 uur hebben we op het strand doorgebracht, en als afsluiting een heerlijk biertje in het strandpaviljoen. 

En ja, dan natuurlijk nog even naar de begraafplaats waar mijn broertje ligt.

En daar ben ik gewoon dan nog even 12 en mijn broertje 5 jaar.

Emotioneel om daar te zijn samen met mijn ouders, en dat mag ook...

Na een bijzonder samenzijn verlaten we het vredige plekje en gaan mijn tas ophalen, het is bijna tijd voor de laatste boot. Ik omhels mijn ouders en wordt stevig gekust en geknuffeld. 

En als ik dan op de boot naar het bovendek ga, staan ze daar samen, toch dat eind gelopen naar de pier....

De boot vertrekt en ik blijf zwaaien zolang ik hen kan zien, als kleine stipjes met de handen in de lucht...

Lieve papa en mama, wat een bijzondere dag.... Een dag om voor altijd te koesteren....

Eiland uit mijn jeugd

Op de boot, "mijn" eiland komt in zicht...

Ik zit aan het dek in de zon. De zeewind waait mijn haren door de war, ik mis nog wel de meeuwen om mij heen. Die zijn misschien even ergens anders...

Ik niet, ik ben hier, op de boot die mij terugbrengt naar mijn jeugd, onze vele vakanties op dit voor mij en mijn familie zo bijzondere eiland.

Zomaar spontaan. Mijn ouders brengen er 11 dagen door, en zomaar ga ik er een dagje naartoe.

Vanuit een bewolkt Twello vertrok ik. Bij Zwolle kwamen de eerste stukken blauwe lucht en bij Meppel was de hemel strakblauw. Zonnebril op, ramen ietsjes open, en elke kilometer bracht mij dichter bij mijn bestemming en dichter bij mijn jeugd. Ik zit te hippen in de auto, een gevoel van kinderlijke opwinding borrelt niet te stuiten naar boven...

Even druk in Leeuwarden maar daarna...daarna die zo bekende weg, al waren er aanzienlijk meer rotondes dan vroeger. Dan de laatste rotonde, driekwart om, linksaf richting de pier waar de boot naar Ameland vertrekt. Ik krijg de grijns niet meer van mijn gezicht.....

De dijk op, ramen open, diep die onmiskenbare zeelucht opsnuivend....

Als ik niet zelf moest sturen stak ik mijn hoofd uit het raam maar dat zou nu even niet verstandig zijn.

Lekker op tijd, ik zou nog een kop koffie kunnen drinken in het restaurant maar natuurlijk doe ik dat niet. Nee, direct een kaartje kopen, en dan staat daar niet meer die meneer die het kaartje controleert.

Nee, gewoon je bootkaart scannen en dan opent zich het poortje, helemaal van deze tijd maar stiekem ook best jammer...

In de verte zie ik de boot al aankomen, zal het de Sier zijn of de Oerd? Namen die ver terug gaan....

Ik geniet van het zitten op die zo overbekende plek...

De boot legt aan, het is de Oerd...

In de zon zit ik boven op het dek en zie het eiland langzaam dichterbij komen.

De vuurtoren, het torentje van Nes, die vertrouwde merktekens...

Even ben ik de kluts kwijt, het is laag water dus de boot moet precies de vaargeul volgen.

Ik schrik wanneer ik opeens windmolens zie.., ze zullen toch niet.....

Nee, gelukkig, dat is waarschijnlijk het vasteland dat ik zie, de boot draait naar rechts en weg zijn ze..

Dichterbij komt het eiland, het eiland dat zo bepalend is geweest voor mij en mijn familie.

Het eiland waar zoveel prachtige herinneringen liggen, het eiland dat ook zo'n dramatische rol heeft gespeeld in mijn leven. Het eiland waar mijn broertje in 1972 omkwam de bij de windhoos.

Het eiland waar hij begraven ligt. Het eiland waar mijn ouders hun laatste rustplaats al hebben uitgezocht, naast mijn broertje. Het eiland waar mijn vader ons in onze jeugd meenam op geheime paadjes door de duin, 's morgens vroeg. Ademloos volgden wij hem, misschien zagen we wel konijntjes, of een ree als we geluk hadden.. Hetbeiland waar we met een netje garnalen vingen die we dan 's avonds aten. Vreselijk vonden we dat, als ze zo in het kokende water gegooid werden.

Het eiland met haar geurende kamperfoelie, haar met niets te vergelijken strand, dat zand vind je alleen maar op Ameland, zeiden we vroeger.

Zoveel herinneringen....zoveel beelden...

De aanlegsteiger komt in zicht. Mijn ouders halen mij op van de boot, ik kan hen nog niet zien maar weet dat ze er zijn. Een paar minuten nog en dan stap ik in mijn jeugdherinneringen....

Ik zit nog op het dek en voel mij vol, rijk en gelukkig....

Vakantiefoto's

Gisteravond heb ik eindelijk een heel kleine selectie van mijn vakantiefoto's op mijn Facebook gezet. Een paar plaatjes uit de enorme verzameling gemaakte foto's. Moeiteloos had ik er ruim 50 kunnen posten, en ook dat zou slechts een selectie zijn uit zoveel meer...

Toscane, vroeger al mijn droombestemming.

2003, mijn eerste vakantie in mijn tweede leven, en ik mocht kiezen waar naartoe.... 

En zo werd het Toscane..... 

De digitale foto's van die eerste vakantie zijn verloren gegaan bij een computercrash, ik heb nog wel een mapje met afdrukken, hooguit 18. Maar in mijn hoofd en hart zijn die plaatjes van toen voor eeuwig geconserveerd...

2014, elf jaar later, gaan we weer naar Toscane, zelfs naar dezelfde camping. Dat hebben we nog nooit gedaan, twee keer naar dezelfde camping.  Het was meer toeval dan gepland, maar eenmaal gepland extra bijzonder.

Bij aankomst zie ik de bladeren van de pijnbomen, ruik ik die karakteristieke geur, hoor de krekels en voel ik weer dat intense geluk van toen. Het geluk daar te zijn waar ik altijd van droomde, het geluk daar samen te zijn met mijn grote liefde, en mijn beide inmiddels al grote jongens die er nog bij zijn dit jaar. Toen met de vouwwagen, nu met de caravan en tentje voor de jongens.

En in de verte is het zachte ruisen van de zee hoorbaar.....

En ik geniet weer intens van alles, van die geur, die sfeer, het landschap, het pijnbomenbos naar zee, het strand, de heerlijke zee, de golven, de rust, het Italiaanse gekwebbel, de Afrikanen die met hun koopwaar over het strand lopen, de zon, de warmte, en natuurlijk die krekels, die mij dat ultieme Zuid-Europese vakantiegevoel geven.... 

Elke morgen starten met een kop capuccino, daarna ontbijten met vers brood en bedenken of we iets gaan doen en zo ja wat... Lekker kokkerellen op de skottelbraai, niets moet, alles mag, alles kan.

De lange zwoele zomeravonden samen met een Toscaans wijntje heerlijk buiten, pratend en genietend tot diep in de nacht..., nog één drankje dan....

Het dagje Florence is een langverlangd cadeautje, ons toertje met z'n twee door het Toscaanse binnenland een heerlijke beleving. Helemaal wanneer ik ook nog tijdens dat toertje ineens langs een albastverwerkingsbedrijf kom en daar ruwe steen kan kopen.

Echt albast, Toscaans albast, lokaal gewonnen, mooier bestaat niet voor mij....

De man die de stenen zorgvuldig voor mij inpakt in bubbeltjesplastic wikkelt er stevig tape omheen met daarop de opdruk van het bedrijf. "Reclami", zegt hij stralend, wijzend op het tape. Hij heeft er duidelijk schik in. En anders ik wel.

En nu, weer thuis en in de dagelijkse dingen, ga ik door al die plaatjes heen, voel en beleef ik weer al die heerlijke momenten. En ik merk dat ik de glimlach niet eens van mijn gezicht krijg al zou ik het willen...

Vakantiefoto's..., soms beter dan de mooiste dromen.....

Dromerig Dordogne

Ik zit in het vliegtuig en vlieg boven de wolken in de zon.

Beneden zie ik door de plukjes wolken nog stukjes onder mij voorbijkomen van het prachtige landschap waar ik een week in verdwenen was.

Dordogne, tot vorige week nog een naam op de kaart van Frankrijk, naam van een wijnstreek, niet meer dan dat.

We waren door vrienden uitgenodigd een week bij hen door te brengen op een camping in Frankrijk. Zij brengen daar elk jaar een aantal weken door en genieten van de rust en de vrijheid.

We hebben een bijzondere band met hen en namen hun uitnodiging graag aan.

En zo vlogen mijn Lief en ik een week geleden samen, zonder kinderen, naar Bergerac.

De camping was een naturistencamping, en dat was nieuw voor ons, maar geen belemmering. Na een mooie vlucht vanaf mijn geboortestad landden we op het piepkleine vliegveldje van Bergerac. Onze vrienden stonden ons al blij op te wachten.

Rijdend vanaf het vliegveld zagen we al het mooie ruime landschap, uitgestrekt, weinig mensen.

De camping Le Couderc bleek een oase van lome ontspanning met gezelligheid, gemoedelijkheid en veel aandacht voor kunst, muziek en cultuur. In de verborgen veldjes losten de vakantiegangers op, het plein en terras was overdag en 's avonds de plaats van ontmoeting.

De sfeer was ongelooflijk harmonieus en relaxed, en we hebben genoten.

Wij, die normaliter de drukte opzoeken, hebben een fantastische week gehad. En ik kon mij ook nog eens uitleven in mijn grote hobby beeldhouwen. Hoe romantisch is dat? Lekker onder de bomen staan hakken in een stuk kalkzandsteen!

Daarna een duik in het zwembad en dan met een wijntje op het terras.

De bar was warm en gezellig en het personeel supervriendelijk.

Mooie mensen in een mooie omgeving.

En natuurlijk die typisch Franse keuken waarvan we zo heerlijk geproefd hebben. Ik zou een lange lijst kunnen opnoemen van de meest fantastische gerechten maar dat wordt gewoon teveel.

Wat me absoluut zal bijblijven is de lunch in Auberge de Laplace, een boerderij waarin je eet aan een lange tafel met nog 44 anderen. Je weet niet wie er naast je zit, je weet niet wat er op het menu staat. Je weet alleen dar je puur vanuit de streek gaat eten. Eten bij Jean.

Je komt er binnen in een wat opgedirkte deel. De grote schuiframen open zodat je de geuren van buiten ruikt.

Lange tafels aan elkaar geschoven, papieren kleed erop en volle karaffen rosé, manden vol knapperig stokbrood. Je schuift aan bij de mensen die er al zitten, allemaal Frans. Bonjour en een glimlach is alles wat nodig is. 

Dan komt de soep, een knoflooksoep met brood erin.

Het klinkt gewoon maar was het niet. Gewaarschuwd voor de hoeveelheden weerstond ik de verleiding voor een tweede bord, want oh wat smaakte het heerlijk!

Daarna foie de gras, en veel canard.

Gans en eend dus. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou eten, zou willen eten. Maar het hoorde bij de landstreek en dan wil je dat ervaren.

Bij elk gerecht weer een andere wijn, zoveel je wilde.

En steeds de gastvrije gemoedelijke Jean die met alle gasten een babbeltje maakte.

Wat een feestje, wat een sfeer.....

Na 4 gangen het traditionele kaasplankje en als afsluiting goddelijk lekkere appeltaart, smeltend op je tong.

Daarna het typisch Franse kopje niet te drinken zwarte koffie.

Vol en voldaan terug naar de camping en languit en loom in de ligstoel bijkomen van al dat lekkers.

Dromerig Dordogne, met haar pittoreske dorpjes, marktjes, wijngaarden en velden vol zonnebloemen, voor een weekje volledig verdwenen in de tijd..

Een droom om nog vaak over na te dromen....