Natuurlijk ga ik vandaag naar mama, ik weet niet of dat er morgen nog van komt.
De afgelopen tijd was mama vrolijk en energiek, scherp en lief.
Als ik vanmiddag de huiskamer binnenstap zit papa al bij haar, binnen, niet buiten waar ze bij een beetje mooi weer het liefste is.
Er ligt een dik fotoalbum op tafel, foto's van hun vakanties naar Kreta, 1985-1989.
Alle bladzijden zijn door mijn papa voorzien van commentaar, waar ze zijn, met wie en hoe mooi het was.
Papa vertelt dat mama er geen belangstelling voor heeft, ze is ver weg, hoest af en toe en ze oogt moe, zo anders dan de dagen en weken ervoor.
Ze is ver weg...
Ik trek het album naar me toe.
Bladzijden vol met foto's van papa en mama.
Etend, drinkend, pratend, genietend en dansend...
Eén foto knalt eruit, zij samen op de dansvloer, mama haar armen om mijn vaders nek, papa zijn armen om haar heen, jonger dan dat ik nu ben..., hun liefde spat van de foto af..
Ik schiet een beetje vol en dat wordt meer naarmate ik doorblader.
Ik herken mijn jongste zoon in foto's van mijn vader, zie mijzelf terug in foto's van mijn moeder en besef dat ik nooit zal hebben wat zij samen hebben, meer dan zestig jaar samen zijn, meer dan zestig jaar hand in hand door de zee...
Een leven vol van veel maar vooral van die onverbrekelijke liefde.
Papa heeft even niet door wat het nu is dat mij zo raakt, en dan zegt mijn mama van zover weg:
"Kom maar bij mij", en ze trekt mijn hoofd in haar schoot.
Ik huil even zachtjes, omdat het kan en mag, bij haar, bij mijn mama...
Maar ik wil haar niet van slag maken dus verman ik mij en ga weer rechtop zitten waarop ze mij vol liefde aankijkt, de tranen van mijn wangen strijkt en zegt: "zo, en nu moet je niet meer huilen".
Ik lach naar haar terug en zeg dat het goed is, en ze knikt.
Even later kus ik haar gedag, met als altijd de mededeling dat ik zo weer terugkom.
En dat doe ik morgen ook zeker nog.
Blij zwaait ze mij uit en met een vol gevoel loop ik het huis uit.
57 jaar en gewoon nog kind mogen zijn bij mijn mama..
"Kom maar bij mij...."
Wat voelt dat veilig....
