Oneindig dromen...

Soms kun je van dingen dromen die je niet zomaar kunt of doet.

Heerlijke dromen zijn dat, alleen al het dromen zelf geeft zoveel plezier en genot..

Zelfs dromen die buiten je bereik liggen kunnen onvoorstelbaar heerlijk zijn.

Want oh wat zou je doen als je die hoofdprijs in de Staatsloterij wint, dertig jaar lang 10.000 euro per maand...

Ik ben al naar Mexico geweest, heb gewinkeld in Milaan, gecruist over de Stille Oceaan, gezwommen met dolfijnen en weken genoten samen met mijn Lief op een onbewoond eiland op de Malediven.

Natuurlijk konden ook de kinderen heerlijk shoppen en een dikke duit voor de studie krijgen.

Of een eigen appartementje of auto, rijlessen..

Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen maar het is wel fijner, zeker in een weekend als dit..

Heerlijk lenteweer, bijna zomerse temperaturen, de warmte van de zon op mijn gezicht, de wind waaiend door de berken in onze tuin, wijntje erbij, vogels die fluiten.

Wegdromen is dan zo heerlijk....

Een kleine droom, al een paar jaar, is voor mij een jas van Mart Visser.

Wat vind ik ze mooi en bijzonder, wat kan ik genieten van het ontwerp en de bijzonderheid ervan.

En bij elke speciale folder van V&D zit ik weer te zwijmelen.

En elke keer neem ik me voor om gewoon eens te kijken, en te passen.

Maar ik doe het niet, want ze zijn ook wel duur, en ik heb zoveel dromen.

Vrijdagmiddag in 's-Hertogenbosch, wat een heerlijke stad is dat!

Het zonnetje schijnt, de terrassen zitten gezellig vol, de mensen zijn vriendelijk, ik word stralend geholpen in een winkeltje waar ik vrolijk ben geslaagd voor heerlijk zomerse rokjes.

Ik zwier door de stad en dan....

Dan zie ik ineens V&D..

En droom die jas..

die ene jas...

van Mart Visser...

En de droom voert me mee de roltrap op, en bijna automatisch glij ik die ene hoek binnen, de hoek van Mart Visser.

Daar hangt mijn droom, mijn jas...

In twee maten....

Ik pas en hou mijn adem in, ik voel hoe de jas zich om mij heen sluit als een tweede huid.

Ik doe mijn ogen open en zie hoe de jas mij staat in de ogen van mijn Lief.

De spiegel vertelt mij hetzelfde, mijn hemel, hoe heerlijk kan een jas zitten!

Maar ook in een droom kan er een kleine dissonant zijn...

Want de ene jas was net een ietsiepietsie te klein..., en de andere veel te groot....

Zonder jas ging ik weer naar buiten met de droom vast op mijn huid.

Ik heb er zelfs een foto van gemaakt, ik in mijn jas, en ik voel het gewoon als ik ernaar kijk..

Soms kun je van dingen dromen die je niet zomaar doet....

Dan komen de kinderen binnen en je vertelt hen van "De Jas".

En ze zeggen bijna verbaasd: "waarom bestel je hem dan niet gewoon online in de juiste maat?"

Ja, waarom niet?

Omdat online zo "zakelijk afstandelijk" voelt, denk ik....

Omdat ik gewoon met die jas naar buiten wil lopen, denk ik....

Omdat ik de droom misschien toch niet durf waar te maken, denk ik....

Omdat......

Ik kan de verleiding niet weerstaan en kijk toch maar even op de site...

En daar zie ik mijn jas, in mijn maat, mijn al zo langgedroomde jas....

Ik zet mijn eerste stap....en ook de tweede en de derde....

Woensdagmiddag wordt mijn droom bezorgd, in de juiste maat...

Woensdagmiddag zal ik weten hoe het voelt, mijn jas van Mart Visser...

Deze droom kan nu al nooit meer stuk....

Soms moet het gewoon nog even groeien

Soms moet het gewoon nog even groeien.

Groeien, omdat het nog niet klaar is, of nog niet "net je dàt" is.

Of je hebt zo'n onbestemd gevoel, alsof het is nog niet compleet is, nog niet af....

Dat gevoel, die ervaring beleefde ik vanmiddag.

Een heerlijke lentedag, zonnig, niet warm, eigenlijk wat aan de frisse kant.

Maar in de zon en uit de wind was het heerlijk toeven.

Lekker blote benen, snoetje in de zon, genieten dus..

Ik besloot iets voor mezelf te gaan doen, eindelijk weer mijn geliefde beeldhouwen.

Mijn beeld, dat ik maanden geleden had opgeborgen in de garage ondat het toch niet goed was, heb ik vanmiddag tevoorschijn gehaald.

Het beeld was al klaar, zelfs al gepolijst, maar ik was helemaal niet blij met het eindresultaat.

Teveel krasjes nog, teveel groefjes, teveel net niet.....

Maanden lang lag ze koud in een krat.

Vandaag haalde ik haar weer het zonlicht in.

En ik begon haar weer opnieuw te schuren, met het grofste schuurpapier dat ik had.

Gewoon, helemaal opnieuw, van groot haar klein, van grof naar fijn.

En terwijl ik bezig was voelde ik bijna dat ze zich blootgaf, dat ze haar haren schudde in de lentebries, zich koesterde in de zon. Ik maakte haar lijnen zachter, haar oppervlak gladder.

En ik zag haar groeien, zag haar gloeien.

Pas toen begreep ik dat ik te vroeg was geweest voor haar, te haastig met haar.

Ik wilde teveel te snel...

Zij had tijd nodig en een liefdevolle maar zekere en besliste "touch"..

En zo werd het een innig samenspel tussen mijn beeld en mij...

Mijn beeld? Dat kun je vervangen door momenten, gebeurtenissen en mensen...

De overeenkomst is dat het soms gewoon nog moet groeien, gewoon, omdat het nog niet klaar is, omdat hij of zij nog niet klaar is, of gewoon omdat je zelf nog niet klaar bent...

En zo wordt mijn beeld steeds sterker, steeds glanzender, steeds mooier, steeds meer zichzelf.

Omdat ze gewoon nog moest groeien...

Zoveel heel veel samen.....

Wat is er mooier dan heel lang heel veel samen te kunnen en mogen delen als je van elkaar houdt?

Al eerder schreef ik over mijn papa en mama, nu bijna 85 en 86 jaar jong.

Dit jaar zijn ze 60 jaar samen, zestig jaar verliefd, verbonden, verstrengeld, onverbrekelijk...

Samen al zover gekomen, samen al zoveel beleefd, samen al zo echt en intens geleefd..

Op hun manier, hun zo eigen zijn..., in hun symbiose....

Vanavond was ik even bij hen.

Ik trof hen aan in de bank, beiden een leeg boterhambordje voor zich.

Ze hadden net een restje salade van de dag ervoor opgepeuzeld.

Ze waren een dagje weg geweest, een dagje vrij reizen met de trein, zoals altijd weer op de laatst mogelijke dag, ik kan mij niet anders herinneren, altijd op het laatste moment...

En waar waren ze geweest?

Ze waren naar Rotterdam getreind, de geboortestad van mijn papa. De stad waar hij mijn mama ontmoet heeft, waar ze hebben liefgehad, waar hun kinderen geboren en opgegroeid zijn.

Ze gingen erheen omdat ze nieuwsgierig waren naar het nieuwe Rotterdam Centraal.

Op de heenweg een overstap in Utrecht waar ze heel genoeglijk bij de Starbucks een koffie gedronken hebben, natuurlijk met een heerlijke chocoladekoek.

Op Rotterdam Centraal hebben ze hun ogen uitgekeken in het nieuwe station, de architectuur, het glazen dak, de eigenwijze punt...het scherm in de hal met beelden van weleer, de winkels.

Mijn vader wilde een hapje eten bij de Chinees die er ooit zat, op wat nu de Plaza is.

Maar de Chinees was niet meer, inplaats daarvan zat er een "Italiaans iets". 

Papa had de bon bewaard. Het bleek Vapiano, een Italiaanse keten, en mijn ouders hebben er heerlijk genoten van een pizza, een Tiramisu en een drankje.

Daarna zijn ze innig tevreden weer op de trein terug gestapt naar Twello.

Ze hadden genoten. Ze hadden een geweldige dag gehad.

En zo kom ik bij hen binnen, zie hen zo zitten samen in de bank, luister naar hun verhalen en zie het plezier nog op hun glunderende gezichten...

Dan kan het niet anders of ik fiets op wolken terug naar huis, warm en vol van zoveel liefde, zoveel samen delen, zoveel samen....een beeld om voor altijd te koesteren...

Zo heel veel samen.....