Mijn dochter ging definitief afscheid nemen van haar werk bij de Jumbo, voorheen C1000.
De toevoeging Binnendijk is hierbij van cruciale betekenis.
Drie jaar had ze een bijbaantje als vulploegmedewerkster, en de laatste twee een vaste aanstelling als caissière. Twintig jaar jong is ze, mijn meisje, en haar leven was en is niet altijd gemakkelijk.
Op 18 jarige leeftijd kreeg ze officieel de diagnose PDD-NOS, een autismespectrumstoornis.
Puzzelstukjes vielen in rap tempo op de plaats.
Haar studie dierverzorging was afgerond, niet zoals ze het zich gewenst had, maar ze ging met een diploma van school. Het eerste baantje waarop ze solliciteerde bleek dubieus, gelukkig kwam ze daar zelf op tijd achter.
In die periode werd ik op een dag aangesproken tijdens mijn boodschappenrondje door meneer Martin Binnendijk, hoe het nu toch met Martje was.
Ik vertelde van haar studie-einde en haar zoektocht naar een baan, waarop hij zei dat ze zich direct die maandag bij hem mocht melden, hij had wel werk voor haar achter de kassa.
Hij kende Martje, wist dat er dingen waren die anders zijn dan de "standaard".
En met een glimlach zei hij "ze is een lieve meid, met een beetje extra aandacht en een sausje van liefde moet het toch lukken?"
Die woorden ben ik nooit vergeten en dat is precies wat ze in al die tijd ervaren heeft.
Liefdevolle aandacht zowel van haar werkgever als haar collega's.
Ze kreeg steun en begeleiding, aandacht en warmte, en dat was wat zij zelf gaf van achter haar kassa.
Want wat was ik trots op mijn meisje wanneer ik haar stiekempjes gadesloeg.
Nooit chagrijnig, altijd met een lieve lach naar haar klanten, altijd geduldig met oude mensen, waarvan sommigen ook echt haar kassa kozen, om haar.
Dat is ook waar ze nu voor kiest, ze wil de zorg in, het liefst met oude mensen.
Ze gaat weer studeren, een nieuwe stap in haar leven, en wat ben ik blij voor haar.
En nu was haar laatste werkdag, ze nam afscheid van haar collega's met twee grote dozen Merci.
En apart iets voor meneer Binnendijk.
Zelf kreeg ze een mooie cadeaubon, maar veel meer nog raakten haar de vele omhelzingen, de warme knuffels en goede wensen van haar collega's.
Collega's waarvan ik de namen niet wil noemen omdat ik als de dood ben dat ik er eentje vergeet.
Geraakt en ontroerd was ze, mijn meisje, en geraakt en ontroerd was ik, haar trotse mama.
Samen liepen we naar het station. Ze zou nog een paar dagen vakantie houden in Friesland voordat haar studie begint.
Wachtend op de trein haalden we verhalen op van haar tijd bij C1000/Jumbo Binnendijk en lieten de emoties landen.
Haar trein kwam eraan, we omhelsden elkaar, en bij het weggaan zei ze:
"mam, in een warmer nest had ik nooit kunnen komen".
Dank jullie wel, lieve Martin en collega's.
Dank jullie wel voor dat warme nest voor mijn meisje.
