Sinds ik terug ben uit Italië, inmiddels bijna één maand geleden, heb ik mijn oudste zoon Teun nog niet gezien dus dat wordt de hoogste tijd. Afgelopen weekend bel ik hem om iets af te spreken, na zijn werk gezellig bij mij mee eten. Ik vertel hem ook dat mijn flesje pillow mist van Rituals op is en dat ik dit al een poosje nergens meer kan krijgen, overal uitgekocht, ook online. Dus ik vraag hem of hij misschien wil kijken bij de winkel waar hij dat in mei gekocht heeft, een prachtig setje voor mijn Moederdag. “Oké”, zegt hij en we spreken af dat hij mij laat weten wanneer hij komt eten.
Dat is vandaag. Op mijn vraag wat hij graag wil eten is zijn antwoord dat hij wel zin heeft in stamppot rode kool met een rookworst. Ook laat hij weten dat hij rond 17.30 bij mij is want hij moet eerst nog langs huis om iets op te halen. Ik duw zo goed mogelijk de gedachte weg aan wat dat zou kunnen zijn maar aangezien mijn mooie zoon nooit zomaar iets zegt heb ik een voorzichtig blij vermoeden.
Ik weet dat Teun niet graag laat eet na een lange werkdag dus ik zorg dat ik al aan het koken ben als hij komt. Zoals altijd is hij stipt op de afgesproken tijd. Na een dikke knuffel en een eerste babbel over zijn werk verdwijnt hij naar de gang en komt stralend de kamer weer in met een pakje in zijn hand. “Ik heb iets voor je!” roept hij uit terwijl hij mij het pakje geeft. Een klein zakje van Rituals. Ik vraag hem of dit echt is wat ik denk dat het is, en hij antwoordt ja, met weer die stralende lach.
En inderdaad is het dat zo verlangde flesje pillow mist van Jing waarmee ik moeiteloos vredig in slaap val. Na een hele dikke dankjewelknuffel vraag ik hem hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft?
Hij vertelt dat hij naar dezelfde winkel is geweest waar hij voor Moederdag dat setje voor mij gekocht heeft. Dat hij daar heeft uitgelegd dat mama’s flesje op was en dat ik het zo graag wilde hebben en dat het overal uitverkocht is. En daarop heeft de medewerkster dat bewuste flesje uit een nieuw setje gehaald en dat aan Teun verkocht. De rest van het setje ging, zo vertelt hij, in een aparte mand met losse producten die ook weer verkocht kunnen worden. Ik zeg hem dat ik het wel wil betalen want ik heb het hem gevraagd. Hij is even stil en denkt na met zijn hoofd schuin. Dan zegt hij gedecideerd dat het een cadeau is, weer met die lieve lach.
Zó lief van mijn zoon, deze actie! En zó lief van de verkoopster dat zij dit gedaan heeft!
Dit zijn de echte geluksmomentjes, de koestermomentjes.
Daarna samen aan de stamppot rode kool met rookworst, natuurlijk zoals altijd met spekjes, dat is traditie.
Na het eten zijn blik op de klok om de eerstvolgende trein terug te nemen, ook dat is traditie
Stamppot rode kool, dit keer met een wel héél bijzonder cadeautje..
Dankjewel lieve Teun!
