Opdat wij nooit vergeten....

Ik kijk naar een uitzending op NPO2, over de Holocaust en Auschwitz en blijf hangen..

Oudere en jongere mensen die erover verhalen, vanuit eigen ervaring of overlevering.

Ik luister vol huiver.

Herinner mij de verhalen van mijn papa die als 11 jarige jongen Rotterdam heeft zien branden.

Die als jonge jongen zijn oudere broer met een fiets met houten banden heeft opgehaald van de Duitsers in Amersfoort. Die door zijn ouders werd weggestuurd naar Zeeland en Rijssen, omdat voor hem geen voedsel meer was in hongerend Rotterdam.

Ik herinner mij de verhalen van mijn mama, over een Joods jeugdvriendinnetje dat opeens verdwenen was en nooit meer terugkwam. Over onderduikers bij mijn opa en oma.

Over de tewerkstelling van haar broers in Duitsland, mijn oom die slager was en standaard spuugde in de soep die hij daar moest maken.

Over de “goede” Duitser die hem zei dat hij niet moest terugkeren van verlof.

Ik herinner mij eeuwig de versie van mijn moeder van het liedje Rosamunde..

“Rosamunde, ga nooit met rotmoffen mee..

als ze je vragen, zeg dan vooral maar oh nee, 

als ze je zoenen, draai dan je hoofdje maar om, 

want als zij naar Engeland varen, 

komen zij nooit meer om”.

Mijn opa en oma in Rotterdam die hun jonge kinderen lieten gaan om te kunnen overleven..

Mijn opa die mij ooit vertelde dat er geen hond of kat veilig was in de hongerwinter, want dat was vlees. 

Mijn totale ontzetting daarover.

Mijn andere opa die in Winsum als slager illegaal slachtte en daarmee zijn gezin van vlees voorzag en daarmee van leven.

Die verhalen zijn in al hun puurheid rakend genoeg, maar steken schamel af bij de verhalen van de slachtoffers en nabestaanden van de vernietigingskampen.

Ik luister en zwijg stil,

opdat wij nooit vergeten....

nu eerst deze film...

Gisteravond...

Iemand heeft op de “play”knop gedrukt in mijn hoofd, en de film start onontkoombaar. Er is geen pauzetoets en de “stop”knop werkt niet.

Dus laat ik mij zonder weerstand meevoeren in een stroom van herinneringen..

Als in een caleidoscoop wisselen de beelden zich af, in up-tempo.

Ik zoek op mijn telefoon de afspeellijst met jouw naam waarin ik alle nummers opsla waaraan een herinnering kleeft of die om een andere reden terugvoert naar jou. Het ene na het andere nummer klik ik aan en laat mijn herinneringen en tranen de vrije loop. Mooie, liefdevolle en verdrietige beelden wisselen elkaar af tijdens het luisteren, sommige nummers zoals Dansen aan Zee luister ik drie keer achter elkaar. Moe en leeg ga ik naar bed, gelukkig is de nacht droomloos.

Wanneer ik laat wakker word staan op mijn telefoon al de nodige lieve berichtjes.

Eerst koffie en dan lezen. Lieve berichtjes, verwacht en onverwacht, van dichtbij en van verder weg in de tijd, het doet me goed. Het geeft me troost dat mijn lief bij velen nog zo doorleeft, de betekenis die hij voor zovelen heeft gehad en nog heeft.

De film in mijn hoofd is inmiddels weer gestart en ik ga mee in de beelden van drie jaar terug.

Drie jaar alweer, bijna niet te bevatten..

Ik open mijn hart en hoofd met de film op de achtergrond en roep herinneringen op van dierbare en gelukkige momenten. Meestal lukt dat maar vandaag niet echt, er is teveel vermenging met de dag waarop jij dit leven verliet, en dat is ook goed, dat mag en kan ook niet anders.

De klok kruipt langzaam maar onstuitbaar richting 18.00 uur, het tijdstip waarop jij ging.

Vanmiddag ben ik speciaal een fles Four Roses gaan kopen, de borrel die jouw favoriet was en die we toen met elkaar gedronken hebben. Ik pak het kristallen whiskyglas dat ik je ooit gegeven heb van mijn dressoir, was het af en poets het tot het flonkert. Ik heb niemand om mij heen behalve de stilte van mijn huisje en dat voelt zoals het moet zijn.

Alleen jij en ik en mijn gedachten.

En tranen, golven van tranen, gemis en verdriet..maar daarna lieve schat, herpak ik mijzelf, eet ik patat en een lange lummel speciaal van de Kokkie, omdat ook dat zo jouw ding was. Zo herdenk en herbeleef ik deze dag terwijl de film zich zachtjes en met onderbrekingen verder afspeelt totdat hij overgaat in films over jouw leven en leven met jou, maar dat is pas later.

Nu eerst deze film van vandaag...

...Want de letters van mijn naam, 
blijven in het zand niet staan....