Decembermaand, je krijgt me niet klein!

Het wordt december, volgens de kalender “feestmaand”.

Niet zoals ik dat voel. Teveel verdrietige herinneringen in deze maand. “Je moet je eigen slingers ophangen”, één van die vele tegeltjes. Maar wat als ik gewoon even geen zin heb in mijn eigen slingers? Wat als ik het liefst wil wegkruipen onder een dekentje en even niets meer wil?

Ik wil wel maar heb zó geen energie, geen zin. Lichtjes aansteken?  Soms fijn maar soms ook gewoon zó niet! Laat het maar donker zijn, want donker is het, aardedonker. Donkere dagen, donkere herinneringen, met slechts hier en daar een fragiel lichtje.

Ben ik dit? Ik, die altijd knok naar het licht?

Ja, dit ben ik ook.  Altijd vechtend, knokkend, altijd de mooie momenten koesterend, maar soms zo meedogenloos onderuit gehaald door het verdriet en de wanhoop.

Ja, dat ben ik ook, zoals zovelen met mij. 

Naar de buitenwereld sterk en strijdlustig, inwendig in een tomeloze diepte.

En dat mag ook! Zolang ik mijzelf er weer bovenop knok, steeds opnieuw, uit die soms zo bodemloze put.

Ik pak mijn katana en trek mijn harnas aan, kijk in de spiegel, haal diep adem en denk:

Decembermaand, je krijgt me niet klein!

Vrouw met autisme..

Op de valreep van de afsluiting van de Human Library in Twello mag ik gelukkig nog even het levende boek lezen van Irene. Haar titel is Vrouw met Autisme en natuurlijk intrigeert mij dat, als moeder van drie kinderen waarvan twee met autisme. Ons gesprek is niet vooraf ingepland en dus spontaan. Spontaan en onverwacht past niet in het plaatje van autisme dus ik ben al blij dat Irene ja zegt. Wanneer je het niet weet zie je niets bijzonders of afwijkends aan Irene. Wanneer je het wel weet en herkent zie je subtiele signalen, maar alleen omdat je het weet of meent te herkennen vanuit eigen beleving.

Ik zeg haar dat ik benieuwd ben naar haar verhaal omdat ik zelf een dochter heb met autisme en nog een boel andere stempels. Dat mijn prachtkind pas op achttienjarige leeftijd is gediagnosticeerd, in tegenstelling tot haar broertje bij wie het al op driejarige leeftijd duidelijk was. Ze glimlacht en vertelt dat zij, nu 39 jaar, haar diagnose pas kreeg toen ze 26 jaar was. De leeftijd van mijn dochter nu. Eigenlijk hebben we een gesprek van woorden zonder woorden, met een zuiver begrip van en voor elkaar.

Irene is intelligent en hoog opgeleid. Ze vertelt over haar strijd tegen onbegrip en onbekendheid, aan haar is toch niets te zien? Ik vertel haar over mijn dochter, mijn prachtkind die altijd tegen datzelfde oordeel aanloopt. Er is toch niets aan haar te zien?  Ons gesprek is mooi, met wederzijds begrijpen, bijna zonder woorden maar vooral met voelen, letterlijk invoelen en (h)erkennen. Zij is mooi, Irene. Ik zie en voel haar zoals ik mijn dochter zie en voel. Een stempelboekje vol maar zo puur in haar zijn.

Vrouwen met autisme worden ten opzichte van jongens en mannen veel later gediagnosticeerd omdat zij zich “gemakkelijker” aanpassen aan sociale rolpatronen. Ik schrijf “gemakkelijker” tussen aanhalingstekens omdat dat schijn is. Het tegendeel is waar. Juist die aanpassing zorgt voor meer onbegrip en heel veel stress met alle gevolgen van dien. 

Hebben we veel gepraat met woorden? Nee, we hebben vooral gevoeld en herkend, erkend.

Dankjewel Irene voor jouw moed en openheid. Ik kijk naar mijn dochter en zie mijn prachtkind, zoals ik jou zie als een prachtvrouw. Jullie maken de wereld een stukje mooier voor wie wil zien.

Vrouw met autisme..

Het onkruid in mijn hoofd ga ik wieden.

Vandaag is het zover, de Human Library in de bibliotheek in Twello. Levende boeken die geleend en gelezen kunnen worden, en ik mag daarbij gastvrouw zijn in de functie van “promotor”. Dat laatste valt nog niet mee want het is rustig in de bibliotheek. Toch heeft zich een aantal mensen aangemeld en druppelen er ook spontaan bezoekers binnen. Er is een drempel om in gesprek te gaan en sommige mensen nemen die drempel waarbij er grenzen worden overgegaan met prachtig nieuwe vergezichten.

Een rustig moment op deze middag. Een moment waarop ik zelf de kans heb om een levend boek te lenen. Er zijn elf titels die ik onmogelijk allemaal kan lezen als ze al niet gereserveerd zijn. Ik mag aanschuiven bij Naqib als het boek Vluchteling. Naqib blijkt een man die al meer dan twintig jaar in Nederland is. Hij is vluchteling uit Afghanistan en heeft na twintig (!) jaar nog steeds geen verblijfsvergunning. Zijn opleiding en ervaring worden in ons land niet erkend, toch heeft hij alles aangegrepen om onderdeel te worden van onze samenleving, samen met zijn zoontje, nu inmiddels zoon. Ik neem plaats aan zijn tafel en kijk in een paar open en liefdevolle ogen. Naqib vertelt en ik hang aan zijn lippen, onder de indruk van wat hij heeft meegemaakt maar nog meer onder de indruk van hoe hij dit omzet in blijdschap, liefde en vooral acceptatie. Rumi is zijn grote inspiratiebron. Naqib vertelt mij over Rumi en het soefisme, beeldend en verbeeldend. Hij vertelt mij over zijn leven hier en hoe blij hij is in dit prachtige land. Zijn ogen stralen.

In mij schieten als in een caleidoscoop de beelden voorbij van intolerantie en vooroordelen. De hardheid, de meedogenloosheid. Tegenover mij zit een man vol tolerantie en mededogen. Acceptatie van wat is, is zijn mantra. Ons gesprek gaat van twintig minuten naar dertig en meer. Het glas water blijft staan, de koffie wordt koud, zijn broodje blijft onaangeroerd liggen. Ik mocht dit boek lenen maar heb slechts de korte samenvatting kunnen lezen, net iets meer dan de achterflap. Maar wat menig boek niet voor elkaar krijgt lukt Naqib wel. Hij laat mij gaan met een gevoel van vrede, van acceptatie en vertrouwen. 

Ik moet even landen na het gesprek, ben erdoor geraakt. Dankjewel Naqib.

Het onkruid in mijn hoofd ga ik wieden.

 

Spelenderwijs met levende boeken..

Zaterdag 13 november a.s. is er in de Bibliotheek Twello een Human Library. Levende boeken die geleend en gelezen kunnen worden. Net als papieren en digitale boeken elk uniek en vooral divers. Als gastvrouw bij de bibliotheek werk ik hieraan mee en vanavond is er een voorlichtingsavond waarbij ook enkele “levende boeken” aanwezig zijn.

Om het ijs te breken en drempels te slechten beginnen we met een spelletje. We krijgen de opdracht om allemaal drie dingen op te schrijven over onszelf, twee die waar zijn en één die niet waar is. Die opdracht zorgt voor wat lacherigheid en en ongemak. Het doel is hierover één-op-één met elkaar in gesprek te gaan. Hoe mooi en bijzonder is het te ervaren dat er prachtige en onverwachte gesprekjes ontstaan. Luchtig, hilarisch maar ook op momenten intens de diepte in.

Zelf heb ik gesprekken met twee levende boeken. De eerste heeft als titel Troostdichter en de tweede heeft als titel Gay. Twee mannen, twee boeken, twee verhalen. Schijnbaar oppervlakkig duiken we al snel de diepte in, en dat binnen een minuut. Luisterend naar elkaar met een open blik en open geest. Het zijn korte maar échte gesprekken met wederzijds respect en oprechte interesse in elkaar. Niet online maar in levende lijve. Het is een feestje!

Vanavond is voorproeven, de echte Human Library is zaterdag en ik verheug me er mateloos op, al ben ik die dag als gastvrouw noch boek, nog lezer. Maar ik heb het voorwoord mogen beleven als een sneaky preview en dat smaakt naar meer, naar nieuwe boeken.

Spelenderwijs met levende boeken..