Deventer Schouwburg, vanavond samen met mijn dochter die
werkzaam is in de zorg voor mensen met dementie.
Onlosmakelijk verbonden met de zorg voor mijn mama en haar
oma, die sinds twee jaar liefdevol verzorgd wordt in verzorgingstehuis CasaBonita. Twee jaar inmiddels, terwijl we nooit gedacht hadden dat mama de opname
ooit nog zou meemaken gezien haar fysieke toestand.
Maar ze is er nog, en hoe....
In al haar kwetsbare pracht, dagelijks bezocht door mijn
papa, de liefde van haar leven.
Niet meer 24/7 samen, en toch ook wel, onlosmakelijk en
onverbrekelijk verbonden in onvoorwaardelijke liefde.
Deventer Schouwburg, 18 februari om 16.00 uur ‘s middags.
Het boek van Hugo Borst tot leven gebracht door EricCorton.
En -hoe bijzonder is dat- Eric is de kleinzoon van een
hartsvriendin van mijn mama.
Haar hartsvriendin is al jaren geleden overleden maar ik,
als dochter, heb nog prachtig mooie herinneringen aan haar, mijn “tante Janny”,
de vriendschap met mijn mama, de lol die zij samen hadden, het leed dat zij
samen konden delen van en met elkaar...
Deze voorstelling had daarmee bijvoorbaat al een extra
dimensie..
Eric alias Hugo, alias zoon of dochter van....
Je kwam op en je pakte, je raakte...
Je begon met de historie van je ouders, hun kennismaking,
hun verliefdheid, hun fluitje...
Het fluitje van hem voor haar..
Op twee tonen na was dat het fluitje van mijn vader voor
mijn moeder, zelfs mijn dochter herkende het fluitje, en daarmee was voor ons
de toon gezet..
De oorlogsjaren, de honger, de liefde, liefde voor
altijd....in elk geval voor zestig jaar en meer..
Onvoorwaardelijk, onverbrekelijk, ondeelbaar,
onvergelijkbaar.....
Het verhaal van het langzaam verliezen, de gaten in het
geheugen, het niet meer weten..
Wel het gevoel en toch ook niet.., het niet meer weten en
toch soms ook pijnlijk zo wel..
De papieren die in chaos vanuit de lucht vallen en niet
meer te bundelen zijn..
Het proces van de eerste gesprekken met de geriatrisch
arts, daarna die vermaledijde BPOZ, drie keer JA zeggen op de vraag of je
beseft dat je achter slot en grendel gaat..
De onttakeling en het tegelijkertijd toch de waarde
behouden, op die unieke niet te evenaren manier.. en ook het verlies van
sommige waarden, pijnlijk en onomkeerbaar...
De waarde van de verzorgenden en vrijwilligers, met hun
eindeloos geduld en liefde, zorg en betrokkenheid, hun zachte hand, hun
koesteren, en het schreeuwende gevecht van dan te moeten weggaan terwijl alles
in je schreeuwt dat je moet blijven, als kind, als partner...
Zestig jaar samen en dan gedwongen gescheiden worden, niet
omdat je dat wilt maar omdat het niet meer kan.. hartverscheurend en ten hemel
schreiend...
Eric, wat heb je het verhaal van Hugo en zijn mama en het
verhaal van velen vanavond stil en schreeuwend verwoord, in alle machteloosheid
maar ook met acceptatie..
Je kon bijna de hele voorstelling een speld horen vallen,
zelfs in de lange stiltes...
En wat was het mooi de lach en de tranen van herkenning te
zien en te voelen..
Iedereen in de zaal had er zijn of haar eigen band mee,
onmiskenbaar...
En ja, het treft ons allemaal, direct of indirect maar
onvermijdelijk..
Stil ben ik, vol ben ik, verdrietig ben ik maar ook warm,
warm van liefde voor mijn prachtige mama, mijn geweldige papa, alle liefdevolle
verzorgers van mijn mama en bovenal, zo intens dankbaar dat ik nu nog zowel
mijn mama als mijn papa nog heb.
Weliswaar fysiek niet meer samen, maar in liefde
onverbrekelijk en onlosmakelijk verbonden..
“Ma”, een fenomenale voorstelling vol herkenning..
Vol liefde, zo intens vol liefde....
