11 augustus 1972
Die dag, die ochtend die allesbepalend was voor mijn leven, ons leven.
Die dag waarop Erik, mijn vijfjarig broertje het leven liet bij die allesverwoestende windhoos op Ameland, die dag die in mijn ziel gegrift staat..
Morgen is het weer 11 augustus.
47 jaar geleden na dato, de eerste keer dat mijn mama naast hem ligt op Ameland, op het plekje dat papa en mama zelf hebben uitgezocht.
Vrijwel nooit ben ik op die dag naar Ameland geweest.
Dit jaar zou ik wel gaan, een dagje op en neer met mijn papa.
Maar het is niet meer te doen, in een dagje op en neer, en het eiland zit bomvol, geen accommodatie meer te vinden.
Dus hebben we vandaag besloten om morgen niet te gaan, en dat voelt dubbel..
Dubbel, omdat het aan de ene kant een opgave is, en aan de andere kant niet gaan zo niet goed voelt.
Voor het gevoel maakt het niets uit, 11 augustus blijft die dag.
Maar dit jaar is het eerste jaar dat mijn mama daar ook ligt, naast mijn broertje.
Dat eerste jaar, die eerste keer..
Vanavond heb ik zitten googelen, googelen op de windhoos op Ameland 1972.
Ik kwam van alles tegen, heb gehuild, zo verschrikkelijk gehuild.
Elk moment van die dag staat in mijn ziel gegrift, gebeiteld, onuitwisbaar voor altijd.
Ik kan het delen met dierbare vriendinnen, met of zonder woorden,
Ik weet mij gesteund en gekoesterd, mijn verdriet gedeeld.
Hoe intens dat nog is na 47 jaar.
Wanneer ik morgenvroeg wakker word herbeleef ik het weer zoals elk jaar, vanaf 08.10
De beelden, het allesverwoestende gehuil van de wind, de stilte daarna, de ontdekking, het besef.
Lieve Erik, lieve mama,
Ik ben er morgen niet maar in mijn hart zo wel..
Ik weet jullie naast en bij elkaar.
En ook al sta ik daar morgen niet fysiek, mijn eerste gedachte als ik wakker word is daar, bij jullie.
En ik verbeeld mij de vogels het geluid van de zee...
op dat zo vredige serene plekje.
Jullie weer zo samen...
En wij, zo in elke vezel verbonden...
