Hallo Jumbo...

Net als iedereen volg ik natuurlijk alle berichtgeving en meldingen over Corona.
Soms zapp ik op de tv even naar iets anders, even weg van alle vaak zo hartverscheurende berichten.
Maar de realiteit blijft, meer dan ooit.
Zelf zit ik in de “luxe” positie dan ik vanwege gezondheidsredenen thuis ben, en dus kan ik voldoen aan alle voorschriften en de ophokplicht.  Niet zozeer voor mijzelf maar vooral voor mijn oude vader die nu geen thuiszorg en huishoudelijke hulp meer krijgt. In overleg met de huisarts beperk ik mijn bezoek maar kijk wel om een hoekje en doe zijn boodschappen, natuurlijk met inachtneming van alle maatregelen. Afstand houden, handen wassen, en die verdomde afstand van 1,5 meter, heel erg confronterend voor iemand die zo lijfelijk is, maar we houden ons eraan!

Mijn vader komt niet meer buiten en langzaam begint het tot hem door te dringen, maar toch blijft de werkelijkheid nog ver van hem weg, juist omdat hij niet meer buiten komt.
Ik probeer hem te vertellen hoe het is, hoe is het om thuis te blijven, afstand te houden, niet meer te knuffelen met mijn kinderen, alles om veilig te blijven, niet zozeer voor mijzelf als voor de ander, en vooral voor hem. Mijn papa die met zijn ruim 90 jaar en met wat hij heeft in de kwetsbare groep valt. Hij krijgt geen thuiszorg meer en geen huishoudelijke hulp meer, dus doe ik het noodzakelijke op afgesproken dagen en tijden.

Papa spit de foldertjes door naar aanbiedingen en geeft mij dat door. Het kostte tijd hem te overtuigen dat ik nu echt niet naar twee drie winkels ga omdat de kiwi’s daar net even goedkoper zijn. Mijn huiswinkel is Jumbo, en dus doe ik daar al mijn boodschappen, en dus ook die voor mijn vader.

En mensen, wat maak ik een enorm diepe buiging voor “mijn” Jumbo!
Inspelend op de actualiteit van elke dag staat daarna bij de ingang een glimlachende dame die mij een ontsmet karretje toestuurt. Een team van medewerkers die hun werk doen, in de stress en angst van deze tijd, nog steeds met een rust en met een glimlach, vanaf de ingang tot en met de kassa.
Geen zichtbare stress, al zal die er ongetwijfeld zijn..

Dames en heren, meisjes en jongens van “mijn” Jumbo, wat heb ik een respect voor jullie!
Hoe jullie het doen doen jullie het, vriendelijk,  correct en lief als altijd..

De zorg in Nederland verdient alle lof, respect en een diepe buiging.
Maar jullie ook, jullie die ervoor zorgen dat wij onze levensmiddelen kunnen kopen in gevulde vakken, dat wij ze kunnen afrekenen in een veilige omgeving, maar vooral, en dat kan ik niet genoeg benadrukken, met die glimlach en die vriendelijkheid...

Een diepe, diepe buiging voor jullie, en een hele grote glimlach terug!!!!

Hallo Jumbo!!!!

Een ode aan mijn vriendin....

Toen ik in 2004 in Twello kwam wonen en mijn kinderen hier naar school gingen, had ik vanaf dag één contact met Margreet, een andere moeder met kinderen op diezelfde school.

Zij en ik werden vriendinnen, goede vriendinnen, en die vriendschap is vanaf die eerste dag alleen maar sterker geworden.

Ik was onder de indruk van haar verhalen en leven, zij is (echt!!!) de allereerste vuilnisvrouw van Nederland, ooit stond zij toen met een interview in de Telegraaf.

Mijn mooie vriendin, nog steeds vuilnisvrouw.

Ik had haar zojuist aan de telefoon om even bij te praten.

Zij vertelde dat er met dit mooie lenteweer bij de stort files stonden.

Mensen met of zonder aanhanger maar wel met tuin- of bouwafval.

Mensen die de toegang versperden zodat zij met haar vrachtwagen geblokkeerd werd.

Mensen die niet alleen kwamen.

Mensen die door het mooie lenteweer hun tuin en huis gingen opruimen.

Mensen waarvan zij vindt dat die hun tuinafval best even in een hoekje van de tuin kunnen houden.

Ze sprak erover met begrip maar ook met onbegrip.

Begrip omdat het mooie weer het thuisblijven en in de tuin werken lokt..

Onbegrip omdat mensen verder moeten denken dan hun eigen huis en tuin..

Voor haar en al haar collega’s roep ik hierbij een ieder op om ook hierbij hun gezonde verstand te gebruiken. Jij bent namelijk niet de enige, jij bent niet alleen, jij bent een wezenlijk onderdeel van een samenleving die met elkaar knokt voor een veilige toekomst!

Dus gebruik je verstand en hou je tuin- of bouwafval even bij je..

Je gewone huis- en tuinafval wordt nog steeds wekelijks bij je opgehaald.

En ook die mensen verdienen een applaus..

Dus... deze is voor mijn vriendin en haar collega’s door heel Nederland.

Hulde aan de  vuilnisvrouwen en -mannen!

en een ode aan mijn vriendin....

de kunst is om de pareltjes te zien....

Zondag 15 maart...

De hele dag zo’n beetje de tv aan, al dan niet op de achtergrond. Scrollen door Facebook levert beschamende verhalen op over hamsteren en zelfs vechtpartijen over toiletpapier.

Ook in Twello zijn sommige schappen bij de Jumbo  leeg, terwijl de medewerkers met een glimlach en een vriendelijk woord gestaag doorgaan met hun werk temidden van een soms totale chaos, respect daarvoor!!

Maar temidden van al dat duistere dat opkomt in dit soort situaties zijn er gelukkig ook pareltjes...

Het pareltje dat er gisteren een jonge vrouw aanbelde bij mijn vader.

Een jonge vrouw die werkt in de zorg maar op persoonlijke titel het rijtje seniorenwoningen afging om te vragen of er ouderen waren die zelf hun boodschappen niet meer konden of wilden doen, en dat zij of haar broer dat dan wel voor hen wilde doen.

Gewoon puur vanuit mee-leven, zonder verborgen agenda, hoe mooi is dat!

Het pareltje van De Waardige Waard in Twello, die -voor de horecasluiting- aanbood maaltijden te bezorgen zodat mensen in hun eigen omgeving toch een feestelijke maaltijd konden hebben.

Het pareltje van Landhuishotel De Bloemenbeek in de Lutte in Twente die van de nood een deugd maakt en hun hotel openstelt voor kinderen en hulpbehoevenden, op vrijwillige basis.

Dat soort berichten maakt mij blij, blij dat er temidden van twijfelachtig gedrag van ikke, ikke en de rest kan stikken, ook mensen zijn die zich bekommeren en inzetten voor de samen-leving..

Want alleen samen en met aandacht en oog voor elkaar kunnen we dit aangaan.

Niet ikke voor ikke, maar ik met oog voor jou, voor de ander, elkaar helpen waar nodig en waar mogelijk is. Dat hoeft niet groots te zijn maar kan ook heel klein...

Kleine pareltjes, de kunst is om die te zien......