Leeg nest, vol hart...

Gisteravond realiseerde ik het mij nog niet echt, de eerste keer wakker worden op Moederdag zonder kinderen in huis. De eerste keer Moederdag in een echt leeg nest.

Mijn jongste zoon had mij al subtiel laten weten dat wat hij eigenlijk van plan was niet mogelijk was. Een zelf geplukt boeket bloemen, volgens de traditie van mijn Lief.. de bloemen bloeiden nog niet. Maar hij had een ander idee...  En zo werd ik vanmorgen wakker, meende geluiden te horen maar toch niet. ging uiteindelijk om 10 uur naar beneden omdat ik nu toch echt wel aan koffie toe was.  zo vreemd, Verdi die al binnen was, de deur naar de bijkeuken die open was, nog steeds geen idee.  Ik wilde koffie, en zag het briefje op de koelkastdeur. 

Zo lief..!! mijn ontbijtje stond klaar! Mijn geliefde ontbijtje met volle kwark, beschuitjes en verse aardbeitjes.. Alles klaar, met liefde klaargemaakt voor mij.. cadeautje nummer 1. Na de koffie even naar mij papa, voor die derde Moederdag zonder mijn mama. Weer naar huis voor mijn eigen kids. en na het verrassingsontbijt van mijn jongste zoon wachtte mij het cadeau van mijn dochter (roze rozen) en het cadeau van mijn oudste zoon. Een cadeau dat hij had uitgekozen voor mijn burn-out. Een cadeau dat hij passend vond en zo passend was. Rituals... met zo de juiste titel..

Mijn Moederdag, 

Mijn zo bijzondere dag..  

Mijn drie prachtkinderen.

Mijn zo bijzondere cadeautjes..

Mijn zo alles..

Mijn zo niet te te bevatten rijkdom..

Mijn liefde...

Onvoorwaardelijk en totaal...

Mijn kids...

Martje, Teun en Gijs..

Mijn alles...

Mijn Moederdag

De waarde van herdenken en twee minuten stil...

Ik weet niet beter, ben ermee opgevoed. Het herdenken op 4 mei van de doden van de Tweede Wereldoorlog. De twee minuten stilte om acht uur. Totdat ik uitvloog weet ik niet beter of we zaten thuis op de bank voor de tv, en daarvoor voor de radio. Respect voor hen die vielen. Twee minuten stil.

Inmiddels, tientallen jaren verder, heb ik drie volwassen kinderen die zijn uitgevlogen, niet meer thuis op de bank. Ook hen heb ik, hebben we, opgevoed met respect voor dodenherdenking en Bevrijdingsdag. De twee minuten stilte waren niet meer dan normaal, toen..

Hoe blij en dankbaar ben ik dat zij, uitgevlogen en wel, alle drie vanavond twee minuten stil zijn geweest, in hun eigen omgeving. Helemaal vanzelfsprekend, heel natuurlijk. Met een extra dimensie omdat ze weten dat hun opa in 1940 de bommen heeft zien vallen op Rotterdam. Zoals opa zegt: “ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik hoor de bommen nog vallen”.

Elk jaar weer raken de verhalen mij rondom de herdenking. De niet te bevatten wreedheden, de massamoord, de totale gruwelijkheid, het verdriet, verteld en meer nog verzwegen. 

Verhalen die nooit vergeten mogen worden, verhalen die verteld moeten blijven worden.

De waarde van herdenken en twee minuten stil, ook nu, juist nu.