Ik zit wat te scrollen op mijn mobiel en zie een Facebookberichtje van mijn dochter met daarop een foto van een paar maanden terug. Het is een printscreen van een sms berichtje van u aan haar.
U, met uw 87 jaar, gebruikt daarin hedendaagse afkortingen en het is misschien hilarisch maar u doet het toch maar...
De Paasdagen liggen net achter ons.
Voor mij de eerste Paasdagen zonder mijn Lief, definitief en voor altijd.
Voor u alweer de tweede Pasen waarbij mama niet meer bij u is omdat ze ergens anders woont. omdat thuiswonen geen optie meer was.
We hebben gegourmet afgelopen zaterdag en ik moest flink slikken, slikken omdat gourmetten voor mij iets was dat bij Pasen hoorde, aan een lange tafel met een hele kluit kids erbij.
Voor u was het een moment van fijn samenzijn, samen met uw dochters, maar zonder mama aan tafel.
Zo beleven we allebei ons gemis, allebei in onze eigen wereld, allebei op onze eigen manier.
Eerste Paasdag kwam u nog even bij mij aan, ik had een filmpje klaarstaan van jullie 50 jarige bruiloft.
Een filmpje met heel veel kostbare beelden, voor u en voor mij.
Mama nog zo helder aan uw zijde, mijn Lief ook nog zo daarbij, dansend met mij zo ineens voorbijkomend.
We hebben samen gepraat over hoe het nu is, voor u en voor mij.
"Maar u kunt nog naar mama toe", zei ik..
"Jawel, maar ik neem elke keer weer opnieuw afscheid en ga daarna naar huis en ben alleen", zei u toen.
Lieve papa,
Ik weet niet wat erger is, het gemis voor altijd van iemand die er niet meer is of het gemis van iemand die er nog wel is maar niet meer zoals zij er altijd was en hoorde te zijn...
Maar lieve papa,wat doet u het goed!
U redt zichzelf en gaat door met leven, zo goed en zo kwaad als het gaat.
Minstens om de dag gaat u naar mama en verzint elke weer een "smoes" om weg te kunnen gaan.
De pijn van het afscheid elke keer weer.
De dubbele gevoelens als u "makkelijk" wegkomt..
"Makkelijk", een term die de lading zo niet dekt...
U bent blij en opgelucht dat mama op dat moment geen verdriet heeft om uw weggaan maar tegelijkertijd moet het ook gewoon zo'n pijn doen dat ze het niet meer weet, het kwijt is zodra u uit haar beeld bent..
Ik pak mijn telefoon en scroll door uw sms'jes aan mij, inderdaad met de zo typerende afkortingen.
Lieve berichtjes, zorgzame berichtjes, over mama maar ook naar mij..
Lieve papa, u bent 87 jaar, nog twee maanden tot hopelijk de 88, en mama misschien wel 89 jaar, iets dat we een jaar geleden nooit hadden kunnen dromen.
Trots ben ik op u, trots op uw kracht, uw liefde, uw trouw en uw doorzettingsvermogen.
Elke keer opnieuw kan ik intens genieten van het moment dat u en mama samen zijn, jullie onverbrekelijke en zo onverbloemde liefde voor elkaar, puur en intens.
Een beter voorbeeld kan een kind zich niet wensen...
Lieve papa, ik ben zo trots op u.....
