Hij maakt het verschil..

Het is zondagmiddag rond 17:00 uur als ik naar de Jumbo wandel voor een paar boodschapjes voor het eten van vanavond. Ik hoef niet veel te hebben en dat is maar goed ook want natuurlijk heb ik mijn lijstje weer thuis op tafel laten liggen. Gelukkig zitten de essentiële dingen nog in mijn hoofd. Wanneer ik bij de kassa kom staat er een oude mevrouw met een rollator met een portemonnee vol muntjes. In een tempo wat bij haar leeftijd hoort sorteert ze alles zorgvuldig op de band. De jongeman achter de kassa wacht geduldig en glimlachend totdat ze klaar is en begint vervolgens in alle rust de muntjes na te tellen om in de kassa te doen, intussen vriendelijk pratend tegen de mevrouw. Ik zie zijn houding en zijn glimlach en ik bedenk me hoe mooi dit is. Zijn geduld waar mensen meestal zo snel mogelijk langs de kassa willen zijn.

Achter mij staat een meneer met slechts één boodschap in zijn hand. Zijn blik lijkt wat stuurs en geërgerd. “Lijkt”, want wanneer ik tegen hem zeg dat het toch wel heel mooi is dat mevrouw alle tijd krijgt breekt er een glimlach door op zijn gezicht en hij knikt instemmend. Achter hem verschijnen meer mensen dus wordt er een tweede kassa geopend. De meneer met één boodschap is daar als eerste aan de beurt. Ik wacht intussen rustig af en geniet van het volkomen ontspannen tafereel. Wanneer alle muntjes geteld zijn en de jongeman zegt dat het nu toch veel prettiger is voor mevrouw zonder zo’n zware portemonnee loopt mevrouw met haar boodschapjes naar de uitgang. Dan ben ik aan de beurt. Ook ik krijg zijn vriendelijke glimlach en ik zeg hem hoe goed hij dit doet, dat hij echt het verschil maakt. Hij lacht en zegt verontschuldigend dat het soms ook wel lastig is wanneer er ongeduldige mensen in de rij erachter staan. 

Ik zeg dat ik hoop dat, wanneer ik zo oud mag worden als die mevrouw, er ook iemand is die zo de tijd voor mij neemt. Met een blij gevoel en een grote glimlach loop ik de Jumbo weer uit.

Hij maakt het verschil..

“Mooi kind…”

Op vleugels kom ik thuis na een paar boodschapjes doen. Zojuist had ik een gesprekje met iemand over, in dit geval, mijn jongste zoon. “Wat een mooi kind”, kreeg ik te horen en natuurlijk kan ik dat vanuit mijn diepste donder alleen maar beamen. Maar wat het zo bijzonder maakt is dat ik in de ogen van die ander lees en zie dat het gemeend is, dat hij of zij de kwaliteiten, de schoonheid en puurheid van mijn kind ziet. Iets dat zo kostbaar is, zo waardevol, ver weg van sociaal gewenste opmerkingen maar puur.

Puur is hoe mijn kinderen zijn, elk met hun eigen Zijn, elk met hun eigen rugzak vol ervaringen, elk nog hun pad zoekend en vindend, soms zelfverzekerd, vaker nog zo onzeker van zichzelf. En ik, als hun mama, met voor eeuwig drie navelstrengen in mijn buik, voel het wanneer die ander hen ziet, echt ziet. Dat voelt als ongelooflijk kostbaar, als een bevestiging van wat ik allang weet maar soms voor henzelf nog zo troebel is, zo vaag, zo onzeker. Het is ook niet niks, opgroeien in een maatschappij waarin succesvol zijn de boventoon lijkt te voeren, al dan niet met een wolk van gebakken lucht eromheen. Gebakken lucht. Ik ben er allergisch voor, maar wanneer je jong volwassen bent dat kan juist dat een enorme belemmering zijn in de ontwikkeling. Je moet een studie afgerond hebben, toch wel minstens ook gebackpackt hebben, een tussenjaar hebben gehad. Dat zijn de normen op instagram of andere sociale platformen. En dat kan verdomd onzeker maken voor wie daar niet aan kan of wil voldoen, om welke reden dan ook. Als er al een reden voor nodig zou zijn. 

Maar wanneer je jong volwassen bent, met een hele weg achter je, je rugzak al zo vol dat je hem soms niet meer kunt dragen, hoe mooi is het dan wanneer er mensen op je pad komen die jou zien, in al jouw puurheid, met vooral jouw positieve eigenschappen en kwaliteiten waaraan je zelf zo vaak twijfelt. “Ben ik wel goed genoeg? Kan ik wel voldoen aan wat ze van ze van me vragen?”

Hoe mooi is het dan wanneer je als mama hoort “wat een mooi kind”. Ik glim, ik word warm, voel me dankbaar en rijk, want ja, oh ja, mijn kind wordt gezien, écht gezien! Ze zijn het zo waard, elk kind is het zo waard. Zo fijn dat er mensen zijn die dit voelen en oppikken, en daarmee een wezenlijk verschil maken, voor een mens, een kind, een belofte voor de toekomst.

“Mooi kind…