Na een emotioneel pittige week zit ik weer in mijn inmiddels geliefde tuin, lekker languit op mijn bankje.
De week vliegt aan mij voorbij, momenten van blijdschap, dankbaarheid maar ook veel tranen.
Het is ook niet niks wanneer mijn jarige mama mij tijdens het etentje opeens vraagt waar mijn man is en daarna tevreden glimlacht wanneer ik zeg dat hij iets later komt..
En dat was maar één voorbeeld van deze week.
Van een vriendin kreeg ik een paar maanden geleden een zogeheten "happiness jar", een glazen pot met een stapel briefjes. De bedoeling was om dagelijks of wekelijks je mooie momenten op een briefje te schrijven en dat briefje vervolgens in de pot te gooien.
Na een jaar kun je dan jouw geluksmomenten teruglezen.
Er zit nog steeds één briefje in de pot en dat zegt gelukkig niets over mijn geluksmomentjes.
Het blijkt alleen gewoon niet mijn manier en de pot is me er niet minder om waard.
Deze week was het alweer, of nog maar vijf maanden dat mijn Lief dit leven verliet en die dag hakte er verpletterend heftig in.
Deze week vierde mijn mama haar 89e verjaardag, iets dat we een jaar geleden nooit hadden durven verwachten.
Een rollercoaster van emoties.
En toch...
Toch heb ik genoten van het eten met elkaar, van mijn blije mama die zo intens genoot van ons allemaal om haar heen. Heb ik genoten van hoe mijn kinderen daar onderdeel van waren, elk op hun eigen manier.
Heb ik genoten van mijn dochters nieuwe vriend die zich zo mooi aanpaste en inpaste.
En heb ik vandaag genoten van de Zomerkriebelsfair op de locatie waar mijn mama woont.
Mama en papa samen genietend, naast elkaar, van alles wat er langs kwam, zo heel erg samen.
Muziek, dans en gezelligheid, heerlijk buiten in de zon.
En ja, dan moet ik mijn tranen bedwingen als ik een door mama geschilderde kaart zie met de vuurtoren van Ameland, mama weet echt niet meer dat zij dat geschilderd heeft.
Moet ik nog harder slikken als datzelfde schilderijtje van haar opgenomen is in de nieuwe verjaardagskalender, in de maand augustus, de maand waarin ooit mijn broertje omkwam bij de windhoos op Ameland.
Toeval bestaat niet...
Eenmaal terug van de fair wandel ik naar de bloemist, "mijn" bloemist, met mijn favoriete vaas.
Ik hoef helemaal niets uit te leggen, zij weten precies van welke bloemen ik hou en waarom.
Zonder woorden maken zij precies dát boeketje dat betekenisvol voor mij is.
Als ik dan terugwandel en de bloemen op hun plekje zet is dat een geluksmomentje.
Als ik mijn genietende papa en mama zie is dat een geluksmomentje.
Als ik naar mijn mooie en sterke kinderen kijk is dat een geluksmomentje.
En als ik hier nu zit, in mijn tuin onder een nachtelijke sterrenhemel met een kaarsje aan, dan is ook dat een geluksmomentje.
Niet om wat ik mis maar om wat ik had en altijd met mij mee zal dragen.
Geen zware rugzak maar wel een volle, een bomvolle.....
Wat is geluk?
Dát is geluk...
