Over loslaten...

Na de golven van emotie tijdens en na de vermissing van mijn zoon daalt de rust langzaam weer neer. Langzaam, stapje voor stapje krijgen wij, die van hem houden, het voor elkaar om het dagelijkse leven weer op te pakken. En hoe zielsblij we ook zijn dat hij terug is, ongedeerd en ongeschonden, er zijn wel wat wonden geslagen die nog moeten helen....

Wat heeft hem tot zijn actie gebracht?

Voor mensen die zelf niet met autisme te maken hebben is het wellicht onbegrijpelijk en verbijsterend.

Voor mensen die wel met autisme te maken hebben, ouder zijn van een kind met autisme, is het beter te begrijpen, beter te plaatsen, maar daarmee nog steeds moeilijk.

Om mijn zoon niet te beschadigen door onbegrip hebben we besloten niet alle details naar buiten te brengen. Onbekend maakt onbemind, en dat willen we hem besparen...

Toch wil ik er wel iets over publiceren omdat het een waarschuwing kan zijn voor andere ouders en hen die in hun leven of werk te maken hebben met autisme.

Want oh wat heb ik mij vergist....., wat hebben wij ons allemaal vergist....

Een aantal weken geleden hebben wij Teun gezegd dat wanneer hij niet serieuzer met zijn school aan het werk zou gaan (examenjaar HAVO), wij zijn Nintendo DS zouden afnemen tot het einde van het schooljaar. Hij mag thuis 1 uur per dag gamen, dat kan zijn op de WII of op zijn Nintendo.

We weten dat hij in zijn hoofd veel meer gamed dan dat ene uur per dag.

Ruim voordat hij daadwerkelijk gaat spelen bedenkt hij al strategieën in zijn hoofd, en na afloop van het spel evalueert hij verder in zijn hoofd. Eigenlijk is het altijd in zijn hoofd..

Maar de feitelijke betekenis van het spel voor hem hebben wij onderschat, en flink ook.

De resultaten na de eerste toetsweken waren niet bijster goed. In afwachting van de eerste bespreking daarvan op school hadden we zijn Nintendo nog niet ingenomen, maar in zijn hoofd was hij daar zelf al wel mee bezig. Hij heeft er niet over gesproken, het niet genoemd.

Toch heeft hij welbewust gepland om te vluchten, op reis te gaan, bestemming Londen....

Londen? Ja, mijn zoon waarvan ik dacht dat ik hem beschermen moet tegen de grote boze buitenwereld, die met een trajectkaart reist omdat zover fietsen alleen, voor mij niet voelde als verantwoord, heeft zijn hele reis keurig gepland.

Hij is gekomen tot Brussel, waar hij de aansluiting naar Londen miste.

Hij heeft daarom besloten de nacht door te brengen in een hotel, op loopafstand van het station.

Niet vooraf gepland, wel gedaan, keurig ingecheckt ook en nee, geen vragen daar....

De volgende ochtend realiseerde hij zich dat hij waarschijnlijk niet door de paspoortcontrole zou komen, hij wist niet of een ID-kaart kon, en er stond politie. 

Op dat moment besefte hij dat hij niet naar Londen kon, de ticket had hij al gekocht.

Een paar minuten later kwam bij hem de gedachte op dat hij thuis toch eigenlijk ook wel miste en hij besloot terug te keren op dezelfde manier als hij gekomen was.

In Utrecht is hij nog even ondergedoken in een bioscoop, omdat hij veel politie zag en vermoedde dat hij wel gezocht werd, en hij wilde zelf naar huis.

Toen hij 's avonds laat weer in Apeldoorn arriveerde had hij geen muntgeld om een treinkaartje naar Twello te kopen (zijn pinpas had hij 's morgens na het pinnen direct weggegooid) en dus besloot hij te gaan lopen...

Een mevrouw herkende hem door het verspreide signalement en waarschuwde de politie, die hem vlak voor Twello oppikte. 

En toen was hij ineens thuis.....

Tranen, heel veel tranen en blijdschap, intense opluchting...., enorme ontlading...

En daarna ook de verbijstering, woede ook, het niet kunnen bevatten....

Niet alleen dat hij gegaan was, maar ook hoe hij het gedaan had, en vooral dat hij ons en zovelen om hem heen zo in angst heeft laten zitten.

En hij? Hij besefte het niet, beseft het nu nog niet, kan het ook niet beseffen...., door zijn autisme.

Het is nu een week later sinds zijn terugkeer.

Teuns dagen zijn weer zoals daarvoor, zoals hij het zelf zegt: alles is weer gewoon.

Voor hem is er niets veranderd.

Alles gaat weer volgens de vertrouwde rituelen.

Toen ik hem vanmiddag vertelde dat ik nog steeds spontane huilbuien had vroeg hij: "echt?, nu nog?"

En op mijn vraag of hij er dan geen last van had, of hij er nog op één of andere manier mee bezig was antwoordde hij: "nee hoor, voor mij is alles weer gewoon zoals het was".

En op mijn laatste vraag of hij het zich dan misschien een heel klein beetje kon voorstellen hoe het dan voor ons, voor mij was geweest, antwoordde hij na even nadenken:

"Nee, dat kan ik niet, ik denk dat ik dat pas kan beseffen als iemand om wie ik geef vermist wordt"..

Hij heeft een uitgebreid verslag geschreven voor ons, zijn naaste familie, met daarin ook zijn spijt over wat hij teweeg heeft gebracht.

En dat meent hij ook, al kan hij het niet voelen zoals wij het voelen....

Dat is geen onwil maar onvermogen.

Onvermogen door zijn autisme.

Hij is net weer naar school gegaan, om half zes komt hij weer thuis.

Hij heeft met de hand op zijn hart beloofd dat hij dit nooit meer zal doen.

Maar het zal nog wel even duren voordat dat vertrouwen en die zekerheid weer terug is.

Ik dacht dat ik mijn kind kende, in al zijn voorspelbaarheid.

Maar dat was een misrekening..

De emotie zal nog wel even blijven golven, toch word ik warm als ik naar hem kijk..

Mijn zoon, hij is weer thuis, veilig en ongedeerd.

En wat kan hij veel.....

Nu nog loslaten....

Een hartgrondig dankjulliewel...!!!

Vermist....onze Teun, 17 jaar oud en autistisch.

De wereld stond stil, 33 angstige uren lang..

Alles wat kon hebben we ingezet, politie, media en natuurlijk Social Media.

Alles op Facebook en Twitter, allemaal met onze mobiel paraat, delen delen en nog eens delen..

Een collega produceerde in no-time flyers die verspreid werden, digitaal en ook fysiek door onze kinderen met hulp van een grote vriendenkring. 

Al onze berichten werden massaal gelezen en gedeeld en vanuit alle hoeken stroomden hartverwarmende reacties binnen.

Er kwamen talloze tips binnen en uiteindelijk die ene allesbepalende tip waardoor hij door de politie gevonden werd. Hij was op weg naar huis.

Hij was gezond en ongedeerd, gelukkig.....!!!

Hij heeft een keuze gemaakt waarvan hij door zijn autisme de gevolgen niet besefte...

Gelukkig heeft hij ook zelf de keuze gemaakt terug te keren naar huis.

De rook trekt op, de impact van zijn actie heeft nog wel wat tijd nodig..

Feitelijk dringt langzaam tot hem door wat hij teweeg heeft gebracht, maar echt bevatten kan hij het niet.

We zijn er nog niet, maar hij is thuis, ongedeerd en ongeschonden.

Geen slachtoffer van een misdrijf, godzijdank...

In de 33 uren van zijn vermissing is er massale aandacht geweest door heel Nederland.

Zoveel betrokken mensen, een respectvolle pers, integere aandacht in Hart van Nederland.

Nog steeds heb ik kippenvel daarvan, en met mij ook mijn man, kinderen en familie.

Omdat het onmogelijk is iedereen persoonlijk te bedanken en op alle tweets en posts te reageren wil ik op deze manier mijn diepe hartgrondige dank aan iedereen betuigen.

Politie, media, verslaggevers, HvN maar vooral ook die enorme groep van mensen, dichtbij en ver weg, die er elk op hun eigen manier aan hebben bijgedragen dat hij weer thuis is.

Geen enkele nare reactie hebben we gezien, alleen maar warmte en betrokkenheid...

Zo kan het dus ook...

Lieve lieve allemaal, vanuit de grond van ons hart: dank jullie wel......

Als een dukdalf op het strand

Ik ben gek op de zee en het strand, al van kinds af aan.

Hoe kan het ook anders met ouders die ons altijd meenamen op vakantie naar Ameland.

Lopen langs de vloedlijn, niemand op het strand, alleen het eeuwig ruisen van de zee, constant en rustgevend. Afhankelijk van de wind is die zee rustig of woest.

Afhankelijk van mijn stemming zoek ik de rustige zee of de woeste golven, en altijd kom ik er schoner vandaan dan dat ik erheen ging. Uitgewaaid, soms uitgehuild, en altijd opgeschoond..

Strandpalen hebben me altijd gefascineerd. Zoals ze daar staan, alle stormen trotserend, gebeukt, met butsen en scheuren, soms een tikkeltje scheefstaand, maar altijd vast en zeker verankerd in het zand.

Gisteravond was ik even bij mijn ouders.

Mijn moeder vindt het altijd heerlijk als ik kom maar door haar hard voortschrijdende dementie blijft zij in het moment. Voor mijn vader is mijn bezoek behalve gewoon fijn ook een gelegenheid om even van zich af te praten, even andere gesprekken te hebben, gewoon even ook iemand anders te zijn dan de 24 uurs mantelzorger die hij nu is.

Het gesprek kwam op de zorgen die ik heb, ook heb, naast de zorg om mijn ouders.

Zorgen over mijn kinderen, twijfels of ik het wel goed doe als moeder.

Mijn vader hoorde me aan en zag mijn worsteling.

En toen zei hij: "misschien moet jij eens wat harder zijn en jouw eigen teugels pakken..."

Niet direct begrijpend keek ik hem aan. En wat hij toen zei zal mijn mantra worden, zal mij tot steun en houvast zijn mijn hele verdere leven...

"Jij bent als een dukdalf op het strand, jij staat als een huis. Wanneer iemand jou nodig heeft sta jij daar, vast en zeker, en je bent er altijd....jij bent als een dukdalf op het strand"....

Dat zei mijn papa, en ik ben als een klein meisje opgerold op zijn schoot gekropen en heb als een klein meisje gehuild terwijl hij mij over mijn rug streek, zoals vroeger...

En mijn zo ver weg zijnde mama zei zachtjes tegen mijn vader: "laat haar maar even uithuilen", waarna ze de glaasjes pakte en sprak: "zo, nu is het wel tijd voor een borrel".

We schoten allemaal in de lach en ik zocht mijn stoel weer op.

En toen ik wegging heb ik mijn vader bedankt en heel erg geknuffeld voor zijn mooie metafoor.

Iets mooiers had hij mij niet kunnen geven..

...als een dukdalf op het strand....

Dankuwel lieve papa xxxxx

Mama, ik kan niet slapen..

Het is midden in de nacht, de wekker wijst 3.18 aan.

Ik lig klaarwakker in mijn bed te draaien, mijn gedachten niet stil te krijgen.

Lieve mama, jij ligt in het ziekenhuis, woensdagnacht daar naartoe gebracht met de ambulance.

Het bleek niet jouw al zo zwoegende hart te zijn maar een fikse longontsteking.

Angstig was het, en zo dichtbij.....

Maar de zuurstof gaf lucht en de antibiotica druppelt gestaag in het infuus, nu alleen de koorts nog..

Jij bent vrolijk en opgewekt, begrijpt niet waarom je daar bent want je bent helemaal niet ziek, zeg je, je zou zo meegaan naar huis, zeg je... Je zit al weer in de stoel, aangekleed en wel.

En ik hoor je zwoegende ademhaling en zie hoe snel je moe bent..

We hebben briefjes aan de bossen bloemen gehangen zodat je weet van wie je ze gehad hebt.

Je plukt steeds de briefjes eruit en bent weer opnieuw blij met de bloemen, stopt het briefje weer terug en kijkt naar buiten. Het uitzicht is mooi, zeg je keer op keer. De verpleegsters zijn lief, zeg je wanneer ze binnenkomen. Je bent blij dat ik er ben, dat wij er zijn, en vooral wanneer papa er is.

In het dwalen van jouw geest is hij jouw houvast, jouw fundament, jouw alles.

Lieve mama, ik kan niet slapen.

Ik lig te waken, te waken over jou, zoals jij zo vaak over mij gedaan hebt.

Ik kan er niets aan doen want het is niet in mijn handen, maar toch waak ik...

En ik zie weer je blije ogen toen we vanmiddag even aan het knuffelen waren, ik heb het opgeslagen, die lieve blik, die lieve lach, die voelbare niet te stuiten onvoorwaardelijke moederliefde.

3.46 wijst de wekker, ik weet dat ik moet gaan slapen...

Welterusten lieve mama, tot morgen....

Gedicht van mijn dochter

Mijn dochter, mijn meisje, heeft het moeilijk.

Moeilijk met de wereld om haar heen.

Ik zie, hoor en voel haar.....

Maar mijn zien, horen en voelen is anders dan het hare...

Vanuit haar onmacht schrijft ze het op, zoals zij het ziet, zoals zij het hoort, en zoals zij het voelt...

En ik, haar mama, krijg dit gedicht op mijn telefoon, gewoon via What's App, en ze hoopt dat ik het mooi vind....

Vanuit haar onmacht? Of juist vanuit haar kracht?

Of ik het mooi vind?

Dat is zwak uitgedrukt....

Het raakt, het ontroert, het doet pijn, de pijn van mijn meisje...

Maar het geeft ook houvast, inzicht, hoop en moed..

En trots, trots hoe zij haar beleving zo kan verwoorden..

Ik mag het van haar delen op mijn blog.....

En dat die ik met heel veel liefde..

"

Witte muren, witte deuren, witte plafonds, alles wit. 

Ik kijk om me heen. 

Geen kleur, niets fleurt, niets wat me opbeurt. 

Witte papieren met zwarte letters, er staat geschreven wie ik ben. 

Nee roep ik, ik scheur het papier in stukken. 

Ik ren door de gang, hij lijkt wel kilometers lang. 

Vlucht, maar waar heen? 

Alles is hetzelfde. 

Waar ben ik, en wie ben ik! is wat ik roep in de grote lege gang. 

Weer een papier wat mij wordt aangereikt, dit ben jij, klinkt ergens in mijn oren. 

Nee! roep ik, dat ben ik niet, ik ben een mens. 

Ik ben een meisje en geen papier. 

Mensen vinden me een lastig boek, ik vind mensen een raadsel. 

Opnieuw papieren die de stapel steeds hoger maken. 

Ik kijk naar de mensen om me heen, mijn papier waait om hun oren. 

Zullen ze me wel zien, zullen ze me horen? 

Zullen ze de moeite nemen, om van deze papieren een boek te maken? 

Want dat zou toch mooi zijn.

Dan kunnen ze me lezen."

(Martje Wolters, 4 september 2014)

Een dag om te koesteren

Een avond en dag om te koesteren en op te slaan in mijn hart.

Zoveel herinneringen uit mijn jeugd, zoveel prachtige plaatjes ook.

Na een ontspannen reis kom ik aan op Ameland.

Natuurlijk stonden mijn paps en mams bij de boot, alleen niet zoals altijd op de pier, dat was nu toch echt even te ver lopen. Gek is dat, ik moest toch even een kinderlijke teleurstelling wegslikken.

Maar natuurlijk stonden ze wel bij het hek, zo blij dat ik er was...

Samen naar Nes gereden en bij de Herberg heerlijk buiten op het terras gegeten, in de warme avondzon. De spareribs waren zo botermals dat ze van het bot afvielen, en de gebakken aardappeltjes en groenten erbij smaakten zilt...

Na het eten nog even een Nobeltje gedronken bij Van Heeckeren, buiten bij het open haardvuur, diep weggedoken in de warme lounchebanken. Daarna rozig naar de caravan in Buren.

Mijn ouders hadden een mooie grote caravan met een gezellige zithoek erin, dus hup, de beentjes op de bank en nog maar een Nobeltje. Je bent tenslotte op Ameland..

Op het bijzettafeltje lag een gemaakte legpuzzel van Ameland, 1000 stukjes. Die hadden zij samen tijdens de regenachtige dagen gemaakt, en op de grote eettafel lag een nieuwe, ook 1000 stukjes, en nog lang niet af. 

En zo zaten we even later net als vroeger met elkaar aan de legpuzzel, ongeduldig als het juiste stukje niet te vinden leek, en uitbundig juichend als er weer eentje paste. Liedjes zingend van vroeger, hoe simpel kan geluk zijn..

Vroeger hadden we de legpuzzels op een hardboard plaat onder het dressoir liggen. Wanneer de puzzel er onderuit werd geschoven lagen we met de hele familie rondom de puzzel. Warme herinneringen, warme beelden.... 

De avond was mooi.

Voor ik ging slapen nog even ademloos naar de flonkerende sterrenhemel gekeken.

Er was verder geen verlichting en dan schitteren de sterren nog meer. En er waren er zoveel zoveel..!!!

De volgende ochtend wakker worden van het geluid van de meeuwen en een strakblauwe hemel zien.

Alles nog in diepe rust, dus heerlijk relaxed mijn eerste kopje koffie in het zonnetje buiten.

Zoals vroeger haalt papa verse broodjes bij de bakker, knapperig en nog warm, mmmmmm...

En dan naar de zee, die heerlijke zee! Niet in Buren waar de caravan stond, maar in Nes, waar we vroeger ook altijd naar het strand gingen.

Wat een fantastische dag, samen op een badlaken met mijn ouders, en zelfs nog in de Noordzee gezwommen, in de golven gedoken, samen met mijn vader van 86, hoe bijzonder is dat....

Opdrogen op de handdoek, daarna alleen een stuk langs de zee gesjouwd en natuurlijk "onze" opgang nog even genomen, de opgang naar Duinoord, de camping waar we jaren naartoe gingen op vakantie.

Er staan bijna geen tenthuisjes meer, het is veelal caravan aan caravan, maar moeiteloos wisselt het beeld in mijn hoofd naar vroeger..

Terug naar de zee, en weer terug naar mijn ouders die heerlijk liggen te genieten van de warme zon.

Tot bijna 16.00 uur hebben we op het strand doorgebracht, en als afsluiting een heerlijk biertje in het strandpaviljoen. 

En ja, dan natuurlijk nog even naar de begraafplaats waar mijn broertje ligt.

En daar ben ik gewoon dan nog even 12 en mijn broertje 5 jaar.

Emotioneel om daar te zijn samen met mijn ouders, en dat mag ook...

Na een bijzonder samenzijn verlaten we het vredige plekje en gaan mijn tas ophalen, het is bijna tijd voor de laatste boot. Ik omhels mijn ouders en wordt stevig gekust en geknuffeld. 

En als ik dan op de boot naar het bovendek ga, staan ze daar samen, toch dat eind gelopen naar de pier....

De boot vertrekt en ik blijf zwaaien zolang ik hen kan zien, als kleine stipjes met de handen in de lucht...

Lieve papa en mama, wat een bijzondere dag.... Een dag om voor altijd te koesteren....

Eiland uit mijn jeugd

Op de boot, "mijn" eiland komt in zicht...

Ik zit aan het dek in de zon. De zeewind waait mijn haren door de war, ik mis nog wel de meeuwen om mij heen. Die zijn misschien even ergens anders...

Ik niet, ik ben hier, op de boot die mij terugbrengt naar mijn jeugd, onze vele vakanties op dit voor mij en mijn familie zo bijzondere eiland.

Zomaar spontaan. Mijn ouders brengen er 11 dagen door, en zomaar ga ik er een dagje naartoe.

Vanuit een bewolkt Twello vertrok ik. Bij Zwolle kwamen de eerste stukken blauwe lucht en bij Meppel was de hemel strakblauw. Zonnebril op, ramen ietsjes open, en elke kilometer bracht mij dichter bij mijn bestemming en dichter bij mijn jeugd. Ik zit te hippen in de auto, een gevoel van kinderlijke opwinding borrelt niet te stuiten naar boven...

Even druk in Leeuwarden maar daarna...daarna die zo bekende weg, al waren er aanzienlijk meer rotondes dan vroeger. Dan de laatste rotonde, driekwart om, linksaf richting de pier waar de boot naar Ameland vertrekt. Ik krijg de grijns niet meer van mijn gezicht.....

De dijk op, ramen open, diep die onmiskenbare zeelucht opsnuivend....

Als ik niet zelf moest sturen stak ik mijn hoofd uit het raam maar dat zou nu even niet verstandig zijn.

Lekker op tijd, ik zou nog een kop koffie kunnen drinken in het restaurant maar natuurlijk doe ik dat niet. Nee, direct een kaartje kopen, en dan staat daar niet meer die meneer die het kaartje controleert.

Nee, gewoon je bootkaart scannen en dan opent zich het poortje, helemaal van deze tijd maar stiekem ook best jammer...

In de verte zie ik de boot al aankomen, zal het de Sier zijn of de Oerd? Namen die ver terug gaan....

Ik geniet van het zitten op die zo overbekende plek...

De boot legt aan, het is de Oerd...

In de zon zit ik boven op het dek en zie het eiland langzaam dichterbij komen.

De vuurtoren, het torentje van Nes, die vertrouwde merktekens...

Even ben ik de kluts kwijt, het is laag water dus de boot moet precies de vaargeul volgen.

Ik schrik wanneer ik opeens windmolens zie.., ze zullen toch niet.....

Nee, gelukkig, dat is waarschijnlijk het vasteland dat ik zie, de boot draait naar rechts en weg zijn ze..

Dichterbij komt het eiland, het eiland dat zo bepalend is geweest voor mij en mijn familie.

Het eiland waar zoveel prachtige herinneringen liggen, het eiland dat ook zo'n dramatische rol heeft gespeeld in mijn leven. Het eiland waar mijn broertje in 1972 omkwam de bij de windhoos.

Het eiland waar hij begraven ligt. Het eiland waar mijn ouders hun laatste rustplaats al hebben uitgezocht, naast mijn broertje. Het eiland waar mijn vader ons in onze jeugd meenam op geheime paadjes door de duin, 's morgens vroeg. Ademloos volgden wij hem, misschien zagen we wel konijntjes, of een ree als we geluk hadden.. Hetbeiland waar we met een netje garnalen vingen die we dan 's avonds aten. Vreselijk vonden we dat, als ze zo in het kokende water gegooid werden.

Het eiland met haar geurende kamperfoelie, haar met niets te vergelijken strand, dat zand vind je alleen maar op Ameland, zeiden we vroeger.

Zoveel herinneringen....zoveel beelden...

De aanlegsteiger komt in zicht. Mijn ouders halen mij op van de boot, ik kan hen nog niet zien maar weet dat ze er zijn. Een paar minuten nog en dan stap ik in mijn jeugdherinneringen....

Ik zit nog op het dek en voel mij vol, rijk en gelukkig....

Vakantiefoto's

Gisteravond heb ik eindelijk een heel kleine selectie van mijn vakantiefoto's op mijn Facebook gezet. Een paar plaatjes uit de enorme verzameling gemaakte foto's. Moeiteloos had ik er ruim 50 kunnen posten, en ook dat zou slechts een selectie zijn uit zoveel meer...

Toscane, vroeger al mijn droombestemming.

2003, mijn eerste vakantie in mijn tweede leven, en ik mocht kiezen waar naartoe.... 

En zo werd het Toscane..... 

De digitale foto's van die eerste vakantie zijn verloren gegaan bij een computercrash, ik heb nog wel een mapje met afdrukken, hooguit 18. Maar in mijn hoofd en hart zijn die plaatjes van toen voor eeuwig geconserveerd...

2014, elf jaar later, gaan we weer naar Toscane, zelfs naar dezelfde camping. Dat hebben we nog nooit gedaan, twee keer naar dezelfde camping.  Het was meer toeval dan gepland, maar eenmaal gepland extra bijzonder.

Bij aankomst zie ik de bladeren van de pijnbomen, ruik ik die karakteristieke geur, hoor de krekels en voel ik weer dat intense geluk van toen. Het geluk daar te zijn waar ik altijd van droomde, het geluk daar samen te zijn met mijn grote liefde, en mijn beide inmiddels al grote jongens die er nog bij zijn dit jaar. Toen met de vouwwagen, nu met de caravan en tentje voor de jongens.

En in de verte is het zachte ruisen van de zee hoorbaar.....

En ik geniet weer intens van alles, van die geur, die sfeer, het landschap, het pijnbomenbos naar zee, het strand, de heerlijke zee, de golven, de rust, het Italiaanse gekwebbel, de Afrikanen die met hun koopwaar over het strand lopen, de zon, de warmte, en natuurlijk die krekels, die mij dat ultieme Zuid-Europese vakantiegevoel geven.... 

Elke morgen starten met een kop capuccino, daarna ontbijten met vers brood en bedenken of we iets gaan doen en zo ja wat... Lekker kokkerellen op de skottelbraai, niets moet, alles mag, alles kan.

De lange zwoele zomeravonden samen met een Toscaans wijntje heerlijk buiten, pratend en genietend tot diep in de nacht..., nog één drankje dan....

Het dagje Florence is een langverlangd cadeautje, ons toertje met z'n twee door het Toscaanse binnenland een heerlijke beleving. Helemaal wanneer ik ook nog tijdens dat toertje ineens langs een albastverwerkingsbedrijf kom en daar ruwe steen kan kopen.

Echt albast, Toscaans albast, lokaal gewonnen, mooier bestaat niet voor mij....

De man die de stenen zorgvuldig voor mij inpakt in bubbeltjesplastic wikkelt er stevig tape omheen met daarop de opdruk van het bedrijf. "Reclami", zegt hij stralend, wijzend op het tape. Hij heeft er duidelijk schik in. En anders ik wel.

En nu, weer thuis en in de dagelijkse dingen, ga ik door al die plaatjes heen, voel en beleef ik weer al die heerlijke momenten. En ik merk dat ik de glimlach niet eens van mijn gezicht krijg al zou ik het willen...

Vakantiefoto's..., soms beter dan de mooiste dromen.....

Dromerig Dordogne

Ik zit in het vliegtuig en vlieg boven de wolken in de zon.

Beneden zie ik door de plukjes wolken nog stukjes onder mij voorbijkomen van het prachtige landschap waar ik een week in verdwenen was.

Dordogne, tot vorige week nog een naam op de kaart van Frankrijk, naam van een wijnstreek, niet meer dan dat.

We waren door vrienden uitgenodigd een week bij hen door te brengen op een camping in Frankrijk. Zij brengen daar elk jaar een aantal weken door en genieten van de rust en de vrijheid.

We hebben een bijzondere band met hen en namen hun uitnodiging graag aan.

En zo vlogen mijn Lief en ik een week geleden samen, zonder kinderen, naar Bergerac.

De camping was een naturistencamping, en dat was nieuw voor ons, maar geen belemmering. Na een mooie vlucht vanaf mijn geboortestad landden we op het piepkleine vliegveldje van Bergerac. Onze vrienden stonden ons al blij op te wachten.

Rijdend vanaf het vliegveld zagen we al het mooie ruime landschap, uitgestrekt, weinig mensen.

De camping Le Couderc bleek een oase van lome ontspanning met gezelligheid, gemoedelijkheid en veel aandacht voor kunst, muziek en cultuur. In de verborgen veldjes losten de vakantiegangers op, het plein en terras was overdag en 's avonds de plaats van ontmoeting.

De sfeer was ongelooflijk harmonieus en relaxed, en we hebben genoten.

Wij, die normaliter de drukte opzoeken, hebben een fantastische week gehad. En ik kon mij ook nog eens uitleven in mijn grote hobby beeldhouwen. Hoe romantisch is dat? Lekker onder de bomen staan hakken in een stuk kalkzandsteen!

Daarna een duik in het zwembad en dan met een wijntje op het terras.

De bar was warm en gezellig en het personeel supervriendelijk.

Mooie mensen in een mooie omgeving.

En natuurlijk die typisch Franse keuken waarvan we zo heerlijk geproefd hebben. Ik zou een lange lijst kunnen opnoemen van de meest fantastische gerechten maar dat wordt gewoon teveel.

Wat me absoluut zal bijblijven is de lunch in Auberge de Laplace, een boerderij waarin je eet aan een lange tafel met nog 44 anderen. Je weet niet wie er naast je zit, je weet niet wat er op het menu staat. Je weet alleen dar je puur vanuit de streek gaat eten. Eten bij Jean.

Je komt er binnen in een wat opgedirkte deel. De grote schuiframen open zodat je de geuren van buiten ruikt.

Lange tafels aan elkaar geschoven, papieren kleed erop en volle karaffen rosé, manden vol knapperig stokbrood. Je schuift aan bij de mensen die er al zitten, allemaal Frans. Bonjour en een glimlach is alles wat nodig is. 

Dan komt de soep, een knoflooksoep met brood erin.

Het klinkt gewoon maar was het niet. Gewaarschuwd voor de hoeveelheden weerstond ik de verleiding voor een tweede bord, want oh wat smaakte het heerlijk!

Daarna foie de gras, en veel canard.

Gans en eend dus. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou eten, zou willen eten. Maar het hoorde bij de landstreek en dan wil je dat ervaren.

Bij elk gerecht weer een andere wijn, zoveel je wilde.

En steeds de gastvrije gemoedelijke Jean die met alle gasten een babbeltje maakte.

Wat een feestje, wat een sfeer.....

Na 4 gangen het traditionele kaasplankje en als afsluiting goddelijk lekkere appeltaart, smeltend op je tong.

Daarna het typisch Franse kopje niet te drinken zwarte koffie.

Vol en voldaan terug naar de camping en languit en loom in de ligstoel bijkomen van al dat lekkers.

Dromerig Dordogne, met haar pittoreske dorpjes, marktjes, wijngaarden en velden vol zonnebloemen, voor een weekje volledig verdwenen in de tijd..

Een droom om nog vaak over na te dromen....

Harder dan ik dacht

Nog niet eens zo lang geleden schreef ik een blog over een bezoekje aan mijn ouders.

Ik trof mijn moeder toen alleen aan en was geraakt door haar hulpeloosheid.

Nog niet eens zolang geleden..

Deze week waren ze beiden wat in de lappenmand en ik ging even kijken hoe het met hen was.

En net als toen trof ik mijn moeder alleen thuis, mijn vader was even een boodschap doen. 

Alleen ging het nu anders...

Al voor de deur zwaaide ik vanuit de auto. Ik zag mijn moeder vanaf de bank naar buiten kijken en er ging aarzelend een hand omhoog die terugwuifde. 

Maar ze stond niet op.

Ik bleef even zitten, zwaaide nog eens...ze stond niet op.

Ik realiseerde me dat ze de auto niet (meer) herkende en stapte uit.

Ik zag hoe ze opveerde en vrolijk deed ze de deur voor mij open.

"Oh wat heerlijk dat je er bent!" riep ze terwijl ze me omhelsde.

En nee, ze had niet gezien dat ik het was in die auto...

We gingen de kamer in en ze ging op de bank zitten. De tv stond aan met een aflevering van "Het kleine huis op de prairie", een oude en door hen ook vroeger vaak bekeken serie.

Mijn moeder bleef kijken naar het scherm, en ik keek naar haar.

Soms leek ze te zien wat er zich op het scherm afspeelde maar vaker was haar blik leeg.

In 15 minuten tijd vroeg ze me zeven keer: "en, is er nog nieuws bij jullie?" En zeven keer antwoordde ik dat er geen nieuws was, dat alles goed was en dat ik gewoon even gezellig langskwam om te kijken hoe het nu met hen was.

26 juni wordt mijn vader 85 jaar. Ook is het op die dag precies 60 jaar geleden dat mijn ouders officieel verkering kregen, dat mijn vader mijn moeder "vroeg".

Reden voor mijn vader om op die speciale dag een etentje te geven. 

Ik vroeg haar of ze nog een cadeautje wist voor papa, van haar aan hem.

Cadeautje? Ja, want papa is toch donderdag jarig?

Ze antwoordde dat ze het niet wist, dat hun bij elkaar zijn het grootste en mooiste cadeau was, dat ze elke dag tegen elkaar zeiden hoeveel ze van elkaar hielden...

Dat er donderdag een etentje op het programma staat? Nee hoor, daar wist ze echt niet van.

De woorden rolden van mijn lippen voordat ik ze tegenhield: "ja maar mama, dat hebt u toch samen met papa geregeld?"

En toen gebeurde er iets met haar, vol verwarring en hulpeloosheid begon ze te huilen.

Ik nam haar in mijn armen en onmiddellijk schoot mij de tekst van een brief te binnen van Guillermo Peña. Een brief van een oude moeder aan haar dochter, met daarbij een foto waardoor ik intens geraakt werd en word.

Een citaat:    '...en als ik het dan niet meer weet, word dan niet ongeduldig, en bedenk hoe vaak ik jou vroeger als kind met eindeloos geduld heb aangehoord...'

En terwijl ik mijn moeder in mijn armen hield streelde ik haar haren en haar rug, en voelde een bijna omgekeerde liefde...alsof ik de mama was en zij het kind...

Nog even ben ik bij haar gebleven maar moest toen naar huis.

En eenmaal thuis heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.

Tranen om mijn mama die de weg kwijtraakt, almaar meer en almaar sneller...

"Het gaat zo hard", zei ze...

En het komt hard bij me binnen, want ja....

Het gaat zoveel harder dan ik dacht...

(Letter & Photo: from a Mother to her Daughter, Guillermo Peña)

Moederdag

Moederdag, al zolang ik mij kan herinneren een speciale dag.

Als kind 's morgens aan het bed van mijn moeder met zelfgemaakte knutselwerkjes, en later met zelfgekochte cadeautjes. Ondanks dat mijn vader het -toen al- als een commercieel gebeuren betitelde, toch zo'n gekoesterde traditie.

Veel later, zelf moeder, vol verwachting over wat mijn kindertjes hadden gemaakt.

De doos met plakwerkjes, gedichtjes, macaronikettingen en zelfgetimmerde fotolijstjes staat nog steeds als een dierbaar relikwie onder in de kast.

Elk jaar weer, enerzijds zelf moeder, anderzijds kind van mijn moeder, niet meer 's morgens aan haar bed maar wel in de loop van de dag op bezoek.

Geen zelfgeknutseld werkje voor haar, maar wel een verwencadeautje.

Anno 2014.

Mijn Lief sluipt het bed uit, zo zachtjes mogelijk. Als ik het al merk doe ik net alsof ik nog slaap.

Ik geniet van de voorpret, lekker onder mijn dekbed, wetend wat gaat komen.

Beneden hoor ik gestommel en gerommel, stemmen en gefluister.

Ik weet dat er slingers worden opgehangen. Moederdag is een feestdag.

De dag waarop mijn Lief en mijn kinderen mij bedanken voor dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, mama zijn..

Jarig zijn is een feit, maar mama zijn een belangrijke taak, een die je met overgave doet, elke dag weer opnieuw.

Ik hoor voetstappen op de trap en kruip extra diep onder de dekens, mezelf verkneukelend..

De slaapkamerdeur gaat zachtjes open en zingend komen ze binnen, vandaag geen Lang zal ze leven maar een zelfverzonnen liedje. Ik kruip omhoog en glunderend laat ik de serenade over mij heendalen.

Een dienblad met een prachtig versierd ontbijtbordje, daarop mijn geliefde beschuitje met aardbeien, met slagroom. Een lekker vers kopje koffie en een vaasje met eigen geplukte bloemen.

Rechtop in de kussens neem ik een slokje koffie en een hapje van mijn beschuitje.

Eentje maar, want de jongens wachten vol ongeduld tot ze hun zelf gekochte cadeautjes kunnen geven. Een dikke knuffel, en dan een heerlijke douchegel, een bodylotion, nagellak in mijn favoriete kleurtjes en pure chocolade, mmmm, ze weten waarmee ze mij kunnen verwennen..

Van mijn Lief een megagroot veldboeket, die ochtend in de stromende regen versgeplukt, hoe romantisch is dat? En natuurlijk de tattoo, een dag eerder gezet, lang verlangd en voor Moederdag gekregen.

Na dit eerste ochtendritueel gaan ze allemaal naar beneden en laten mij nog even lekker nagenieten in bed. Als ik even later naar beneden ga word ik verwelkomd met slingers en een feestelijk gedekte tafel.

Vers geperst sinaasappelsap, aardbeien, warme broodjes en een gebakken eitje.

Afruimen hoeft niet, dat doen de jongens, het is tenslotte Moederdag.

Na het ontbijt lekker lui met koffie in de bank, uitgebreid douchen met natuurlijk de nieuwe douchegel en de nieuwe bodylotion. Beneden komend en dan horen "mama wat ruik je zo lekker".

Dan naar mijn eigen mama, met een lekkere fles Baileys, daar houdt ze van.

Ook mijn moeder zit feestelijk aangekleed te wachten. Ook zij weet wat de rituelen zijn, ook zij is vol blijde verwachting. Mijn zus is er ook, mama geniet, alles compleet.

Verwend door mijn vader met orchideeën, een likeurtje en chocola geniet ook zij intens van haar Moederdag.

En ik zit daar nu even niet meer als moeder maar als kind van haar, kind van mijn moeder.

Zij al 54 jaar moeder, ik al 19 jaar.

Zoveel moederdagen.....

Weer thuis komt ook mijn dochter nog even langs, net op zichzelf en er daarom vanochtend niet bij. Ook dat is weer een nieuwe fase.

Maar ik kreeg wel een heel lief  berichtje van haar, en een koffiemok met Super Mum erop, gevuld met lekkere badproducten, zelf bij elkaar gezocht.

Moederdag, wat een gekoesterde traditie, niks commercieel, gewoon recht uit het hart!

Oneindig dromen...

Soms kun je van dingen dromen die je niet zomaar kunt of doet.

Heerlijke dromen zijn dat, alleen al het dromen zelf geeft zoveel plezier en genot..

Zelfs dromen die buiten je bereik liggen kunnen onvoorstelbaar heerlijk zijn.

Want oh wat zou je doen als je die hoofdprijs in de Staatsloterij wint, dertig jaar lang 10.000 euro per maand...

Ik ben al naar Mexico geweest, heb gewinkeld in Milaan, gecruist over de Stille Oceaan, gezwommen met dolfijnen en weken genoten samen met mijn Lief op een onbewoond eiland op de Malediven.

Natuurlijk konden ook de kinderen heerlijk shoppen en een dikke duit voor de studie krijgen.

Of een eigen appartementje of auto, rijlessen..

Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen maar het is wel fijner, zeker in een weekend als dit..

Heerlijk lenteweer, bijna zomerse temperaturen, de warmte van de zon op mijn gezicht, de wind waaiend door de berken in onze tuin, wijntje erbij, vogels die fluiten.

Wegdromen is dan zo heerlijk....

Een kleine droom, al een paar jaar, is voor mij een jas van Mart Visser.

Wat vind ik ze mooi en bijzonder, wat kan ik genieten van het ontwerp en de bijzonderheid ervan.

En bij elke speciale folder van V&D zit ik weer te zwijmelen.

En elke keer neem ik me voor om gewoon eens te kijken, en te passen.

Maar ik doe het niet, want ze zijn ook wel duur, en ik heb zoveel dromen.

Vrijdagmiddag in 's-Hertogenbosch, wat een heerlijke stad is dat!

Het zonnetje schijnt, de terrassen zitten gezellig vol, de mensen zijn vriendelijk, ik word stralend geholpen in een winkeltje waar ik vrolijk ben geslaagd voor heerlijk zomerse rokjes.

Ik zwier door de stad en dan....

Dan zie ik ineens V&D..

En droom die jas..

die ene jas...

van Mart Visser...

En de droom voert me mee de roltrap op, en bijna automatisch glij ik die ene hoek binnen, de hoek van Mart Visser.

Daar hangt mijn droom, mijn jas...

In twee maten....

Ik pas en hou mijn adem in, ik voel hoe de jas zich om mij heen sluit als een tweede huid.

Ik doe mijn ogen open en zie hoe de jas mij staat in de ogen van mijn Lief.

De spiegel vertelt mij hetzelfde, mijn hemel, hoe heerlijk kan een jas zitten!

Maar ook in een droom kan er een kleine dissonant zijn...

Want de ene jas was net een ietsiepietsie te klein..., en de andere veel te groot....

Zonder jas ging ik weer naar buiten met de droom vast op mijn huid.

Ik heb er zelfs een foto van gemaakt, ik in mijn jas, en ik voel het gewoon als ik ernaar kijk..

Soms kun je van dingen dromen die je niet zomaar doet....

Dan komen de kinderen binnen en je vertelt hen van "De Jas".

En ze zeggen bijna verbaasd: "waarom bestel je hem dan niet gewoon online in de juiste maat?"

Ja, waarom niet?

Omdat online zo "zakelijk afstandelijk" voelt, denk ik....

Omdat ik gewoon met die jas naar buiten wil lopen, denk ik....

Omdat ik de droom misschien toch niet durf waar te maken, denk ik....

Omdat......

Ik kan de verleiding niet weerstaan en kijk toch maar even op de site...

En daar zie ik mijn jas, in mijn maat, mijn al zo langgedroomde jas....

Ik zet mijn eerste stap....en ook de tweede en de derde....

Woensdagmiddag wordt mijn droom bezorgd, in de juiste maat...

Woensdagmiddag zal ik weten hoe het voelt, mijn jas van Mart Visser...

Deze droom kan nu al nooit meer stuk....

Soms moet het gewoon nog even groeien

Soms moet het gewoon nog even groeien.

Groeien, omdat het nog niet klaar is, of nog niet "net je dàt" is.

Of je hebt zo'n onbestemd gevoel, alsof het is nog niet compleet is, nog niet af....

Dat gevoel, die ervaring beleefde ik vanmiddag.

Een heerlijke lentedag, zonnig, niet warm, eigenlijk wat aan de frisse kant.

Maar in de zon en uit de wind was het heerlijk toeven.

Lekker blote benen, snoetje in de zon, genieten dus..

Ik besloot iets voor mezelf te gaan doen, eindelijk weer mijn geliefde beeldhouwen.

Mijn beeld, dat ik maanden geleden had opgeborgen in de garage ondat het toch niet goed was, heb ik vanmiddag tevoorschijn gehaald.

Het beeld was al klaar, zelfs al gepolijst, maar ik was helemaal niet blij met het eindresultaat.

Teveel krasjes nog, teveel groefjes, teveel net niet.....

Maanden lang lag ze koud in een krat.

Vandaag haalde ik haar weer het zonlicht in.

En ik begon haar weer opnieuw te schuren, met het grofste schuurpapier dat ik had.

Gewoon, helemaal opnieuw, van groot haar klein, van grof naar fijn.

En terwijl ik bezig was voelde ik bijna dat ze zich blootgaf, dat ze haar haren schudde in de lentebries, zich koesterde in de zon. Ik maakte haar lijnen zachter, haar oppervlak gladder.

En ik zag haar groeien, zag haar gloeien.

Pas toen begreep ik dat ik te vroeg was geweest voor haar, te haastig met haar.

Ik wilde teveel te snel...

Zij had tijd nodig en een liefdevolle maar zekere en besliste "touch"..

En zo werd het een innig samenspel tussen mijn beeld en mij...

Mijn beeld? Dat kun je vervangen door momenten, gebeurtenissen en mensen...

De overeenkomst is dat het soms gewoon nog moet groeien, gewoon, omdat het nog niet klaar is, omdat hij of zij nog niet klaar is, of gewoon omdat je zelf nog niet klaar bent...

En zo wordt mijn beeld steeds sterker, steeds glanzender, steeds mooier, steeds meer zichzelf.

Omdat ze gewoon nog moest groeien...

Zoveel heel veel samen.....

Wat is er mooier dan heel lang heel veel samen te kunnen en mogen delen als je van elkaar houdt?

Al eerder schreef ik over mijn papa en mama, nu bijna 85 en 86 jaar jong.

Dit jaar zijn ze 60 jaar samen, zestig jaar verliefd, verbonden, verstrengeld, onverbrekelijk...

Samen al zover gekomen, samen al zoveel beleefd, samen al zo echt en intens geleefd..

Op hun manier, hun zo eigen zijn..., in hun symbiose....

Vanavond was ik even bij hen.

Ik trof hen aan in de bank, beiden een leeg boterhambordje voor zich.

Ze hadden net een restje salade van de dag ervoor opgepeuzeld.

Ze waren een dagje weg geweest, een dagje vrij reizen met de trein, zoals altijd weer op de laatst mogelijke dag, ik kan mij niet anders herinneren, altijd op het laatste moment...

En waar waren ze geweest?

Ze waren naar Rotterdam getreind, de geboortestad van mijn papa. De stad waar hij mijn mama ontmoet heeft, waar ze hebben liefgehad, waar hun kinderen geboren en opgegroeid zijn.

Ze gingen erheen omdat ze nieuwsgierig waren naar het nieuwe Rotterdam Centraal.

Op de heenweg een overstap in Utrecht waar ze heel genoeglijk bij de Starbucks een koffie gedronken hebben, natuurlijk met een heerlijke chocoladekoek.

Op Rotterdam Centraal hebben ze hun ogen uitgekeken in het nieuwe station, de architectuur, het glazen dak, de eigenwijze punt...het scherm in de hal met beelden van weleer, de winkels.

Mijn vader wilde een hapje eten bij de Chinees die er ooit zat, op wat nu de Plaza is.

Maar de Chinees was niet meer, inplaats daarvan zat er een "Italiaans iets". 

Papa had de bon bewaard. Het bleek Vapiano, een Italiaanse keten, en mijn ouders hebben er heerlijk genoten van een pizza, een Tiramisu en een drankje.

Daarna zijn ze innig tevreden weer op de trein terug gestapt naar Twello.

Ze hadden genoten. Ze hadden een geweldige dag gehad.

En zo kom ik bij hen binnen, zie hen zo zitten samen in de bank, luister naar hun verhalen en zie het plezier nog op hun glunderende gezichten...

Dan kan het niet anders of ik fiets op wolken terug naar huis, warm en vol van zoveel liefde, zoveel samen delen, zoveel samen....een beeld om voor altijd te koesteren...

Zo heel veel samen.....

Kijken en zien

Kijken....

Kijken kun je op zoveel manieren en in zoveel gradaties.

Je hoeft niet perse te zien wanneer je kijkt, en je kunt ook zien zonder (bewust) te kijken.

Deze voorjaarsvakantie een dagje Amsterdam. 

Op de planning een bezoek aan het Stedelijk Museum. 

Maar voordat we naar het museum gingen natuurlijk eerst uitgebreid de stad geproefd..

Als geboren Rotterdamse kan ik gelukkig ook intens genieten van het zo andere en unieke Amsterdam. 

Dat genieten begint al bij het uitstappen op Amsterdam Centraal Station.

Lopend naar het centrum, opgaand in de smeltkroes van zoveel mensen, zoveel nationaliteiten, zoveel kleuren en geuren, met natuurlijk ook die onmiskenbare wietgeur, zo typisch horend bij Amsterdam.

Heerlijk vind ik dat. Het weer werkte jammer genoeg niet mee, nat en koud, maar de pleinen, grachten en kleine steegjes hebben genoeg warme kroegen.

Toen het Stedelijk. 

Als eerste de net geopende expositie van Marcel Wanders bekijken.

Ik had het idee dat het vooral om zijn stoelen zou gaan, maar dat had ik mis...

Wat een veelzijdige, bijzondere, soms absurde maar spetterende expositie..

Ik keek en beleefde, zag, onderging en voelde....

Een feestje was het..., een feestje voor de zintuigen.

Moderne kunst vind ik vaak lastig. Het is al te gemakkelijk om te zeggen "dat vind ik niet mooi", of "dat kan een kind toch ook?". In de afgelopen 10 jaar heb ik tijdens vakanties en stedentrips veel musea bezocht, heel veel gekeken en heel veel gezien.

Het is fijn om te merken dat kunst dan gaat leven in je, zelfs wanneer je het niet echt mooi of zelfs lelijk vind. Het doet iets met je, tenminste wanneer je het toelaat.

En daarmee leer je kijken, leer je zien.

En zo kon het zijn dat ik in het Stedelijk de Karel Appel eruit haalde zonder dat ik "wist" dat het een Appel was, en dat vond ik mooi en stoer...

Want inmiddels durf ik best te zeggen dat sommige schilderijen van Appel mij raken.

En zo kon het zijn dat ik naar een schilderij van Constant keek en er verzet in zag, en de naam bleek Barricade. Een tweede werk van dezelfde kunstenaar gaf me het gevoel van het einde der wereld, de Apocalyps. Het werk heette Verschroeide Aarde. En hoe vreemd dat misschien ook klinkt, ik voelde me trots en blij dat ik voelde wat de kunstenaar blijkbaar voelde tijdens zijn verbeelden, dat hij mij liet zien..

Het voelde als een cadeautje, als iets dat ik zomaar kreeg, en ik werd er blij van..

Aan het eind van de museumtour de museumshop in, na alle impressies een enorme eye-opener. 

Niet eerder heb ik beseft dat alle vormgeving voortkomt uit kunst. 

Dat kunstenaars aan de wieg staan van alle vormen om ons heen.

Dat alles om ons heen kunst is, of het nu om meubels gaat, verpakkingen, servetten, huishoudelijke artikelen, decoraties..

Zelfs illustraties van kinderboeken, Nijntje, Rupsje-nooit-genoeg, en fotoboeken van modeontwerpers, architectuur, films..., alles is vormgeving, alles is Kunst.

Vol van alles liepen we terug richting Centraal Station.

Kijken kun je op veel manieren,

wat heb ik veel moois gezien...

Fluitende hormonen

Helemaal blij en gelukkig kan ik ervan worden.

's Morgens wakker worden met vogelgetsjilp, dat onmiskenbare teken dat het voorjaar er echt aan komt. 

Vrolijk fluitende vogels, en de ochtenden zijn ook niet meer zo koud, en het wordt al weer mooier licht...

Als ik naar mijn werk fiets zie ik de krokusjes in volle bloei en en geniet van die heerlijk fluitende herrieschoppers. Bijna zou ik gaan zingen maar ach, dat staat misschien een beetje raar..

Als ik het toe zou laten, zou laten komen, zou ik ook zomaar een potje kunnen janken, gewoon, van blijdschap, van ochtendgeluk, van genot...

Hoezo emotioneel?

Na een nacht van soms heel vast slapen en soms rusteloos woelen, draaiend en badend in het zweet wakker worden voelt de lenteochtend heerlijk.

En nee, die rusteloze nachten komen niet door nare dromen of nachtmerries.

Het zijn de hormonen...

Die vermaledijde noodzakelijke vaak zo fijne maar ook vaak zo lastige hormonen...

Overgang heet dat, nou ik ga over hoor! En opvliegen doe ik ook!

En de emoties komen wat makkelijker en sneller naar boven gieren, zowel in dipjes als in pieken.

Maar ik weet het, en zij die dicht bij mij staan weten het..

Ik leef en heb lief en verdrink in zoveel moois....

En ik zit op de fiets, hoor de vogels en ik lach...

Fluitende hormonen....zo lente!

From Russia with Love

"From Russia with Love" staat er op de cover van de maandelijkse uitgave van een supermarktmagazine. Natuurlijk een verwijzing naar de beroemde Bondfilm.

Russia en Love?

De media staan bol van de nieuwe wet die onlangs in Rusland is aangenomen waarbij homoseksualiteit verboden is. Beelden en reportages over hoe homo's in Rusland opgejaagd, mishandeld en vernederd worden, met goedkeuring van de regering.

Wat me echter in de discussies nog meer raakt zijn de voorbeelden van intolerantie in ons eigen Nederland die bijna achteloos voorbijkomen...

Nederland, ons kleine kikkerlandje waar iedereen zichzelf kan en mag zijn en een eigen mening mag hebben en die ook nog vrijuit kan ventileren.

Respect voor de ander hoort daarbij voorop te staan, ook wanneer je het er niet mee eens bent.

Zoveel mensen, zoveel meningen...

Mijn maag draaide zich om bij het voorbeeld van Harm Edens die op zijn Facebook meldingen krijgt van "rij hem dood, die vieze homo", en dat was er nog maar eentje...

Dichterbij... 

Ik word verdrietig bij het verhaal van een goede lesbische vriendin van mij die met haar vrouw niet hand in hand durft te lopen om vervelende opmerkingen of erger te voorkomen. 

Ik, als lijfelijk mens die graag met mijn lief hand in hand loopt, het fijn vind hem een kus te geven, ook op straat, in een winkel of op een terras, of zomaar.. 

Ik kan mij niet voorstellen dat niet te kunnen doen, niet te mogen doen.

In mijn gezin en vriendenkring kom ik gelukkig geen homofobie tegen. Ik probeer mijn kinderen op te voeden met een open houding naar mensen met een andere beleving, een andere geaardheid. 

Ook op mijn werk wordt niet gekeken naar de geaardheid van iemand maar naar de mens, en zo hoort het ook.

Maar niet iedereen denkt daar hetzelfde over, en dat mag ook, gelukkig wel.

Iemand (een man) zei deze week tegen mij in een discussie hierover dat "zijn maag zich omdraaide wanneer hij twee mannen zag zoenen", dat zou kunnen, dat mag hij zeggen.

Ik heb hem overigens niet gevraagd wat hij voelde wanneer hij twee vrouwen ziet zoenen, misschien wordt hij daar wel geil van, toch? Hij vond dat er veel te veel aandacht was in de media voor "het homoprobleem in Rusland, dat stimuleerde alleen maar".

Laat die mening nu precies aansluiten bij de Russische propaganda....

Ik hoop oprecht dat er tijdens de Spelen op een waardige en ludieke wijze, heel subtiel maar onmiskenbaar, toch aandacht is voor de onderdrukking van homoseksuelen in Rusland.

Sport verbindt, maar liefde nog meer...

Dat is pas echt "from Russia with love"

Navelstreng

Navelstreng.., bij je geboorte wordt ze doorgeknipt, letterlijk.

Letterlijk, maar niet figuurlijk, oh nee!

Je blijft je hele leven kind van je moeder, voor eeuwig onzichtbaar verbonden door die niet te verbreken navelstreng. Wat er ook gebeurt, wat je ook allemaal uithaalt als kind, en later als volwassene, die navelstreng blijft als een sterke kabel jouw houvast, door alles heen.

Op het moment dat je zelf moeder wordt, wordt weer een navelstreng doorgeknipt, letterlijk.

Letterlijk, maar niet figuurlijk, oh nee....

Je omringt je kind met alle liefde en zorg die je in je hebt, je wilt het behoeden voor alle gevaren, 

je troost het als het verdrietig is, je houd het vast als het nodig is.

Maar vanaf die eerste knip begint ook het loslaten, en dat moet ook, dat hoort ook.

De eerste keer zelf omrollen in bed, in tijgersluipgang over het tapijt, triomfantelijk gaan zitten voor het eerst, de eerste keer staan, wiebelig maar wel rechtop. 

De eerste stapjes los van jouw hand..

Je kind groeit op, leert lopen, fietsen, zwemmen.

Gaandeweg wordt het steeds zelfstandiger, zoekt het zijn of haar eigen weg.

En die weg is niet altijd overzichtelijk, die weg is ook niet altijd de jouwe, of jouw gedroomde weg..

Struikelen en valpartijen, onmacht, onbegrip, pieken en dalen, alles komt voorbij..

Maar dwars door alles heen blijft onverbrekelijk die oersterke, niet door te knippen navelstreng..

Onzichtbaar, maar onmiskenbaar nog steeds de bron voor zorg en liefde, een onuitputtelijke bron.

Vandaag heeft mijn dochter een grote belangrijke stap gezet om haar leven zelf te gaan leven.

Sterk en vol vertrouwen stapte ze erin, sterk en vol vertrouwen liet ik haar los, liet ik haar gaan.

We omarmden elkaar bij het afscheid, innig en liefdevol.

En toen ik wegfietste voelde ik hem trekken, diep onder in mijn buik...

Mijn en haar nooit te verbreken navelstreng....

Springplank

Springplank...of is het duikplank?

In elk geval geldt voor beiden dat je het diepe ingaat, of je nu springt of duikt.

En dan bedoel ik niet in het water, al is dat wel een mooie metafoor.

Want in beide gevallen ga je kopje onder, al is het maar voor even.

In het diepe springen kun je op veel manieren.

Het kan zijn dat je een nieuwe opleiding begint, een nieuwe relatie, of een nieuwe baan, of je gaat een bijzondere reis maken. Hoe dan ook zet je een stap, een belangrijke stap.

Je klimt het trapje op en haalt diep adem, loopt naar het uiteinde van de plank.

Je zoekt en vind je balans en springt, of duikt, en je probeert je lijf zo strak en sierlijk mogelijk te houden. Dan het moment van -even- kopje onder gaan, voordat je boven water komt, je bewust van de sprong of duik die je gemaakt hebt. Je haalt diep adem en voelt je trots, je hebt iets overwonnen..

En niet alle sprongen zijn even sierlijk, niet iedereen landt even mooi na een duik, maar dat maakt niet uit. Je hebt het wel gedaan en dat is een overwinning. 

Mijn dochter staat op de springplank en bereidt zich voor op haar sprong in het diepe.

Volgende week gaat ze het huis uit, ze verhuist naar haar eigen plekje.

Het is een veilig plekje, een prachtig plekje ook.

Een plek waar ze hulp en begeleiding krijgt op haar weg naar zelfstandigheid.

Een plek die de start zal zijn van haar sprong in haar eigen leven.

Ze heeft er zin in, kan bijna niet wachten. Haar spanning en opwinding zijn merkbaar maar het is een plezierige spanning, geen angst maar verwachting.

En ik? 

Ik sta achter haar op de duikplank. 

En ook ik voel de spanning.

Ook ik heb vertrouwen.

Vertrouwen dat het gaat lukken, dat haar sprong haar zelfvertrouwen gaat geven.

Dat ze nieuwe wegen zal vinden om haar eigen leven in te richten en haar geluk zal vinden.

En ook ik moet springen, mijn eigen sprong...

Mijn sprong is loslaten, haar zelf laten springen, het is haar sprong..

En als ik dan zelf even kopje onder ga blijf ik iets langer onder, kan ik mijn tranen even laten gaan, want dat valt niet op in al dat water....